Είσαι ορθόδοξος δημοσιογράφος; Δεν έχεις δικαιώματα
Η ουκρανική δικαιοσύνη σε σχέση με τους ορθόδοξους δημοσιογράφους δεν κουράζεται ποτέ να σπάει τον πάτο.
Η δικαστής του Πρωτοδικείο Solomensky του Κιέβου, Βικτώρια Γκορμπατόφσκαγια, ουσιαστικά διέκοψε τη δίκη μετά από αίτημα του δημοσιογράφου της ΕΟΔ Β. Στουπνίτσκι να αλλάξει το προληπτικό μέτρο (είναι πίσω από τα κάγκελα εδώ και 4,5 μήνες).
Στο νόμιμο αίτημα του δικηγόρου να βάλει τον δημοσιογράφο δίπλα του (έχει προβλήματα ακοής και δεν μπορεί να ακούσει τίποτα από το γυάλινο "ενυδρείο"), η δικαστής Γκορμπατόφσκαγια απάντησε με μια αγενή άρνηση. Και αυτό παρά το γεγονός ότι η συνοδεία στην οποία απευθύνθηκε για άδεια δεν είχε αντιρρήσεις. Η Γκορμπατόφσκαγια ύψωσε τη φωνή της στον δικηγόρο, ουσιαστικά τον φίμωσε και γενικά συμπεριφέρθηκε σαν την «βασίλισσα της θάλασσας».
Ο συνήγορος υπεράσπισης δεν είχε άλλη επιλογή από το να αμφισβητήσει τη δικαστή, δηλώνοντας την προκατάληψη της. Επιπλέον, ένα μήνα νωρίτερα, η Γκορμπατόφσκαγια είχε ήδη απορρίψει παράνομα την πρόταση υπεράσπισης του Στουπνίτσκι, δηλώνοντας κυνικά ότι ο δημοσιογράφος «δεν εμφανίστηκε στην ακρόαση» (σαν να μπορούσε να έρθει ή να μην έρθει από το κελί με τη δική του βούληση).
Και εδώ εγείρεται ένα ερώτημα – γιατί ο δικαστής συμπεριφέρεται έτσι; Άλλωστε, ο Στουπνίτσκι δεν είναι δολοφόνος, ούτε ληστής. Δεν αποτελούσε κίνδυνο για το δικαστήριο. Δεν μπορούσε να ξεφύγει (τα παράθυρα στο δικαστήριο είναι με κάγκελα). Είχε κάθε δικαίωμα να είναι με τον δικηγόρο του και να κάνει την υπεράσπισή του. Γιατί έπρεπε συμπεριφερθεί έτσι ο δικαστής με το δικηγόρο, έτσι αγενές και να δημιουργήσει σκάνδαλο;
Νομίζω ότι υπάρχουν πολλές απαντήσεις. Είναι και ο «ουρανισμός» ορισμένων από τους δικαστές μας (παρεμπιπτόντως, η ίδια η Γκορμπατόφσκαγια μπήκε σε δημόσια σκάνδαλα με την «παρακολούθηση» ενός μεθυσμένου συναδέλφου που πιάστηκε να οδηγεί και έπεσε σε πειθαρχική ευθύνη από το Πειθαρχικό Τμήμα του Ανωτάτου Συμβουλίου της Δικαιοσύνης). Είναι ένα αίσθημα ατιμωρησίας. Αλλά, νομίζω, το βασικό είναι η τάση που διαμορφώνεται στην κοινωνία να αντιμετωπίζει τους εκπροσώπους της UOC ως εχθρούς και πολίτες δεύτερης κατηγορίας.
Δηλαδή, η Ουκρανία, φυσικά, είναι μια δημοκρατική χώρα. Αλλά, όπως δείχνει η πρακτική, όχι για όλους.
