Άποψη Μητρ. Μπάτσκας για την κατάσταση στην Ουκρανική Εκκλησία και σχισματικούς
Ο Μητροπολίτης Μπάτσκας Ειρηναίος μιλάει για την τραγωδία του ουκρανικού εκκλησιαστικού σχίσματος και τα δεινά της κανονικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και του λαού στην Ουκρανία.
Στην επίσημη ιστοσελίδα της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησάις δημοσιεύτηκε συνέντευξη του Μητροπολίτης Μπάτσκας κ. Ειρηναίου σε δημοσιογράφο της σερβικής έκδοσης Πέτσατ (Τύπος).
Ακολουθεί η πολύ έυστοχη απάντηση του Σεβασμιώτατου στην ερώτηση δημοσιογράφου περί εκκλησιαστικής κατάστασης στην Ουκρανική Εκκλησία.
«Η τραγωδία του ουκρανικού σχίσματος δεν ήταν δυνατή χωρίς την μη κανονική παρέμβαση του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως στην κανονική επικράτεια της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, αυτόνομης εντός του Πατριαρχείου Μόσχας. Ως αρχιεπίσκοπος που ασχοληθήκατε με τις ενδοεκκλησιαστικές σχέσεις στην Ορθοδοξία επί δεκαετίες, τι πιστεύετε - πού οδηγεί αυτός ο τραγικός διχασμός; Τι συμβαίνει στην Εκκλησία της Ανατολής; Υπάρχει ελπίδα για επίλυση αμφισβητούμενων ζητημάτων και για ειρήνη, αφού, σύμφωνα με τον απόστολο Παύλο, ο ίδιος ο Χριστός είναι η Ειρήνη μας;
Η δήλωσή σας για την τραγωδία του ουκρανικού εκκλησιαστικού σχίσματος -και, θα πρόσθετα, τα δεινά της κανονικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και του λαού στην Ουκρανία- είναι απολύτως σωστή. Πόσο άτυχος είναι! Ο τραγικός διχασμός εκεί, δυστυχώς, πολύ γρήγορα έγινε διαίρεση της καθολικής Ορθοδοξίας και ήταν διπλός: αφενός, ο διχασμός μεταξύ εκείνων των τοπικών Εκκλησιών που δεν αναγνωρίζουν καμία κανονική νομιμότητα στους Ουκρανούς σχισματικούς, με επικεφαλής τον ψευδομητροπολίτη, πολίτη Ντουμένκο και μερικούς άλλους, λίγες τοπικές εκκλησίες, που τους το παραδέχονται, ως επί το πλείστον απρόθυμα ή υπό πίεση, μόνο με απόφαση του προϊσταμένου, χωρίς απόφαση του συμβουλίου των επισκόπων, και από την άλλη πλευρά, υπάρχει διχασμός μέσα τους, μερικές φορές σε πιο βαριά μορφή, και κάπου με πιο ήπια μορφή, μια διαίρεση που, σε αντίθεση με το μακρινό και πρόσφατο παρελθόν, δεν πέρασε καν από το αιωνόβιο φρούριο της Ορθοδοξίας, Άγιον Όρος. Οι ένοχοι του διχασμού, αυτοί που περιφρονώντας τις Συνόδους και τους κανόνες εισέβαλαν, απρόσκλητοι, στον κανονικό χώρο της δεύτερης αυτοκέφαλης Εκκλησίας και «έσκισαν τον χιτώνα του Χριστού», σαν να μην ήξεραν ή αδιαφορούσαν για τη δήλωση του αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου και άλλων μεγάλων ομολογητών της Ορθοδοξίας ότι το αμάρτημα του σχίσματος δεν μπορεί να ξεπλυθεί και να λυτρωθεί ούτε με το μαρτυρικό αίμα που θα είχε ρίξει για τον Χριστό ο δράστης του σχίσματος.
Υπάρχει πάντα ελπίδα για επίλυση αυτού του προβλήματος, του μεγαλύτερου στην ιστορία της Εκκλησίας από το μεγάλο σχίσμα μεταξύ των Εκκλησιών της Ανατολής και της Δύσης τον 11ο αιώνα μέχρι σήμερα, και για την εδραίωση της ειρήνης και της ενότητας μεταξύ των τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών, και είναι ο Ίδιος ο Χριστός, και όχι κάποιος άλλος ή κάτι άλλο, ο Πρίγκιπας της Ειρήνης και η Ειρήνη μας, Αυτός «αὐτὸς γάρ ἐστιν ἡ εἰρήνη ἡμῶν, ὁ ποιήσας τὰ ἀμφότερα ἓν καὶ τὸ μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ λύσας, τὴν ἔχθραν, ἐν τῇ σαρκὶ αὐτοῦ τὸν νόμον τῶν ἐντολῶν ἐν δόγμασι καταργήσας, ἵνα τοὺς δύο κτίσῃ ἐν ἑαυτῷ εἰς ἕνα καινὸν ἄνθρωπον ποιῶν εἰρήνην, καὶ ἀποκαταλλάξῃ τοὺς ἀμφοτέρους ἐν ἑνὶ σώματι τῷ Θεῷ διὰ τοῦ σταυροῦ, ἀποκτείνας τὴν ἔχθραν ἐν αὐτῷ» (Εφ. 2, 14 – 16). Με την ευκαιρία αυτή, επιτρέψτε μου να επαναλάβω τη θέση που διατύπωσα κάποτε σε μια από τις προηγούμενες χριστουγεννιάτικες συνομιλίες μας στις σελίδες του «Τύπου» (στα σερβικά - Πέτσατ): Πιστεύω ότι η δήλωση του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχη εκ μέρους της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας στην Κωνσταντινούπολη ότι οι ηγέτες του ουκρανικού σχίσματος και οι ανώτατοι εκπρόσωποι της ουκρανικής κυβέρνησης τον είχαν φέρει σε πλάνη, ή μάλλον με αγένεια εξαπάτησαν, ισχυριζόμενοι ότι στην Ουκρανία όλοι ή σχεδόν όλοι - από τον κανονικό Μητροπολίτη Ονούφριο έως τους πολίτες Ντενισένκο (αυτοαποκαλούμενος «Πατριάρχης Κιέβου Φιλάρετος»), Ντουμένκο (αυτοαποκαλούμενος «Μητροποίτης Επιφάνιος») και Μαλέτιτς (αυτοαποκαλούμενος «Μητροπολίτης Μακάριος») – προσβλέπουν στο «Συμβούλιο Ενοποίησης» στο Κίεβο και τη δημιουργία της «Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας» («PCU/OCU»), εκείνο τον εκκλησιόμορφο «κένταυρο» ή «τραγέλαφος» (μυθολογικό φρικιό που είναι μισός τράγος - μισό ελάφι), και στη συνέχεια η ακύρωση αυτού του δημιουργημένου με τη βία, η αποκατάσταση του status quo ante της εκκλησίας και η επίλυση του προβλήματος μέσω του διαλόγου των Ουκρανών σχισματικών, μέχρι τώρα αμετανόητων, και των «πατρόνων/αφεντικών» τους, με τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, δηλαδή με την κανονική Εκκλησία στην Ουκρανία, καθώς και μέσω του διαλόγου σε πανορθόδοξο επίπεδο, όχι μόνο θα απέτρεπε ένα νέο σχίσμα, χειρότερο από αυτό που υπήρχε ήδη μεταξύ της Ρωμαιοκαθολικής και της Ορθόδοξης Εκκλησίας, αλλά ταυτόχρονα θα επέστρεφε στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως την παλιά του φήμη και εμπιστοσύνη, και θα έστελνε τον ίδιο τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο στην ιστορία ως μεγάλο και σοφό πατριάρχη. Περαιτέρω επιμονή στο υπάρχον κανονικό χάος θα είχε, είμαι βέβαιος, μια ανεξιχνίαστη καταστροφική συνέπεια – ένα μακροχρόνιο σχίσμα, ίσως μια νέα χιλιετία σχίσματος, αυτή τη φορά όχι μεταξύ της Χριστιανικής Ανατολής και της Χριστιανικής Δύσης, αλλά εντός της Ορθόδοξης Ανατολής, σχίσματος που θα κατέρρεε ανεπανόρθωτα την αποστολή και τη μαρτυρία της Ορθοδοξίας στον κόσμο και από που θα γεννούσε μια μικρή εκκλησιολογική αίρεση. Ο Θεός να μας φυλάξει από αυτό! Πρέπει να προσευχόμαστε πολύ και θερμά και να προσπαθήσουμε με όλες μας τις δυνάμεις για να μην συμβεί αυτό».
Νωρίτερα η ΕΟΔ ανάρτησε τις σκέψεις του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Μπάτσκας περί αιώνιου αγώνα καλού και κακού που γίνεται στον κόσμο από τότε που σταυρώθηκε ο Χριστός και λιθοβολήθηκε ο άγιος αρχιδιάκονος Στέφανος.
