Η δόλια και εγκληματική δράση της Ουνίας στην Ορθόδοξη Ανατολή
Ιερά Μητρόπολις Πειραιώς
Γραφείο επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
Όσοι μπορούμε να ξεχωρίζουμε τους ορθοδόξους κληρικούς μας από τους κάλπικους νοιώθουμε ψυχική δυσφορία όταν αντικρίζουμε αιρετικούς παπικούς «κληρικούς» να φέρουν αμφίεση ορθοδόξου κληρικού, να παριστάνουν τους «ορθοδόξους». Κι ακόμα να «λειτουργούν» σε παπικούς ναούς, με ρυθμό βυζαντινό και με το λειτουργικό τυπικό της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας. Πρόκειται για τους διαβόητους «ουνίτες», οι οποίοι αποτελούν μια από τις «ομάδες κρούσης» του Παπισμού, για την άλωση της Ορθοδοξίας και την υποταγή της στην παπική εξουσία.
Όπως είναι γνωστό, τους εν λόγω κεκαλυμμένους φραγκοπαπάδες δεν μπορεί να τον ξεχωρίσει κάποιος, αν δεν γνωρίζει την κρυφή πραγματική του ιδιότητα, διότι, αιρετικοί όντες, κρύβονται κάτω από το ένδυμα του ορθοδόξου κληρικού, για να ασκούν δόλιο προσηλυτισμό σε βάρος των ορθοδόξων πιστών. Ένα ζήτημα τεραστίων διαστάσεων, ένα διαχρονικό πρόβλημα, το οποίο ταλανίζει την Ορθόδοξη Εκκλησία μας, την αληθινή και μοναδική αδιαίρετη Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού, για περισσότερους από οκτώ αιώνες και συνεχίζει να είναι ένα φρικτό και επώδυνο αγκάθι στο άχραντο σώμα Της.
Αφορμή για την σύνταξη της παρούσας ανακοίνωσής μας πήραμε από δύο πρόσφατα θλιβερά γεγονότα. Το πρώτο είναι η συμμετοχή ουνιτών «επισκόπων» στην νεκρώσιμη ακολουθία του αποθανόντος «Πάπα» Φραγκίσκου[1]. Ντυμένοι με άμφια ορθοδόξου επισκόπου, θυμιάτιζαν και έψαλλαν το «Χριστός Ανέστη»! Δυστυχώς το πλήθος των παρόντων και τα εκατομμύρια των τηλεθεατών, από όλο τον κόσμο τους εξέλαβαν ως ορθοδόξους επισκόπους. Αυτή η σύγχυση επικράτησε και στους Έλληνες τηλεθεατές! Είναι φανερό πως το Βατικανό φρόντισε να εκμεταλλευτεί ακόμη και την κηδεία του «Πάπα», για να δείξει σ όλο τον κόσμο ότι ακόμα και η Ορθοδοξία «προσκύνησε» τον Παπισμό! Και σύμφωνα με σχετικό δημοσίευμα: «Οι Ανατολικές Καθολικές Εκκλησίες, αν και αυτόνομες με τα δικά τους λειτουργικά έθιμα και γλώσσες, βρίσκονται σε πλήρη κοινωνία με τη Ρώμη και αναγνωρίζουν τον Πάπα ως πνευματικό ηγέτη. Η ψαλμωδία του “Χριστός Ανέστη” στα ελληνικά αποτέλεσε συμβολική χειρονομία, που υπογράμμισε την κοινή πίστη στην Ανάσταση και την ενότητα μεταξύ των καθολικών παραδόσεων. Αξίζει να σημειωθεί ότι το “Χριστός Ανέστη” είχε ψαλθεί και στην κηδεία του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β΄, ενισχύοντας τη συνέχεια αυτής της παράδοσης»[2]! Ξεκάθαρη ομολογία σκοπιμότητας!
Το δεύτερο είναι πρόσφατη συνάντηση του νέου «Πάπα» Λέοντα 14ου με ουνίτες επισκόπους από όλο τον κόσμο. «Η συνάντηση πραγματοποιήθηκε στις 14 Μαΐου 2025, στο πλαίσιο του Ιωβηλαίου των Ανατολικών Εκκλησιών, και φιλοξενήθηκε στην Αίθουσα Παύλου ΣΤ΄ στο Βατικανό. Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης, ο Πάπας τόνισε την ανάγκη για ενότητα και ειρήνη μεταξύ των διαφόρων παραδόσεων της Καθολικής Εκκλησίας, αναγνωρίζοντας τη σημασία των Ανατολικών Καθολικών κοινοτήτων και της πλούσιας λειτουργικής τους κληρονομιάς»[3]. Μάλιστα το Βατικανό φρόντισε να αναρτηθεί σχετικό βίντεο στην διαδικτυακή πλατφόρμα του YouTube[4], προφανώς για να δείξει ότι το Βατικανό δεν έχει την παραμικρή διάθεση να καταργήσει την Ουνία και πως ο νέος «Πάπας» θα είναι αρωγός της! Το ίδιο συνέβη και κατά την ενθρόνισή του!
Τα δύο αυτά όντως θλιβερά, απαράδεκτα και άκρως μειωτικά για την Ορθόδοξη Εκκλησία μας, φανερώνουν περίτρανα τις πραγματικές διαθέσεις του αιρετικού Βατικανού, γι’ Αυτήν, οι οποίες πόρρω απέχουν από τις δήθεν «αδελφικές σχέσεις», που υποκρίνεται ότι έχει και καλλιεργεί. Με την στήριξη της Ουνίας, ο νέος «Πάπας» έδειξε τις πραγματικές προθέσεις του για την Ορθόδοξη Ανατολή, οι οποίες είναι σαφώς κατακτητικές και σε καμιά περίπτωση αδελφικές, ή τουλάχιστον πολιτισμένες! Αδελφική διάθεση, τιμιότητα και πολιτισμός δεν συμβιβάζονται με καμιάς μορφής απάτη και μάλιστα με αυτή της Ουνίας!
Το τι είναι η Ουνία το εξηγεί ο μακαριστός π. Γεώργιος Μεταλληνός, Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών: «Λέγοντας “Ουνία”, εννοούμε ένα θρησκευτικοπολιτικό σχήμα, που επινοήθηκε από τον Παπισμό για τον εκδυτικισμό της (μη λατινικής) Ανατολής, την πνευματικοπολιτική υποταγή της στην εξουσία του Πάπα. Συνδέεται, δηλαδή με την επεκτατική πολιτική του Παπισμού, της συνεπέστερης έκφρασης του ευρωπαϊκού φεουδαρχισμού, ο οποίος με το Κράτος του Βατικανού συνεχίζεται ως τις ημέρες μας. Βέβαια πρέπει να γίνεται κάποια διάκριση σε διάφορες φάσεις, που παρουσιάζει ιστορικά η υπόθεση της “Ουνίας”. Διότι του συγκεκριμένου ιστορικού σχήματος προηγείται η ιδέα και η μεθόδευση της υποταγής της Ανατολής-και μάλιστα των Ορθοδόξων-στον Πάπα, μια μόνιμη τάση της Λατινικής Εκκλησίας μετά την διαφοροποίηση και απόσχισή της από την Ορθόδοξη Ανατολή. Εκεί, που ο άμεσος εκλατινισμός αποδεικνύεται δυσεπίτευκτος, εφαρμόζει ο Παπισμός την μέθοδο της Ουνίας, η οποία αποδεικνύεται έτσι, πανούργα επινόηση, διότι η υποταγή επιτυγχάνεται με το πρόσχημα της συνέχειας και ελευθερίας. Η επεκτατική αυτή κίνηση του Παπικού θρόνου ονομαζομένη ΟΥΝΙΑ ή ΟΥΝΙΤΙΣΜΟΣ στη γλώσσα μας, οφείλει το όνομά της στη λατινική λέξη UNIO (ένωση), αλλά μόλις το 1596 έλαβε στην Πολωνία επίσημα το όνομα UNIA (σλαβ. UNIJA). Το όνομα χρησιμοποιήθηκε τότε, για να χαρακτηρισθεί όχι μόνο η ενωτική κίνηση με τον Πάπα, αλλά και το συγκεκριμένο σώμα (κοινότητα) των Ορθοδόξων, οι οποίοι συνοδικά απεφάσισαν όχι την ολοτελή προσχώρησή τους στον Παπισμό, αλλά μόνο την αναγνώριση του Πάπα ως πνευματικής κορυφής των, διατηρώντας τα λατρευτικά και λοιπά έθιμά τους και δίνοντας, έτσι, εξωτερικά την εντύπωση της συνέχειας και παραμονής στο εθνικό πλαίσιό τους»[5].
Για το πώς δρα η Ουνία μας εξηγεί ο αοίδιμος Αρχ. π. Γερβάσιος Ραυτόπουλος: «Άλλη φαίνεται η Ουνία κι’ άλλη είναι. Φαίνεται Ορθόδοξη, και να γιατί. Οι κληρικοί της Ουνίας, οι Ουνίτες, έχουν αμφίεση Ορθοδόξου κληρικού. Φορούν ράσο, καλιμαύχι. Έχουν γένεια. Τέλεια εμφάνιση Ορθοδόξου κληρικού. Οι Εκκλησίες τους είναι καθ' όλα ορθόδοξες. Λείπουν εκείνα τα ψυχρά αγάλματα, που δίνουν την εικόνα και την αίσθηση ειδωλολατρικού Ναού. Αντί για αγάλματα έχουν αγιογραφίες. Και η όλη δομή του Ναού, εσωτερικά και εξωτερικά, ορθόδοξη. Η θεία Λειτουργία τελείται στη γλώσσα κάθε Έθνους στο οποίο δρα πάντα προσηλυτιστικά η Ουνία. Ίδια η θεία Λειτουργία. Κανείς απλοϊκός χριστιανός Ορθόδοξος δεν θα μπορούσε να υποπτευθεί τίποτε το ξένο προς την Ορθοδοξία. Έτσι θα μπορούσαν απλοί Χριστιανοί μας να συμβουλεύονται Ουνίτες ιερείς και να εκκλησιάζονται ακόμα σε Ουνιτικές Εκκλησίες»[6].
Πρόκειται λοιπόν για μια σατανικής εμπνεύσεως δολιότητα, την οποία εφεύρε ο αιρετικός Παπισμός μετά την αποκοπή του από το ενιαίο και αδιαίρετο σώμα της Εκκλησίας το 1054, για την υποταγή της στην παπική εξουσία. Προχώρησε σε αυτή την δόλια και δαιμονική πρακτική όταν διαπίστωσε ότι η Ορθόδοξη Ανατολή παρέμεινε σταθερά πιστή στην Ορθοδοξία, στην Μία και Αδιαίρετη Εκκλησία. Επινοήθηκε από την «Σύνοδο» του Λατερανού το 1215 με την Βούλα του «Πάπα» Ιννοκέντιου Γ΄, ενός από τους πλέον εχθρικούς «Πάπες» προς την Ορθόδοξη Ανατολή, αυτός που «ευλόγησε» την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως από τους σταυροφόρους το 1204 και την διάλυση του Ανατολικού Βυζαντινού Κράτους!
Σύμφωνα και πάλι με τον π. Γ. Μεταλληνό, δεν είναι καθόλου τυχαία και η ίδρυση και καθιέρωση, την ίδια χρονική περίοδο, και της φρικτής «Ιεράς Εξετάσεως». Με τα δύο αυτά άνομα και σαφώς αντιχριστιανικά μέσα επιδίωκε ο Παπισμός να θέσει στην παπική εξουσία ολόκληρο τον χριστιανικό και μη κόσμο. «Η ιδέα της Ουνίας, ως μεθόδου και τρόπου υποταγής, συναρτάται με την επεκτατική βούληση της φραγκευμένης Παλαιάς Ρώμης, συνισταμένη στην εξάπλωση και επιβολή του παπικού πρωτείου εξουσίας. Γι’ αυτό δεν είναι περίεργη η διαπίστωση, ότι η Ουνία, ως ιδέα, γεννήθηκε και αναπτύχθηκε παράλληλα με την Ιερά Εξέταση (Inquisitio). Ιερά Εξέταση και Ουνία αποδείχθηκαν αμφιθαλείς καρποί του παποφραγκικού πνεύματος. Και η μεν Ιερά Εξέταση ανέλαβε την επιβολή της παποφραγκικής εξουσίας στα όρια της φραγκοκρατουμένης Δύσεως, η δε Ουνία επωμίσθηκε την επέκταση της θρησκευτικοπολιτικής παπικής εξουσίας στην Ανατολή. Με την Ιερά Εξέταση επιδιωκόταν η εξουδετέρωση των ανυποτάκτων στη παποφραγκική εξουσία˙ με την Ουνία, ο εκλατινισμός των αρνουμένων την κυριαρχία της Π. Ρώμης Ανατολικών. Γι’ αυτό και στην Ανατολή η υποταγή στον Πάπα, είτε ως κανονικός εκλατινισμός, είτε με την μέθοδο της Ουνίας, εκφραζόταν με το ρήμα: φραγκεύω (εφράγκευσε) ή περιφραστικά: έγινε φράγκος. Η Ουνία θα συμβαδίζει ιστορικά με την Ι. Εξέταση. Η μία, λοιπόν φωτίζει το ρόλο της άλλης. Η συνοδική, δηλαδή «εκκλησιαστική», καταξίωση της Ιεράς Εξετάσεως, η θεσμοποίησή της, έγινε διαδοχικά επί Ιννοκεντίου Γ΄ (1198-1216) στα έτη 1205, 1206, 1212 και κυρίως στη δ΄ σύνοδο του Λατερανού (1215), ολοκληρώθηκε δε το 1233 επί πάπα Γρηγορίου Θ΄. Από την εποχή δε του πάπα Ιννοκέντιου Δ΄ (1243-1254) θεσμοθετήθηκε (αναγνωρίσθηκε εκκλησιαστικά) και η χρήση των βασανιστηρίων (1252) ως ανακριτικού μέσου. Η δράση της Ι. Εξετάσεως επεκτάθηκε στην Ιταλία, Ν. Γαλλία, Ισπανία, όπου υπήρχε ακμαιότερο ρωμαϊκό στοιχείο και λιγότερο στην Αγγλία και Γερμανία. Καταδιώχθηκαν συστηματικά Ιουδαίοι, Μωαμεθανοί, «αιρετικοί» (δηλαδή χριστιανοί-ρωμαίοι) και αργότερα Προτεστάντες. Την «επιστροφή» και αυτών στον Παπισμό ανέλαβε η Ιερά Εξέταση»[7].
Εκεί που αρχίζει η μεγαλύτερη εγκληματική δράση της Ουνίας είναι η Πολωνία τον 16ο αιώνα. Δύο ιησουίτες μοναχοί, ο Ποσσεβίν και ο Σάργκα έθεσαν σε εφαρμογή την Ουνία στη χώρα αυτή, προκειμένου να εκλατινίσουν του Ορθόδοξους της Πολωνίας και της Νοτιοδυτικής Ρωσίας. Σύμμαχός τους υπήρξε ο βασιλιάς της Πολωνίας Σιγισμούνδος Γ΄, τον οποίο αυτοί οι δύο Ιησουΐτες τον ανέθρεψαν μέχρι που έφθασε τον 21ο χρόνο της ηλικίας του. Με την δική του κάλυψη οι δύο Ιησουίτες μοναχοί άρχισαν το διαβρωτικό τους έργο. Παρότρυναν αρχικά τον Σιγισμούνδο, στα 1587 να συγκαλέσει σύνοδο στη Βρέστη της Λιθουανίας με πρόεδρο τον Αρχιεπίσκοπο του Κιέβου. Θέμα: Η ένωση των Ορθοδόξων με την Παπική Εκκλησία. Αλλά δεν είχε τα επιθυμητά αποτελέσματα. Συγκλήθηκε και δεύτερη σύνοδος στα 1594, όπου διακηρύχτηκαν όλα τα παπικά δόγματα. Αλλά η ένωση ωστόσο δεν είχε πραγματοποιηθεί. Γι’ αυτό το λόγο ο Πολωνός βασιλιάς έδωσε διαταγή, το 1596, να συγκληθεί και πάλι Σύνοδος στη Βρέστη, για να διακηρύξει επίσημα την ένωση με τη Ρώμη. Ύστερα από την ουνιτική σύνοδο του Βρεστ-Λίτοβσκ (1596) ο παπικός βασιλιάς επέβαλε την Ουνία στους Ορθοδόξους της Πολωνίας, όπως και σ’ εκείνους της Λιθουανίας και Ουκρανίας, με βίαιο τρόπο. Τότε μαρτύρησε ο Άγιος Αθανάσιος ηγούμενος της Μικρορωσίας, του οποίου το λείψανο το έριξαν σε βόθρο, έμεινε εκεί επί 17 χρόνια και ανευρέθη άφθορο και ευωδιάζον.
Κάθε αντίδραση αντιμετωπίσθηκε με τη βία από τους Λατίνους και τους Ουνίτες Κληρικούς και σημειώθηκε σωρεία εγκλημάτων. Στην παραπάνω σύνοδο όλοι σχεδόν οι Επίσκοποι υπέγραψαν την ένωση και εκατομμύρια Ορθόδοξοι έγιναν αναγκαστικά Ουνίτες και ο λαός εκλατινίστηκε. Οι εναπομείναντες Ορθόδοξοι υπέστησαν πρωτοφανείς διωγμούς. Παράλληλα η Ουνία επεκτάθηκε στη Ρουθηνία (Καρπαθορρωσία) τον 17ο αι. (1646), στη Σλοβακία (1649), στη Τρανσυλβανία (1698/99), και γενικά, όπου υπήρχε ορθόδοξο πλήρωμα (Σερβία, Αλβανία, Βουλγαρία, Γεωργία, Οικουμενικό Πατριαρχείο, Ελλάδα).
Έτσι, λοιπόν, άρχισε μία ιστορία φρίκης. Μία ιστορία, που απεκάλυψε τι είναι στην πραγματικότητα η Ουνία. Αφ’ ενός μεν άρχισαν λυσσαλέες διώξεις κατά των Ορθοδόξων και αφ’ ετέρου αποφασίστηκε η εκ των έσω διάβρωση δια της Ουνίας. Οι παπικοί «κληρικοί» φόρεσαν την αμφίεση του ορθοδόξου κλήρου και άρχισαν να παριστάνουν τους ορθοδόξους, ώστε να είναι πια δύσκολη η διάκρισή τους και να προσηλυτίζουν το ορθόδοξο πλήρωμα.
Έγραψε ο μακαριστός αρχ. π. Γερβάσιος Ραπτόπουλος: «Αλλά όλα αυτά είναι ο Δούρειος ίππος. Είναι η προβιά. Μέσα στο Δούρειο Ίππο κρύβονται οι άνθρωποι του Πάπα. Κρύβονται οι φανατικοί Λατίνοι, που σαν σκοπό έχουν να υποτάξουν κάθε Ορθόδοξο χριστιανό στον Πάπα. Να το εκλατινίσουν. Να του δολοφονήσουν την ορθόδοξη πίστη, τη μόνη αληθινή πίστη. Κάτω από την ωραία προβιά κρύβονται λύκοι. Κι' αυτοί οι λύκοι είναι οι θανάσιμοι εχθροί της Ορθοδοξίας. Είναι οι Φράγκοι. Όχι. Δεν είναι Ορθόδοξοι ιερείς οι Ουνίτες, όπως φαίνονται. Είναι Φραγκοπαπάδες καμουφλαρισμένοι. Είναι, όπως τους ονομάζει στην 1989/ 24-3-1907 εγκύκλιό του ο Πατριάρχης Ιωακείμ Γ', “λύκοι εν σχήματι προβάτων”. Λύκοι, που και από αυτούς πρέπει να προσέχουμε, έτσι ακριβώς όπως μας το προείπε ο ίδιος ο Κύριος. Ποιος δεν θυμάται τον λόγο Του; “Προσέχετε από των ψευδοπροφητών, οίτινες έρχονται προς υμάς εν ενδύμασι προβάτων, έσωθεν δε εισι λύκοι άρπαγες” (Ματθ. ζ', 15). Είναι λύκοι, και αυτό το καταλαβαίνεις, όταν ακούς να μνημονεύουν στη θ. Λειτουργία τους τον Πάπα Ρώμης. Αυτόν, που τους εμπνέει αβυσσαλέο μίσος κατά των Ορθοδόξων. Αυτόν, που είναι αίτιος, όπως θα δούμε, κάθε κακού»[8].
Πέρα από αυτή την δολιότητα, η οποία δεν έχει ουδεμία σχέση με την χριστιανική διδασκαλία και ηθική, η Ουνία ευθύνεται και με φρικώδη εγκλήματα. Μας είναι δύσκολο να τα απαριθμήσουμε! Η Ουνία στάζει αίμα. Αίμα από τα τόσα, αναρίθμητα, θύματά της, που δεν θέλησαν να προσκυνήσουν τον Πάπα και να δεχθούν τις κακοδοξίες του! Αλλά ας σημειώσουμε ενδεικτικά μερικά αιματηρά περιστατικά, που αποτελούν ντροπή για την Ουνία του Πάπα. «Ποταμηδόν έρρευσε στο διωγμό αυτό το αίμα. Ο αντιπρόσωπος του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως Αρχ. Νικηφόρος συνελήφθηκε και κλείσθηκε στις φυλακές, όπου και πέθανε από την πείνα. Ο αντιπρόσωπος του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας στην Πολωνία, Κύριλλος Λούκαρις, μετέπειτα πατριάρχης Αλεξανδρείας, μόλις που κατόρθωσε να δραπετεύσει και να αποφύγει έτσι την φυλάκιση και το θάνατο. Σ’ αυτό, λοιπόν, το διωγμό, τον πρώτο διωγμό, που κήρυξε ο Σιγισμούνδος, με την υποκίνηση των Ουνιτών, άλλοι Ορθόδοξοι φονεύθηκαν, άλλοι εξορίστηκαν και άλλοι κακοποιήθηκαν. Όλοι οι Ναοί και οι Ι. Μονές των Ορθοδόξων περιήλθαν στους Ουνίτες. Η Ουνία είχε τότε καταστρεπτικές συνέπειες για τους Ορθοδόξους της Πολωνίας και της νοτιοδυτικής Ρωσίας! Είναι χαρακτηριστική η αναφορά του αείμνηστου Μητροπολίτου Θυατείρων Γερμανού, στο διωγμό αυτό. “Των Ορθοδόξων άλλοι μεν ετροχίσθησαν, άλλοι συνετρίβησαν τους βραχίονας και τα σκέλη, άλλοι ελογχεύθησαν και άλλοι επί πασσάλων απέθανον, αι γυναίκες δε και τα παιδία αυτών, αι μεν κατεκόπτοντο τα στήθη, τα δε κατεκαίοντο επί εσχάρας”»[9]!
Δυστυχώς δεν αρκέστηκαν οι ουνίτες σε αυτά τα εγκλήματα, αλλά συνέχισαν και συνεχίζουν ως τις μέρες μας να εγκληματούν. Ο μακαριστός λόγιος συγγραφέας και δημοσιογράφος Ιωάννης Χατζηφώτης είχε καταγράψει μια σειρά από φρικαλεότητες των ουνιτών, κυρίως στην Ανατολική Ευρώπη, μετά την κατάρρευση των μαρξιστικών καθεστώτων. Σημείωσε: «Στην πόλη Μιχάλοβτσε, οι Ουνίτες άσκησαν ψυχολογική και φυσική βία στον Ορθόδοξο επίσκοπο Ιωάννη. Του πήραν το Ναό και το Επισκοπείο και τον ανάγκασαν να μεταφερθεί με όλη την επισκοπή του σε μια παλιά ταβέρνα. Ομάδα Ουνιτών Μοναχών του έκοψαν το νερό, το γκάζι, και το ηλεκτρικό ρεύμα, με αποτέλεσμα να του καταστρέψουν τα ηλεκτρονικά μηχανήματα που βρίσκονταν στο Επισκοπείο. Ο ίδιος ο Επίσκοπος Ιωάννης υπέστη καρδιακή προσβολή και μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο του Βράνοβ. Στην πόλη Μεντζιλαμπόρτσε στις 23-10-1991, οι Ουνίτες με τη συνοδεία 80 αστυνομικών μπήκαν σε Ορθόδοξο Ναό και αφαίρεσαν όλες τις ορθόδοξες εικόνες. Στην πόλη Στρόπκοβ, στις 11 Ιανουαρίου 1992, Ουνίτες και Ρωμαιοκαθολικοί μαζί άρχισαν να καταστρέφουν το σπίτι του Ορθόδοξου ιερέα, σε ένα δωμάτιο του οποίου υπήρχε μικρό εκκλησάκι και στο οποίο εκκλησιαζόταν η Ενορία. Γκρέμισαν τη στέγη, έκοψαν το ηλεκτρικό ρεύμα και το τηλέφωνο και τελικά έδιωξαν τον ιερέα, ο οποίος τώρα τελεί τις Ακολουθίες σ' ένα ξύλινο σπιτάκι, στο οποίο οι πιστοί μετέφεραν μερικές εικόνες, που τις φυλάγουν με πολλή προσοχή, για να μη τις πάρουν οι Ουνίτες και τις κάψουν»[10].
Και συνεχίζει: «Όταν οι κομμουνιστές κατέλαβαν την Τσεχοσλοβακία, Οι Ουνίτες Παπικοί βρήκαν τότε ευκαιρία και επιτέθηκαν με πρωτοφανή αγριότητα εναντίων των Ορθοδόξων χριστιανών, Αλλά ας αφήσουμε το Μητροπολίτη Πράγας και πάσης Τσεχοσλοβακίας κ. Δωρόθεο να επισημάνει τους βανδαλισμούς των Ουνιτών στις παρακάτω περιοχές: α) Λιτμανοβά, περιοχής Σταρ - Λουμπόνβα: Καταστράφηκε η Εκκλησία και ασκήθηκε συστηματικός διωγμός κατά των Ορθοδόξων. β) Κλενοβά, περιοχής Χουμενέ: Το Πάσχα του 1969 οι Ουνίτες πυροβόλησαν την Εκκλησία. γ) Στοπκόφ, περιοχής Σβίντικ: Οι Ουνίτες κατέστρεψαν την Εκκλησία. Ανέβηκαν στο καμπαναριό και έσπασαν τον ορθόδοξο τριπλό σταυρό. Κατεδάφισαν το σπίτι του ιερέα και πέταξαν τα έπιπλα στο δρόμο και τα κατέστρεψαν. δ) Τσεσκόφ, περιοχής Τρεμποσόφ: Κατέλαβαν την Εκκλησία με τη βία, την ώρα που γινόταν η θεία Λειτουργία. Ο Λειτουργός ιερέας κακοποιήθηκε σε τέτοιο σημείο, ώστε χρειάσθηκε να μείνει για καιρό στο Νοσοκομείο. Κι' αυτό ήταν το πιο λίγο. Το πιο μεγάλο για τον ιερέα ήταν, που δεν πρόλαβε να τελειώσει τη θεία Λειτουργία. ε) Μαλέ Ζαλουζίτσε, περιοχής Μιχαλόφτσε: Στο χωριό αυτό υπάρχουν 42 οικογένειες Ορθοδόξων και 28 Ουνιτών. Οι Ουνίτες και οι Καθολικοί συγκέντρωσαν απ' όλη την Επαρχία 3000 οπαδούς τους, για να καταστρέψουν την Εκκλησία των Ορθοδόξων. Οι Ορθόδοξοι υπεράσπισαν το Ναό τους και θέλησαν να τον προφυλάξουν από τη βεβήλωση, αλλά χύθηκε αίμα πολύ. Ωστόσο το αίμα των Ορθοδόξων που χύθηκε και έβαψε το δρόμο και το δάπεδο του Ναού, δεν εμπόδισε του Ουνίτες “ιερείς” να το πατήσουν και να μπουν στο Ναό των Ορθοδόξων, για να τελέσουν τη Λειτουργία τους! Στ) Στο Κουσμίτσε, περιοχής Τρεμπισόφ: Η Εκκλησία καταστράφηκε, ο ιερέας κακοποιήθηκε άγρια από τους φανατισμένους Ουνίτες. Δάρθηκε σκληρά, χωρίς λύπη και οίκτο, και διαπομπεύτηκε στην πόλη. Την ίδια ώρα Ουνίτες φώναζαν να τον κρεμάσουν! Μάταια διαμαρτυρήθηκε ο Μητροπολίτης Πράγας στο Βατικανό. Το Βατικανό τήρηση σ ι γ ή. Τι να έλεγε, αφού αυτό δημιούργησε η Ουνία και αφού αυτό ευλογεί τα εγκλήματά της στις Ορθόδοξες χώρες; Και τονίζει ο ιεράρχης της Τσεχοσλοβακίας: “Ομιλεί αφ' εαυτού το γεγονός της σιωπής του Βατικανού”»[11].
Αλλά το μεγαλύτερο έγκλημα των ουνιτών, ένα από τα φρικτότερα της ιστορίας, είναι αυτό κατά των Ορθοδόξων Σέρβων κατά την περίοδο του Β΄ παγκοσμίου πολέμου, «η μεγαλυτέρα σφαγή Ορθοδόξων από τον χρόνο της ελεύσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, επ' ωφελεία του Παπισμού»! Ουνίτες και φανεροί παπικοί Κροάτες, υπό τον διαβόητο φασίστα ηγέτη Άντε Πάβελιτς, τις «ευλογίες» του Βατικανού και την «πνευματική καθοδήγηση» του παπικού «αρχιεπισκόπου» του Ζάγκρεμπ Α. Στέπινατς (σημερινού «αγίου» του Παπισμού), κατακρεούργησαν πολύ περισσότερους από 880.000 Ορθοδόξους Σέρβους, διότι αρνούνταν να γίνουν παπικοί ουνίτες! «Όλοι οι Ορθόδοξοι ιερείς της περιοχής συλλαμβάνονται, δένονται με σύρματα σε πρόχειρους σταυρούς και ύστερα εκτελούνται κυρίως με λιθοβολισμό. Κατόπιν καλούν τους Ορθοδόξους λαϊκούς να γίνουν καθολικοί, γιατί αλλιώς όλοι τους θα θανατωθούν. Τότε 880.000, από παιδιά των πρώτων τάξεων του Δημοτικού Σχολείου μέχρι και γέροντες, δίνουν μία και μόνη απάντηση: “Όχι. Θέλομεν να αποθάνωμεν με την Ορθόδοξο πίστιν των προγόνων μας”. Τότε δίνεται το σύνθημα της γενικής σφαγής. Οκτακόσιες ογδόντα χιλιάδες Ορθόδοξοι θανατώνονται ύστερα από πολλά βασανιστήρια. Πέθαναν, αλλά δεν φράγκεψαν. Πέθαναν, αλλά δεν έγιναν καθολικοί. Πέθαναν αλλά δεν προσκύνησαν τον Πάπα. Αιωνία η μνήμη των 880.000 αυτών μαρτύρων της Ορθοδοξίας!»[12]!
Το ίδιο και στην σημερινή Ουκρανία. «Τελευταία, οι Ουνίτες κατέλαβαν τόσους ορθοδόξους ναούς, ώστε η Ορθόδοξος Εκκλησία να διαθέτη πλέον εκεί ελαχίστους για τις ανάγκες της. Η αγριότης και το μίσος των Ουνιτών εναντίον των ορθοδόξων εκδηλώθηκαν ποικιλοτρόπως. Ένα μόνο περιστατικό αναφέρουμε εδώ. Μια μέρα οι Ουνίτες συνέλαβαν τον ορθόδοξο εφημέριο π. Ανδρέα Κουστίνυσκυ, ο οποίος ήταν πρώτα Ουνίτης και κατόπιν μετεστράφη στην Ορθοδοξία. Την μεταστροφή του στην Ορθοδοξία εκδικούμενοι, οι προβατόσχημοι αυτοί λύκοι, συνέλαβαν τον ορθόδοξο κληρικό και τον έπνιξαν στο ποτάμι!»[13]!
Η Ουνία έχει καταδικαστεί πάμπολλες φορές από την Ορθόδοξη Εκκλησία μας, ως δολιότητα, απάτη και σφόδρα αντιχριστιανική πρακτική. Παραμένει πάντοτε, κατά την πατριαρχική Εγκύκλιο του 1838, «μέθοδος απόκρυφος και όργανον καταχθόνιον, δι’ ου παρασύρουσι τους ευήθεις και ευαπατήτους προς τον Παπισμόν»[14]. Όπως τονίζει ο μακαριστός π. Γ. Μεταλληνός: «Ουνία και Παπισμός ταυτίζονται. Οι Ουνίτες, μάλιστα, στηρίζουν τον παπικό θεσμό με φανατισμό μεγαλύτερο απ’ ό, τι οι Ρωμαιοκαθολικοί. Ανάμεσα στους τελευταίους υπάρχουν και κάποιοι, που κατορθώνουν να αποδεσμευθούν από τον “παπικό μυστικισμό”, που έντεχνα καλλιεργείται, ιδιαίτερα στα κατώτερα λαϊκά στρώματα, και ασκούν μία, υποτυπώδη έστω, κριτική στον Πάπα (βλέπε π.χ. λατινική Αμερική). Οι Ουνίτες όμως από τον παπικό θεσμό εξαρτούν την ύπαρξή τους και γι’ αυτό αποβαίνουν οι σκληρότεροι υποστηρικτές του Πάπα. Γι’ αυτό, ενώ σε παλαιότερες εποχές η Ρώμη ευχάριστα δεχόταν, ή και βοηθούσε, την αφομοίωση των Ουνιτών, σήμερα αποτρέπει την αφομοίωσή τους και ευνοεί τη διατήρησή τους»[15].
Τον Ιούνιο του 1990 στην ολομέλεια του μικτού Θεολογικού Διαλόγου Ορθοδόξων - Ρωμαιοκαθολικών στο Freising του Μονάχου, όλα τα μέλη των δύο Επιτροπών, Ορθόδοξοι και Ρωμαιοκαθολικοί, μετά από δραματικές συνεδρίες και έντονη αντιπαράθεση θέσεων και επιχειρημάτων, κατέληξαν στο να απορρίψουν και καταδικάσουν την Ουνία, ως μία μεσαιωνική μέθοδο ενώσεως των Εκκλησιών, η οποία αντί να βοηθήσει στην προσέγγιση μεγάλωσε και διηύρυνε τις διαιρέσεις, άνοιξε μεγαλύτερες πληγές[16]. Αλλά ο τότε «Πάπας» δεν δέχτηκε και απέρριψε την απόφαση της Επιτροπής, συνεχίζοντας ανερυθρίαστα να στηρίζει την Ουνία. Την αμέριστη στήριξή της συνεχίζουν και οι διάδοχοί του ως τα σήμερα, προφανώς διότι αποτελεί πρόσφορος και δυναμικός τρόπος διείσδυσης του Παπισμού στον ορθόδοξο χώρο και αποτελεσματική τακτική προσηλυτισμού! Αυτή την δολιότητα έδειξε ότι θα συνεχίσει, επάξια των προκατόχων του, και ο νέος «Πάπας» Λέοντας ΙΔ΄.
Αλλά και η Ελληνική Πολιτεία ασχολήθηκε με την απάτη της Ουνίας στην χώρα μας. «Το θέμα των Ουνιτών στην Ελλάδα τέθηκε και στη Βουλή των Ελλήνων (1929) χωρίς όμως να δοθεί λύση. Εκδόθηκαν όμως δύο δικαστικές αποφάσεις, με βουλεύματα του Εφετείου Αθηνών (1930) και του Αρείου Πάγου (1931), που επέβαλλαν στους Ουνίτες την απαγόρευση να φορούν το εξωτερικόν ένδυμα των Ορθοδόξων κληρικών της χώρας, για να αποφεύγεται η σύγχυσή τους με τον ορθόδοξο Κλήρο. Οι αποφάσεις αυτές δεν έγιναν σεβαστές από τους Ουνίτες»[17]!
Ιδού λοιπόν γιατί δυσφορούμε, βλέποντας τους αδιάντροπους ουνίτες «κληρικούς» να παριστάνουν τους ορθοδόξους κληρικούς και ανησυχούμε για την διαβρωτική τους δράση, με την οποία πραγματοποιούν προσηλυτιστική δράση σε βάρος των ορθοδόξων πιστών, με την δολιότητα της συγκάλυψης!
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
[1] https://portnet.gr/giati-epsallan-to-christos-anesti-sta-ellinika-stin-kideia-tou-papa-fragkiskou/
[2] Όπου ανωτέρω
[3] Όπου ανωτέρω
[4] https://www.youtube.com/watch?v=LYXQ332RMTU&t=3s
[5] Περιοδικό Ρεσάλτο τ. 26, Μάρτιος 2008 και https://meteoronlithopolis.gr/orthodoxy/heresies-heterodedactics/i-oynia-prosopo-kai-prosopeio/
[6] https://www.impantokratoros.gr/unia-douriosipos.el.aspx
[7] Περιοδικό Ρεσάλτο τ. 26, Μάρτιος 2008 και https://meteoronlithopolis.gr/orthodoxy/heresies-heterodedactics/i-oynia-prosopo-kai-prosopeio/
[8] https://www.impantokratoros.gr/unia-douriosipos.el.aspx
[9] Όπου ανωτέρω
[10] Όπου ανωτέρω
[11] Όπου ανωτέρω
[12] Όπου ανωτέρω
[13] Όπου ανωτέρω
[14] Περιοδικό Ρεσάλτο τ. 26, Μάρτιος 2008 και https://meteoronlithopolis.gr/orthodoxy/heresies-heterodedactics/i-oynia-prosopo-kai-prosopeio/
[15] Όπου ανωτέρω
[16] https://www.impantokratoros.gr/6B868F44.el.aspx
[17] Γ. Μεταλληνός, Ουνία. Πρόσωπο και προσωπείο. Η Ουνία χθες και σήμερα, εκδ. Αρμός, Αθήνα 1993, σ. 28-31.
