Μνημόνευση του Πατριάρχη: Ιστορικό πλαίσιο
Σήμερα, η μνημόνευση του Πατριάρχη στη Θεία Λειτουργία θεωρείται από πολλούς ως απαραίτητη προϋπόθεση για την προσωπική σωτηρία. Θα σας πούμε πότε και γιατί αυτό εμφανίστηκε στη Ρωσική Εκκλησία.
Έχει περάσει περισσότερο από ενάμισης χρόνος από τη Σύνοδο στη Θεοφάνια και μπορούμε να πούμε ότι οι αποφάσεις της έγιναν στο σύνολό τους ανώδυνα αποδεκτές από την Εκκλησία και τον λαό του Θεού. Ωστόσο, εξακολουθούν να υπάρχουν περιστασιακές περιπτώσεις όπου μεμονωμένοι κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί θεωρούν δικαιολογημένη την αμφισβήτηση ορισμένων αποφάσεων της Συνόδου. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για το ζήτημα της μνημόνευσης του ονόματος του Πατριάρχη στη Θεία Λειτουργία. Ήδη έχουμε γράψει για αυτό το θέμα πρινκαι δεν θα επιστρεφάμε σε αυτοό, αν δεν ήταν για ένα πράγμα.
Προφανώς, οι χριστιανοί που αυτοαποκαλούνται «μνημονεύοντες» μετατρέπουν το ζήτημα της μνημόνευσης σε βασική αρχή της σωτηριολογίας (τη διδασκαλία της Εκκλησίας για τη σωτηρία). Με άλλα λόγια, πιστεύουν ότι μόνο με τη μνημόνευση του Πατριάρχη μπορεί ο ιερέας (και μαζί του οι λαϊκοί) να παραμείνουν Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Είναι όμως πραγματικά έτσι;
Εξάλλου, η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία για τουλάχιστον επτά αιώνες δεν ήταν εξοικειωμένη με την πρακτική σύμφωνα με την οποία κάθε ιερέας έπρεπε να δοξάζει το όνομα του Πατριάρχη σε κάθε λειτουργία, είτε ήταν Οικουμενική (μέχρι τον 16ο αιώνα) είτε της Μόσχας. Ταυτόχρονα, ακόμη και οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές της μνημόνευσης δεν ισχυρίζονται ότι κατά τη διάρκεια αυτών των αιώνων οι Ρώσοι ιερείς και η Ρωσική Εκκλησία παραβίασαν τον 15ο κανόνα της Δεύτερης Συνόδου λόγω της απουσίας αυτής της μνημόνευσης. Ούτε ισχυρίζονται ότι άλλες Τοπικές Εκκλησίες στις οποίες ο ιερέας δεν μνημονεύει τον Πατριάρχη στη Λειτουργία παραβιάζουν αυτόν τον κανόνα. Για παράδειγμα, οι ιερείς των Εκκλησιών της Κωνσταντινούπολης, της Αλεξάνδρειας, της Σερβίας, της Βουλγαρίας, της Ρουμανίας, της Ελλάδας και άλλων Εκκλησιών αναφέρουν μόνο το όνομα του κυβερνώντος επισκόπου και δεν μνημονεύουν τον Πατριάρχη κατά τη διάρκεια της λειτουργίας. Τότε από πού προήλθε η πρακτική της μνημόνευσης του Πατριάρχη της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρωσίας από απλούς ιερείς; Και ανταποκρίνεται πραγματικά αυστηρά στην ορθόδοξη εκκλησιολογία (διδασκαλία για την Εκκλησία); Ας το εξετάσουμε.
Καθολική πρακτική μνημόνευσης του Πάπα
Ας θυμηθούμε ότι στην πρακτική της αρχαίας Εκκλησίας (και των περισσότερων σύγχρονων Εκκλησιών) οι ιερείς μνημόνευαν τον κυβερνώντα επίσκοπο, ο επίσκοπος μνημόνευε τον μητροπολίτη και ο μητροπολίτης μνημόνευε τον Πατριάρχη.
Η πρακτική κάθε ιερέα να επικαλείται το όνομα του Πατριάρχη στη Λειτουργία έχει παπικές ρίζες, επειδή προέρχεται από την εποχή της Ένωσης της Φλωρεντίας, όταν οι ορθόδοξοι ιερείς που αποδέχονταν την Ουνία μνημόνευαν τον Πάπα, τον Πατριάρχη και τον κυβερνώντα επίσκοπο. Ο Ιερέας Μιχαήλ Ζέλτοφ, ένας από τους εγκυρότερους λειτουργούς της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρωσίας, γράφει: «Ποτέ, πουθενά στο Βυζάντιο, στο επιφώνημα "Πρώτα απ' όλα θυμηθείτε..." Τα ονόματα των δύο ή τριών ιεραρχών μνημονεύτηκαν μια φορά. Η απόκλιση από αυτόν τον κανόνα πιστοποιήθηκε για πρώτη φορά μόνο στην εποχή της Ένωσης της Φλωρεντίας: ένας Κρητικός ιερέας ονόματι Μιχαήλ Καλοφρένας έγραψε στον Ουνίτη Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Μητροφάνη ότι ο Μητροπολίτης Ηρακλείας άρχισε να μνημονεύει με το επιφώνημα Ἐν πρώτοις μνήσθητι, Κύριε·(«Θυμήσου πρώτα, Κύριε...» – Ed.)το όνομα του Πάπα της Ρώμης πριν από το όνομα του Πατριάρχη και οι ιερείς άρχισαν να μνημονεύουν τον Πάπα, τον Πατριάρχη και τον τοπικό επίσκοπο».
Η πρακτική του υποχρεωτικού εορτασμού του ονόματος του Πάπα από κάθε καθολικό ιερέα έχει διατηρηθεί σήμερα στην Εκκλησία της Ρώμης και έχει την ακόλουθη μορφή: «Σε ικετεύουμε, Κύριε, αυτή η θυσία συμφιλίωσης να φέρει ειρήνη και σωτηρία σε ολόκληρο τον κόσμο. Ενίσχυσε την πίστη και αγάπησε την Εκκλησία Σου, έναν προσκυνητή στη γη, με τον δούλο Σου τον Πάπα μας Ν, τον Επίσκοπό μας Ν, όλους τους επισκόπους και κληρικούς και όλους τους ανθρώπους που λυτρώθηκαν από Σένα». Ή πάλι: «Θυμήσου, Κύριε, η Εκκλησία Σου, η οποία είναι απλωμένη σε όλη τη γη, βοήθησέ την να αυξηθεί σε αγάπη μαζί με τον Πάπα μας Ν, τον Επίσκοπό μας Ν...» Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο ένας ιερέας της RCC πρέπει να προσεύχεται κατά τη διάρκεια της λειτουργίας: πρώτα μνημονεύει τον πάπα, μετά τον κυβερνώντα επίσκοπο και στη συνέχεια όλους τους επισκόπους, τους ιερείς, τους διακόνους και τον λαό.
Στην πραγματικότητα, κατ' αναλογία με τη λατινική μνημόνευση του Πάπα, πραγματοποιείται η μνημόνευση των πατριαρχών στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία. Ωστόσο, αυτή η πρακτική ήταν εντελώς άγνωστη στη Ρωσία μέχρι τον 16ο αιώνα.
Η ορθόδοξη πρακτική της μνημόνευσης του Προκαθημένου
Ο ιερέας Μιχαήλ Ζέλτοφ γράφει: «Στα χειρόγραφα Υπηρεσιακά Βιβλία του δέκατου πέμπτου και δέκατου έκτου αιώνα, που προέρχονται τόσο από τη Μόσχα και το Νόβγκοροντ όσο και από τα νότια ρωσικά εδάφη, η μνημόνευση του ιεράρχη διατηρεί την παραδοσιακή της μορφή, που κληρονόμησε από το Βυζάντιο: "ο αρχιεπίσκοπος μας (το ονόμα)". Η μνημόνευση στην προσκομιδή στα χειρόγραφα αυτής της εποχής αναπαράγει τη διατύπωση της Διάταξης του Φιλόθεου (Κόκκινου): «Για κάθε ορθόδοξη επισκοπή και τον συνωνόματό μας αρχιεπίσκοπο». Κατά τη διάρκεια του επισκοπικού εορτασμού της Λειτουργίας, η μορφή μνημόνευσης στις μητροπόλεις της νοτιοδυτικής Ρωσίας και της Μόσχας διέφερε κάπως: στη Μητρόπολη της Μόσχας, ο υπηρετικός επίσκοπος στην επίκληση "Στην πρώτη ..." μνημόνευε «τον αρχαιότερο αρχιεπίσκοπο, τον μητροπολίτη, κατόπιν τον συλλειτουργούντα επίσκοπο ή ιερέα μνημόνευε τον εν ενεργεία επίσκοπο και ο διάκονος διάβαζε τον «πάπυρο», δηλαδή το δίπτυχο. Στη νοτιοδυτική Μητρόπολη, ο Προκαθήμενος μνημόνευε τον «Οικουμενικό Πατριάρχη» με το ίδιο επιφώνημα και η επακόλουθη σειρά δεν διέφερε από την παράδοση της Μόσχας».
Με άλλα λόγια, μέχρι τον 17ο αιώνα στη Ρωσική Εκκλησία, ένας ιερέας δεν μνημόνευε τον Πατριάρχη. Πρέπει να τονιστεί ότι ακόμη και στο Προσευχητάριο του Πέτρου Μόχυλα, ο τύπος της μνημόνευσης είναι εξαιρετικά απλός: «Για τον Αρχιεπίσκοπό μας, τον αξιότιμο πρεσβυτέριο, και για τον Χριστό και τη διακονία». Και αυτό είναι. Το όνομα του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως μνημονεύεται μόνο κατά τη διάρκεια της ιεραρχικής λειτουργίας του Μητροπολίτη Κιέβου και πουθενά αλλού.
Παράλληλα, ακόμη και το όνομα του Προκαθημένου προφερόταν αποκλειστικά στην προσκομιδή και το επιφώνημα «Θυμήσου πρώτα, Κύριε...» Ο π. Μιχαήλ γράφει ότι μόνο στην έκδοση του Βιβλίου Υπηρεσιών στη Βίλνα το 1583 άρχισε να προφέρεται το όνομα του Προκαθημένου στη Μεγάλη Είσοδο: «Θυμήσου, Κύριε, τον αρχιεπίσκοπό μας και όλη την ιερατική τάξη». Μια τέτοια καινοτομία, σύμφωνα με τον πρωθιερέα Μιχαήλ, υπαγορεύτηκε από «τη λειτουργική πρακτική των Ελληνικών Εκκλησιών της τουρκοκρατικής εποχής». Ποια είναι αυτή η εποχή και γιατί προέκυψε αυτή η πρακτική;
Τουρκοκρατία και Ορθόδοξος Παπισμός
Το γεγονός είναι ότι μετά την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης το 1453 και τη σταδιακή καθιέρωση της εξουσίας του Οθωμανού σουλτάνου στα Βαλκάνια, ο Πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης προικίστηκε από την τουρκική κυβέρνηση με ειδικές εξουσίες, οι οποίες περιελάμβαναν όχι μόνο την πνευματική ηγεσία των Ελλήνων αλλά και την κοσμική εξουσία πάνω τους. Έτσι περιγράφει ο Έλληνας χρονικογράφος την ενθρόνιση του νέου Πατριάρχη: «Ο Πατριάρχης κάθισε στο θρόνο... Οι επίσκοποι υποκλίθηκαν σε αυτόν ως κυρίαρχο τους, και ως τσάρο τους, και ως πατριάρχη».
Σχολιάζοντας αυτό το κείμενο, ο Ρώσος ιστορικός Lebedev γράφει: «Ο Πατριάρχης της Νέας Ρώμης είναι, τρόπον τινά, ένας βυζαντινός αυτοκράτορας που μαραζώνει στην αιχμαλωσία, στερημένος από την ελευθερία, αλλά όχι από την εξουσία... Φαίνεται ότι ο συγγραφέας (χρονικογράφος – Ed.) δεν μιλάει για τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, αλλά για τον Πάπα της Ρώμης... Πολύ σωστά, μιλάει για έναν Έλληνα-Ανατολικό πάπα, αλλά όχι άπορο και "άνεργο", αλλά ενεργεί και κυβερνά».
Επιπλέον, έχοντας άριστες σχέσεις με το Φανάρι, οι Τούρκοι ενδιαφέρονταν για το γεγονός η εξουσία του Πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης να επεκταθεί σε όλα τα εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας - αυτός είναι ο λόγος για την απαίτηση να τιμάται το όνομα του Πατριάρχη στη Βουλγαρία, την Ελλάδα και τη Μακεδονία, περιοχές που υπάγονταν στον Τούρκο σουλτάνο. Δεν υπαγορεύτηκε από κανονικούς ή θεολογικούς λόγους (επιθυμία διατήρησης της ενότητας της Εκκλησίας), αλλά μόνο από πολιτικούς λόγους. Επομένως, η σύγκριση της θέσης του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως με εκείνη του Πάπα Ρώμης δεν είναι τυχαία. Τόσο ο πρώτος όσο και ο δεύτερος, εκτός από τις πνευματικές λειτουργίες, εκτελούσαν επίσης τη λειτουργία της κοσμικής εξουσίας για ένα τεράστιο μέρος των ανθρώπων.
Είναι ακριβώς από «ισχυρές» φιλοδοξίες που ίσως προκύπτει η απαίτηση για τους κληρικούς να μνημονεύουν το όνομα του Πατριάρχη στη λειτουργία (αν και τώρα οι ελληνόφωνες Εκκλησίες έχουν απομακρυνθεί από αυτή την πρακτική, επιστρέφοντας στη μνημόνευση στην κανονική παράδοση: ο ιερέας τον επίσκοπο, και ο επίσκοπος – τον Πατριάρχη, σύμφωνα με τον 13ο, 14ο και 15ο κανόνα της Β ́ Συνόδου).
Η μνημόνευση του Πατριάρχη στη Ρωσία και η επιρροή της Δύσης
Ο ιερέας Μιχαήλ Ζελτόφ γράφει: «Άμεση συνέπεια της προικοδότησης του Πρώτου Ιεράρχη της Μόσχας με τον πατριαρχικό τίτλο για τη λειτουργική παράδοση της Μόσχας ήταν, πρώτον, η προσθήκη του τύπου μνημόνευσης του "Φιλοθέου" στην προσκομιδή με το όνομα του πατριάρχη. δεύτερον, την αντικατάσταση της λέξης «αρχιεπίσκοπος» στο κείμενο της επίκλησης «Στην πρώτη επέτειο...» Η λέξη «πατριάρχης». Σε όλες τις προ Nikonov Moscow εκδόσεις του Υπηρεσιακού Βιβλίου, αρχίζοντας από την πρώτη έντυπη έκδοση του 1602 και τελειώνοντας με την έκδοση του 1651, στην προσκομιδή μνημονεύεται πρώτα «ο ομώνυμος πατριάρχης μας», στη συνέχεια «η επισκοπή των Ορθοδόξων» και, τέλος, «ο αρχιεπίσκοπός μας ονομάζεται» και στο επιφώνημα «Στην πρώτη μνήμη...» Μόνο ο Πατριάρχης μνημονεύεται».
Θυμηθείτε ότι το 1602 είναι το δεύτερο έτος της βασιλείας του Τσάρου Boris Godunov, ο οποίος κατηγορείται ότι θέλει να χρησιμοποιήσει τη θρησκεία προς το συμφέρον της εξουσίας. Για τον λόγο αυτό επεδίωξε (και πέτυχε) τη χορήγηση της ιδιότητας του Πατριάρχη στον Μητροπολίτη Μόσχας. Κάτω από αυτόν, εμφανίστηκαν τα πρώτα υπηρεσιακά βιβλία, στα οποία, αντί να μνημονεύεται το όνομα του κυβερνώντος επισκόπου, προτιμήθηκε η μνημόνευση του ονόματος του Πατριάρχη.
Υπό τον Πατριάρχη Φιλάρετο (Romanov) της Μόσχας, τον οποίο ορισμένοι ιστορικοί (Yevgeny Spitsin και Alexander Pyzhikov) κατηγορούν ότι συμπαθεί τους Καθολικούς, αποκαλώντας τον «κρυπτοκαθολικό», ενισχύθηκε η μνημόνευση του Πατριάρχη. Ωστόσο, ήταν αυτός, ο Πατριάρχης Φιλάρετος, και όχι ο γιος του, Τσάρος Μιχαήλ Φιοντόροβιτς Ρομανόφ (το κοσμικό όνομα του Πατριάρχη Φιλάρετου ήταν Φιοντόρ) που ήταν ο de facto κυβερνήτης της Ρωσίας και δεν υπάρχει τίποτα περίεργο στην επιθυμία του να ακούει το όνομά του σε όλες τις εκκλησίες της χώρας στο ίδιο επίπεδο με το όνομα του Ρώσου τσάρου.
Λίγο αργότερα, μετά τον Πατριάρχη Νίκωνα, για σχεδόν 250 χρόνια ο Πατριάρχης δεν τιμήθηκε (από το 1667 ορίστηκε να μνημονεύονται ονομαστικά και οι τέσσερις Πατριάρχες της Ανατολής, προκειμένου να πειστούν οι κληρικοί και οι πιστοί ότι η δίκη του Πατριάρχη Νίκωνα ήταν νόμιμη και από το 1721 έως το 1917 μνημονευόταν η Σύνοδος). Το 1917, στην Τοπική Σύνοδο της Ρωσικής Εκκλησίας, αποφασίστηκε να αντικατασταθεί η μνημόνευση της Συνόδου με τη μνημόνευση του Πατριάρχη. Ωστόσο, αυτή η αλλαγή κατοχυρώθηκε μόνο το 1958 - σε μια νέα έκδοση του βιβλίου υπηρεσίας.
Από τα γεγονότα που περιγράφηκαν παραπάνω, βλέπουμε ότι η απαίτηση για κάθε ιερέα να μνημονεύει το όνομα του Πατριάρχη στη λειτουργία έχει καθολικές ρίζες ή επηρεάζεται από τον καθολικισμό. Υποστηριζόταν από το κράτος και έπρεπε να εκφράζει όχι τόσο μια θεολογική κατανόηση της ενότητας της Εκκλησίας, όσο να δείχνει την εξουσία του Πατριάρχη σε αυτήν. Και, δυστυχώς, είναι ακριβώς αυτή η τελευταία κατανόηση της θέσης του Πατριάρχη στην Εκκλησία που σήμερα βρίσκει συχνά την έκφρασή της στη ζωή της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ακολουθούν μερικά παραδείγματα.
Ο Ορθόδοξος Παπισμός σήμερα
Για πολλούς εκπροσώπους της Ρωσικής Εκκλησίας, η κατανόηση της ενότητας της εκκλησίας βασίζεται στη διοικητική υποταγή του επισκόπου στον Πατριάρχη. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα γι' αυτό. Αρκεί να υπενθυμίσουμε τα λόγια του πρώην έξαρχου της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Αφρική, Μητροπολίτη Λεωνίδ (Γκορμπατσόφ), ο οποίος έγραψε στο κανάλι του στο Telegram ότι «όλες οι αποφάσεις στην Εκκλησία μας λαμβάνονται από ένα άτομο».
Στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, το πατριαρχείο θεωρείται ως ειδική τάξη, διαφορετική από τη διακονία ενός επισκόπου. Κάτι παρόμοιο κηρύττει σήμερα το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως και έχει από καιρό επιβεβαιωθεί από τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Και αυτό δεν είναι εικασίες, αλλά αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα.
Ιδού τα λόγια του Πατριάρχη Κυρίλλου πριν από αρκετά χρόνια στον Καθεδρικό Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Νοβοροσίσκ: «Αν κάποιος εξακολουθεί να έχει αμφιβολίες (για το αν είναι απαραίτητο να κάνει όλα όσα διδάσκει ο Πατριάρχης), ξεχάστε όλες τις αμφιβολίες! Και ακολουθήστε αυστηρά αυτό που διατάζω. Διότι δεν μιλώ από τη δική μου σοφία, αλλά από τη σοφία ολόκληρης της επισκοπής της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρωσίας! Δεν υπάρχει άλλος δρόμος για την Εκκλησία μας σήμερα! Όσοι δεν συμφωνούν να αποσυρθούν!»
Εκείνη την εποχή, δεν υπήρξε καμία αντίδραση από την ιεραρχία της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας σε αυτά τα λόγια, κάτι που δεν προκαλεί έκπληξη, δεδομένης της κάθετης εξουσίας που δημιούργησε ο Πατριάρχης Κύριλλος. Και σήμερα παρατηρούμε μεταξύ της Ιεραρχίας της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας μια στάση απέναντι στον Πατριάρχη με καθαρά καθολική έννοια. Μόλις πριν από λίγες εβδομάδες, ο Αρχιεπίσκοπος Zosima του Solikamsk δήλωσε ότι «ο Χριστός χειροτόνησε αποστόλους, και μεταξύ αυτών πρέπει να υπάρχει ο μεγαλύτερος, ο πρώτος», «η πατριαρχική διακονία είναι από την αρχαιότητα» και «χωρίς τον Πατριάρχη, χωρίς τη διοίκησή του, η Εκκλησία μπορεί να μην υπάρχει».
Ταυτόχρονα, ο Αρχιεπίσκοπος Ζωσιμάς δεν ενδιαφέρεται καθόλου για το γεγονός ότι τα λόγια του για την «αρχαιότητα» μεταξύ των αποστόλων έρχονται σε άμεση αντίθεση με τα λόγια του Χριστού: «ξέρετε, ότι οι άρχοντες των εθνών φέρονται δεσποτικώς προς αυτά σαν απόλυτοι κυρίαρχοί των και εκείνοι που κατέχουν μεγάλα αξιώματα ασκούν ανεξέλεκτον τυραννικήν κυριαρχίαν εις αυτούς, σαν να τους έχουν δούλους. Τετοιο πράγμα όμως μεταξύ σας δεν πρέπει να συμβαίνη. Αλλ' όποιος θέλει να αναδειχθή μέγας μεταξύ σας, ας είναι υπηρέτης σας. Και όποιος θέλει να είναι μεταξύ σας πρώτος, οφείλει να γίνη δούλος και να προσφέρη εις όλους με αγάπην και ταπεινοφροσύνην τας υπηρεσίας του» (Κατά Ματθαίον 20:25-27). Επιπλέον, για πρώτη φορά, ο πατριαρχικός τίτλος εμφανίζεται μόνο σε έγγραφα του 5ου αιώνα. Αλλά το κυριότερο είναι ότι ο Αρχιεπίσκοπος του Solikamsk ισχυρίζεται ξεκάθαρα ότι ο Πατριάρχης κυβερνά την Εκκλησία και χωρίς αυτή τη διακυβέρνηση «η Εκκλησία μπορεί να μην υπάρχει».
Αλλά, πρώτα απ' όλα, η Εκκλησία «δεν μπορεί να υπάρξει» μόνο χωρίς τον Χριστό, χωρίς πατριάρχες έζησε αρκετούς αιώνες. Και δεύτερον, η Εκκλησία καθοδηγείται από το Άγιο Πνεύμα, το Οποίο φανερώνεται με συνοδικές και όχι ατομικές αποφάσεις.
Ο Πατριάρχης είναι πρωτίστως ο Επίσκοπος Μόσχας και μόνο τότε είναι «ο μεγάλος άρχοντας πάσης Ρωσίας». Και η θέση όπου ο Πατριάρχης γίνεται αντιληπτός ως ο «πρώτος και αρχηγός» και όχι ο πρώτος επίσκοπος προς τιμήν μετατρέπει την Εκκλησία σε μια αποκλειστικά διοικητική δομή. Σε αυτό, οι επίσκοποι είναι γραμματείς του Πατριάρχη, όχι αυτόνομοι ιεράρχες, οι επισκοπές είναι εδαφικές μονάδες, όχι τοπικές Εκκλησίες, ενωμένες στην αγάπη του Χριστού. Ωστόσο, η μείωση της εξουσίας του Πατριάρχη μόνο στη διοικητική διαχείριση είναι αντίθετη όχι μόνο με Το Ευαγγέλιο, αλλά και το Καταστατικό της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, σύμφωνα με το οποίο ο Πατριάρχης πρέπει να «διατηρεί την ενότητα της ιεραρχίας της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας» και να μην την υποτάσσει στην εξουσία και την εξουσία του. Αυτή η ενότητα εξασφαλίζεται από την εν Χριστώ αγάπη: «Ας αγαπάμε ο ένας τον άλλον, για να είμαστε ομόφρονες».
Επιπλέον, το Καταστατικό αναφέρει σαφώς ότι ο Πατριάρχης Μόσχας και Πασών των Ρωσσιών έχει μόνο «το πρωτείο τιμής μεταξύ της επισκοπής της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και είναι υπόλογος στις Τοπικές και Επισκοπικές Συνόδους».
Με άλλα λόγια, η διακονία του δεν γίνεται αντιληπτή από την Εκκλησία ως ειδική «υπερεπισκοπική τάξη» της ιερωσύνης, όπως λέει ο Αρχιεπίσκοπος Ζωσιμάς. Διότι μια τέτοια στάση απέναντι στο Πατριαρχείο αποπνέει έντονα παπισμό και συμβάλλει στο γεγονός ότι υπάρχουν όλο και περισσότεροι άνθρωποι στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας που δεν συμμερίζονται τη θέση του Πατριάρχη και της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και θέλουν να επαναφέρουν την Εκκλησία στη σωστή αντίληψη της συνοδικότητας. Όχι μόνο σε σχέση με τη μνημόνευση του Πατριάρχη κατά τη διάρκεια των θείων ακολουθιών, αλλά και στην επίλυση άλλων εκκλησιαστικών θεμάτων.
