Χριστουγεννιάτικο εφηβικό διήγημα

φωτο:www.voria.gr

Το μπάσκετ είναι το αγαπημένο μου άθλημα. Παίζω από πολύ μικρός. Κάποιες φορές μάλιστα μου δίνει την αίσθηση ότι «περπατάω» στον αέρα. Βέβαια, όπως κάθε άθλημα, έτσι και το μπάσκετ, απαιτεί καλό εξοπλισμό. Ίσως το πιο σημαντικό κομμάτι του εξοπλισμού είναι τα παπούτσια. Είναι ειδικά σχεδιασμένα, με ελαστικές σόλες που απορροφούν τους κραδασμούς μετά από ένα άλμα. Επιπλέον, εκτός από το ότι συγκρατούν σωστά τον αστράγαλο, παρέχουν πλεονέκτημα ύψους τριών έως τεσσάρων πόντων στον αθλητή, πράγμα πολύ σπουδαίο για τους επίσημους αγώνες.

  Όταν, λοιπόν είδα στη βιτρίνα το νέο μοντέλο παπουτσιών Lebron 16 κατενθουσιάστηκα.  Περνούσα κάθε μέρα από το μαγαζί για να τα δω καλύτερα στη βιτρίνα. Παρατήρησα και μία φοβερή λεπτομέρεια στην κατασκευή τους. Το παπούτσι ήταν και δερμάτινο και ελαστικό και στο πάνω μέρος κατέληγε σε ελαστικό ύφασμα που αγκάλιαζε το πόδι, σχεδόν σαν κάλτσα! Μόλις όμως παρατήρησα το καρτελάκι με την τιμή, κατάλαβα ότι μάλλον πρόκειται για άπιαστο όνειρο. Έπρεπε να μαζεύω πολλά χρόνια χαρτζιλίκι για να τα αποκτήσω. Και μάλιστα να μην αγοράσω και τίποτε άλλο ποτέ!

     Συνέχισα όμως να περνάω έξω από το κατάστημα για να βλέπω το αντικείμενο του πόθου μου. Το φως της βιτρίνας που έπεφτε πάνω στα παπούτσια, τα έκανε να μοιάζουν με θησαυρό! Ήθελα να μπω στο κατάστημα να τα δω από κοντά. Και αυτό έγινε μία μέρα τελείως τυχαία και απροσδόκητα. Γυρίζαμε από την προπόνηση με τον καλό μου φίλο, τον Άγγελο. Και εννοείται πως του πρότεινα να σταματήσουμε για να δούμε λίγο τα παπούτσια. Εκείνος γέλασε με νόημα. Μόλις φτάσαμε, με έσπρωξε απότομα και βρέθηκα δύο βήματα μέσα από την είσοδο του καταστήματος! Ο καταστηματάρχης ήρθε τρέχοντας να με εξυπηρετήσει. Για να μη φανώ αγενής, τον ρώτησα για τα παπούτσια. Μου έκανε εντύπωση πως μου μίλησε στον πληθυντικό! Άρχισε να απαριθμεί τα πλεονεκτήματα του προϊόντος: «Τα συγκεκριμένα υποδήματα, κύριε μου, τα φοράει ο καλύτερος αθλητής του NBA και αυτή τη στιγμή του κόσμου, ο Lebron James. Έχουν τη μοναδική ιδιότητα, όταν τα φορά ένας αθλητής που τους ασκεί δύναμη πάνω από 90 κιλά να του ενισχύουν το άλμα κατά 10 με 15 εκατοστά! Εξ ού και η τιμή τους που φτάνει τα 180 ευρώ».

   Βγήκα έξω από το κατάστημα ζαλισμένος από όσα άκουσα. Ο Άγγελος γέλαγε. Του εξήγησα τις λεπτομέρειες, αλλά δεν τον είδα να ενθουσιάζεται. «Καλά είναι τα παπούτσια που φοράω», αρκέστηκε να μου πει. «Εξάλλου δεν θα τολμούσα καν να ζητήσω από τους γονείς μου που κάτι τέτοιο. Ο πατέρας μου είναι δεύτερο χρόνο τώρα στο εξωτερικό. Επικοινωνούμε μόνο μέσω Skype. Η μητέρα μου έχει ξαναπαντρευτεί και φροντίζει περισσότερο, όπως είναι φυσικό, το νέο μωρό και τον άντρα της. Είναι και κορίτσι που πάντα ήθελε…».

   Πρώτη φορά ο Άγγελος μού «άνοιγε» έτσι την καρδιά του. Τα Χριστούγεννα πλησίαζαν και από ότι κατάλαβα ο φίλος μου δεν είχε πολλά να περιμένει. Όταν γύρισα σπίτι, ο παππούς μου μου έπιασε την κουβέντα. Μου έδωσε συγχαρητήρια για τον τελευταίο αγώνα μπάσκετ στον οποίο είχε έρθει να με δει. Με αγκάλιασε και με φίλησε. Μου είπε όμως να προσέχω. Του εξήγησα ότι τα παπούτσια που φοράω είναι ειδικά για το μπάσκετ και του είπα πως προσέχω γιατί ποτέ με αυτά δεν έχω πέσει, αφού είναι σαν να κολλάνε στο παρκέ του γηπέδου. Ο παππούς όμως αλλού «το πήγαινε». Μου έκανε άλλο ένα μάθημα ζωής!

   Αρχικά ξεκίνησε να μιλάει για τα παπούτσια της εποχής του, δηλαδή το ένα και μοναδικό ζευγάρι που είχαν, που το πρόσεχαν «σαν τα μάτια τους». Όταν μεγάλωνε το πόδι του πήγαιναν στον τσαγκάρη και του το άνοιγε μπροστά ή και πίσω για να χωράει το πόδι. Όταν σκιζόταν ο πάτος, ο παππούς έπαιρνε το χοντρό εξώφυλλο από το παλιό αναγνωστικό του βιβλίο, το έκοβε και το σφήνωνε στον πάτο για να μην κρυώνει! Μόλις πήγα να του πω πως τη συγκεκριμένη ιστορία την έχω ακούσει πάνω από δέκα φορές, ο παππούς στόχευσε την συζήτηση εκεί που ήθελε να την οδηγήσει από την αρχή. «Εμείς τότε μπορεί να μην είχαμε παπούτσια αλλά είχαμε αληθινούς φίλους. Πρόσεχε τους φίλους σου παιδί μου. Τις προάλλες, που είχα έρθει να σε δω στον αγώνα, μου έκανε εντύπωση ένα από τα παιδιά της ομάδας σας. Η εμφάνισή του ήταν εκκεντρική. Όταν φεύγατε περπάταγε πιο βαριεστημένα απ’ όλους. Γυάλιζε στο αυτί του ένα σκουλαρίκι, τα μάτια του δεν φαίνονταν, γιατί καλύπτονταν από τα μαλλιά του, αλλά αυτό που πιο πολύ με προβλημάτισε ήταν η δερματοστιξία! Μικρό παιδί και να έχει τατουάζ στο μπράτσο του…;».

   Έχεις δίκιο παππού για την εκκεντρική εμφάνιση. Εσύ όμως με έχεις διδάξει πως τα φαινόμενα απατούν. Ο Άγγελος, -γιατί μάλλον γι’ αυτόν λες- είναι ένα αξιόλογο παιδί, αλλά με πολλά οικογενειακά προβλήματα. Σε μία συζήτησή μας τις προάλλες, μου φάνηκε πως δεν έχει και πολλά να περιμένει. Να φανταστείς τα παπούτσια του είναι ίδια εδώ και δύο χρόνια, πράγμα πολύ επικίνδυνο για το μπάσκετ. Καθώς έχουν φθαρεί τελείως οι σόλες και σε κάθε αγώνα έχει τουλάχιστον δύο πτώσεις από γλίστρημα! Ο παππούς μου μου χαμογέλασε με νόημα. Νομίζω ότι κατάλαβε τη σκέψη μου. Γι’  αυτό με ρώτησε αν σκοπεύω να αγοράσω τα Lebron 16 που του είχα πει σε παλαιότερη συζήτηση. «Τα Χριστούγεννα είναι άγιες μέρες. Πάντα μου λες ότι είναι μέρες προσφοράς. Έχω, λοιπόν συγκεντρώσει χρήματα για το ένα από τα δύο παπούτσια Lebron 16! Όμως δεν θα αγοράσω ένα, άλλα τέσσερα, λίγο φθηνότερα βέβαια και καταλαβαίνεις το σκοπό μου…».

   Ο παππούς συγκινήθηκε και μου έδωσε άλλα είκοσι ευρώ, κατανοώντας το σκοπό μου. Πλέον είχα ένα σύμμαχο για την πράξη μου. Τα εκατόν δέκα ευρώ ήταν αρκετά για δύο ζευγάρια παπούτσια. Και αν μάλιστα έβρισκα και προσφορά στο ίντερνετ, θα έβρισκα ακόμη καλύτερη ποιότητα. Με τον Άγγελο φορούσαμε και το ίδιο νούμερο. Άρα, πλέον δεν υπήρχαν σοβαρά εμπόδια στο σχέδιό μου.

  Την επόμενη μέρα τα παρήγγειλα από το ιντερνέτ και το απόγευμα είχαν έρθει! Το δικό μου ζευγάρι το φόρεσα αμέσως και ήταν τέλειο. Μπορεί να μην ήταν τα Lebron 16 αλλά ήταν καλά παπούτσια. Του Αγγέλου θα τα έδινα την ίδια μέρα στη χριστουγεννιάτικη τελευταία προπόνηση του χρόνου. Έτσι και έγινε. Ο άγγελος με αγκάλιασε και με αποκάλεσε αδερφό του! Τα φόρεσε αμέσως και μου έσφιξε και πάλι το χέρι. Μόλις βγήκαμε από το γήπεδο, μας περίμενε και άλλη έκπληξη. Χιόνιζε! Όλα ήταν κάτασπρα! Έτσι αποφασίσαμε να πάρουμε το λεωφορείο και να μην πάμε με τα πόδια, όπως κάνουμε συνήθως.

   Ήμασταν τυχεροί. Το λεωφορείο ήρθε αμέσως. Πηδήξαμε μέσα. Είχαμε ευτυχώς το μαθητικό εισιτήριο διαρκείας. Εξάλλου σε τρεις στάσεις ήταν το σπίτι μου και σε δύο στάσεις του Άγγελου. Την ώρα που ανεβαίναμε πίσω μας ήταν και ένας- μάλλον ζητιάνος. Εμείς καθίσαμε γαλαρία. Εκείνος έμεινε όρθιος κρατώντας το χερούλι, χωρίς να ζητάει ελεημοσύνη. Το βλέμμα του ήταν απλανές. Τα ρούχα του τριμμένα, μπαλωμένα και σε πολλά σημεία φθαρμένα. Τότε ακριβώς ξεκίνησαν και τα σχόλια των επιβατών:

- «Ποιος κυκλοφορεί ξυπόλητος στο χιόνι; Ή τρελός ή μπεκρής πρέπει να ’ναι», είπε μία κυρία στο αυτί της διπλανής της, αλλά ακούστηκε!

 -«Ανεπρόκοπος θα ’ναι», είπε ένας σοβαρός κύριος με γυαλιά. «Δεν μπορεί να μην πέρασαν τόσα χρόνια λεφτά από τα χέρια του. Εδώ οι τράπεζες σε παρακαλούσαν να πάρεις δάνειο».

 -«Η εκκλησία φταίει, που δεν τους φροντίζει», πετάχτηκε ένας άλλος.

-«Αυτό είναι δουλειά του κράτους πρόνοιας», είπε ένας ηλικιωμένος. «Αλλά το κράτος μας οκνηρεί».

-«Η αντιπολίτευση φταίει βέβαια, που τόσα χρόνια κατέστρεψε τις δομές της πρόνοιας», είπε ένας άλλος εμφανώς κομματικοποιημένος. Πετάχτηκε και ο οδηγός του λεωφορείου από το πουθενά, λέγοντας ότι «έχουν αυξηθεί οι ζητιάνοι τελευταία και σκέφτεται να ζητήσει μετάθεση σε άλλη γραμμή για να μην τους βλέπει και στενοχωριέται…»!

Ακούστηκε ο ήχος του κουμπιού της στάσης. Κατέβηκε ο ρακένδυτος επαίτης και από πίσω του τρεχάτος ο Άγγελος, που φορώντας τα ακουστικά για τη μουσική, παραλίγο να ξεχαστεί. Μου έκανε νόημα με το χέρι του, ότι θα μιλήσουμε στο τηλέφωνο. Ασυναίσθητα το βλέμμα μου τον παρατηρούσε, καθώς ξεμάκραινε το λεωφορείο. Μόλις είδε μπροστά του τον ξυπόλητο, έβγαλε ενστικτωδώς τα δικά του παπούτσια και του τα έδωσε! Πήρε από την τσάντα που είχε στον ώμο τα παλιά και τα φόρεσε. Ο ζητιάνος έκανε το σταυρό του και έβαλε τα χέρια του στο στήθος του σε στάση ευχαριστίας. Ο Άγγελος τον χαιρέτησε μπασκετικά και κατευθύνθηκε προς το σπίτι του. Έγινε πραγματικά ο Άγγελος… άγγελος Χριστουγέννων!

Читайте также