Ποια είναι η σχέση των πολιτικών με τη θρησκεία στην Ελλάδα;

 

Φίλες και φίλοι, σε αυτό το άρθρο, μην περιμέντε να δείτε φωτογραφίες και video. Οι περιγραφές, ανήκουν αποκλειστικά στον γράφοντα, ο οποίος δεν θέλει να σας επηρρεάσει με χρώματα και μουσικές.

Ξεκινάμε? 

Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου να παρακολουθεί την πολιτική σκηνή στην Ελλάδα, πάντα έβλεπα μια παράξενη, συχνά αμήχανη σχέση ανάμεσα στους πολιτικούς και τη θρησκεία. Από τη μία, όλοι μιλούν για την ανάγκη ενός σύγχρονου κράτους, με ξεκάθαρους θεσμούς και όρια. Από την άλλη, κανείς δεν θέλει πραγματικά να αγγίξει σοβαρά τη σχέση με την Εκκλησία, σαν να είναι κάτι ιερό και απαγορευμένο να το αγγίξεις, μόνο και μόνο επειδή υπάρχει βαθιά μέσα στην κοινωνία μας εδώ και αιώνες.

Είναι δύο μήνες πρίν απο τις Εθνικές η ,τις Δημοτικές εκλογές, τα πήγαινε-έλα στις Εκκλησίες, είναι καθημερινή τακτική. Τους βλέπεις να πηγαίνουν μπροστά, δίπλα Στο Άγιο Βήμα, έτσι, για να τους δούν όλοι. Να προσέξουν την ταπεινότητά τους και το μάτι τους το οποίο πηγαινοέρχεται στον κόσμο που προσέρχεται.

Αν τούς ρωτήσεις σε ποιό σημείο βρίσκεται η Θεία Λειτουργία, θα σου πούν "στο δεύτερο ημίχρονο". Πραγματικά, καμιά επαφή με την Εκκλησία, όλο τον χρόνο η βαριά πόρτα τους, τις Κυριακές το πρωί, δεν ανοίγει. Με ύφος περισπούδαστου Θεολόγου κινούνται και χαιρετούν όποιον τολμά να τους κοιτάξει.

Ποτέ δεν πηγαίνουν μόνοι, πάντα έχουν τους "ακολούθους τους", αυτούς τους οποίους έχουν βολέψει κάπου η τους έχουν δεμένους με ...τάξιμο. Αρχικά μπαίνει ο "σπουδαίος" και μετά ακολουθούν οι υπόλοιποι, οι πληβείοι.

Αφού βέβαια παρέλθουν οι εκλογές, γίνονται.....καπνός. Μην τους είδατε και ξέρετε γιατί? Έχουν πάρει όλη την θεία προεκλογική ευλογία και τώρα την απολαμβάνουν τις Κυριακές το πρωί ξαπλωμένοι, αφού το προηγούμενο βράδυ, έχουν ξενυχτήσει. Μετά τις εκλογές, η Εκκλησία δεν είναι απαραίτητη, μας ψήφισαν ήδη.

Έχω δει πολιτικούς να υπόσχονται διαχωρισμό κράτους και Εκκλησίας, να μιλάνε για μεταρρυθμίσεις, για αλλαγές στο Σύνταγμα, αλλά στην πράξη όλοι διστάζουν.

Επαναλαμβάνω για να εμπεδωθεί

Κάθε φορά που πλησιάζουν εκλογές, οι περισσότεροι εμφανίζονται χειροκροτούμενοι σε Εκκλησίες, εύχονται «καλή φώτιση» και φωτογραφίζονται δίπλα σε Μητροπολίτες, λες και το να δείξουν δημόσια την πίστη τους είναι μέρος της προεκλογικής τους εκστρατείας. Και όσο το βλέπω αυτό, τόσο καταλαβαίνω ότι για πολλούς η θρησκεία δεν είναι απλώς πίστη, είναι και πολιτικό εργαλείο.

Ξέρω επίσης πως η Εκκλησία δεν μένει αμέτοχη. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχει τοποθετηθεί ανοιχτά σε νομοσχέδια που θεωρεί «επικίνδυνα», από θέματα οικογένειας μέχρι δικαιώματα μειονοτήτων. Κι ενώ από τη δική της σκοπιά αυτό μοιάζει φυσιολογικό, αφού υπερασπίζεται τις αρχές της. Εγώ συχνά αναρωτιέμαι πόσο υγιές είναι να επηρεάζεται η πολιτική από τις θέσεις ενός θεσμού που δεν εκλέγεται από κανέναν. Ειδικά όταν βλέπω πολιτικούς να αλλάζουν στάση, όχι επειδή το επιβάλλουν οι πολίτες, αλλά επειδή «αντέδρασε η Εκκλησία».

Στο τι ψηφίζουν οι πολιτικοί όταν έρχονται τέτοια θέματα στη Βουλή, έχω παρατηρήσει, εντελώς εκ'των έσω ότι συχνά η ψήφος τους δεν είναι απλώς κομματική, είναι και «ιδεολογική» με έναν τρόπο που έχει τις ρίζες του βαθιά στην Ελληνική κοινωνία. Κάποιοι δηλώνουν πιστοί και το υποστηρίζουν μέχρι τέλους, άλλοι προσπαθούν να φανούν προοδευτικοί αλλά τελικά κάνουν πίσω, γιατί φοβούνται την αντίδραση του Εκκλησιαστικού κόσμου. Υπάρχουν και εκείνοι που είναι ανοιχτά ενάντια σε κάθε Εκκλησιαστική παρέμβαση, αλλά συχνά η φωνή τους χάνεται μέσα στον θόρυβο και τις πιέσεις.

Δεν θα κρύψω ότι προσωπικά έχω κουραστεί από αυτή τη διπλή πραγματικότητα. Από τη μια βλέπω ένα Έθνος που λέει ότι θέλει να προχωρήσει μπροστά. Από την άλλη βλέπω πολιτικούς που διστάζουν να πάρουν αποφάσεις, μην τυχόν και δυσαρεστήσουν κάποιον Μητροπολίτη ή μία συγκεκριμένη μερίδα πιστών. Κι ενώ σέβομαι απόλυτα την πίστη του καθενός, ίσως περισσότερο απ’ όσο δείχνω, με ενοχλεί όταν η θρησκεία χρησιμοποιείται σαν εργαλείο επιρροής, αντί να είναι μια προσωπική υπόθεση του κάθε ανθρώπου.

Υπάρχει εδώ ένα ζήτημα, όμως. Έχουμε δει όλοι μας πως πολλές φορές κάποιοι πολιτικοί μαζεύουν μέσω των Ιερέων, κόσμο στους ενοριακούς ναούς και μιλούν τάχα μου δήθεν για την θρησκεία, ενώ ο απότερος σκοπός τους είναι η ψηφοθηρία. Για ποιον λόγο επιτρέπεται αυτό και από ποιον αδειοδοτείται ο εκάστοτε Ιερέας για να διαθέσει τον χώρο της Εκκλησίας, για προεκλογική συνάντηση.

Πολιτικοί οι οποίοι έχουν ψηφίσει νομοσχέδια, τα οποία τάσσονται φανερά εναντίον των λόγων του Θεού, έχουν καθημερινές σχέσεις με εκπροσώπους της Εκκλησίας, οι οποίοι τους υποδέχονται στους ιερούς ναούς, ως θεόσταλτους.

Σε πολλές ακόμα περιπτώσεις γνωρούζουμε όλοι, πως υπάρχουν εκπρόσωποι της Εκκλησίας οι οποίοι πολιτικολογούν και τάσσονται υπέρ κάποιου πολιτικού. Σε καμία των περιπτώσεων, δεν μπορούμε να συνδέσουμε το πολιτικό όφελος που έχει κάποιος από την Εκκλησία με την ποιμαντική την οποία η Εκκλησία πρέπει να έχει ως πρώτο και κύριο στόχο της.

Στο τέλος της ημέρας, αυτό που θέλω είναι ένα κράτος που σέβεται την Ιστορία και την παράδοση, αλλά που δεν παραλύει εξαιτίας τους. Δεν είμαι ενάντια στην πίστη, είμαι ενάντια στη σύγχυση των ρόλων. Θέλω πολιτικούς που ψηφίζουν με βάση το συμφέρον της χώρας και όχι με φόβο για το τι θα πει ένας Επίσκοπος.

Θέλω μια πολιτεία που συζητά με την Εκκλησία, αλλά δεν εξαρτάται από αυτήν. Κι αν αυτό ακούγεται δύσκολο ή ουτοπικό, δεν παύει να είναι το ζητούμενο για μια πραγματικά ώριμη δημοκρατία.

 

*Το άρθρο, δεν αφορά -φυσικά- όλους τους πολιτικούς. Υπάρχουν και κάποιοι, που δεν πηγαίνουν καθόλου στην Εκκλησία.❌