«Στον Θεό όλα είναι δυνατά»: Το μοναστήρι στο Buchhagen για την Ορθοδοξία στη Γερμανία και στον κόσμο

Εδώ και αρκετές εβδομάδες η είδηση για απειλές κατά της Ορθοδόξου Μονής διαδόθηκε από ριζοσπαστικές ομάδες στα γερμανικά μέσα ενημέρωσης και προβλημάτισε πολλούς Ορθοδόξους στη Γερμανία. Ωστόσο, η ίδια η Μονή παραμένει ένας τόπος σιωπηλής προσευχής και όχι ένα πολιτικό σκηνικό, ένας δρόμος προς την αγιότητα και όχι προς τα εγκόσμια, πρόσκαιρα δεινά. Η συντακτική μας ομάδα επικοινώνησε με τον πατέρα Λάζαρο από την Ορθόδοξη Μονή της Αγίας Τριάδας, ζητώντας να μην αναφερθούμε τόσο πολύ στην σκανδαλώδη κατάσταση, αλλά να μιλήσουμε για την ουσία που είναι πραγματικά σημαντική για τους ορθόδοξους χριστιανούς στη Γερμανία κατι πρέπει να ακούσουν από τους μοναχούς αυτής της Γερμανικής Μονής.

Τι θα θέλατε να προσθέσετε στις πρόσφατες απειλές από εξτρεμιστές εναντίον του μοναστηριού σας;

Για μας όλα αυτά είναι πολύ μακριά. Η πολιτική αντίθεση δεξιάς-αριστεράς δεν είναι 180 ετών, η Ορθοδοξία όμως είναι 2000 ετών. Στεκόμαστε σε ένα εντελώς διαφορετικό θεμέλιο: αυτό είναι η Ιερά Παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας, όπως την έμαθα στο Άγιον Όρος. Δεν ρωτάμε κανέναν για την πολιτική του άποψη και δεν αποκλείουμε κανέναν. Όποιος σέβεται την ειρήνη και την ιερότητα του τόπου είναι ευπρόσδεκτος στο πλαίσιο των δυνατοτήτων μας. Πράγματι, πολλοί άνθρωποι από το εσωτερικό και το εξωτερικό προσέρχονται στη Θεία Λειτουργία ως προσκυνητές ή επισκέπτες. Έτσι, παρά τον πόλεμο, Ρώσοι και Ουκρανοί στέκονται μαζί μας ενώπιον του Θεού και προσεύχονται για την ειρήνη.

Είναι μεγάλο πρόβλημα όταν ο εθνικισμός ή αλλιώς μια ιδεολογία γίνεται ειδωλολατρία, και αυτό συμβαίνει κάθε φορά που οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν την αληθινή πίστη και ζουν μακριά από τον Θεό. Όποιος όμως ακολουθεί τον Χριστό με πνεύμα και αλήθεια, μεγαλώνει μέσα στην αγάπη για τον Θεό και τους συνανθρώπους του και γίνεται απρόσβλητος από τις ιδεολογίες.

Είμαστε αφιερωμένοι στον Θεό και ζούμε σε πολύ αντίξοες συνθήκες. Η προσευχή, η θεία λειτουργία, η ανέγερση του Ιερού Ναού, η φροντίδα του εκκλησιαστικού ψαλτηρίου, η ουσιαστική εργασία και η φροντίδα της ψυχής των επισκεπτών, μας γεμίζουν ολοκληρωτικά. Μέσα από αυτή την εκστρατεία έχει δημιουργηθεί ένα Ησυχαστήριο που δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα της Μονής.

Σήμερα ζούμε την περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Σε τι πρέπει να επικεντρωθούν οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί την περίοδο αυτή;

Η Μεγάλη Σαρακοστή είναι μια περίοδος συσσώρευσης και εμβάθυνσης της πνευματικής ζωής. Μας δόθηκε για να ασκούμε με μεγαλύτερη ένταση αυτό που κάνουμε ως ορθόδοξοι χριστιανοί, δηλαδή να αποφεύγουμε κάθε τι που μας χωρίζει από τον Θεό και κάθε τι που μας ενώνει με τον Θεό.

2. α). Η πρώτη είναι η προσευχή, σε τρεις κατευθύνσεις:

2. α.α) Η καρδιακή προσευχή, όπου το ζητούμενο δεν είναι άλλο από το να ευθυγραμμιστούμε με τον Χριστό, όπως το φως του ήλιου που κοιτάζει πάντα τον ήλιο, το πρωί προς την Ανατολή και το βράδυ προς τη Δύση. Έτσι, στην καρδιακή προσευχή, στρεφόμαστε προς τον Θεό, κοιτάζουμε με το πνευματικό μάτι προς Αυτόν και υιοθετούμε στάση δεκτικότητας για να γίνουμε ένα μαζί Του. Όπως ο ίδιος στην αρχιερατική προσευχή μας ζητά να γίνουμε ένα μέσα σ' Αυτόν, έτσι και Αυτός είναι ένα με τον ουράνιο Πατέρα Του και το Πνεύμα. Αυτός είναι ο πιο κοντινός τρόπος προσευχής.

2. α.β) η λειτουργική προσευχή της Εκκλησίας. Έτσι στη Μονή τελείται Όρθρος, Εσπερινός, Απόδειπνο και Θεία Λειτουργία. Αλλά και οι πιστοί που προσέρχονται στη Θεία Λειτουργία το Σαββατοκύριακο, εμβαθύνουν στα θεία μυστήρια και εσωτερικεύουν τα μυστήρια της πίστεως και την ομορφιά και την αλήθεια του Θεού και των θείων αποκαλύψεων

2. α.γ) η προσευχή για τους συνανθρώπους μας και για τον εαυτό μας. Αυτό είναι πολύ προσωπικό. Όλα τα δεχόμαστε και τα μεταφέρουμε, ενώπιον του Θεού. Και εδώ προσευχόμαστε για ευλογία και σωτηρία και θεία δωρεά για όλους όσους είναι ενωμένοι μαζί μας. Προσευχόμαστε και ο ίδιος ο Θεός να στρέψει προς το αγαθό. Κι εκείνοι που μας εχθρεύονται και μας πολεμούν, να γνωρίσουν την αλήθεια.

2. β) Το δεύτερο είναι αυτό που ονομάζουμε «πνευματική υγιεινή». Ό,τι δεν είναι του Θεού, το αφαιρούμε από τη ζωή μας, όσο μπορούμε. Γι' αυτό φέρνουμε στη ζωή μας ό,τι μας ανεβάζει πνευματικά και μας οδηγεί στο Θεό. Για παράδειγμα, η αποχή από το διαδίκτυο και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι απαραίτητη, γιατί εκεί διαχέεται πολύ πνευματικό δηλητήριο. Επίσης, σημασία έχει το είδος της μουσικής που ακούμε. Η ντίσκο, η ροκ και η ποπ μας τραβάνε κάτω, ενεργοποιούν τους χαμηλούς παλμούς και παραλύουν το μυαλό, όπως και τα ναρκωτικά. Υπάρχει πολλή δαιμονική ενέργεια μέσα. Όποιος έχει άσβεστη πνευματική διάθεση, θα αντιδράσει έτσι κι αλλιώς. Αντ 'αυτού, μπορείτε να ακούσετε καλή, πνευματική μουσική, κυρίως ιερά τραγούδια από την εκκλησία, αλλά και τον Johann Sebastian Bach και καλή παλιά «κλασική» μουσική.

Έπειτα η ευδαιμονία και η ομορφιά. Είναι καιρός για την ανοιξιάτικη κάθαρση, όλα πρέπει να είναι καθαρά, τακτοποιημένα και όμορφα. Οι δαίμονες αγαπούν την ακαθαρσία και την ακαθαρσία. Αν προσέξουμε την καθαριότητα και την ευδαιμονία, αυτό έχει ευεργετική επίδραση στην όλη ψυχοπνευματική και σωματική μας κατάσταση. Η ομορφιά είναι ένα από τα μεγαλύτερα «ονόματα του Θεού», όπως λέει ο άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης. Την Κυριακή της Ορθοδοξίας το ζητούμενο είναι η αποκατάσταση της αρχικής ομορφιάς της εικόνας του Θεού, του ανθρώπου, άρα και του ορθόδοξου ήθους, και ιδιαίτερα της εκκλησιαστικής τέχνης. Αυτό πρέπει οπωσδήποτε να ακτινοβολεί στην καθημερινή ζωή: λίγα λουλούδια στο τραπέζι, ένα όμορφο κερί στην ιερή γωνία, οι λάμπες πετρελαίου να καθαρίζονται και να ανάβονται καθημερινά, οι μικρές ώρες οικιακής προσευχής να γίνονται πιο τακτικές, να πηγαίνουν περισσότερο στην εκκλησία, να ζουν με τους πλησίον τους με αγάπη και στοργή... Και οι Καππαδόκες Πατέρες μιλούν για την υπερκόσμια ομορφιά του Θεού. Όλα στην Εκκλησία πρέπει να είναι όμορφα. Πρέπει να είναι και το σπίτι μας, η ψυχή μας, τα πάντα μέσα μας και γύρω μας.

2. γ) Τρίτον, η εσωτερική ελευθερία. Αυτή αποκτάται μόνο με την άσκηση της καρδιάς (ασκητική). Σ' αυτήν συμπεριλαμβάνεται και η σωματική νηστεία και η εγκράτεια. Με την τήρηση αυτών των πραγμάτων όσο είναι δυνατόν, δοκιμάζουμε πόσο ελεύθεροι είμαστε από τα σαρκικά πάθη και πάθη. Δεν πρέπει όμως να κρίνουμε και να κρίνουμε τους άλλους. Η νηστεία δεν είναι για να υψώσουμε τον εαυτό μας πάνω από τους άλλους, όπως έκανε ο Φαρισαίος. Αντίθετα, πρέπει να υποστούμε τις δικές μας αδυναμίες και αμαρτίες, και να ελευθερωθούμε από αυτές με τη χάρη και τη δύναμη του Θεού. Γι' αυτό και τα λειτουργικά αναγνώσματα του Αποστόλου και του Ευαγγελίου στην αρχή της Σαρακοστής. Πιο σημαντική και συχνά δυσκολότερη από τη σωματική νηστεία είναι η «πνευματική» νηστεία.

Το μοναστήρι της στη Γερμανία ανήκει στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Βουλγαρίας, στην οποία εξελέγη πρόσφατα ένας νέος Πατριάρχης. Ποιες είναι οι ελπίδες και οι προσδοκίες σας;

Σε περίπτωση θανάτου του Πατριάρχη, ο νέος Πατριάρχης πρέπει να εκλεγεί μέσα σε τρεις μήνες. Για το αξίωμα αυτό κατ' αρχήν δικαιούνται να εκλεγούν όλοι οι Μητροπολίτες της Εκκλησίας της Βουλγαρίας, οι οποίοι κατέχουν το αξίωμα αυτό περισσότερο από 5 χρόνια και είναι άνω των 50 ετών. Από αυτούς η Ιερά Σύνοδος εκλέγει τρεις Μητροπολίτες οι οποίοι στη συνέχεια εκλέγονται ως υποψήφιοι. Δικαίωμα ψήφου έχουν όλοι οι Μητροπολίτες, οι Επίσκοποι και οι Επίσκοποι της Βουλγαρικής Εκκλησίας, καθώς και οι Μητροπολίτες. Σε κάθε Επισκοπή προστίθενται άλλοι πέντε Επίσκοποι, τρεις Ιερείς και δύο λαϊκοί, οι οποίοι πρέπει να εκλεγούν, και τέλος οι εκπρόσωποι των Θεολογικών Σχολών. Συνολικά περίπου 140 άτομα θα συγκεντρωθούν στη Σόφια για τη μεγάλη εκλογική αναμέτρηση.

Στις 2 Μαΐου πραγματοποιήθηκε στο Βερολίνο η Ιερά Σύνοδος της Επισκοπής Βερολίνου, ως πληρεξούσιοι ήταν οι Vtr. Zolo και Vtr. . Julian από το Βερολίνο, καθώς και οι Vtr Nedjalko από το Μόναχο, Christo Berow από το Βερολίνο και Martin Penev από το Μόναχο. Μητροπολίτης Δυτικής και Κεντρικής Ευρώπης και Abt Johannes von Buchhagen είναι ex officio μέλη του εκλεκτορικού σώματος.

Στα μέσα Ιουνίου λάβαμε τον κατάλογο των εκλεκτών υποψηφίων, οι περισσότεροι από τους οποίους γνωρίσαμε από διάφορες συναντήσεις. Ιδιαίτερα χαρήκαμε που παρευρέθηκε ο Μητροπολίτης Δανιήλ από το Βιδίνιο. Τον γνωρίσαμε ως μοναχό στη Μονή του Αγίου Όρους, το 2007, όταν όταν κάρφωνε δοκούς στη στέγη. Εκεί υπήρχε αυτή η πραγματική σχέση και ξέραμε ότι είναι γνήσιος. Ένας χειροπράκτης, σιωπηλός, εργατικός και προσευχόμενος, ένας πραγματικός μαχητής. Ήταν πνευματικός μαθητής του πολύ πρόωρα αποθανόντος φίλου μας, του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Νευροκοπίου Ναθαναήλ, και αδελφός του διαδόχου του, του Μητροπολίτη Σεραφείμ, καθώς και των σεβάσμιων πατέρων Επιφανίου και Θεοφίλου από το Χατζηδήμοβο. Αργότερα ο π. Δανιήλ Βικάριος χειροτονήθηκε από τον Μητροπολίτη Ιωσήφ στις ΗΠΑ και τελευταία Μητροπολίτης Βιδινίου. Είναι άνθρωπος της Ιεράς Παραδόσεως, ανεπηρέαστος από τις δυνάμεις και τους ισχυρούς του πεσμένου κόσμου. Τον καλό μοναχισμό του διατήρησε και ως Επίσκοπος. Πρόσφατα τάχθηκε υπέρ της ειρήνης στην Ουκρανία και προειδοποίησε για τον πόλεμο και το μίσος κατά των λαών. Επειδή όμως την Κυριακή της Πεντηκοστής πήγαμε στη Σόφια, δεν ξέραμε αν θα ήταν ένας από τους τρεις οριστικώς εκλεγέντες υποψηφίους.

Στη Σόφια συναντήσαμε τον πρώην Επίσκοπο μας Τύχωνα και αρκετούς παλιούς γνωστούς. Εκεί μάθαμε ότι εκτός από τον Μητροπολίτη Γαβριήλ του Λόβετς υπήρχε και ο Μητροπολίτης Γρηγόριος της Βράτσας και ο Μητρ. Δανιήλ του Βίντιν για την εκλογή τους. Στη Σόφια συναντηθήκαμε το βράδυ της Κυριακής πριν από τις εκλογές για να προσκυνήσουμε στον Καθεδρικό Ναό τα λείψανα των Αγίων Πατριαρχών Βουλγαρίας του Μεσαίωνα, τα οποία ήταν αφιερωμένα σε αυτόν τον σκοπό. Το βράδυ συμμετείχαμε στη Vesper της Αγίας Σοφίας, με επικεφαλής τον Μητροπολίτη Νευροκοπίου Σεραφείμ, με τον οποίο είχαμε την ευκαιρία να ανταλλάξουμε απόψεις. Στη χαρά μας ήταν επίσης ο Σεβ. Κλήμης Σωφρόνιος και ο π. Θεόφιλος, καθώς και πολλοί άλλοι Πατέρες με τους οποίους συνδεθήκαμε πνευματικά.

Το πρωί της Κυριακής στις 5.00 ξεκίνησε η Θεία Λειτουργία στο κτίριο της Ιεράς Συνόδου, όπου είχαν δικαίωμα ψήφου μόνο τα μέλη του εκλεκτορικού σώματος. Έτσι χωριστήκαμε και οι Πατέρες Λάζαρος και Συμεών πήγαν στην Αγία Σοφία για να στηρίξουν την εκλογή με θερμή προσευχή. Τα εγκαίνια έγιναν στην αίθουσα της Ακαδημίας Επιστημών και στη συνέχεια, αυστηρά φυλασσόμενοι και ελεγχόμενοι, επέστρεψαν στην Ιερά Μονή Αγ. Συνόδου. Η εκλογή έγινε με απόλυτη διαφάνεια κάτω από την κάμερα. Τον περισσότερο χρόνο μας τον περάσαμε στον όμορφο κήπο της Ιεράς Συνόδου, όπου έγιναν κάποιες καλές συναντήσεις και συζητήσεις, ενώ πολλοί προσεύχονταν. Η πρώτη ψηφοφορία δεν έφερε την απαιτούμενη πλειοψηφία. Στη δεύτερη ψηφοφορία μόνο ο Δανιήλ και ο Γρηγόριος ήταν υποψήφιοι. Κατά την καταμέτρηση κάθε ψήφος έπρεπε να διαβαστεί ξεχωριστά, έτσι ώστε πολλοί να κάνουν τους δικούς τους υπολογισμούς και να γεμίσει ο διάδρομος με ενθουσιασμό. Τελικά ανακοινώθηκε το αποτέλεσμα: ο νέος Πατριάρχης λεγόταν Δανιήλ.

Μαζί του ο Θεός και οι Άγιοι, ένας πραγματικός μοναχός, ένας άνθρωπος της προσευχής και της Ιεράς Παραδόσεως στην κορυφή της Μητρός μας Εκκλησίας. Η ενθρόνιση έγινε το απόγευμα στον κατάμεστο Καθεδρικό Ναό, με μεγάλη ζέστη, η οποία ενισχύθηκε από τα φώτα της τηλεόρασης. Όταν μπήκε ο Πατριάρχης και η χορωδία έχασε το σύνθημά της (!), ο πιστός λαός χειροκρότησε και φώναξε «Άξιος, άξιος, άξιος!», ο πιστός λαός χειροκρότησε και φώναξε «Άξιος, άξιος, άξιος!». Το επόμενο πρωί συμμετείχαμε στην πρώτη Θεία Λειτουργία του Πατριάρχη, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας, π. Λάζαρος, αμέσως παραχώρησε τη δεύτερη Θεία Λειτουργία στα Γερμανικά. Ο Πατριάρχης Δανιήλ με θαυμαστή ηρεμία και εσωτερική συγκέντρωση, εντελώς ανεπιτήδευτος, απλός και ξεκάθαρος, σαν αρχάγγελος. Ας είναι ευλογημένος, και ο Θεός να τον έχει στην Αγία Εκκλησία με ειρήνη και υγεία, υγεία και τιμή μέχρι τα βαθιά γεράματα, ώστε να τηρεί πάντοτε τον λόγο της αλήθειας.

Το μοναστήρι σας χαρακτηρίζεται μοναδικό; Σε τι εκφράζεται αυτή η μοναδικότητα;

Το Buchhagen είναι ένα ορθόδοξο μοναστήρι, όπως όλα τα άλλα στον ευρύτερο ορθόδοξο κόσμο. Έχει τέσσερις μοναχούς και έναν δόκιμο, στην πραγματικότητα όμως είναι ένα μεγαλύτερο μοναστήρι. Ωστόσο, μια κάποια «μοναδικότητα» προκύπτει από την κατάσταση που επικρατεί ως γερμανικό ορθόδοξο μοναστήρι εδώ στη Γερμανία.

Όταν επρόκειτο για την ίδρυση της Μονής μας στη Γερμανία, ο Γέροντας Ιωσήφ του Βατοπαιδίου (τότε ακόμη στο Κουτλουμουσίου) μου έλεγε συνεχώς: «Πρέπει να συνδυάσετε την ιερή παράδοση της Ορθοδοξίας με το γερμανικό πνεύμα, τη γερμανική γλώσσα και τον γερμανικό πολιτισμό· εκεί βρίσκεται μια τεράστια δύναμη: η σωτηρία για τον γερμανικό λαό και ένα κέρδος για τον ορθόδοξο χριστιανισμό συνολικά».

Με αυτή την έννοια προσευχόμαστε, ζούμε και εργαζόμαστε εδώ και 40 χρόνια. Έτσι δημιουργήθηκε μια ζωντανή γερμανική ορθόδοξη παράδοση. Ιδιαίτερα η εμπειρία της Κατήχησης μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε την ανάγκη για μια σαφή και συνεκτική γερμανική έννοια. Με τη λατινοποίηση της Εκκλησίας κατά τον Μεσαίωνα και τις αιρετικές εξελίξεις της δυτικής θεολογίας, υπήρξε μια απώλεια της παράδοσης, η οποία αποτυπώνεται στη θεολογική έννοια και στην ανθρώπινη εικόνα, στην ανθρωπολογία. Γι' αυτό και αγωνιζόμαστε για σαφείς και συνεπείς γερμανικές έννοιες, οι οποίες αντικρούουν απερίφραστα και ανόθευτα το νόημα αυτών που εκφράζουν οι άγιοι Πατέρες στην ελληνική γλώσσα. Έτσι μπορεί κανείς να αποφύγει πολλές περιττές σκέψεις και να δημιουργήσει διαύγεια. Στη μετάφραση των λειτουργικών κειμένων, το ζητούμενο είναι ότι ο σημερινός Γερμανός Ποιμενάρχης κατανοεί και νοιώθει ακριβώς το ίδιο με τον Έλληνα Ποιμενάρχη την εποχή του αγ. Βασιλείου και του Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Η ελληνική γλώσσα είναι πολύ πλούσια, αλλά και πολύ ευαίσθητη ως προς τους συνειρμούς της. Στη Θεία Λειτουργία χρειάζεται ένα γλωσσικό επίπεδο που να συνδυάζει τη διαύγεια και την ιερή ευπρέπεια. Ο Λόγος, ο Αιώνιος Λόγος (Ιωάν. Ι, 1 κ.ε.), πρέπει πάντα να ηχεί.

Η ενορία του μοναστηριού, όμως, φαίνεται και στη συνολική διαμόρφωση του ιερού. Έτσι, η εκκλησία που κτίζουμε ικανοποιεί όλες τις λειτουργικές απαιτήσεις της ορθόδοξης λατρείας, αλλά χρησιμοποιεί συνειδητά την αρχιτεκτονική μορφή της παλαιότερης γερμανικής εκκλησιαστικής αρχιτεκτονικής. Υπάρχουν βέβαια πολλοί παραλληλισμοί με την παλαιοβουλγαρική αρχιτεκτονική, τη γεωργιανή, τη ρωσική κ.λ.π. αρχιτεκτονική, αλλά και τις τοπικές ιδιαιτερότητες, όπως για παράδειγμα η αποξήλωση του ιερού, με αποτέλεσμα το εκκλησιαστικό οικοδόμημα να αποκτά μια δική του αισθητική και να αποτελεί πρότυπο για τη γερμανική ορθόδοξη εκκλησιαστική αρχιτεκτονική.

Ως Γερμανοί, Ορθόδοξοι Μοναχοί, πιστεύετε ότι ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός στη Γερμανία εξακολουθεί να είναι μια θρησκεία της διασποράς;

Λόγω της ισχυρής σύνδεσης Εκκλησίας και Λαού, η οποία είναι εγγενής στην ορθόδοξη εκκλησιολογία, ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός στη Γερμανία θεωρείται μέχρι σήμερα ως «ξένη θρησκεία», όπως και το Ισλάμ. Αυτό που στις ορθόδοξες χώρες αποτελεί δύναμη, ακριβώς αυτή η σύνδεση του εθνικού πολιτισμού και της θρησκείας, αποδεικνύεται εδώ στη «Διασπορά» ως αδυναμία όταν πρόκειται να ανοίξει η Ορθοδοξία στους ντόπιους. Το έχουν δει αυτό πολύ καθαρά ο Γέροντας Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός, ο Γέροντας Γεώργιος ο Γρηγοριάτης και άλλοι Πατέρες στο Άγιον Όρος, όπως και ο Άγιος Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης ο Μαξίμοβιτς, ο οποίος είναι γνωστό ότι επεδίωξε πολύ την ενσωμάτωση της Ορθοδοξίας στις δυτικές χώρες και την ανάπτυξη αυτόνομων εκκλησιών.

Ως Γερμανοί, κατ' αρχήν, είμαστε πολύ ανοιχτοί σε ξένες εθνικότητες και ταυτότητες, κάποιοι μάλιστα χαίρονται όταν μπορούν να ανταλλάξουν την (δύσκολη, γιατί ιστορικά και πολιτικά) γερμανική ταυτότητα με μια άλλη. Αυτό όμως δεν ισχύει πλέον για τη νέα γενιά. Οι μάζες έχουν εγκλωβιστεί εδώ και καιρό σε μια ψευτοαμερικανική παγκοσμιοποιητική ταυτότητα. Πολλοί νεότεροι αισθάνονται πλέον τη χασούρα τους και αναζητούν κάτι πραγματικό. Η Ορθοδοξία, βέβαια, μπαίνει στο περιθώριο, αλλά η συγκεκριμένη στροφή εμποδίζεται όταν συνειδητοποιούν ότι η Ορθοδοξία (εκφρασμένη ή μη) είναι συνυφασμένη με μια ξένη εθνική ταυτότητα. Και όταν η Ορθοδοξία υποκύπτει στον γενικό εκφυλισμό και γίνεται η ίδια παγκόσμια, παύει να είναι μια σοβαρή πνευματική δύναμη. Αυτό έχει να κάνει με τη μορφή, την ταυτότητα και την αλήθεια.

Αν μάλιστα αναλογιστεί κανείς ότι οι διεκδικήσεις εκκλησιαστικής εξουσίας και οι πολιτισμικοί ιμπεριαλισμοί ενίοτε, θα απογοητευτεί, όπως συνέβη και με τις κατεστημένες δυτικές εκκλησίες.

Ως εκ τούτου, η Μονή Buchhagen είναι ένα «άνοιγμα πόρτας» και προς τις δύο κατευθύνσεις: οι άνθρωποι εδώ βιώνουν την Αγία Ορθοδοξία σε γερμανική απόδοση. Έτσι, η Ορθοδοξία για τους ντόπιους βιώνεται ως κάτι εγγενές και φυσικό, με αποτέλεσμα κυριολεκτικά να ανοίγει ο ουρανός. Και για τους Ορθοδόξους αλλοδαπούς, υπάρχει η προοπτική ότι και τα εγγόνια και τα δισέγγονά τους μπορούν να παραμείνουν και να ζήσουν ορθόδοξοι αν έχουν γίνει και θέλουν να παραμείνουν στη Γερμανία. Γι' αυτό, τον τελευταίο καιρό, πολλοί νέοι έρχονται στο Μοναστήρι, αν και είναι τόσο μικρό και απομονωμένο.

Εκπροσωπούμε ένα μέσο το οποίο εδώ και δέκα χρόνια, παράλληλα με το ρεπορτάζ των διεθνών εκκλησιαστικών ειδήσεων, μεταδίδει την αλήθεια για την Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία (Μητροπολίτης Ονούφριος). Είναι γνωστή αυτή η Εκκλησία και η σημερινή δύσκολη κατάστασή της και πώς το αντιλαμβανόμαστε?

Οι παγκοσμιοποιητικές και αντιχριστιανικές δυνάμεις προσπαθούν εδώ και καιρό να διεισδύσουν, να εξουδετερώσουν και να ισοπεδώσουν την Ορθοδοξία στην Ανατολική Ευρώπη. Αυτό είχε μεν μεγάλη επιτυχία, αλλά τελικά δεν ευοδώθηκε, γιατί παντού υπάρχουν πιστοί και ιεράρχες που δεν υποκύπτουν στο ζυγό του χρόνου, αλλά αγωνίζονται για την αλήθεια και παραμένουν πιστοί στον Θεό.

Για τους Σατανιστές και τους Αντίχριστους, αυτή είναι η καταστροφική τους ενέργεια. Γι' αυτό πολεμούν την Ορθοδοξία συνολικά και ιδιαίτερα εκείνους που δεν μπορούν να διαφθαρούν, με αυτή τη σατανική ενέργεια. 'Οπως επίσης πολεμούν τους πολιτισμούς, τις γλώσσες και τις ιδιομορφίες των λαών, γιατί θέλουν μια εύκολα χειραγωγήσιμη μαζική κοινωνία, όπου δεν υπάρχουν παραδοσιακοί δεσμοί, όπου το άτομο είναι απομονωμένο και αβοήθητο. Ο πόλεμος στην Ουκρανία, όπου καθημερινά χιλιάδες Ορθόδοξοι πεθαίνουν στα πεδία των μαχών, είναι ένα από τα μεγάλα πεδία μάχης αυτού του πνευματικού αγώνα.

Στο πλαίσιο της Συνόδου της Κρήτης, πριν από πολλά χρόνια, μετά από σύσταση του φίλου μας Μητροπολίτη Λόβετς Γαβριήλ (Βουλγαρία), επισκεφτήκαμε τον Επίσκοπο Λονγκίν στη Μονή Μπάντσεν στην Ουκρανία (Επαρχία Τσερνίβτσι) και εντυπωσιαστήκαμε βαθιά. Με τον ίδιο, τον Αββά Σεβαστιανό και άλλους είχαμε μια θαυμάσια συνεργασία, που κατέληξε σε μια πνευματική φιλία. Από τότε προσευχόμαστε ο ένας για τον άλλον ως μέλη μιας πνευματικής αδελφότητας. Επίσης με τα μοναστήρια του Άθω, της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας έχουμε μια τέτοια σχέση. Λόγω των σημερινών διωγμών των Χριστιανών στην Ουκρανία, είμαστε πολύ ανήσυχοι και προσευχόμαστε για τη σωτηρία και τη διατήρηση των αδελφών μας και όλων των ορθοδόξων χριστιανών εκεί.