Αυτισμός: τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού ή Άγγελοι επι γής;
Τα παιδιά με αυτισμό δεν είναι κατώτερα ούτε “ιδιαίτερα”. Είναι ψυχές φωτός. Ένα άρθρο με επίσημα στοιχεία, ιατρικές αναλύσεις και βαθιά πνευματική διάσταση.
Ο αυτισμός είναι μια από εκείνες τις πραγματικότητες που δοκιμάζουν την ανθρώπινη κοινωνία, όχι επειδή είναι μια διαταραχή αλλά επειδή απαιτεί να ξαναδούμε το βλέμμα μας απέναντι στο μυστήριο της ανθρώπινης ύπαρξης.
Για δεκαετίες, τα παιδιά στο φάσμα, αντιμετωπίζονταν από πολλούς σαν παιδιά ενός κατώτερου θεού, σαν ψυχές που δεν τα κατάφεραν να σταθούν στο ίδιο ύψος με τους λεγόμενους τυπικούς ανθρώπους, όμως η πραγματικότητα η επιστήμη οι αριθμοί αλλά κυρίως η πνευματική αλήθεια, δείχνουν κάτι εντελώς διαφορετικό, δείχνουν ότι αυτά τα παιδιά αυτά τα πλάσματα που λειτουργούν με έναν αλλιώτικο ρυθμό έναν ρυθμό εσωτερικό και αγνό είναι μάλλον οι Άγγελοι επί γης.
Η υπενθύμιση ότι Ο Θεός δεν φτιάχνει λάθη, αλλά αποστολές σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, περίπου ένα στα εκατό παιδιά στον κόσμο βρίσκεται μέσα στο φάσμα του αυτισμού, ενώ σε ορισμένες χώρες τα ποσοστά φτάνουν ακόμα και το ένα στα τριάντα. Στη Γερμανία καταγράφονται πάνω από εξακόσιες χιλιάδες άτομα με αυτισμό, στην Ελλάδα οι εκτιμήσεις γυρίζουν γύρω στα πενήντα χιλιάδες περιστατικά με συνεχώς αυξανόμενη τάση. Οι γεννήσεις παιδιών στο φάσμα αυξάνονται όχι επειδή κάτι πάει στραβά, αλλά επειδή οι μέθοδοι διάγνωσης βελτιώνονται, η γνώση μεγαλώνει και η επιστήμη μαθαίνει επιτέλους να αναγνωρίζει αυτό που πάντα υπήρχε αλλά έμενε στο σκοτάδι,
Οι γιατροί σήμερα, εξηγούν πως ο αυτισμός δεν είναι αποτέλεσμα κακής ανατροφής ούτε προϊόν κοινωνικής αποτυχίας, είναι νευροαναπτυξιακή διαφοροποίηση που ξεκινά από πολύ νωρίς μέσα στη μήτρα, όταν ο εγκέφαλος οργανώνει τα κυκλώματά του με διαφορετικό τρόπο. Η γενετική παίζει ρόλο, πολλαπλά γονίδια συμμετέχουν αλλά δεν υπάρχει ούτε ένα που να ευθύνεται αποκλειστικά, υπάρχουν και περιβαλλοντικοί παράγοντες συνθήκες της εγκυμοσύνης, όπως η ηλικία των γονέων.
Οι επιστήμονες όμως τονίζουν, πως ο αυτισμός δεν είναι πάθηση, αλλά τρόπος λειτουργίας, τα παιδιά αυτά επεξεργάζονται τον κόσμο πιο έντονα γρηγορότερα σε κάποια επίπεδα πιο ευαίσθητα σε άλλα, γι’ αυτό συχνά υπερευαισθητοποιούνται στον ήχο στο φως στις κινήσεις στις μεταβολές, δεν είναι ότι δεν θέλουν να επικοινωνήσουν αλλά ότι η επικοινωνία για εκείνα δεν είναι αυτονόητη διαδικασία, είναι έργο, προσπάθεια, κτίσιμο ενός γεφυριού που σε εμάς φαίνεται εύκολο αλλά σε εκείνα απαιτεί ενέργεια και εσωτερική δύναμ. Πίσω όμως από αυτές τις δυσκολίες, εμφανίζεται μια αλήθεια που η επιστήμη όσο πάει και επιβεβαιώνει, τα παιδιά στον αυτισμό διαθέτουν απίστευτες ικανότητες, μνήμη, λεπτομέρεια, συγκέντρωση σε βάθος, απόλυτη ειλικρίνεια, αυθεντικότητα, όλα αυτά που σε μια κοινωνία γεμάτη επιφανειακές συμπεριφορές θυμίζουν πως κάτι πιο αγνό σχεδόν θεϊκό κατοικεί μέσα τους.
Στην Ελλάδα, λειτουργούν δεκάδες δομές στήριξης, κέντρα θεραπειών, ιδρύματα, σχολεία ειδικής αγωγής, προγράμματα ένταξης και πρώιμης παρέμβασης, όμως ακόμα και έτσι, οι γονείς συχνά βρίσκονται μόνοι κουρασμένοι αγωνιώντας για το μέλλον των παιδιών τους και εδώ εμφανίζεται η μεγάλη πνευματική διάσταση του αυτισμού.
Όταν ένα παιδί γεννιέται με αυτισμό, δεν είναι τιμωρία, είναι ανάληψη αποστολής, οι γονείς καλούνται να γίνουν οι φύλακες ενός πλάσματος που δεν ήρθε για να ανταγωνιστεί τον κόσμο, αλλά για να φωτίσει εκείνες τις πλευρές του που ξεχάστηκαν. Όταν κοιτάξεις βαθιά στα μάτια ενός παιδιού με αυτισμό, δεν βλέπεις έλλειψη, βλέπεις καθαρότητα, βλέπεις έναν άνθρωπο που δεν ξέρει να υποκρίνεται, που δεν ξέρει να μισεί, που δεν ξέρει να παίζει παιχνίδια εντυπωσιασμού, ξέρει μόνο να είναι αληθινό και αυτή η καθαρότητα είναι ίσως η μεγαλύτερη πνευματική αρετή, πολλοί θεραπευτές που εργάζονται καθημερινά με αυτά τα παιδιά, λένε πως εκείνοι οι ίδιοι αλλάζουν πιο πολύ από τα παιδιά, πως μαθαίνουν υπομονή, ταπεινότητα, αποδοχή, κατανόηση, γίνονται πιο άνθρωποι επειδή μοιράζονται την καθημερινότητα με αυτά τα παιδιά.
Κάποιοι γονείς, περιγράφουν πως πριν τη διάγνωση, είχαν άλλες φιλοδοξίες για το παιδί τους, να γίνει γιατρός, να γίνει αθλητής, να γίνει επιστήμονας.... Μετά τη διάγνωση όμως, κάτι μετακινήθηκε μέσα τους, δεν ήθελαν πλέον να γίνει τίποτα, ήθελαν μόνο να είναι ευτυχισμένο και αυτή η στροφή από την επιτυχία στην αγάπη, από την εικόνα στην ουσία, είναι πνευματική μεταστροφή, είναι μια μικρή ανάσταση μέσα στην καρδιά ενός γονέα
Η κοινωνία μας όμως, πολλές φορές εγκλωβίζεται στην επιφάνεια στέκεται στις δυσκολίες στις θεραπείες στις συμπεριφορές στα προβλήματα κοινωνικής προσαρμογής, όμως ξεχνά πως αυτά τα παιδιά δεν ήρθαν εδώ για να εντυπωσιάσουν κανέναν αλλά για να υπενθυμίσουν κάτι πολύ βαθύτερο, ότι ο άνθρωπος δεν είναι χρήσιμος επειδή αποδίδει, αλλά πολύτιμος επειδή υπάρχει
Αν δούμε τον αυτισμό με τα μάτια της πίστης, δεν βλέπουμε διαταραχή, αλλά μια ιδιαίτερη και μυστική σύνδεση με το θείο, είναι σαν αυτά τα παιδιά να λειτουργούν πιο κοντά στις πνευματικές συχνότητες σαν να ακούν τους ήχους που εμείς ξεχάσαμε. Σαν να νιώθουν τα συναισθήματα χωρίς τα φίλτρα του εγωισμού, σαν να αντιλαμβάνονται τον κόσμο με έναν τρόπο που εμείς χάσαμε, κυνηγώντας επιτυχίες, αριθμούς, εικόνες. Κάποιοι ιερείς που έχουν δουλέψει με παιδιά με αυτισμό, μιλούν για μια παράξενη γλυκύτητα που υπάρχει πάνω τους για μια ηρεμία που δεν μοιάζει ανθρώπινη αλλά σχεδόν αγγελική, μιλούν για παιδιά που όταν βρίσκονται μέσα στο ναό γαληνεύουν χωρίς εξήγηση, για παιδιά που αντιλαμβάνονται την ενέργεια του χώρου πριν ακόμη την κατανοήσουν.... λογικά υπάρχουν παιδιά που δεν μιλούν αλλά όταν κοιτάζουν έναν άνθρωπο δείχνουν να βλέπουν μέσα του πέρα από το προσωπείο σαν να αγγίζουν τον πυρήνα του.
Οι γιατροί προσπαθούν να εξηγήσουν αυτές τις συμπεριφορές, με όρους νευρολογίας, οι πιστοί όμως ξέρουν πως κάποια πράγματα δεν εξηγούνται, μόνο βιώνονται και κάπου εκεί βρίσκεται η μυστική αλήθεια. Ότι αυτά τα παιδιά, δεν είναι κατώτερα, αλλά πιο κοντά στο φως από όσο θα τολμούσαμε να φανταστούμε. Αν μια κοινωνία θέλει πραγματικά να εξελιχθεί, πρέπει να μάθει να αγκαλιάζει τις διαφορές της, πρέπει να σταματήσει να συγκρίνει τα παιδιά, να τα ταξινομεί, να τα κατατάσσει σε επίπεδα, πρέπει να δει ότι η αξία ενός παιδιού δεν μετριέται από το πόσο γρήγορα γράφει, από το πόσο καθαρά μιλά, από το αν μπορεί να κοιτάξει στα μάτια ή όχι, η αξία ενός παιδιού μετριέται από το φως που φέρει και τα παιδιά με αυτισμό κουβαλούν πολύ φως.
Φίλες και φίλοι, στην πραγματικότητα, ίσως περισσότερο από όλους μας , αυτό το άρθρο δεν γράφτηκε για να περιγράψει απλώς την επιστημονική πλευρά του αυτισμού, γράφτηκε για να πει κάτι απλό αλλά τόσο σημαντικό, ότι κάθε παιδί με αυτισμό είναι μια ψυχή που ήρθε στη γη για να μας μάθει ξανά τι σημαίνει αγάπη δίχως όρους, αλήθεια δίχως μάσκες, καθαρότητα δίχως σκιές και όσο εμείς επιμένουμε να τα βλέπουμε σαν ιδιαίτερα εκείνα επιμένουν να μας δείχνουν ότι εμείς είμαστε οι χαμένοι οι απομακρυσμένοι από την ουσία, οι σκιασμένοι.
Τα παιδιά με αυτισμό δεν είναι παιδιά ενός κατώτερου θεού, είναι παιδιά ενός ανώτερου φωτός, είναι Άγγελοι που περπατούν ανάμεσά μας και περιμένουν απλώς να τα δούμε όπως πραγματικά είναι.
Στα μάτια Του Θεού, όλα τα παιδιά είναι ίδια και κυρίως, όταν ψάλλουν Τω Θεώ, όλες οι φωνές είναι Αγγελικές. Όλες.
*Αφιερωμένο στον Αντώνη...
