Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ είναι κατά της πατριαρχικής κυριαρχίας ανδρών;

Ο Αντόνιο Γκουτέρες πιστεύει ότι μια κουλτούρα η οποία κυριαρχείται από άντρες βλάπτει όλους. Φωτογραφία: ΕΟΔ

Στις 31 Αυγούστου 2020 ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες δήλωσε στην ομιλία του: «Η πανδημία δείχνει μόνο αυτό που όλοι γνωρίζουμε: χιλιετίες πατριαρχίας έχουν οδηγήσει σε έναν κόσμο που κυριαρχείται από άντρες, ενώ ο πολιτισμός που κυριαρχείται από άντρες βλάπτει όλους – γυναίκες , άντρες, κορίτσια και αγόρια».

Μια τέτοια στάση του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών για τις παραδοσιακές αξίες, που αναμφίβολα περιλαμβάνει πατριαρχικά θεμέλια, θα έπρεπε να είχε προκαλέσει κριτική από όλη τη δομή του ΟΗΕ στο σύνολο από πλευρά σύγχρονων παραδοσιακών, συντηρητικών και Ορθόδοξων Χριστιανών.

Επιπλέον, η κριτική αυτή ακούγεται αρκετά συχνά, έτσι τόσο η Ευρωπαϊκή Ένωση όσο και ο ΟΗΕ κατηγορούνται για προώθηση μη παραδοσιακών αξιών, αντιχριστιανικών πολιτικών, για προστασίας των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤ κ.λπ. Αυτές οι κατηγορίες δικαιολογούνται εν μέρει, αλλά είναι απαραίτητο να κατανοήσουμε καλύτερα τον μηχανισμό πίεσης για αντιχριστιανικές ιδέες στη σύγχρονη κοινωνία. Το ίδιο το σύστημα του διεθνούς δικαίου, όπως είχε αρχικά εγκριθεί στον κόσμο, δεν έχει καμία σχέση με αυτό, καθώς οι κανόνες των κύριων συμβάσεων, όπως η Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών, το Διεθνές Σύμφωνο για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα, το Διεθνές Σύμφωνο για οικονομικά, κοινωνικά και πολιτιστικά δικαιώματα, δεν περιείχαν και δεν περιείχαν άμεσους κανόνες με αντιχριστιανικό και αντι-παραδοσιακό χαρακτήρα.

Νομικές δομές για τον γάμο των ομοφυλόφιλων, για το «δικαίωμα» στην έκτρωση, για την απαγόρευση της κριτικής ομοφυλοφιλίας από τους κληρικούς υιοθετούνται από τα κοινοβούλια χωρών όχι υπό πίεση από το σώμα των διεθνών νομικών κανόνων, αλλά κυρίως υπό την πίεση ενός ενεργού λόμπι – διάφορες ΜΚΟ, δημόσιους οργανισμούς που υποστηρίζονται από επιχειρήσεις και άλλες δομές που ενδιαφέρονται να αλλάξουν τις ιδεολογικές αξίες της κοσμοθεωρίας του σύγχρονου ανθρώπου.

Οι δομές για τον γάμο των ομοφυλόφιλων, για το «δικαίωμα» στην έκτρωση, για την απαγόρευση της κριτικής ομοφυλοφιλίας από τους κληρικούς υιοθετούνται από τα κοινοβούλια χωρών όχι υπό πίεση από το σώμα των διεθνών νομικών κανόνων, αλλά κυρίως υπό την πίεση ενός ενεργού λόμπι – διάφορες ΜΚΟ, δημόσιους οργανισμούς που υποστηρίζονται από επιχειρήσεις και άλλες δομές που ενδιαφέρονται να αλλάξουν τις ιδεολογικές αξίες της κοσμοθεωρίας του σύγχρονου ανθρώπου.

Μπορεί να ειπωθεί πλήρως ότι η διάβρωση του δικαίου ως παράγοντα περιορισμού του κακού σε εθνικό και διεθνές επίπεδο είναι περισσότερο ιδιωτική παρά παγκόσμια πρωτοβουλία που δεν προέρχεται από την κοινωνία των πολιτών και δεν υποστηρίζεται από τις κυβερνώντες ελίτ, αλλά ωθείται από έξω από ιδιωτικό και ενεργό λόμπι. Ταυτόχρονα, προσελκύει τους πολιτικούς στο πλευρό του, παρέχοντάς τους επιπλέον καριέρα και πολιτικές ευκαιρίες.

Μέσω των προσπαθειών αυτής της «τρίτης δύναμης» πραγματοποιούνται διάφορες ψευδοεπιστημονικές διασκέψεις, εκδίδονται επιχορηγήσεις για έρευνες και νομική τεκμηρίωση, βρίσκονται χρήματα για το έργο των οργανώσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις επιτροπές του ΟΗΕ, της ΕΕ και άλλων δομών. Το αντι-χριστιανικό λόμπι πέτυχε πράγματι ορισμένα αποτελέσματα κατά τις πρώτες δεκαετίες της δραστηριότητάς του, όταν οι καρποί της δραστηριότητάς του δεν ήταν ακόμη προφανείς στην κοινωνία των πολιτών. Οι αντίπαλοί μας είχαν τις ήττες και τις νίκες τους, αλλά η επίπονη, επιμελής και συστηματική δουλειά τους απέδωσε τελικά αποτελέσματα – τα κοινοβούλια πολλών χωρών έπεσαν μπροστά τους και σήμερα οι ιδεολογικές τους θέσεις σταθεροποιούνται νομικά, αν και όχι στο επίπεδο του διεθνούς δικαίου.

Οι αντίπαλοί μας είχαν τις ήττες και τις νίκες τους, αλλά η επίπονη, επιμελής και συστηματική δουλειά τους απέδωσε τελικά αποτελέσματα – τα κοινοβούλια πολλών χωρών έπεσαν μπροστά τους και σήμερα οι ιδεολογικές τους θέσεις σταθεροποιούνται νομικά, αν και όχι στο επίπεδο του διεθνούς δικαίου.

Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η καταστροφή της παραδοσιακής ιδεολογικής τάξης στο μυαλό του πολιτικού κατεστημένου δεν έγινε μέσα σε ένα ή δύο χρόνια, χρειάστηκαν ολόκληρες δεκαετίες στο τέλος των 20ου-21ου αιώνων. Ωστόσο, η αισιοδοξία εμπνέεται από το γεγονός ότι μόλις η δραστηριότητα της «τρίτης δύναμης» διείσδυσε από διεθνή γραφεία μέσα σε χώρες και χτύπησε τις πόρτες κάθε οικογένειας με παρελάσεις γκέι υπερηφάνειας, σεξουαλική εκπαίδευση και νεανική δικαιοσύνη, η μη αδιάφορη κοινωνία των πολιτών ανταποκρίθηκε σε αυτές τις προκλήσεις και σε όλο τον κόσμο εμφανίστηκε δημόσιο κίνημα προστασίας των οικογενειακών αξιών και του παραδοσιακού τρόπου ζωής.

Η αντιπαράθεση της κοινωνίας των πολιτών δεν έχει ως στόχο να επικρίνει τους αντιπάλους, αλλά να υπερασπιστεί το δικαίωμα κάποιου να έχει τη δική του στάση προς την αμαρτία σύμφωνα με τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του ως μέρος του δικαιώματος στη θρησκευτική πρακτική.

Για παράδειγμα, για κάποιο διάστημα παρακολουθούσαμε στην ΕΕ δίκες εναντίον χριστιανών κληρικών που ανέφεραν την Αγία Γραφή για να επιβεβαιώσουν τις πεποιθήσεις τους σχετικά με την αμαρτία. Ωστόσο, ως επί το πλείστον, αυτές οι δίκες χάθηκαν και οι κληρικοί δεν τιμωρήθηκαν σημαντικά. Στα ΜΜΕ τέτοια τα αποτελέσματα έλαβαν λίγη κάλυψη, πολύ μεγαλύτερος αριθμός δημοσιεύσεων αφορούσε τη διεξαγωγή παρελάσεων γκέι, καθώς και τον εκτεταμένο εξαναγκασμό των αρχών να επιδείξουν δημόσια σεβασμό στον μη παραδοσιακό προσανατολισμό. Από δω δημιουργήθηκε η εντύπωση για την πλήρη υπεροχή των αντιχριστιανικών απόψεων στις νομικές θέσεις των διεθνών οργανισμών.

Παρακολουθούσαμε στην ΕΕ δίκες εναντίον χριστιανών κληρικών που ανέφεραν την Αγία Γραφή για να επιβεβαιώσουν τις πεποιθήσεις τους σχετικά με την αμαρτία. Ωστόσο, ως επί το πλείστον, αυτές οι δίκες χάθηκαν και οι κληρικοί δεν τιμωρήθηκαν σημαντικά. Στα ΜΜΕ τέτοια τα αποτελέσματα έλαβαν λίγη κάλυψη, πολύ μεγαλύτερος αριθμός δημοσιεύσεων αφορούσε τη διεξαγωγή παρελάσεων γκέι.

Υποστηρίζοντας περαιτέρω αυτό το θέμα, αξίζει να θυμηθούμε ότι ο ΟΗΕ και ο προκάτοχός του, η Ένωση Εθνών, δημιουργήθηκαν μέσω διακρατικού συμβιβασμού. Στη συνέχεια, όλες οι διεθνείς συμβάσεις και οι κανόνες του δικαίου που περιέχονταν σε αυτές έλαβαν την δεσμευτική νομική ισχύς για τα κράτη, εάν τα τελευταία εξέφρασαν την πλήρη συγκατάθεσή τους και προσχώρησαν στο αντίστοιχο κείμενο.

Δυστυχώς, οι προσπάθειες των εκπροσώπων ομάδων συμφερόντων στον ΟΗΕ και άλλες δομές οδηγούν στο γεγονός ότι πολλές επιτροπές του ΟΗΕ και άλλοι φορείς αρχίζουν να ξεπερνούν τη συγκεκριμένη νομική τους αρμοδιότητα και στην πραγματικότητα επιβάλλουν στα κράτη-μέλη του ΟΗΕ ένα σύνολο κανόνων που δεν είναι κανόνες του διεθνούς δικαίου: τα κράτη δεν έδωσαν τη συγκατάθεσή τους για αυτούς. Ταυτόχρονα, σε διεθνές επίπεδο υιοθετούνται πολλά δηλωτικά έγγραφα, όπως ψηφίσματα, σχέδια, στόχοι και παρόμοια, τα οποία θα πρέπει να έχουν τη μορφή προτάσεων για συζήτηση ή εκδοχών περαιτέρω εξελίξεων. Από την άλλη πλευρά, διάφορες ΜΚΟ σε επίπεδο κοινοβουλίων και άλλων κρατικών φορέων μιας συγκεκριμένης χώρας ασκούν πίεση και παρακινούν τα κράτη να υιοθετήσουν νομικούς κανόνες της φύσης που θέλουν. Έτσι, η κατανόηση της ουσίας των «δικαιωμάτων των ΛΟΑΤ», του «δικαιώματος» στην έκτρωση, καθώς και της στάσης απέναντι στην πατριαρχική τάξη στις ομιλίες ομιλητών, υλικά διασκέψεων, ψηφισμάτων και δηλώσεων, δεν ταιριάζουν με τους κανόνες του διεθνούς δικαίου και δεν δεσμεύουν τα κράτη σε τίποτα.

Η κατανόηση της ουσίας των «δικαιωμάτων των ΛΟΑΤ», του «δικαιώματος» στην έκτρωση, καθώς και της στάσης απέναντι στην πατριαρχική τάξη στις ομιλίες ομιλητών, υλικά διασκέψεων, ψηφισμάτων και δηλώσεων, δεν ταιριάζουν με τους κανόνες του διεθνούς δικαίου και δεν δεσμεύουν τα κράτη σε τίποτα.

Ένα άλλο ζήτημα είναι ότι οι εκπρόσωποι της σύγχρονης κοινωνίας, υπερασπιζόμενοι τις παραδοσιακές αξίες και τις χριστιανικές απόψεις, δεν έχουν ακόμη καταφέρει να αντισταθούν τους αντιπάλους τους αρκετά δυνατά στους ΟΗΕ, ΟΑΣΕ, την ΕΕ και άλλες διεθνείς δομές. Αυτές οι πλατφόρμες είναι απλώς ένα πεδίο για την έκφραση ιδεών που δεν βρίσκουν πάντα έγκριση από τα κράτη-μέλη αυτών των δομών.

Ωστόσο, μας φαίνεται ότι αυτό το έργο είναι εφικτό και, από πνευματική άποψη, εξαρτάται από την ηθική κατάσταση της κοινωνίας, ανάλογα με την οποία γίνεται το θέλημα του Θεού για το συγκεκριμένο λαό και για ολόκληρο τον κόσμο.

Читайте также