Δύναμη δυνάμεων, το «ισχυρό-έξυπνο» όπλο
Η «βακτηρία» της προσευχής
Οι μοναχοί της ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας έχουν την προσευχή ως βασικό τους έργο. Λένε συνεχώς τη φαινομενικά σύντομη προσευχή «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με», συμπληρώνοντας «Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς». Οι ορθόδοξοι μοναχοί αναπέμπουν αυτήν την προσευχή όλη τη μέρα ακόμα και τη στιγμή που κάνουν το διακόνημά τους- την εργασία που τους έχει αναθέσει το μοναστήρι τους. Προσπαθούν ο νους τους να είναι προσαρμοσμένος συνεχώς στη συγκεκριμένη προσευχή. Εφαρμόζουν το «μνημονευτέον Θεοῦ μᾶλλον ἤ αναπνευστέον» του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, δηλαδή το να προσεύχονται, έχει για αυτούς την ίδια αξία που έχει και η αναπνοή. Προσεύχονται ακόμα και όταν κοιμούνται με νοερό τρόπο. Βέβαια, για να πετύχουν κάτι τέτοιο χρειάζονται πολλά χρόνια άσκησης. Ωστόσο, η νοερά προσευχή είναι θείο δώρο και ο μοναχός δεν το θεωρεί προσωπική του κατάκτηση.
Η συγκεκριμένη προσευχή κλείνει μέσα της σπουδαία θεολογικά μηνύματα, παρόλο που αποτελείται από λίγες λέξεις. Προσφωνούμε τον Θεό Κύριό μας, αναγνωρίζοντας την απόλυτη παντοδυναμία Του και ζητάμε ταπεινά το έλεός Του, αναγνωρίζοντας κατά πρώτον τη δική μας αμαρτωλότητα και κατά δεύτερον την ανάγκη μας για βοήθεια, αφού ισχύει διαχρονικά το: « δίχως ἐμοῦ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν». Η παράκληση με το ρήμα ἐλέησον, δεν δηλώνει τη δική μας προτίμηση αλλά το ότι ζητάμε το έλεος του θεού με τον τρόπο που Εκείνος ξέρει, ανάλογα με τις ανάγκες μας και τον τελικό σκοπό που είναι η σωτηρία της ψυχής μας. Ο σύγχρονος Άγιος, ο Άγιος Εφραίμ της Αριζόνα τόνιζε ότι τη συγκεκριμένη προσευχή πρέπει να τη λέμε όλοι, μοναχοί και λαϊκοί και πως ο Θεός μάς βοήθησε με αυτή τη σύντομη ευχή, γιατί οι σύγχρονοι δεν μπορούμε να αντέξουμε πολλά πράγματα, όπως οι παλιοί χριστιανοί. Μ' αυτή την προσευχή μπορούμε να προσευχόμαστε παντού και πάντοτε σε κάθε δουλειά και σε κάθε περίσταση με ταπείνωση.
«Δια της ευχής “Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με” καθαρίζεται ο άνθρωπος, λαμπρύνεται, αγιάζεται. Η ευχή είναι το σωσίβιο της ψυχής και του σώματος», έλεγε ο Γέροντας Αμφιλόχιος. «Με την ευχή αυτή αγιάζει το στόμα, αγιάζει ο αέρας, αγιάζει ο τόπος που λέγεται. Όλες οι παγίδες των δαιμόνων καταστρέφονται δια της προσευχής», τόνιζε ο Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης. Ο Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης συμβούλευε να προσευχόμαστε με την «ευχή του Ιησού», με κομποσκοίνι, να λέμε ολόκληρη την ευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλό»
«Με την ευχή ο νους αναπαύεται και αγάλλεται. Ο νους του ανθρώπου πρέπει να ασχολείται με την ευχή και να μην τρέχει στα μάταια», μας συμβουλεύει ο όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, ο Άγιος του αιώνα μας. Παρόμοια έλεγε και ο Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης: «δεν χρειάζεται ο Θεός ενημέρωση από εμάς για τις διάφορες ανάγκες μας. Εκείνος τα γνωρίζει όλα. Με απλότητα, που είναι η αγία ταπείνωση, δηλαδή η απόλυτη εμπιστοσύνη στο Χριστό, ‘‘πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῶ τῷ Θεῷ παραθώμεθα’’».
Αν μάλιστα αυτή η προσευχή μας συνοδεύεται με τη δοξολογική πρόταση: «δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν» ευχαριστούμε τον Θεό για τα πάντα, για όλα όσα συμβαίνουν στην καθημερινότητά μας, τότε προσευχόμαστε ακόμη πιο σωστά.
