«Ζώντας Συνετά & όχι Αφρόνως»
Του Πρεσβυτέρου Νικολάου Γονιδάκη, Εφημ. Ι. Ν. Προφήτου Ηλιού Νέων Παγασών Βόλου
Μια πολύ συνοπτική μα συνάμα τόσο διδακτική παραβολή ακούμε να μας εξιστορεί ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, (Κυριακή Θ’ Λουκά), αγαπητοί μου αδελφοί.
Η ιστορία του άφρονος πλουσίου -γνωστή σε όλους μας- με τον πρωταγωνιστή μας να έχει φαινομενικά τα πάντα, πλούτο, κτήματα με άφθονη σοδιά, ωστόσο να μην ικανοποιείται με τίποτα.
Το πρόβλημα του; Πού θα αποθηκεύσει όλα αυτά τα αγαθά που ο Θεός του χάρισε.
Κοιτά μόνο τον εαυτό του, θέλει να γίνει ακόμη πιο δυνατός, σκεπτόμενος να χαλάσει όλες τις αποθήκες που είχε και να φτιάξει άλλες μεγαλύτερες σε χωρητικότητα, ώστε να αισθάνεται κραταιός, στηριζόμενος μόνο στην δύναμη του πλούτου του.
Δεν υπάρχει δυστυχία γι’ αυτόν, η ζωή είναι όμορφη, όπως πιστεύει, και, αφού έχει καταστρώσει το σχέδιο του για την αποθήκευση της ύλης, θα τρώει, θα πίνει και θα γλεντά μόνος του.
Κάτι του διαφεύγει όμως. Ξέχνα πως όλα είναι δωρήματα του Θεού και, αφού αξιώθηκε να τα αποκτήσει, θα έπρεπε να κοιτάξει και λίγο πιο πέρα από τον κακό εαυτό του.
«Δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε» (Ματθαίος 10:8), μας λέγει ο Κύριός μας, όμως εκείνος τη δωρεά την έλαβε μονόπλευρα, σαν ο Θεός να του τα χρωστούσε.
Έτσι, λοιπόν, ο Θεός τον πληροφόρησε πως η νύχτα αυτή που έκανε όλες αυτές τις σκέψεις θα ήταν η τελευταία του. Και πού θα πήγαιναν όλα αυτά τα πλούτη;
Ποιος θα τα χαιρόταν; Και τι θα έπαιρνε μαζί του στην άλλη ζωή; Εργάστηκε για την επίγεια δύναμη και αγνόησε την Βασιλεία του Θεού, όπου εκεί ό,τι είχε και δεν είχε ήταν απλά άχρηστα, δίχως νόημα και ουσία.
Βλέπουμε, αδελφοί, μια κατάσταση ζωής που δεν απέχει πολύ από ό,τι ζούμε εμείς σήμερα.
Μπορεί η παραβολή μας να αριθμεί δύο χιλιάδες και πλέον χρόνια ζωής, μα ένα είναι σίγουρο, πως και σήμερα παρατηρούμε ακριβώς ίδιες καταστάσεις.
Ζούμε στην εποχή της αποξένωσης από τον Θεό και τις εντολές Του, αλλά αυτό αμέσως σημαίνει τον πνευματικό μας θάνατο, διότι μόνος του κανείς δεν μπορεί να σωθεί κατά Θεόν.
Όπως ο Χριστός μας δίδει τα πάντα δωρεάν, έτσι κι εμείς πρέπει να είμαστε ολιγαρκείς, ελεήμονες και αγαπητικοί προς τους αδελφούς μας, διότι εκεί κρύβεται το πρόσωπο του Θεού.
«Είδες τον αδελφόν σου; Είδες Κύριον τον Θεόν σου» και εκείνος, όπως μόνος απολάμβανε την κατάσταση στην οποία ζούσε, έτσι μόνος του θα έμενε και στο σκότος της επιλογής του.
Αυτή άλλωστε είναι και η κόλαση, η ακαταστασία της ψυχής, όταν αυτή μένει μόνη της, μη μπορώντας να αντικρίσει, να γευτεί και να νιώσει την παρουσία του Θεού.
Αδελφοί μου αγαπημένοι, τώρα που εισήλθαμε στην περίοδο της Σαρακοστής των Χριστουγέννων, ας αναθεωρήσουμε.
Ένας Θεός, ο Χριστός μας, γεννιέται σε μία φτωχή φάτνη, ενώ ο άφρων πλούσιος δεν ικανοποιούταν με τίποτα.
Ας φροντίσουμε και τον πλουτισμό της ψυχής μας, πέραν της ύλης που αναμφισβήτητα χρειάζεται σε λογικά πλαίσια για την διαβίωσή μας.
Αν όλοι σκεφτόμασταν πως η ζωή μας εδώ στον κόσμο τούτο είναι πολύ εύθραυστη και ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορεί να χρειαστεί να παραδώσουμε την ψυχή μας στα χέρια του Θεού, σίγουρα θα γινόμασταν καλύτεροι άνθρωποι.
Να προετοιμαζόμαστε ζώντας την κάθε ημέρα μας σαν να είναι η τελευταία, φροντίζοντας πάντα να συμβιώνουμε με τον Χριστό, κοινωνώντας Τον και έχοντάς Τον συνεχώς μέσα μας, έτσι ώστε να μην ακούσουμε ποτέ το «Άφρον – άφρον», αλλά το «Ευ, δούλε αγαθὲ και πιστέ, είσελθε εις την χαρὰν του κυρίου σου», στη χαρά της κοινωνίας προσώπων και κατ’ επέκταση της αγαλλιάσεως της θέασης ανεμποδίστως του προσώπου του ζώντος Θεού.
Αμήν
Προηγουμένως η ΕΟΔ έγραψε για τα αληθινά Χριστούγεννα.
