Πιστοί 2: Κατερίνοβκα. Θεραπεία μετά την κατάληψη

Εισαγωγή στην ταινία για την κοινότητα UOC στην Κατερίνοβκα. Φωτογραφία: στιγμιότυπο οθόνης του YouTube καναλιού ΕΟΔ

Κλομπ, δακρυγόνα, αίμα και σπασμένα πλευρά.

Γαλίνα Νικολάιβνα:

«Και η εντολή ήρθε «σκοτώστε τους όλους».  Και άρχισε η σφαγή. Δεν έχω δει τέτοιο σφαγείο ούτε στις ταινίες, τους έσφαξαν όλους».

Λουντμίλα Κολοντίι:

«Και έβλεπε ο εγγονός μου, είδε τα πάντα. Και διηγείται. Και το σακάκι ήταν σχισμένο. Κοίταξε τα πάντα, σε εμένα μόνο μου διηγήθηκε. Και είχα ήδη τρέξει, όταν η κόρη μου φώναξε: "Μαμά, μην πας, υπάρχει αίμα εκεί!»

Πολύ γρήγορα παίρνω ιώδιο. Κόβω το σεντόνι σε επιδέσμους. Πηγαίνω για βοήθεια, βλέπω ότι κοντά στην εκκλησία, κοντά στο πηγάδι, τα αγόρια πλένονται, πλένονται από το αίμα. Λέω: «Παιδιά, μην πάτε εκεί!» Ήταν νεαρά κορίτσια που είναι από τα σεμινάρια «Μην πηγαίνετε εκεί! Κορίτσια, πρέπει να γεννάτε, λοιπόν, μην πηγαίνετε εκεί!»  Και τότε σκέφτομαι, λοιπόν, γιατί δεν τους πήγα από τα μονοπάτια που ξέρω ... Δεν ξέρω πώς σώθηκαν από αυτό το μακελειό.

Γαλίνα Νικολάιβνα:

«Έπεσα και άρχισα να ουρλιάζω γιατί υπήρχαν πολλοί άνθρωποι που στέκονταν εκεί. Υπήρχαν σκυλιά και πολλοί άνθρωποι». 

Μετά άρχισαν να απειλούν ότι θα με κάψουν, θα με διώξουν από το χωριό. Με προσέβαλλαν όπως ήθελαν. Με αποκαλούσαν ψώρα. Μπορούσαν να με φτύσουν έτσι!

Φεύγω και βάζουν το καρότσι έτσι, απέναντι. Από τη μία πλευρά, δεν μπορώ να περάσω, και ούτε από την άλλη, το άλογο στέκεται, δεν μπορώ να περάσω. Και τι να κάνω; Και ένας λέει «τώρα θα φύγει, θα πέσει, θα ουρλιάξει, και εγώ όμως θα σταθώ και θα γελάσω».

Λουντμίλα Κολοντίι:

«Επιζήσαμε και θυμόμαστε ... είναι δύσκολο να το θυμόμαστε ... Θεέ μου  μη δώσεις να ξαναζήσει κανείς κάτι τέτοιο. Ίσως άλλα χωριά, άλλες εκκλησίες το ξαναζούσαν πιο εύκολα. Αλλά εμείς, εμείς ήταν πολύ δύσκολο να το περάσουμε. Όλο το χωριό ήταν άρρωστο. Όσοι υπέφεραν από υπέρταση δεν μπορούσαν να επαναφέρουν την πίεση στο φυσιολογικό. Δεν ξέραμε πώς θα τελειώσε».

Τα γεγονότα αυτά έλαβαν χώρα στις 21 Σεπτεμβρίου 2015, ανήμερα της Γέννησης της Υπεραγίας Θεοτόκου. Εκπρόσωποι του Πατριαρχείου Κιέβου, μαζί με τους ριζοσπάστες του Δεξιού Τομέα, με τη βοήθεια τοπικών αρχών, κατέλαβαν τον ορθόδοξο ναό Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Νικηφόρου στο χωριό Κατερίνοβκα της Περιφέρειας Τερνουπόλεως.

Οι πιστοί της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας υπερασπίστηκαν το ιερό τους ειρηνικά, οι εισβολείς ήταν επιθετικοί, χρησιμοποιούσαν κλομπ και δακρυγόνα. Οι άνθρωποι, υπερασπιζόμενοι τον ιερό ναό τους, είχαν διάσειση, κατάγματα άκρων και πλευρών. Περίπου 20 άνθρωποι τραυματίστηκαν, ανάμεσά τους και έφηβοι, φοιτητές από το Ποτσάεφ. Τελικώς, ο ναός αρπάχτηκε με αίμα, με καταπάτηση του νόμου και των εντολών του Θεού. Οι πιστοί τηςUOC προσπάθησαν να επιστρέψουν την εκκλησία τους ειρηνικά, με νόμιμο τρόπο, αλλά όλα ήταν εναντίον τους, ολόκληρο το συστήμα, από τοπικούς αξιωματούχους έως δικαστήρια.

Γαλίνα Νικολάιβνα:

«Το γεγονός ότι με προσέβαλλαν και με κορόιδευαν δεν είναι σημαντικό - είμαι ένα μυρμήγκι, αλλά αυτό που ήταν μια καταπάτηση σε ένα ιερό, σε ιερό που είναι χώρος προσευχής για τόσα χρόνια, αφιερωμένο σε αγγέλους και Θεό από τον ουρανό. Δεν χρειαζόταν να καταπατηθεί αυτό. Νομίζω ότι σε γενικές γραμμές οι άνθρωποι δεν πρέπει να κάνουν κακό, σίγουρα θα τους επιστρέψει».

Πρωθιερέας Σεργίι Γλαντούν:

«Μερικοί άνθρωποι έχουν ξεχάσει ότι η Εκκλησία δεν είναι Ουκρανική ή Ρωσική, είναι του Χριστού. Όπως λέει ο λαός μας στο χωριό, κατέστρεψαν τις συλλογικές εκμεταλλεύσεις, λεηλάτησαν ό, τι υπήρχε, κατέστρεψαν τα πάντα και τώρα ήρθαν και ανέλαβαν την Εκκλησία. Λυπάμαι πολύ που μερικοί άνθρωποι οδηγήθηκαν σε αυτό, κάποιοι από φόβο, κάποιοι που φοβούνταν τη μια ή την άλλη αρχή άρχισαν να αποκαλύπτουν ονόματα και το ένα έφερε το άλλο, και σε αυτή τη βάση, έγινε ο διχασμός στο χωριό μας».

OCU και «Ανακαινισμός», παραλληλισμοί

Ο τρόπος και από ποιους δημιουργήθηκε η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας μοιάζει πολύ με τα γεγονότα της δεκαετίας του 20ου αιώνα, όταν οι Μπολσεβίκοι που ήρθαν στην εξουσία το 1917 δημιούργησαν την «Ανακαινιστική» ή «Ζωντανή Εκκλησία». Η ομοιότητα ενισχύεται ακόμη περισσότερο αν λάβουμε υπόψη τις ενέργειες της Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης τότε και τώρα.

Οι ιδέες του Ανακαινισμού της Εκκλησίας εμφανίζονται κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του 1905. Αλλά, όπως λένε τώρα, αυτό το έργο " πυροδοτείται" το 1922, όταν ο Λέβ Τρότσκι καταρτίζει ένα σχέδιο διχοτόμησης και καταστροφής της Εκκλησίας και το αναθέτει στον επικεφαλής του 6ου κλάδου του OGPU, στον Yevgeny Tuchkov.

Η ιδέα μιας αυτοκέφαλης ουκρανικής εκκλησίας εμφανίζεται επίσης κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του 1917, επανεμφανίζεται μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ το 1991, αλλά το έργο OCU "πυροδοτείται" μόνο το 2018, όταν εκπρόσωποι της αμερικανικής διοίκησης πατρονάρουν, και πιθανώς ξεκινούν τις αντι- κανονικές ενέργειες του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως στην Ουκρανία και προκαλούν διάσπαση στην Ορθοδοξία.

Το έργο OCU, όπως το έργο της Ζωντανής Εκκλησίας στην εποχή του, δεν δημιουργήθηκε στην Εκκλησία και ούτε από την Εκκλησία, αλλά στα σπλάχνα του κρατικού μηχανισμού - της Προεδρικής Διοίκησης. Και δεν το έκαναν αυτό οι ηγέτες της εκκλησίας, αλλά πολιτικοί και κρατικοί αξιωματούχοι: Ποροσένκο, Παρούμπι, Γκρόισμαν, Κλίμκιν, Γιούρας, Παβλένκο και άλλοι.

Μετά τη δημιουργία της «Ζωντανής Εκκλησίας», η Γραμματεία της Κεντρικής Επιτροπής του RCP (β) έστειλε τηλεγραφήματα στις τοπικές αρχές, στα οποία γινόταν λόγος για την ανάγκη υποστήριξης των «ανακαινιστών» από τις σοβιετικές αρχές. Τα όργανα της GPU άσκησαν πίεση στους κυβερνώντες επισκόπους ώστε να υποταχθούν στην Ανώτατη Εκκλησιαστική Διοίκηση της Ζωντανής Εκκλησίας και καταπίεσαν όσους διαφωνούν. Έτσι, μέχρι το τέλος του 1922, οι ανακαινιστές κατέλαβαν τα δύο τρίτα των 30 χιλιάδων εκκλησιών που λειτουργούσαν εκείνη την εποχή.

Αρχικά, το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, εκπροσωπούμενο από τον Πατριάρχη Μελέτιο Δ’, αρνήθηκε να αναγνωρίσει τους «ανακαινιστές», όπως και πριν από το 2018 το Φανάρι δεν αναγνώριζε τους Ουκρανούς σχισματικούς.

Στη δεκαετία του 1920, υπήρχαν διαφωνίες μεταξύ των υποστηρικτών του «ανακαινισμού» και απροθυμία να ενωθούν σε μια δομή, όπως συνέβη στην εποχή μας με το σχισματικό Πατριαρχείο του Κιέβου και την UAOC. Την εποχή εκείνη, ο Yevgeny Tuchkov και το OGPU συμμετείχαν στην ενοποίηση των «ανακαινιστών», στην Ουκρανία αυτό το έργο ανέλαβε ο πρώην πρόεδρος Πέτρο Ποροσένκο.

Τον Δεκέμβριο του 1923, αντί του Μελετίου Δ, ο Γρηγόριος Z έγινε ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ο οποίος όχι μόνο αναγνώρισε τη «Ζωντανή Εκκλησία», αλλά ζήτησε και την παραίτηση του ιερέα ομολογητή Πατριάρχη Τύχωνα της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Επιπλέον, το 1924 σχεδίαζε να στείλει μια ειδική Επιτροπή στη Μόσχα, η οποία είχε χρέος με ... Παράθεση:

«Να πάει εκεί για να βοηθήσει, με τη βοήθεια του Θεού, με λόγια αγάπης και με διάφορες ενδείξεις, την αποκατάσταση της αρμονίας και της ενότητας στην Αδελφική Εκκλησία για το καλό όλης της Ορθοδοξίας».

Αυτή η Επιτροπή στη δουλειά της έπρεπε να βασιστεί στους «ανακαινιστές». Και μόνο ένα διεθνές εκκλησιαστικό σκάνδαλο δεν επέτρεψε στους ιεράρχες του Φαναρίου να φτάσουν στην ΕΣΣΔ εκείνη την εποχή. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, το 2018, οι αποκαλούμενοι «έξαρχοι» του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως στάλθηκαν στην Ουκρανία, οι οποίοι βασίστηκαν επίσης σε σχισματικούς πιστούς στο καθεστώς Ποροσένκο. Αυτή η αφοσίωση στις αρχές και η αντιρωσική στάση αποδείχθηκαν επαρκή επιχειρήματα για να καταπατήσουν τους κανόνες και να προδώσουν τις δικές τους ιδέες και προηγούμενες δηλώσεις, καθώς και να αναγνωρίσουν τη συγκέντρωση σχισματικών ως Εκκλησία και να τους χορηγήσουν τον Τόμο.

Σχετικά με τον Πατριάρχη Τύχωνα, ο επικεφαλής του Φαναρίου έγραψε, ένα απόσπασμα: "Λαμβάνοντας υπόψη τις εκκλησιαστικές διαφορές που έχουν προκύψει, πιστεύουμε ότι είναι απαραίτητο να θυσιάσει τον εαυτό του ο Πατριάρχης Τύχωνας για χάρη της ενότητας των διασπαστών και για χάρη του ποιμνίου, αποχωρώντας αμέσως από τη Διοίκηση της Εκκλησίας ».

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος απαίτησε από τον Μακαριώτατο Μητροπολίτη Ονούφριο να παραιτηθεί από τον Μητροπολίτη Κιέβου, και στη συνέχεια τον στέρησε από την έδρα του και του άφησε μόνο έναν τίτλο ως επίσκοπο, τον οποίο, ο Βαρθολομαίος, «υπομένει» στην Ουκρανία από συγκατάβαση.

Στα πλαίσια της ταινίας μας, δεν είναι δυνατόν να περιγραφούν όλες οι πτυχές της επαίσχυντης ιστορίας του «Ανακαινισμού»: πώς το κράτος τους παρέδωσε εκκλησίες αφιερωμένες από την Εκκλησία, πώς «ανανεωτικοί» «ιερείς» έγραψαν καταγγελίες κατά των κληρικών της Εκκλησίας , σύμφωνα με τις οποίες αυτοί στάλθηκαν στο Γκουλάγκ ή για να τους πυροβολήσουν. Επίσης, πολλές ανάξιες ενέργειες των εκπροσώπων του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως σε σχέση με τον «ανακαινισμό» παραμένουν εκτός του πεδίου εφαρμογής.

Αλλά όσα ειπώθηκαν είναι αρκετά για να κατανοήσουμε ότι τόσο ο σοβιετικός «ανακαινισμός» όσο και η ουκρανική OCU είναι ουσιαστικά αμιγώς πολιτικά έργα που εφευρέθηκαν από πολιτικούς και έχουν σχεδιαστεί για την επίλυση πολιτικών προβλημάτων. Όπως φαίνεται από την ιστορία του «Ανακαινισμού», τέτοιο έργο ήταν η καταστροφή της Εκκλησίας.

Φαίνεται ότι ακόμη και σήμερα αυτό είναι το πραγματικό έργο του δημιουργήματος της OCU, σε σχέση με το οποίο το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, ως όργανο στα χέρια των πριγκίπων αυτού του κόσμου, επαναλαμβάνει τον ίδιο επαίσχυντο και αντιχριστιανικό ρόλο που κάποτε είχε ήδη εμφανιστεί για την Εκκλησία των Ανακαινιστών και τους άθεους πολιτικούς πίσω από αυτήν. 

Ολέγκ Ντρέλ:

«Αφού κατέλαβαν την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου (του Τροπαιοφόρου, στο χωριό Κατερίνιβκα), οι άνθρωποι συγκεντρώθηκαν, αλλά δεν είχαν πουθενά να προσευχηθούν. Είναι κρίμα, γιατί εδώ και μερικά χρόνια κοντά σε αυτόν τον ναό, μαζί με ανθρώπους ... έχουμε επενδύσει πολλά σε αυτό. Και οι πλάκες τοποθετήθηκαν, και ασφαλτώθηκε ο περιβάλλων χώρος, και το καμπαναριό. Αυτή είναι η αξία όλων των ανθρώπων ολόκληρου του χωριού».

Φεύγοντας χωρίς τον ναό τους και απελπισμένοι να βρουν δικαιοσύνη από το κράτος, οι άνθρωποι αναγκάστηκαν να προσευχηθούν στον δρόμο, κοντά στον φράχτη του κατακτημένου ναού, κάτω από τον ανοιχτό ουρανό. Αλλά δεν αποθαρρύνθηκαν. Επειδή οι πιστοί άνθρωποι γνωρίζουν ότι πάνω από τον άνθρωπο υπάρχει η υψηλότερη δικαιοσύνη, ο Θεός. Και πρέπει να βασιστούν σε αυτήν.

Πρωθιερέας Σεργίι Γλαντούν:

«Η περιφερειακή διοίκηση μάς βεβαίωσε ότι θα μας δώσουν οικόπεδο, και ότι όλα πρέπει να είναι δημοκρατικά. Αλλά το οικόπεδο κανείς δεν μας το έδωσε. Ήθελαν να  δώσουν ένα στον πρώην χώρο υγειονομικής ταφής, όπου συγκεντρωνόταν κοπριά από τα αγροκτήματα. Ήθελαν να μας δώσουν ένα χωράφι έξω από το χωριό, όπου δεν υπάρχει ούτε ηλεκτρικό ρεύμα ούτε τίποτα άλλο. Έτσι, όπως είπαν, αυτή η εκκλησία, η «εκκλησία της Μόσχας», όπως λέγεται, και ο ιερέας τους δεν θα είναι στο χωριό.

Αλλά βρέθηκε μια γυναίκα, μόνη της βρέθηκε, άκουσε ότι έχουμε τέτοια ανάγκη και μια τέτοια κατάσταση. Κάποτε ζούσε εδώ, σε αυτό το έδαφος όπου κτίστηκε ο ναός. Και αυτή η γυναίκα είπε -  εδώ στεκόταν μια πολύ παλιά καλύβα, ήδη γκρεμισμένη - και έτσι είπε ότι θέλει να μας δώσει ένα δώρο. Το μέρος είναι στην πραγματικότητα στο κέντρο του χωριού, πολύ όμορφο, για την κατασκευή ενός ναού.

Φυσικά, αυτή ήταν η πρώτη μεγάλη χαρά μετά τη μεγάλη θλίψη, αφού μας αφαιρέθηκε η εκκλησία».  

Τα καθημερινά βάσανα των πιστών τους έκαναν ισχυρότερους και, χωρίς να περιμένουν περισσότερο έλεος από τις αρχές και τους εισβολείς, αποφάσισαν να χτίσουν έναν νέο ναό του Θεού στην Κατερίνιβκα».

Ολέγκ Ντρέλ:

«Θέλω να πω ότι έχουμε πολύ φιλικούς ανθρώπους, έβαλαν μαρμάρινα πλακάκια στην εκκλησία. Οι άνθρωποι, όπως λένε, πρόσφεραν τα πάντα. Δόξα τω Θεώ για τον ναό!»

Πρωθιερέας Σεργίι Γλαντούν:

«Υπήρχαν μεγάλα αλσύλλια. Οι φλοιοί των δέντρων ήταν τόσο μεγάλοι που εδώ, όπου στέκεται ο σταυρός, υπήρχε ένας τόσο μεγάλος κορμός που το τρακτέρ τον έσκαβε για 2 ημέρες. Το τρακτέρ χάλασε, 4 κυβικά μέτρα γης έπρεπε να μετακινηθούν για να ξεριζωθεί αυτό το κούτσουρο

Θυμάμαι επίσης την ομάδα που έβαλε τα τείχη. Αυτοί ήταν παιδιά από τον Κόβελ, κοντά στη Λευκορωσία. Είναι τόσο θρησκευτικοί άνθρωποι που εργάζονται όλη την ημέρα, και το βράδυ λένε: «Πάτερ, φέρτε μας κάποιες βιβλιογραφίες». Τους φέρνω μεγάλη στοίβα βιβλίων, και βιβλία για τις ζωές των αγίων, και «Πνευματικές καλλιέργειες» και άλλα πνευματικά έργα. Και αυτή η γυναίκα, στο σπίτι της οποίας ζούσαν, λέει: «Πατέρα, δεν έχω δει ακόμα τέτοια παιδιά ... Δουλεύουν όλη την ημέρα, την Τετάρτη δεν τρώνε καν ηλιέλαιο, κρατούν τόσο αυστηρή νηστεία και διαβάζουν τα μεσάνυχτα».

Ο Κύριος μας έστειλε μια τέτοια ομάδα που ήθελε να είναι οι άγνωστοι οικοδόμοι αυτού του ναού. Δούλεψαν για μια ελάχιστη αμοιβή, δούλεψαν για μια συμβολική τιμή. Αλλά ήξεραν ότι χτίζουν ένα σπίτι του Θεού, χτίζουν έναν ναό, όχι για τους κατοίκους του χωριού Κατερίνιβκα, αλλά για τον ίδιο τον Θεό».

Νατάλια Γλαντούν:       

«Κάθε λουλούδι φυτεύτηκε από αγγελιοφόρους αγάπης , που πήραν και φύτεψαν τα πάντα. Κάθε ένα φυτεύτηκε χωριστά, πασπαλίστηκε με γη και ένα κομμάτι αγάπης προστέθηκε σε κάθε λουλούδι. Κάθε ενορίτης ήταν χαρούμενος για αυτό, γιατί πριν όλα ήταν κάπως καθημερινά. Και όταν  απωλέσαμε την εκκλησία μας, απωλέσαμε τόσο πολλά που αρχίσαμε να εκτιμούμε το μικρό που έχουμε. Αρχίσαμε να εκτιμούμε κάθε λουλούδι. Άρχισαμε να εκτιμούμε την ευκαιρία να προσευχηθούμε στον ναό. Τη δυνατότητα τοποθέτησης κεριού. Μια ευκαιρία να συναντηθούμε και να προσευχηθούμε στον Θεό. Και απλώς να ζούμε, να χαιρόμαστε τη ζωή, γιατί δεν είναι περίεργο που λένε οι άνθρωποι ότι όταν το μεγάλο χάνεται, αρχίζει η εκτίμηση των μικρών πραγμάτων, αλλά τόσο ευχάριστων, τόσο απαραίτητων. Απαραίτητα για έναν πιστό. Διότι χωρίς τον Θεό δεν υπάρχει τρόπος να προχωρήσει, αυτό είναι σίγουρο».

Πρωθιερέας Σεργίι Γλαντούν:

«Τελέστηκε ειδική, εορταστική Θεία Λειτουργία, με ομάδα ιερέων. Οι άνθρωποι προσεύχονταν και νομίζω ότι όλοι είχαν δάκρυα χαράς. Ενθυμούμενοι τα προηγούμενα γεγονότα που έπληξαν τη μοίρα τους, σήμερα χαίρονταν ήδη με την ελπίδα ότι όλες οι συμφορές έχουν τελειώσει. Και πρέπει απλώς να προσευχηθούμε, να είμαστε ευγνώμονες στον Θεό, να είμαστε ευγνώμονες στους ανθρώπους που μας έδωσαν τέτοια χαρά.

Και ακόμη σήμερα αγιάστηκαν οι καμπάνες, τις οποίες περιμέναμε 3 χρόνια. Αυτές, χάρη του Θεού, δωρίστηκαν επίσης από ευεργέτες, αγοράστηκαν για την εκκλησία μας. Καμπάνες που θα καλούν τους ανθρώπους για τη γιορτή, και όχι μόνο για τη γιορτή, αλλά και στον ιερό ναό για προσευχή».       

Αυτός ο ναός μας είναι μια προσφορά, «Μια σταγόνα ειρήνης». Και τα εκκλησιαστικά σκεύη είναι επίσης όλα δωρεές. Οι άνθρωποι, Δόξα τω Θεώ, έλαβαν υπόψη την παράδοση ότι όλα στον ναό πρέπει να είναι προσφορά. Κάποιος έχει γενέθλια, κάποιος έχει κάποια σημαντική εκδήλωση στο σπίτι και ρωτά: «Πάτερ, τι είδους εικόνα μπορούμε να αγοράσουμε και να δωρίσουμε στην εκκλησία ή ίσως χρειάζεται κάτι άλλο;

Έχουμε λοιπόν αναλόγιο και κηροπήγια - αυτά είναι όλα δωρεές. Για παράδειγμα, αυτή η εικόνα του Μεγάλου Δούκα Βλαντιμίρ των Αγίων Ίσων με τους Αποστόλους δωρίστηκε από το φιλανθρωπικό ίδρυμα «Φαβόρ». Πριν από τρία χρόνια, μεταφέρθηκε ως αφιέρωμα, όταν ο Σεβασμιώτατος Σέργιος το αφιέρωσε στον ναό. Αυτή η εικόνα του Αγίου Μεγαλομάρτυρα Παντελεήμονα είναι μια εικόνα ναού που έφεραν από το Άγιο Όρος, από τους αδελφούς της Μονής του Αγίου Παντελεήμονα. Ενώ ο Σεβασμιώτατος Σέργιος  βρισκόταν στο Άγιο Όρος, εκείνη την ημέρα αφαίρεσαν την εκκλησία από εμάς, χτύπησαν ανθρώπους, νέους από τα σεμινάρια, και ο Σεβασμιώτατος Σέργιος μού τηλεφώνησε και είπε «απλώς κρατηθείτε, όλοι οι αδελφοί του Αγίου Όρους προσεύχονται για σας».

Η λέξη "κρατηθείτε " σημαίνει να μην κρατάτε το ναό με κανένα τρόπο, να κάνετε κάποιες θυσίες. «Κρατηθείτε», όπως το καταλαβαίνω εγώ, σημαίνει οι πιστοί να παραμείνουν στην πίστη, έτσι ώστε οι άνθρωποι να μην παραπλανηθούν. Η μεγάλη εικόνα της Αγίας Θεοτόκου «Χαρά όλων που θλίβονται" είναι μια αρχαία εικόνα που ήταν ακόμα μαζί μας στην παλιά εκκλησία του "Μεγαλομάρτυρα Γεώργιου του Τροπαιοφόρου». Αυτός ο ναός ήταν ξύλινος, και αυτή η εικόνα ήταν απέναντι από τις χορωδίες. Τι σημαίνει αυτή η εικόνα; Το ίδιο το όνομα – το καθορίζει. Το νόημα είναι στο όνομα. Σε κάθε θλίψη, οι άνθρωποι πλησιάζουν  προς αυτή την εικόνα και ζητούν βοήθεια από τη Μητέρα του Θεού. Καταλαβαίνω ότι λαμβάνουν αυτό που ζητούν. Πριν ήθελαν να πάρουν τον ναό, υπήρχαν πολλές επιθέσεις, ήμασταν ακόμη και κλειδωμένοι στον ναό, και χτυπούσαν τις πόρτες από όλες τις πλευρές, υπήρχε μεγάλη φρίκη και οι άνθρωποι στέκονταν κλαίγοντας και προσευχόμενοι μπροστά σε αυτήν την εικόνα, ώστε η Αγία Θεοτόκος  να σώσει, να βοηθήσει και να παρηγορήσει. Και όταν φύγαμε από την εκκλησία, με τη χάρη του Θεού καταφέραμε να μας επιστρέψουν αυτήν την εικόνα.

Πρωθιερέας Σεργίι Γλαντούν:

«Ένα σχίσμα είναι οδυνηρό, τρομακτικό και προσβλητικό, αλλά έχει και τα θετικά του, επειδή οι άνθρωποι ενώνονται - οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί γίνονται ακόμη πιο πιστοί, αγαπιούνται ο ένας με τον άλλο. Έτσι, βλέπουμε ότι ο Κύριος καθαρίζει την Εκκλησία του Χριστού: όποιος πίστευε ακόμη και λίγο, πίστευε ακόμη περισσότερο, όποιος δεν πίστευε καθόλου, σκληραίνει και απομακρύνεται εντελώς από την Εκκλησία. Λυπόμαστε πολύ για αυτούς τους ανθρώπους, προσευχόμαστε γι 'αυτούς και λυπόμαστε που συνέβη με αυτόν τον τρόπο, και γνωρίζουμε ότι χωρίς τη μετάνοια και τη συνειδητοποίησή τους οι ίδιοι έκαναν μια τέτοια επιλογή. Ακόμα κι αν θέλαμε να τους σώσουμε, δεν μπορούμε να το κάνουμε. Επειδή η ψυχή τους δεν βρίσκεται εδώ στην Εκκλησία του Χριστού».

Παπαδιά Βαλεντίνα Γλαντούν:

Αυτός είναι ο μικρός μας παράδεισος. Είμαστε τόσο χαρούμενοι, ανεξάρτητα από τις αντιξοότητες και το άγχος που υπάρχει στη ζωή, έρχεσαι εδώ και νιώθεις: τα πουλιά τραγουδούν, τα λουλούδια ανθίζουν, προσεύχεσαι, κάνεις τον σταυρό σου και νιώθεις τόσο καλά στην ψυχή σου. Οι ενορίτες μας - οι γυναίκες προσπαθούν πάντα να διακοσμούν την αυλή μας με λουλούδια και ο Κύριος ευλογεί την εργασία τους με άνθηση των λουλουδιών. Είναι σαν μια απεικόνιση της ψυχής μας, η πίστη στην οποία ζούμε και ελπίζουμε ότι ο Κύριος θα ακούσει τις προσευχές μας, θα μας συγχωρήσει για τις αμαρτίες που διαπράττουμε. Με πίστη, ελπίδα και αγάπη, ζητάμε από τον Θεό να μας δώσει τουλάχιστον έναν τόσο μικρό παράδεισο όπου θα χαρούμε.

Κάποια στιγμή, είχαμε μια μαύρη γραμμή στη ζωή. Μόλις παντρευτήκαμε, ήμασταν ένα νεαρό ζευγάρι, είχαμε ήδη μια μικρή κόρη και ο Κύριος μάς έστειλε μια τέτοια δοκιμασία - ο παπάς αρρώστησε.  Και οι γιατροί μου είπαν κυριολεκτικά ότι σε τρεις μήνες ο σύζυγός μου θα είναι σε αναπηρική καρέκλα. Δεν είπα τίποτα στον ιερέα, αλλά σκέφτηκα, όλα είναι το θέλημα του Θεού, πώς κυβερνά ο Κύριος, έτσι θα είναι. Και μια μέρα, τα οστά του άντρα μου άρχισαν να πονάνε πολύ, έγινε μια πολύ σοβαρή διάγνωση. Ο παπάς έπρεπε να τελέσει τη λειτουργία, και λέει: Πώς θα πάω αν όλα πονάνε τόσο πολύ. Ήταν η γιορτή του Παντελεήμονα.

Και λέω, "με τη βοήθεια του Θεού, συνέχισε ήσυχα, σιγά-σιγά." Ο Κύριος βοήθησε, έδωσε στον παπα δύναμη, πήγε στη λειτουργία, τέλεσε τη λειτουργία. Και μετά νιώθοντας πολύ άσχημα βγήκε μπροστά στους ανθρώπους και είπε: «Προσευχηθείτε για μένα, κάτι με απογοητεύει, δεν είμαι καλά, νιώθω πολύ άσχημα». Και όλοι οι άνθρωποι στην εκκλησία γονάτισαν με κεριά και άρχισαν να προσεύχονται. Ξέρετε, τόσο έντονη ήταν η κοινή προσευχή μας, γιατί τότε δεν υπήρχαν διαφορές  στο χωριό μας, καμία διαμάχη, οι άνθρωποι προσεύχονταν για τον ιερέα τους. Εκείνη την ημέρα, ο ιερέας ήρθε σπίτι πολύ κουρασμένος. Την επόμενη μέρα βλέπω ότι δεν παίρνει πλέον τα χάπια ο πατέρας, όμως  πριν έπαιρνε πολλα. Τη δεύτερη μέρα δεν παίρνει χάπια, την τρίτη το ίδιο και λέω: «Παπά, παρατήρησα ότι δεν παίρνεις χάπια!» Και έκπληκτος απαντάει: «Πώς μπορώ να μην πιω;» Λέω - έτσι, από τη γιορτή του Αγίου Παντελεήμονα, δεν παίρνεις χάπια».

Η θαυματουργή βοήθεια του Μεγαλομάρτυρα και του Θεραπευτή Παντελεήμονα είναι γνωστή σε πολλούς. Πολλές ιστορίες για τις θεραπείες που έδωσε ο Άγιος διατηρούνται από αρχαία κείμενα και θρύλους, και σήμερα οι ιερείς και οι πιστοί γνωρίζουν πολλές θαυματουργές περιπτώσεις από τη ζωή τους. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η νέα εκκλησία των πιστών στην Κατερίνιβκα ήταν αφιερωμένη στον Άγιο Παντελεήμονα. Κατά τη διάρκεια της ζωής του, ο Θεραπευτής Παντελεήμονας υπερασπίστηκε σταθερά τον Χριστιανισμό, δεχόμενος τρομερά, απάνθρωπα βασανιστήρια για την πίστη του. Αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη χριστιανική πίστη και να επιστρέψει στον παγανισμό. Τον απείλησαν. Τον βασάνισαν. Αλλά το πρόσωπό του ήταν φωτεινό και ήταν πάντα: «Πιστεύω!».

Με το όνομα του Χριστού, θεράπευσε τους κουρασμένους, τυφλούς και λεπρούς. Με το όνομα του Χριστού βοήθησε τους μειονεκτούντες. Με το όνομα του Χριστού μαρτύρησε. Αφού βρήκε την αιώνια ζωή, ο Θεραπευτής Παντελεήμονας ικανοποιεί πολλά αιτήματα που του απευθύνονται για τη θεραπεία παθήσεων. Απελπισμένοι άνθρωποι, εξαντλημένοι περπατώντας στα γραφεία των ιατρών, στο οποίο κάθονται οι ίδιοι απελπισμένοι γιατροί, πηγαίνουν σε αυτόν για θεραπεία. Τον Μεγαλομάρτυρα Παντελεήμονα ζητάνε στις προσευχές πολλοί άνθρωποι να τους σώσει από ασθένεια και αναπηρία. Και έρχεται να βοηθήσει όσους στρέφονται προς αυτόν με πίστη, ελπίδα και προσευχή.

Παπαδιά Βαλεντίνα Γλαντούν:

Είναι τα τρίτα γενέθλια της εκκλησίας μας. Έχουν περάσει τρία χρόνια από τότε που ο Σεβασμιότατος αφιέρωσε τον νέο μας ναό, ο οποίος χτίστηκε από τις προσπάθειες πολλών ανθρώπων και ευεργετών από το Ίδρυμα «Φαβορ» «Πτώση της Ειρήνης».

Ρουσλάν Κουργάνοβ:

«Το πρόγραμμά μας "40 ναοί" αποσκοπεί στο να μπορούν οι άνθρωποι να αποκαταστήσουν  τα μυστήρια, έτσι ώστε να υπάρχει χώρος για να εξομολογούνται, να λαμβάνουν κοινωνία, και τα παιδιά και οι ίδιοι.  Και αυτός ο ναός στην Κατερίνιβκα ήταν ο πρώτος ναός. Υπάρχει πάντα κάτι πρώτο, είναι άγνωστο, δηλαδή δεν υπάρχει ακόμη εμπειρία. Και, φυσικά, είναι σημαντικό να είμαστε εδώ σήμερα. Δεν ξέραμε πόσο γρήγορα θα κατασκευαζόταν αυτός ο ναός, πώς θα συλλέγονταν χρήματα κτλ. Αλλά σήμερα μπορούμε να πούμε ότι  ανεγέρθηκε στο συντομότερο δυνατό χρονικό διάστημα. Σε έξι μήνες. Οι άνθρωποι βοηθούσαν όσο μπορούσαν, αλλά κυρίως - με συμβουλές, σχέδιο, χαρτιά. Και, φυσικά, με την οργάνωση. Επομένως, με κοινές προσπάθειες το 2017, αφιερώθηκε».   

Ακόμη και απελπισία από τις γήινες δυνάμεις τους, όσοι εμπιστεύονται τον Κύριο με όλη τους την καρδιά και δεν εγκαταλείπουν μια καλή πράξη, δεν προδίδουν την πίστη τους - θα βρουν βοήθεια και θα κερδίσουν τη νίκη. Έτσι ήταν, και έτσι θα είναι. ¨Έτσι έγινε και στην Κατερίνιβκα. Έχοντας υποφέρει για τον Χριστό, οι πιστοί κέρδισαν περισσότερα από αυτά που είχαν. Όχι μόνο ένας νέος ναός, αλλά μια πραγματικά ζωντανή ισχυρή κοινότητα και αναγεννημένες ψυχές που ενισχύθηκαν με την πίστη. Οι δοκιμασίες αποδείχθηκαν ο τρόπος για μια νέα πνευματική υγεία, για θεραπεία. Και τώρα, απευθυνόμενοι με προσευχές στον Μεγαλομάρτυρα και θεραπευτή Παντελεήμονα, η κοινότητα ζητά να θεραπεύσει τόσο το χωριό τους όσο και ολόκληρη τη χώρα μας. Να θεραπεύσει τις ψυχές των Ουκρανών από το μίσος, τον πόλεμο και τον θυμό. Και ο Θεός ξέρει, σιγά-σιγά, τι συμβαίνει. Μέσα από τις προσευχές και τις καλές πράξεις των νέων ομολογητών, ο Κύριος θα επιστρέψει την ειρήνη στην Ουκρανία.

Πρωθιερέας Σεργίι Γλαντούν:

«Ελπίζουμε ότι τουλάχιστον ένας από αυτούς θα το σκεφτεί. Όσο η ψυχή είναι στο σώμα, ένα άτομο μπορεί να μετανοήσει. Θεέ μου! Μερικοί άνθρωποι πραγματικά μετανόησαν και επέστρεψαν, κάποιοι έφυγαν, κάποιοι συλλογίζονται να επιστρέψουν, γιατί δεν πηγαίνουν εκεί και σκέφτονται τι έχουμε κάνει, πώς μπορούμε να κοιτάξουμε στα μάτια αυτόν τον ιερέα, αφού του είπαμε τόσο πολλά ...

Αλλά περισσότερες από μία φορές στο κήρυγμα καλώ όλους τους ανθρώπους και λέω σε όλο το ποίμνιό μου: αγαπητοί μου, πέστε τους ότι όποιος θέλει να έρθει σε εμάς, θα τον αγκαλιάσω, δεν θα το θυμάμαι ποτέ. Όποιος έρθει, που θα έχει μετανοήσει στην ιερή Εκκλησία μας, δεν θα θυμάμαι ποτέ παράπονα και θα τον αντιμετωπίσω με κατανόηση. Όπως ο Χριστός χαίρεται για κάθε μετανοημένο αμαρτωλό. Όπως λένε στο Ιερό Ευαγγέλιο: ότι στον ουρανό χαίρονται περισσότερο για έναν μετανοημένο αμαρτωλό παρά για 99 δίκαιους ανθρώπους - γι 'αυτό και εμείς οι ίδιοι πρέπει να μάθουμε. Και να αναγκάσεις να αγαπήσεις τον γείτονά σου, και αν υπάρχει τέτοια ευκαιρία - να δεχτείς αυτούς που μετανοούν και επιστρέφουν».

Читайте также