Ανύπαρκτο Σχίσμα;

Μέσα στὴν ἀχαλίνωτη τάση τους νὰ φέρουν σὲ πέρας ἕνωση τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τὸν Παπισμό, οἱ θιασῶτες της μετέρχονται κάθε μέσο. Τελευταῖα ἐπιχείρησαν νὰ πείσουν τὸν Θεολογικὸ κόσμο πὼς δὲν ὑπῆρξε ποτὲ σχίσμα, ἀλλὰ ἁπλὴ φιλονικία μεταξὺ δύο ἐκκλησιαστι­κῶν προσώπων.

Μὲ τὸ Διεθνὲς Συμπόσιο, ποὺ διοργάνωσαν στὴν Αὐστρία στὶς 16 καὶ 17 Ἰανουαρίου 2025, ὑποστήριξαν ὅτι «τὸ 1054 δὲν πραγματοποιήθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη τὸ θρυλούμενο Μέγα Σχίσμα μεταξὺ τῶν Ἐκκλησιῶν Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως. Οἱ ἀναθεματισμοὶ ἀφοροῦσαν συγκεκριμένα πρόσωπα καὶ ὄχι τὶς Ἐκκλησίες… δὲν καταδίκασε ἡ μία Ἐκκλησία τὴν ἄλλη… οὔτε διεκόπη ἡ ἐκκλησιαστικὴ μυστηριακὴ κοινωνία μεταξὺ αὐτῶν… παρέμεινε ἡ ὑπάρχουσα κρίση καὶ μεγεθύνθηκε ἡ ἀποξένωση μεταξὺ τῶν δύο Ἐκκλησιῶν, ἡ ὁποία ἀργότερα ὁδήγησε καὶ στὴ διακοπὴ τῆς μυστηριακῆς κοινωνίας ἐντὸς τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας».

Τί ἀνακάλυψη! Τοὺς ἔχει ὅμως προλάβει, 50 χρόνια πρίν, τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, τὸ ὁποῖο, ἐπὶ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα, ὑποστήριζε ἀκριβῶς τὰ ἴδια: «Τὸ σχίσμα τοῦ 1054 ἐπῆλθεν οὐχὶ ἐξ ἀποφάσεως Δύσεως καὶ Ἀνατολῆς, οὐδὲ ἐπεκυρώθη δι᾿ ἀποφάσεων Ρώμης καὶ Κωνσταντινουπόλεως, ἀλλ᾿ ἐπέπεσεν, ὅταν αἱ δύο Ἐκκλησίαι καὶ οἱ Χριστιανοὶ αὐτῶν ἔπαυσαν νὰ ἀγαπῶνται» (Δελτίον «Ἐπίσκεψις», ἀριθ. 28/6-4-1971).

Τὴν ἴδια αὐτὴ ἀντίληψη ἐπαναφέρει τὸ «Διεθνὲς Συμπόσιο», μὲ τὴ μόνη διαφορὰ ὅτι τώρα αὐτὴ ἡ τάχα ἀνακάλυψη ἔχει πιὰ καταντήσει ἀποκρουστικὴ ἀπὸ τὴν πολυκαιρία, παρόλο ποὺ φρόντισαν νὰ τὴν ἐπενδύσουν μὲ ψευδοεπιστημονισμὸ καὶ μάλιστα μὲ διεθνὴ συμμετοχή.

Ὁ ἐνθουσιασμός, μὲ τὸν ὁποῖο ὑποδέχθηκε τὰ συμπεράσματα τοῦ Συνεδρίου ὁ πρώην Ἀρχιεπίσκοπος τῶν Παπικῶν τῆς Ἑλλάδος Νικόλαος Πρίντεζης σὲ κείμενό του μὲ τὸν τί­τλο «Ἁπλὰ καὶ ταπεινά» («Ακτίνες» 19-2-2025), ἀποδεικνύει ὅτι οἱ φόβοι μας εἶναι ἀληθινοί.

Ἀλλὰ τὸ σημαντικὸ εἶναι ὅτι ἔπειτα ἀπὸ μισὸ καὶ πλέον αἰώνα ἀκολουθεῖται ἡ ἴδια τακτική. Τακτικὴ ποὺ ἐφαρμόσθηκε κατὰ τὰ τέλη τοῦ περασμένου αἰώνα καὶ στὸ θέμα τῶν σχέσεων τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τοὺς λεγόμενους Ἀν­τιχαλκηδόνιους Μονοφυσίτες. Τότε ἐπιχειρή­θη­­­κε νὰ ξεπερασθεῖ ἡ μεγάλη δογματικὴ δια­φορά, μὲ τὸ ἐπιχείρημα ὅτι αὐτὴ ὀφείλεται σὲ γλωσσικὴ ἀδυναμία. Παραμερίζονταν ἔτσι τέσσερις μεγάλες Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι, κάτι πρωτοφανὲς καὶ ἀδιανόητο. Στὴν τακτικὴ αὐτὴ εἶχαν παρασυρθεῖ ἀπὸ ἀγαθὴ διάθεση ἀξιόλογοι Ὀρθόδοξοι ἐκπρόσωποι, ὅπως οἱ ἀείμνηστοι Μητροπολίτης Πρεβέζης Μελέτιος καὶ π. Ἰωάν­νης Ρωμανίδης, καὶ παραλίγο νὰ ὁδηγηθοῦμε σὲ ἕνωση μὲ τοὺς αἱρετικοὺς μὲ ἔκπτωση ἀπὸ τὴν πίστη.

Κάτι ἀνάλογο ἐπιχειρεῖται καὶ τώρα: παραμερισμὸς τῆς πίστεως. Ἀλήθεια, στὴ διάρκεια τῶν δέκα αἰώνων ποὺ μεσολάβησαν, γιὰ ποιό λόγο δὲν ἀνακάλυψε κανεὶς αὐτὴ τὴ φοβερὴ ἀλήθεια καὶ παρέμειναν χωρισμένοι οἱ δύο κόσμοι; Καὶ καλά, οἱ Ὀρθόδοξοι δὲν τὸ ἀντιλήφθηκαν, οἱ Παπικοὶ ὅμως, ποὺ διυλίζουν τὰ πάντα μὲ τὸν σχολαστικισμό τους, πῶς δὲν τὸ πῆραν εἴδηση;

Ἐπιπλέον, τί ἦταν αὐτὸ ποὺ λένε, ὅτι ἀργότερα «ὁδήγησε καὶ στὴ διακοπὴ τῆς μυστηριακῆς κοινωνίας»; Ὑπῆρξε κάποιο γεγονὸς πιὸ ἔντονο ἀπὸ αὐτὸ τοῦ 1054; Ἴσα-ἴσα ποὺ τὸ 1438-39, στὴ Σύνοδο Φερράρας – Φλωρεντί­ας, καταβλήθηκε προσπάθεια νὰ λυθοῦν οἱ μεγάλες θεολογικὲς διαφορές. Ἀλλὰ ματαίως, λόγῳ τῶν παπικῶν ἀξιώσεων.

Κι ἂν δὲν ὑπῆρξαν γενικότερα Ἀναθέματα, ὅπως διατείνονται, γιατί στὶς 7 Δεκεμβρίου τοῦ 1965 προέβησαν στὴν ἄρση τους ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας καὶ ὁ Πάπας Παῦλος ΣΤ΄, ταυτόχρονα σὲ Ρώμη καὶ Κωνσταντινούπολη; Ἔκαναν λοιπὸν «ἄρση» ἀνύπαρκτων Ἀναθεμάτων; Ὅτι βέβαια αὐτὴ ἡ ἐνέργεια ἦταν θέατρο καὶ ἐμπαιγμὸς εἶναι ὁλοφάνερο, διότι μετὰ τὴν ἄρση δὲν ἀκολούθησε μυστηριακὴ κοινωνία. Εἶναι δὲ ἀδιανόητο νὰ αἴρονται Ἀναθέματα καὶ νὰ μὴν ἐπέρχεται ἄμεσα μυστηριακὴ κοινωνία μεταξὺ τῶν δύο πλευρῶν.

Ὁ καθηγητὴς Παναγιώτης Τρεμπέλας, σὲ ἔγγραφο ποὺ ἀπηύθυνε πρὸς τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τὸ ἔτος 1971, ἀναφερόμενος στὴν ἄρση αὐτή, ἔγραφε: «Τὸ νὰ κηρύττεται ὅτι τὸ σχίσμα ἤρθη, δὲν ἐπακολουθεῖ δὲ εὐθὺς καὶ ἡ παροχὴ τοῦ Κοινοῦ Ποτηρίου, ἀποτελεῖ προφανῆ ἀντίφασιν καὶ ἐξόφθαλμον ἐμπαιγμόν» («Ἐπὶ τῆς Οἰκουμενικῆς κινήσεως καὶ τῶν Θεολογικῶν Διαλόγων», ἔκδ. «Ὁ Σωτὴρ» 2007, σελ. 94).

Ἐξόφθαλμος ἐμπαιγμὸς δὲν ἦταν μόνο ἡ θεατρινίστικη «ἄρση», ἀλλὰ καὶ τὰ ἐπιδιωκόμενα μὲ τὰ κάθε εἴδους «συμπόσια» καὶ μὲ ὅλες τὶς μεθοδεύσεις ποὺ παρακολουθοῦμε πολλὰ χρόνια τώρα. Ὅλα αὐτὰ τὰ πονηρὰ τεχνάσματα δὲν εἶναι παρὰ πλάγιες μέθοδοι, γιὰ νὰ ἐπιτευχθεῖ κάποιου εἴδους ψευδοένωση μὲ τοὺς Παπικοὺς στὴν πράξη, δεδομένου ὅτι ὅλες οἱ προσπάθειες ποὺ ἔγιναν ἐπὶ τόσες δεκαετίες νὰ ἐπιτευχθεῖ θεολογικὴ συμφωνία, ἀπέτυχαν παταγωδῶς.
Ἀκόμη καὶ ἡ τελευταία ὑπερπροσπάθεια τοῦ ἀείμνηστου Μητροπολίτη Περγάμου Ἰωάννου Ζηζιούλα, νὰ ἐπιτύχει ὑπέρβαση τῶν δυσκολιῶν ἀποδοχῆς τοῦ παπικοῦ πρωτείου, μέσῳ τῆς ἀναβαθμισμένης ἀπὸ τὸν ἴδιο εὐχαριστιακῆς ἐκκλησιολογίας τοῦ π. Νικολάου Afanasieff, ὁδηγήθηκε σὲ ναυάγιο.

Ὁ πρώην Ἀρχιεπίσκοπος τῶν Παπικῶν δὲν παρέλειψε νὰ ὑπενθυμίσει τὶς ἐνέργειες τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν τῆς Ἑλλάδος πρὸς τὴν κατεύθυνση ἑνώσεως στὴν πράξη. Σημειώνει τὴν ἀπαγγελία τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως στὴν Ἑλληνικὴ γλώσσα χωρὶς τὸ «Filioque» («καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ») καὶ τὴν ἀπόφασή τους ἀπὸ τὸ 1973 νὰ συνεορτάζουν τὸ Πάσχα μὲ τοὺς Ὀρθοδόξους.

Εἶναι λοιπὸν φανερὸ ὅτι βρισκόμαστε πρὸ σχεδιασμοῦ, ποὺ ἐφαρμόζεται σταδιακά.

Ὅμως ὁ δρόμος ποὺ ἀκολουθεῖται ἀπὸ τοὺς Ὀρθοδόξους ἔχει ὅλα τὰ στοιχεῖα τῆς ἐκπτώσεως ἀπὸ τὴν ἀκρίβεια τῆς πίστεως, ἀφοῦ παρακάμπτονται οἱ μεγάλες θεολογικὲς διαφορές, προκειμένου νὰ ἐπιτευχθεῖ ἕνωση στὴν πράξη μὲ τοὺς Παπικούς.

Ἀπαιτεῖται προσοχὴ ἀπὸ ὅλους μας. Διότι ὅλοι ἔχουμε εὐθύνη γιὰ τὴν ἀκρίβεια τῆς πί­στεως!

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

Νωρίτερα η ΕΟΔ ανέφερε ότι το Γραφείο Αιρέσεων και Παραθρησκειών της Ιεράς Μητροπόελως Πειραιώς έκανε ανάρτηση ΦΟΒΕΡΗ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ: «ΤΟ ΒΑΤΙΚΑΝΟ ΕΙΝΑΙ ΦΩΛΙΑ ΦΙΔΙΩΝ», τονίζοντας ότι ο Παπισμός δεν είναι Εκκλησία, αλλά μάλλον άντρο ακολασίας και σπήλαιο ληστών.

Πηγή

Читайте также