Τι λέει η Οικουμενική Αντίληψη της UGCC

Η UGCC κηρύττει τον οικουμενισμό, αλλά με υποταγή στον Πάπα. Φωτογραφία: ΕΟΔ

Στα τέλη Οκτωβρίου 2021 η UGCC δημοσίευσε την επικαιροποιημένη Οικουμενική της Αντίληψη. Η προηγούμενη έκδοση υιοθετήθηκε το 2015 για περίοδο 5 ετών. Η νέα Αντίληψη λαμβάνει υπόψη τις μεταβαλλόμενες πραγματικότητες και, πρώτα απ' όλα, την εμφάνιση της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας (OCU).

Η Οικουμενική Αντίληψη της UGCC είναι ένα επίσημο έγγραφο που διατυπώνει ορισμένες δηλώσεις που οι Έλληνες Καθολικοί θέλουν να μεταφέρουν στην κοινωνία, κυρίως στην Ουκρανία. Αυτές οι δηλώσεις σε μια πιο δημοφιλή μορφή ακούγονται συχνά από την ηγεσία της UGCC, καθώς και από εκπροσώπους εκπαιδευτικών ιδρυμάτων των Ουνιτών. Σε αυτό το άρθρο, δεν θα παραθέσουμε τις προφορικές δηλώσεις των ηγετών τους, αλλά θα επικεντρωθούμε στην ανάλυση της Αντίληψης. Πρέπει να αποτίσουμε φόρο τιμής, οι Ουνίτες ξέρουν να μιλούν και ξέρουν να πείθουν. Αυτοί (και ακόμη πιο περισσοτερο οι «καθαροί» Καθολικοί) είναι καλοί στο να θέτουν εντελώς ψευδείς ή επιβλαβείς για τους ανθρώπους δηλώσεις σε τόσο ελκυστική μορφή που να λαμβάνονται ως ονομαστική αξία και να καθορίζουν την κοσμοθεωρία πολλών ανθρώπων. Επομένως, είναι πολύ σημαντικό να αποκαλύπτει κανείς αυτές τις ψευδείς δηλώσεις και να υποδεικνύει τι πραγματικά σημαίνουν.

Δήλωση 1: Ο Οικουμενισμός είναι μια θεϊκή επιχείρηση

Η Αντίληψη αναφέρει: «Ο Οικουμενισμός ως κίνημα για την αποκατάσταση της πλήρους ενότητας των Χριστιανών είναι ο δρόμος της Εκκλησίας του Χριστού. Δεν είναι προσθήκη, αλλά αναπόσπαστο μέρος της ουσίας της Εκκλησίας και της ποιμαντικής της δράσης».

Πράγματι, ο Κύριός μας ημών Ιησούς Χριστός, πριν υποφέρει στον σταυρό, προσευχήθηκε στον Θεό Πατέρα: «ώστε να είναι όλοι ένα, όπως εσύ, Πατέρα, είσαι ενωμένος μ’ εμένα κι εγώ μ’ εσένα. Να είναι κι αυτοί ενωμένοι μ’ εμάς, κι έτσι ο κόσμος να πιστέψει ότι μ’ έστειλες εσύ» (Ιωάννης 17:21). Και παρόλο που αυτό δεν είναι εντολή του Χριστού προς τους οπαδούς του, όπως ισχυρίζονται πολλοί, αλλά η προσευχή του Χριστού στον Επουράνιο Πατέρα Του, οι Χριστιανοί είναι υποχρεωμένοι να κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να γίνει πραγματικότητα αυτή η προσευχή. Οι Έλληνες Καθολικοί (και όχι μόνο αυτοί, αλλά και πολλοί Ορθόδοξοι), με βάση αυτά τα λόγια του Χριστού, υποστηρίζουν ότι όλοι οι Χριστιανοί πρέπει να αγωνίζονται για ενότητα, αλλά λίγοι δίνουν σημασία στο πώς πρέπει να είναι αυτή η ενότητα. Όμως τα λόγια του Χριστού μας καθιστούν σαφές ότι το πρότυπο μιας τέτοιας ενότητας είναι η εικόνα της Αγίας Τριάδας. Μπορούν όμως τρία Πρόσωπα της Αγίας Τριάδας να επιβεβαιώσουν διαφορετικές θρησκείες; Μπορεί το Άγιο Πνεύμα να προέρχεται και να μην προέρχεται από τον Θεό τον Υιό ταυτόχρονα; Προφανώς όχι! Επομένως, τα λόγια της Αρχιερατικής Προσευχής του Χριστού για την ενότητα των μαθητών του είναι λόγια για την ενότητα, πρώτα από όλα, στην πίστη. Δεν μπορείς να πιστεύεις σε διαφορετικά δόγματα και να μείνεις στην ενότητα για την οποία μιλάει ο Χριστός.

Εάν αγωνιζόμαστε για την αληθινή ενότητα του Ευαγγελίου, πρέπει πρώτα να φτάσουμε σε μια ενιαία πίστη. Και αυτή η ενιαία πίστη δεν μπορεί να είναι ένα είδος συμβιβαστικής επιλογής μεταξύ Ορθοδόξων, Καθολικών ή κάποιου άλλου δόγματος. Μια τέτοια συμβιβαστική επιλογή θα σήμαινε ότι δεν υπάρχει αληθινό δόγμα στη γη και ότι μπορεί να βρεθεί στο μέλλον μέσω ενός συμβιβασμού. Αυτό, φυσικά, είναι ψέμα. Ο Χριστός δημιούργησε μια ενιαία Εκκλησία, η οποία περιέχει το μόνο σωστό δόγμα, και όλες οι αποκλίσεις από αυτό το δόγμα είναι αποκλίσεις από την Αλήθεια, διαστρεβλώσεις Της. Επομένως, για την εκπλήρωση των λόγων του Χριστού για την ενότητα, είναι απαραίτητο να προσδιορίσει κανείς ποια από τις υπάρχουσες χριστιανικές ομολογίες - Ορθόδοξη, Καθολική ή Προτεσταντική - είναι η αληθινή Εκκλησία και να ενταχθεί σε αυτήν, αποδεχόμενοι πλήρως το δόγμα Της και απορρίπτοντας όλες τις αυταπάτες σας.

Ο τρόπος του συμβιβασμού, η κίνηση προς την ενότητα διατηρώντας τις διαφορές στα βασικά δόγματα, σίγουρα δεν θα μας οδηγήσει στην ενότητα για την οποία μίλησε ο Χριστός. Αλλά αυτός ακριβώς είναι ο τρόπος που ακολουθεί ο σημερινός οικουμενισμός.

Σε αυτό το άρθρο, δεν θα δώσουμε επιχειρήματα υπέρ του γεγονότος ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι η ίδια η Εκκλησία που δημιούργησε ο Χριστός και για την οποία είπε: «και πάνω σ’ αυτή την πέτρα θα οικοδομήσω την εκκλησία μου, και δε θα την κατανικήσουν οι δυνάμεις του άδη» (Ματθαίος 16:18). Αλλά ας πούμε ότι ο τρόπος του συμβιβασμού, η κίνηση προς την ενότητα διατηρώντας τις διαφορές στα βασικά δόγματα, σίγουρα δεν θα μας οδηγήσει στην ενότητα για την οποία μίλησε ο Χριστός. Αλλά αυτός ακριβώς είναι ο δρόμος που ακολουθεί ο σημερινός οικουμενισμός. Σήμερα προτείνεται να κλείσουμε τα μάτια στη διαφορά στα δόγματα, στις σημαντικές διαφορές στην ηθική διδασκαλία (πόσο αξίζει και μόνο το φλερτ του Πάπα Φραγκίσκου με τους σοδομίτες!), στις θεμελιώδεις διαφορές στην πρακτική της προσευχής, στη διαφορά στα ιδανικά της αγιότητας και στις απόψεις για το τι είναι σωτηρία. Σ’ αυτά, για να μην προσθέσουμε επίσης τα κανονικά διατάγματα που απαγορεύουν την επικοινωνία με τους αιρετικούς.

Πρέπει να αποτίσουμε φόρο τιμής στους Ουνίτες, με την Οικουμενική τους Αντίληψη προσδιόρισαν το δογματικό ελάχιστο στο οποίο θεωρούν ότι η ενότητα είναι δυνατή. Έτσι, η Αντίληψη λέει: «Ως εκ τούτου, ο οικουμενισμός επιδιώκει να συγκεντρώσει μόνο τους χριστιανούς, δηλαδή αυτούς που πιστεύουν στην Αγία Τριάδα, να φέρουν στην πραγματικότητα τα λόγια του Ευαγγελίου, που είναι βαπτισμένοι στο όνομα του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, και που πιστεύουν στη Θεϊκή και ανθρώπινη φύση του Κυρίου, Θεού και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού». Ωστόσο, είναι σαφές σε όποιον γνωρίζει το χριστιανικό δόγμα ότι αυτό το δογματικό ελάχιστο είναι ανεπαρκές. Ακόμη και το Σύμβολο της Πίστεως της Νίκαιας-Κωνσταντινούπολης, που είναι η βάση του δόγματος της Εκκλησίας, αλλά δεν το εξαντλεί, είναι πολύ ευρύτερο από αυτό το ελάχιστο.

Επομένως, μπορεί κανείς να πει ότι ο σύγχρονος οικουμενισμός καθόλου δεν είναι η εκείνη η προσπάθεια για την ενότητα για την οποία μας μίλησε ο Χριστός.

Ο σύγχρονος οικουμενισμός καθόλου δεν είναι η εκείνη η προσπάθεια για την ενότητα για την οποία μας μίλησε ο Χριστός.

Δήλωση 2: περί των εκκλήσεων της «βάπτισης του Βολοντίμιρ»

Πριν από πολύ καιρό, οι Ουνίτες κατέληξαν στην ιδέα της ύπαρξης «εκκλησιών της βάπτισης του Βολοντίμιρ» στην Ουκρανία. Κατέληξαν, πρέπει να πω, με μεγάλη επιτυχία, αφού αυτή η έννοια δικαιολογεί πολύ ωραία τους ισχυρισμούς των Ελλήνων Καθολικών να ονομάζονται Ορθόδοξοι και να τοποθετούν τη χρονολογία τους από τη Βάπτιση των Ρως το 988. Η Οικουμενική Αντίληψη της UGCC προχωρά ακόμη περισσότερο και συνάγει την ύπαρξη Ουνιτών γενικά από χριστιανούς των πρώτων αιώνων που κατοικούσαν στις ελληνικές πόλεις της Κριμαίας. Υπάρχουν αρκετές ομολογίες στην Ουκρανία που αυτοαποκαλούνται Ορθόδοξες: η Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία (UOC), η OCU και ... η UGCC. Προηγουμένως, αντί για την OCU, υπήρχαν η UOC του Πατριαρχείου Κιέβου και η Ουκρανική Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία. Η ουνιατική έννοια των «εκκλησιών του βαπτίσματος του Βολοντίμιρ» βεβαιώνει ότι όλες προέρχονται από το 988. Εξωτερικά, είναι πολύ όμορφη, δεν βλάπτει κανέναν και δίνει βάση για πιθανή ενοποίησή τους στο μέλλον.

Ας βάλουμε όμως μια απλή ερώτηση - πόσες εκκλησίες ίδρυσε ο Άγιος Βολοντίμιρ το 988; Μπορεί να είναι τρεις; Όχι, ο Άγιος πρίγκιπας Βολοντίμιρ ίδρυσε μόνο μία Εκκλησία. Δεν μπορούσε να χωριστεί στα τρία μετά από πάροδο χρόνου, δηλ. για τη UOC, τη UGCC και τη OCU για τον ίδιο λόγο για τον οποίο η μία Εκκλησία του Χριστού δεν μπορούσε να χωριστεί σε Ορθοδοξία, Καθολικισμό και Προτεσταντισμό. Όπως ο καθολικισμός και μετά ο προτεσταντισμός άλλαξαν την αρχική τους πίστη και απομακρύνθηκαν από την Εκκλησία του Χριστού, έτσι και οι Ουνίτες, και μετά από αυτούς οι αυτοκέφαλοι και εκπρόσωποι του Πατριαρχείου Κιέβου άλλαξαν το αρχικό δόγμα και απομακρύνθηκαν από την Εκκλησία, που τώρα στην Ουκρανία ονομάζεται UOC. Στην περίπτωση των Ουνιτών η αλλαγή του δόγματος από Ορθόδοξο σε Καθολικό ήταν προφανής και στην περίπτωση του αυτοκεφάλου ήταν προδοσία του δόγματος της Εκκλησίας (πιστεύω στην Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία) και των ιερών κανόνων.    

Ας επαναλάβουμε ξανά αυτή τη σκέψη: η Εκκλησία δεν μπορεί να διαιρεθεί κατ' αρχήν. «... Όταν ένα βασίλειο χωριστεί σε αντιμαχόμενες παρατάξεις, ερημώνεται· κι όταν σε μια πόλη ή σε μια οικογένεια πέσει διχασμός, θα διαλυθεί» (Ματθαίος 12:25). Και η Εκκλησία θα σταθεί στον λόγο του Κυρίου: «και πάνω σ’ αυτή την πέτρα θα οικοδομήσω την εκκλησία μου, και δε θα την κατανικήσουν οι δυνάμεις του άδη» (Ματθαίος 16:18). Επομένως, αν δούμε ότι η Εκκλησία είναι «διαιρεμένη» σε πολλά μέρη, τότε αυτό σημαίνει ότι μόνο ένα από αυτά τα μέρη είναι η Εκκλησία, και όλα τα υπόλοιπα είναι κοινότητες που έχουν απομακρυνθεί από Αυτήν και έπαψαν να είναι Αυτή.

Αν δούμε ότι η Εκκλησία είναι «διαιρεμένη» σε πολλά μέρη, σημαίνει ότι μόνο ένα από αυτά τα μέρη είναι η Εκκλησία, και όλα τα υπόλοιπα είναι κοινότητες που έχουν απομακρυνθεί από Αυτήν.

Επομένως, η δήλωση ότι υπάρχουν «εκκλησίες της βάπτισης του Βολοντίμιρ» στην Ουκρανία είναι ψευδής. Υπάρχει μόνο μία Εκκλησία στον τόπο μας, που δημιουργήθηκε από τον Άγιο πρίγκιπα ίσο με τους αποστόλους Βολοντίμιρ. Δεν θα αναφέρουμε εδώ επιχειρήματα υπέρ του γεγονότος ότι αυτή η Εκκλησία είναι η UOC.  

Όσον αφορά την ιστορία της εμφάνισης της UGCC, δεν ξεκίνησε το 988, αλλά το 1596, όταν δύο Ουκρανοί επίσκοποι διέπραξαν μια πράξη προδοσίας της Ορθοδοξίας, αποδεχόμενοι πλήρως όλα τα καθολικά λάθη και ορκίστηκαν πίστη στον Πάπα.

Δήλωση 3: Η Εκκλησία που ιδρύθηκε από τον Πρίγκιπα Βολοντίμιρ ήταν ουσιαστικά ουνιατική

Η UGCC δηλώνει ότι η Εκκλησία, η οποία ιδρύθηκε στο Ρως του Κιέβου το 988, ήταν σε κοινωνία τόσο με την Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης και άλλες Τοπικές Εκκλησίες, όσο και με τον Ρωμαϊκό θρόνο. Έτσι, μιλώντας με τη σύγχρονη ορολογία, ήταν ουνιατική.

Απόσπασμα από την Οικουμενική Αντίληψη: «Η Εκκλησία του Χριστού στην Ουκρανία, που είναι γνωστή από τη Βάπτιση των Ρως ως Μητρόπολη Κιέβου, ιστορικά αναπτύχθηκε από την υποδοχή της βυζαντινής παράδοσης. Αντλώντας γενναιόδωρα από τις θεολογικές, λειτουργικές, κανονικές και πνευματικές πηγές της βυζαντινής παράδοσης σε έναν οργανικό συνδυασμό με την κυριλλική και μεθοδική κληρονομιά και λατρεύοντας τη δική της αυτόχθονη κουλτούρα, η Εκκλησία του Κιέβου βρισκόταν σε κοινωνία με την Εκκλησία της Χριστιανικής Δύσης και τον διάδοχο του Πέτρου - τον Πάπα της Ρώμης».

Опять-таки, очень красивое утверждение, с которым, на первый взгляд, трудно поспорить. Ведь разделение Восточной и Римской церквей произошло в 1054 г., а Киевская Митрополия возникла в 988 г. Исходя из этих дат, униаты утверждают, что целых 66 лет Киевская Митрополия находилась в общении с римским престолом. Но правота данного утверждения только этими датами и ограничивается. На самом же деле к моменту Крещения Руси Православие и латинство были уже разными христианскими традициями с разными точками зрения на такие догматические вопросы, как исхождение Святого Духа и главенство в Церкви. В латинстве уже прочно закрепилось учение о Филиокве и о главенстве папы в Церкви, а Православие уже однозначно высказалось против этих утверждений. 1054 г. только формально закрепил разрыв.Και πάλι, αυτή είναι μια πολύ όμορφη δήλωση, με την οποία, εκ πρώτης όψεως, είναι δύσκολο να αντιπαρατεθεί κανείς. Άλλωστε, η διαίρεση της Ανατολικής και της Ρωμαϊκής Εκκλησίας έγινε το 1054 και η Μητρόπολη Κιέβου προέκυψε το 988. Με βάση αυτές τις ημερομηνίες, οι Ουνίτες ισχυρίζονται ότι για 66 χρόνια η Μητρόπολη Κιέβου βρισκόταν σε κοινωνία με τον ρωμαϊκό θρόνο. Αλλά η ορθότητα αυτής της δήλωσης περιορίζεται μόνο σε αυτές τις ημερομηνίες. Στην πραγματικότητα, από την εποχή του Βαπτίσματος του Ρως, η Ορθοδοξία και ο Λατινισμός ήταν ήδη διαφορετικές χριστιανικές παραδόσεις με διαφορετικές απόψεις σε τέτοια δογματικά ζητήματα όπως η πομπή του Αγίου Πνεύματος και η ηγεσία στην Εκκλησία. Στον λατινισμό, το δόγμα του Filioque και της ηγεσίας του Πάπα στην Εκκλησία έχει ήδη εδραιωθεί σταθερά, και η Ορθοδοξία έχει ήδη εκφραστεί κατηγορηματικά ενάντια σε αυτές τις δηλώσεις. Μόλις το 1054, παγιώθηκε επίσημα το χάσμα.

Πρέπει να δοθεί προσοχή σε δύο μνημεία της γραφής μας, από τα οποία προκύπτει με απόλυτη σαφήνεια ότι οι άνθρωποι που ζούσαν στο Ρως του Κιέβου στα τέλη του 10ου αιώνα αντιλαμβάνονταν την Ορθοδοξία και τον Λατινισμό ως διαφορετικές πεποιθήσεις. Πρόκειται για το «Μυθιστόρημα Προσωρινών Χρόνων (The Tale of Bygone Years)» και «Η Επιστολή του Μοναχού Θεοδοσίου των Σπηλαίων προς τον Μέγα Δούκα Ιζιασλάβ για τη Βαράγγια ή τη Λατινική πίστη (The Epistle of the Monk Theodosius of the Caves to the Grand Duke Iziaslav about the Varangian or Latin Faith)».

Στο «Μυθιστόρημα Προσωρινών Χρόνων» λέγεται πώς ο πρίγκιπας Βολοντίμιρ επέλεξε την πίστη. Από αυτή την αφήγηση προκύπτει ότι τόσο ο άγιος πρίγκιπας όσο και η συνοδεία του αντιλήφθηκαν τη λατινική πίστη ως κάτι ξεχωριστό από την ελληνική πίστη. Ως αποτέλεσμα, ο Άγιος Βλαδίμηρος απέρριψε τον λατινισμό.

Απόσπασμα: «Τότε ήρθαν ξένοι από τη Ρώμη και είπαν: «Εμείς, που ήρθαμε, μας έστειλε ο Πάπας» και γύρισαν  προς τον Βολοντίμιρ: «Αυτό σου λέει ο Πάπας: Η γη σου είναι ίδια με τη δική μας αλλά η πίστη σου δεν μοιάζει με την πίστη μας, γιατί η πίστη μας είναι φως· υποκλινόμαστε στον Θεό, που δημιούργησε τον ουρανό και τη γη, τα αστέρια και το φεγγάρι και ό,τι αναπνέει, και οι θεοί σας είναι απλά ένα δέντρο». Ο Βολοντίμιρ τους ρώτησε: «Ποια είναι η εντολή σας;» Και εκείνοι απάντησαν: «Νηστεία κατά δύναμη, αν κάποιος πίνει ή τρώει, τότε όλα αυτά είναι για τη δόξα του Θεού», όπως είπε ο δάσκαλός μας Παύλος. «Ο Βλαντιμίρ είπε στους Γερμανούς: «Πηγαίνετε από όπου ήρθατε, επειδή οι πατέρες μας δεν το δέχτηκαν αυτό».

Ακόμη και πριν από τον πρίγκιπα Βολοντίμιρ, ο λατινισμός στο Ρως γινόταν αντιληπτός ως πίστη χωριστή από την Ορθοδοξία.

Σε αυτό το κείμενο είναι πολύ σημαντικά τα λόγια του πρίγκιπα Βολοντίμιρ ότι «οι πατέρες μας δεν το δέχτηκαν αυτό». Πιθανότατα, ο άγιος πρίγκιπας αναφέρεται στην περίπτωση της αποτυχημένης αποστολής του Λατίνου επισκόπου Ανταλμπέρτ, ο οποίος εκδιώχθηκε από το Ρως άτιμος επί βασιλείας της πριγκίπισσας Όλγας. Αλλά σε κάθε περίπτωση, αυτά τα λόγια δείχνουν ότι ακόμη και πριν από τον πρίγκιπα Βολοντίμιρ, ο λατινισμός στο Ρως γινόταν αντιληπτός ως μια πίστη χωριστή από την Ορθοδοξία.

Το μαρτυρεί ακόμη πιο ξεκάθαρα η Επιστολή του Μοναχού Θεοδοσίου. Επιπλέον, σε ορισμένους καταλόγους προηγείται η παρατήρηση ότι δεν γράφτηκε με πρωτοβουλία του ίδιου του μοναχού, αλλά ως απάντηση στον πρίγκιπα Ιζιασλάβ, που υποδηλώνει ότι ο Ιζιασλάβ καταλάβαινε ότι η Ορθοδοξία και ο Λατινισμός είναι διαφορετικές πεποιθήσεις, αλλά ήθελε να καταλάβει για τον εαυτό του σε τι ακριβώς συνίσταται αυτή η διαφορά.

Απόσπασμα: «Ερωτήσεις του πρίγκιπα Ιζιασλάβ, του γιου του Γιαροσλάβ, του εγγονού του Βολοντίμιρ, Ηγουμένου των Σπηλαίων Θεοδοσίου για τον Λατινισμό. Και λέει Ιζιασλάβ: πες μου, πατέρα, την πίστη των Βαράγγων».

Σε απάντηση σε αυτό, ο μοναχός Θεοδόσιος, που ήταν τότε ο πιο έγκυρος κληρικός στο Ρως, γράφει: «Εγώ, ο Θεοδόσιος, είμαι αδύνατος δούλος της Αγίας Τριάδος, του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, γεννημένος σε καθαρή και αληθινή πίστη και ανατράφηκα στο καλό δίκαιο από τους πιστούς χριστιανός πατέρας και μητέρα μου, που με δίδαξαν να ακολουθώ τον καλό νόμο και τα έθιμα των Ορθοδόξων, αλλά να μην προσχωρώ στη λατινική πίστη, να μην τηρώ τα έθιμά τους και να ξεφεύγω από τους συνάντηση, και να μην ακούω καμία διδασκαλία, και να αποστρέφομαι όλα τα έθιμα και τα ήθη τους». Δηλαδή, οι γονείς του μοναχού Θεοδοσίου γνώριζαν ήδη ότι η λατινική πίστη ήταν διαφορετική από την ορθόδοξη και δίδασκαν στα παιδιά τους να την αποφεύγουν με κάθε δυνατό τρόπο. Η απόρριψη του λατινισμού από τον μοναχό Θεοδόσιο ήταν τόσο έντονη που αρνήθηκε γενικά σε όσους τον σκέφτονταν την πιθανότητα σωτηρίας.

Απόσπασμα: «Η απώλεια έχει ολοκληρωθεί, και η πίστη τους και οι πράξεις τους <...> Δεν υπάρχει άλλη τέτοια πίστη καλύτερη από τη μία αγνή και τίμια αγία Ορθόδοξη πίστη μας. Αυτό το να ζεις με πίστη - να απαλλαγείς από τις αμαρτίες και το αιώνιο μαρτύριο για να το αποφύγεις, να γίνεις μέτοχος της αιώνιας ζωής και να χαίρεσαι ατελείωτα με τους αγίους. Αλλά για εκείνους που υπάρχουν σε διαφορετική πίστη, είτε στα Λατινικά, είτε στη στρατική είτε στους Σαρακηνούς, δεν μπορούν να δουν την αιώνια ζωή και δεν μπορούν να λάβουν μέρος με τους αγίους».

Έτσι, μπορεί κανείς να υποστηριχθεί ότι η Εκκλησία του Ρως που ιδρύθηκε από τον πρίγκιπα Βολοντίμιρ δεν ήταν σε κοινωνία με τη Ρώμη και οι προσπάθειες να αποδειχθεί το αντίθετο δεν είναι τίποτα άλλο από εικασίες για ιστορικές ημερομηνίες.

Δήλωση 4: η UGCC - Τοπική Εκκλησία του Κιέβου

Οι δύο προηγούμενες δηλώσεις ότι η UGCC είναι η «Εκκλησία του Βαπτίσματος του Βολοντίμιρ», που δημιουργήθηκε το 988, και ότι στην αρχή της ύπαρξής της η Μητρόπολη Κιέβου βρισκόταν σε κοινωνία με τον ρωμαϊκό θρόνο, λογικά οδηγούν στην ακόλουθη δήλωση των Ελλήνων Καθολικών ότι ακριβώς η UGCC η πιο πλήρης αντιστοιχεί στην αρχέγονη Μητρόπολη του Κιέβου. Και επομένως, η UGCC είναι η Τοπική Εκκλησία του Κιέβου.

Ειδικότερα, η Οικουμενική Αντίληψη αναφέρει: «Ο τοπικός χαρακτήρας της UGCC χαρακτηρίζεται παραδοσιακά από δύο όψεις. Αφενός, έχοντας ιστορική σχέση με τη Μητέρα Εκκλησία της - την Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης, και ως μια από τις νόμιμες κληρονόμους της ιστορικής Μητροπόλεως του Κιέβου, η UGCC ανήκει στη Χριστιανική Ανατολή, διατηρώντας και λατρεύοντας την ανατολική πνευματικότητα, τη θεολογία, την κανονική τάξη και τελετουργία. Από την άλλη πλευρά, παρηγορεί τον εαυτό της με πλήρη κοινωνία με τον Ρωμαίο Επίσκοπο και με όλες τις Καθολικές Τοπικές Εκκλησίες». Οι Ουνίτες ισχυρίζονται ότι διατηρούν «την ανατολική πνευματικότητα, τη θεολογία, την κανονική τάξη και τελετουργία».

Από όλα αυτά, στην πραγματικότητα, μόνο το τελετουργικό διατηρείται στην UGCC. Όλες οι άλλες: η πνευματικότητα, η θεολογία και η κανονική τάξη είναι καθολικές. Δεν είναι δύσκολο να το αποδείξουμε με συγκεκριμένα παραδείγματα, αλλά η μορφή αυτού του άρθρου δεν το επιτρέπει.

Ένα απόσπασμα από την Οικουμενική Αντίληψη: «Η αδιαίρετη Εκκλησία του Κιέβου (988 - Έκδ.) δεν στιγματίστηκε από αδελφικές διαμάχες και η μυστική της μνήμη εξακολουθεί να φέρει μαζί της μια συνεχή λειτουργική μνήμη του Χριστιανισμού αδιαίρετη την πρώτη χιλιετία. Γι' αυτό η UGCC βρίσκεται σε πλήρη επικοινωνία με την Καθολική Εκκλησία, συσπειρώνεται γύρω από τον διάδοχο του Αποστόλου Πέτρου και μαρτυρεί στους μη Καθολικούς αδελφούς του ότι η ενότητα της εκκλησίας δεν είναι απλώς ένας μακρινός στόχος που οι Χριστιανοί προσπαθούν να κατανοήσουν, αλλά και μια πραγματικότητα που μπορεί να ζήσει σήμερα».

Δηλαδή, οι Ουνίτες υποστηρίζουν ήδη σήμερα ότι η UGCC είναι παράδειγμα εκκλησιαστικής ενότητας, αφήνοντας εκτός παρενθέσεων τη διαφορά στο δόγμα και σε άλλες πτυχές, που αναφέρθηκε ήδη παραπάνω. Οι λέξεις ότι η UGCC ενσαρκώνει την «ενότητα της εκκλησίας» και «είναι <...> μια πραγματικότητα που μπορούμε να ζήσουμε σήμερα» είναι μια πρόσκληση προς τις «εκκλησίες της βάπτισης του Βολοντίμιρ» να ενωθούν γύρω από την UGCC.

Δήλωση 5: Η ενότητα είναι δυνατή μόνο με την υποταγή στον Πάπα

Όλα τα όμορφα λόγια για την ενότητα στην διαφορετικότητα, τον σεβασμό στις παραδόσεις των διαφορετικών ομολογιών και τη διαβεβαίωση ότι η UGCC διατηρεί την «Ανατολική πνευματικότητα, θεολογία, κανονική τάξη και τελετουργία» δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα δόλωμα. Τελικά, ό,τι και να πει κανείς, όλα οδηγούν σε ένα πράγμα - υποταγή στον Πάπα..

Τελικά, όλη η οικουμενική ρητορική της UGCC συνοψίζεται σε ένα πράγμα - υποταγή στον Πάπα.

Ένα απόσπασμα από την Οικουμενική Αντίληψη: «Επομένως, η UGCC ομολογεί: «Σε κάθε τοπική Εκκλησία που βρίσκεται σε κοινωνία με άλλες τοπικές Εκκλησίες, λειτουργεί η πληρότητα της Εκκλησίας του Χριστού. Ορατό σημάδι της κοινωνίας των Εκκλησιών είναι ο Οικουμενικός Επίσκοπος - ο Πάπας, του οποίου η πρωτοκαθεδρία στην αγάπη και τη διδασκαλία της υπηρεσίας ανήκει στην κληρονομιά της πίστης όλου του Χριστιανισμού».

Στην πραγματικότητα, αυτή η φράση εκφράζει ολόκληρη την ουσία της Οικουμενικής Αντίληψης, και ευρύτερα - ολόκληρη την ουσία του Καθολικισμού, μέρος του οποίου αποτελούν οι Ουκρανοί Ουνίτες - ο Πάπας είναι το μέτρο των πάντων. Ας διαβάσουμε ξανά αυτό το απόσπασμα. Ούτε ένα μόνο δόγμα, ούτε ένα ενιαίο ηθικό πρότυπο, ούτε καν η ευχαριστιακή ενότητα είναι «ορατό σημάδι της κοινωνίας των Εκκλησιών», αυτό το σημάδι είναι ο Πάπας.

Συμπέρασμα

Και ως εκ τούτου ένα απλό, και επομένως ένα σύντομο συμπέρασμα: Αν παρασυρθεί κανείς από τα όμορφα λόγια των Ουνιτών, αν αρχίσει να συμμετέχει στον οικουμενισμό - σίγουρα θα έρθει υπό τον έλεγχο του Πάπα. Είστε ικανοποιημένοι με αυτή την προοπτική; Ο καθένας αποφασίζει μόνος του.

Читайте также