Η φριχτή ιστορία του Κολοσσαίου
Η Ιστορία του Κολοσσαίου, εκεί όπου το αίμα χιλιάδων Χριστιανών, πότιζε την οργή των Ρωμαίων Αυτοκρατόρων
"Περί μεν θεών ουκ έχω ειδέναι, ούθ’ ως εισίν ουθ’ ως ουκ εισίν"ю
Σχετικά με τους θεούς, δεν ξέρω ούτε πώς είναι ούτε πώς δεν είναι.
Πρωταγόρας, αρχαίος 'Ελληνας σοφιστής.
Οι "θεοί" των αρχαίων χρόνων, έδιναν το στίγμα τους καθημερινά και φυσικά το στίγμα αυτό δεν ήταν η αγάπη και η συγχώρεση.
Οι "θεοί των αρχαίων χρόνων" και οι υπερασπιστές τους, αποκαλύπτονται μέσα σε ενα στάδιο, στην αρχαία Ρώμη εκεί όπου η εντολή τους ήταν μόνο Α Ι Μ Α
Κάπου εδώ ξεκινά η αφήγηση ενός ταξιδιώτη, ο οποίος ταξίδεψε στην Ιταλία και η σύντροφός του, τον έβγαλε μια φωτογραφία με θέα το Κολοσσαίο. Μια απλή, αγνή και άδολη φωτογραφία. Όμως.....
"Στέκομαι μπροστά στο Κολοσσαίο και ντρέπομαι. Όχι τώρα πια ως τουρίστας, αλλά ως άνθρωπος. Ως χριστιανός. Ως κάποιος που τόλμησε να χαμογελάσει μπροστά σε έναν τόπο που δεν επιτρέπει χαμόγελα. Το 2025 ταξίδεψα στη Ρώμη, και όπως τόσοι άλλοι, έκανα αυτό που κάνει ο κόσμος εδώ και δεκαετίες, έβγαλα φωτογραφία, μια απλή φωτογραφία, μπροστά στο Κολοσσαίο. Με φόντο τις καμάρες, την πέτρα, την ιστορία. Και χαμογέλασα. Ένα χαμόγελο ελαφρύ, κενό, τουριστικό. Ένα χαμόγελο που σήμερα μου φαίνεται βλάσφημο.
Όσο περνούσε η ώρα και απομακρυνόμουν λίγα μέτρα για να δω καλύτερα το μνημείο, κάτι μέσα μου άρχισε να σφίγγει. Δεν ήταν δέος. Ήταν βάρος. Σαν να με κοιτούσε το ίδιο το κτίριο, όχι με περηφάνια, αλλά με κατηγορία. Σαν να μου έλεγε: «Ξέρεις πού στέκεσαι;». Και τότε άρχισε να ξετυλίγεται μέσα μου η αλήθεια που τόσο εύκολα θάβουμε κάτω από λέξεις όπως “αξιοθέατο”, “πολιτισμός”, “παγκόσμια κληρονομιά”.
Το Κολοσσαίο δεν είναι ουδέτερο. Δεν είναι απλώς πέτρα και καμάρες. Είναι τόπος θανάτου. Είναι τόπος μαρτυρίου. Είναι τόπος όπου η ανθρώπινη σκληρότητα έφτασε να γίνει θέαμα και διασκέδαση.
Εδώ, σε αυτό το μέρος, χιλιάδες άνθρωποι βρήκαν φρικτό τέλος. Και ανάμεσά τους, χιλιάδες Χριστιανοί. Όχι επειδή σκότωσαν. Όχι επειδή έκλεψαν. Αλλά επειδή αρνήθηκαν να πουν ότι ο Καίσαρας είναι θεός. Επειδή αρνήθηκαν να προσκυνήσουν είδωλα. Επειδή ομολόγησαν έναν Χριστό σταυρωμένο. Αυτό και μόνο αρκούσε για να τους σύρουν δεμένους στα υπόγεια του αμφιθεάτρου, εκεί όπου η υγρασία, το σκοτάδι και η μυρωδιά του αίματος προετοίμαζαν το τέλος.
Προσπαθώ να φανταστώ τα βήματα τους. Άντρες, γυναίκες, παιδιά. Μητέρες που άφηναν πίσω τους βρέφη. Γέροντες που δεν λύγισαν. Νέοι που δεν πρόλαβαν να γεράσουν. Τους φαντάζομαι δεμένους, τρομαγμένους, αλλά αποφασισμένους. Να ακούνε από πάνω τους το βουητό του πλήθους, τις ιαχές, τα γέλια. Να ξέρουν ότι σε λίγα λεπτά θα βρεθούν στην αρένα. Όχι για να παλέψουν. Αλλά για να πεθάνουν. Όμως, δεν αρνήθηκαν.
Ο Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος περπάτησε αυτόν τον δρόμο. Δεμένος, καταδικασμένος, αλλά ελεύθερος στην ψυχή. Έγραφε ότι είναι σιτάρι του Θεού και πως τα δόντια των θηρίων θα τον αλέσουν για να γίνει καθαρός άρτος. Δεν παρακάλεσε για τη ζωή του. Παρακάλεσε να μην τον εμποδίσουν να πεθάνει για τον Χριστό. Και εδώ, σε τέτοιους χώρους, παραδόθηκε στα θηρία.
Η Περπέτουα και η Φελίσιτας, νέες γυναίκες, μητέρες, στάθηκαν στην αρένα με σώματα τραυματισμένα αλλά πίστη ακέραιη. Η Περπέτουα έγραφε το ημερολόγιό της γνωρίζοντας ότι θα πεθάνει. Όχι με μίσος, αλλά με ειρήνη. Τι ειρωνεία. Εκεί όπου η Ρώμη ήθελε να δείξει τη δύναμή της, φάνηκε η ΚΑΘΟΛΙΚΗ αδυναμία της μπροστά σε ανθρώπους ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ και άοπλους
Και το πλήθος; Το πλήθος χειροκροτούσε. Φώναζε. Απαιτούσε αίμα. Το Κολοσσαίο δεν ήταν απλώς τόπος εκτέλεσης. Ήταν σχολείο απανθρωπιάς. Έμαθε γενιές Ρωμαίων να διασκεδάζουν με τον πόνο. Να γελούν με τον θάνατο. Να συνηθίζουν τη βία. Και σήμερα, αιώνες μετά, εμείς στεκόμαστε εδώ και χαμογελάμε για μια φωτογραφία.
Όσο περισσότερο συλλογιζόμουν, τόσο πιο βαριά γινόταν η ενοχή. Γιατί δεν είναι μόνο η Ρώμη που καταδικάζεται εδώ. Είμαστε και εμείς. Εμείς που περνάμε από τόπους μαρτυρίου χωρίς μνήμη. Που μετατρέπουμε τον πόνο σε φόντο. Που στεκόμαστε εκεί όπου άνθρωποι προσευχήθηκαν λίγο πριν τους κατασπαράξουν θηρία, και σκεφτόμαστε τις γωνίες της κάμερας.
Το Κολοσσαίο δεν χρειάζεται να το θαυμάζω. Χρειάζεται να το πενθώ. Να στέκομαι μπροστά του όπως στέκεται κανείς μπροστά σε νεκροταφείο. Με σιωπή. Με σεβασμό. Με μετάνοια. Η πέτρα του είναι ποτισμένη με αίμα μαρτύρων. Δεν εξαγνίζεται από τον χρόνο. Ο χρόνος απλώς αποκαλύπτει πόσο μεγάλη ήταν η θυσία.
Το αιματοβαμμένο και επαίσχυντο "μνημείο", για το οποίο θα έπρεπε να ντρέπονται πρώτοι απο όλους οι απόγονοι των Ρωμαίων αυτοκρατόρων και των ακραίων ειδολολατρών, οι σημερινοί Ιταλοί, δεν έπρεπε να στέκει "αγέρωχο" στην καρδιά της Ρώμης.
Πραγματικά, έχω τεράστιες αμφιβολίες, για το αν τα πίστεύω των ανθρώπων σήμερα, εκεί στην χώρα που στέκει το Κολοσσαίο, έχουν διαφοροποιηθεί αρκετά, απο την πατρώα τους Θρησκεία. Ένα συγνώμη δεν έχει ειπωθεί, μια κίνηση που να δείχνει μεταμέλεια, για όσα οι πνευματικοί και βιολογικοί τους πρόγονοι έπραξαν.
Θα έπρεπε να είναι τουλάχιστο κατεδαφισμένο και στην θέση του να έχει ανεγερθεί ένας μεγαλοπρεπής Ορθόδοξος ιερός ναός, στο όνομα Των χιλιάδων Αγίων μαρτύρων, που άφησαν την ζωή τους εκεί, εκεί όπου οι "θεοί" του δωδεκάθεου αντιμετώπιζαν Τον ένα και μοναδικό Θεό. Τον Θεό εκ'του οποίου εκπορεύεται Το Άγιο πνεύμα και έδινε δύναμη και κουράγιο στούς μάρτυρες.
Έσβησα τη φωτογραφία. Όχι γιατί δεν μου άρεσε. Αλλά γιατί δεν την άξιζα. Δεν άξιζα να χαμογελώ εκεί. Αν ξανασταθώ μπροστά στο Κολοσσαίο, θα σταθώ αλλιώς. Σκυθρωπός. Σιωπηλός. Με το κεφάλι ελαφρά σκυμμένο. Όχι από ενοχή μόνο, αλλά από τιμή. Για εκείνους που πέρασαν από εδώ και δεν αρνήθηκαν. Για εκείνους που έκαναν το Κολοσσαίο όχι σύμβολο της Ρώμης, αλλά μάρτυρα των μαρτυρίων.
Θα σκεφθώ πως ούτε και σήμερα έκανα το χρέος μου, ένα χρέος πρός όλους αυτούς τους μάρτυρες του τότε, ένα χρέος του να είμαι καλός Ορθόδοξος Χριστιανός και να μην είμαι Καθολικά αντίθετος με την αγάπη και την Ειρήνη που διδάσκει Αυτός, απο τον οποίον εκπορεύεται το πνεύμα όλων αυτών των πνευματικών αξιών, Ο ένας και μοναδικός Τριαδικός Θεός".
Συγχωρήστε μου την "ένταση", όμως η Ιστορία δεν επιδέχεται εκπτώσεις.
Να εύχεσθε.
Προηγουμένως η ΕΟΔ άρχισε να δημοσιεύει μια σειρά διαλέξων του Σεραφείμ Ρόουζ: Από την απώλεια της αγιογραφικής παράδοσης στη Δύση έως την ιεροποίηση της κοσμικής εξουσίας, τέχνη και πολιτική αποκαλύπτουν τη σταδιακή απομάκρυνση από την Ορθοδοξία.
