«Ω ΓΕΝΕΑ ΑΠΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΔΙΕΣΤΡΑΜΜΕΝΗ» (ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ)
Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου, Θεολόγου- συγγραφέως Ι. Μ. Κυθήρων και Αντικυθήρων
Εν Κυθήροις τη 17η Αυγούστου 2025
Η σημερινή Κυριακή, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι η δεκάτη Κυριακή του Ματθαίου και το μεν Αποστολικό ανάγνωσμα είναι μια περικοπή από την Α΄ προς Κορινθίους επιστολή του αποστόλου Παύλου, το δε Ευαγγελικό, μια περικοπή από το 17ο κεφάλαιο του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου. Στην περικοπή αυτή ο ευαγγελιστής Ματθαίος μας περιγράφει το γνωστό σε όλους μας θαύμα της θεραπείας του σεληνιαζομένου νέου, που είχε ταυτόχρονα και δαιμονική ενέργεια μέσα του. Πρόκειται για ένα θαύμα που έκανε ο Κύριος περί το τέλος της δημοσίας του δράσεως, αμέσως μετά την μεταμόρφωσή του στο όρος Θαβώρ, το οποίο περιγράφουν και οι τρείς συνοπτικοί ευαγγελιστές.
Σύμφωνα με την διήγηση του ευαγγελιστού, κάποιος πονεμένος πατέρας φέρνει το παιδί του στους μαθητές του Κυρίου, για να το θεραπεύσουν. Όμως αυτοί αδυνατούν. Δεν μπορούν να βγάλουν το δαιμόνιο. Τη στιγμή εκείνη κατεβαίνει ο Κύριος από το Θαβώρ, όπου είχε μεταμορφωθεί, οπότε ο πατέρας τρέχει σ’ αυτόν, πέφτει στα πόδια του και γονατιστός τον παρακαλεί να θεραπεύσει το παιδί του. Ο Κύριος για μια ακόμη φορά θα επιτιμήσει το δαιμόνιο και θα θεραπεύσει τον νέο, αλλά πριν από το δαιμόνιο επιτιμά και ελέγχει την απιστία των ανθρώπων της γενεάς του: «Ώ γενεά άπιστος και διεστραμμένη, έως πότε έσομαι μεθ’ υμών; Έως πότε ανέξομαι υμών;».
Δηλαδή: Ώ γενεά, που ενώ είδες τόσα θαύματα, εξακολουθείς να παραμένεις στην απιστία και από την κακία σου είσαι διεστραμμένη, έως πότε θα είμαι μαζί σας; Έως πότε θα σας ανέχομαι; Πολύ αυστηρός ο έλεγχος αυτός του Κυρίου, με τον οποίο χαρακτηρίζει τους ανθρώπους της γενεάς του ως άπιστους και διεστραμμένους. Αυστηρός, αλλά και πολύ δίκαιος. Διότι κανένας άλλος λαός στον κόσμο δεν ευεργετήθηκε από τον Θεό τόσο πολύ, όσο ο ισραηλιτικός και κανένας άλλος λαός δεν είδε τόσα μεγάλα και καταπληκτικά θαύματα, όσα είδε ο λαός αυτός. Είδαν τον Κύριο να ανασταίνει νεκρούς, να θεραπεύει κάθε είδους ασθένειες, να πολλαπλασιάζει τους πέντε άρτους και τα δύο ψάρια, να περπατάει πάνω στα νερά της λίμνης και να διατάζει τους ανέμους ως απόλυτος κυρίαρχος της φύσεως. Και όμως, πόσοι ήταν αυτοί που πίστευσαν; Πολύ λίγοι. Μερικοί ψαράδες, βοσκοί, απλοί βιοπαλαιστές και μερικές γυναίκες. Αυτοί πίστεψαν. Οι άλλοι; Όχι μόνο δεν πίστευσαν, αλλά και τον μίσησαν, τον συκοφάντησαν με φρικτές συκοφαντίες, τον εβλασφήμησαν, τον εβασάνισαν και στο τέλος τον κάρφωσαν ως κακούργο πάνω στο σταυρό.
Όμως αυτά τα λόγια που είπε τότε ο Χριστός με πολύ πόνο για τους Εβραίους της εποχής του, νομίζω ότι τα ίδια αυτά λόγια θα έλεγε και σε μας, αν ζούσε σήμερα. Διότι και η δική μας γενεά, η σημερινή μας κοινωνία, στη συντριπτική της πλειοψηφία είναι κοινωνία άπιστη και διεστραμμένη. Ρίξτε μια ματιά στους ναούς. Πόσοι εκκλησιάζονται και πόσοι μετέχουν στη λατρευτική και μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας; Ελάχιστοι. Και από αυτούς που εκκλησιάζονται, πόσοι αγωνίζονται με κόπους και θυσίες να εφαρμόσουν το θέλημα του Θεού και να νεκρώσουν τον παλαιό άνθρωπο; Ακόμη πιο ελάχιστοι.
Αλλά δεν είναι μόνο η απιστία. Εκείνο που κατ’ εξοχήν χαρακτηρίζει την σημερινή κοινωνία μας είναι και η διαστροφή. Τί είναι η διαστροφή; Το να παρουσιάζεις την αλήθεια ως ψέμα και το ψέμα ως αλήθεια. Το να παρουσιάζεις το ανήθικο ως ηθικό και το ηθικό να το διαβάλλεις ως σκοταδιστικό, ξεπερασμένο και ανεφάρμοστο. Το να ονομάζεις το φως σκοτάδι και το σκοτάδι φως. Το να λές το άσπρο μαύρο και το μαύρο άσπρο. Ο προφήτης Ησαΐας με καυστικότητα ήλεγξε τη διαστροφή των ανθρώπων της εποχής του. Γράφει στο θεόπνευστο βιβλίο του: «Ουαί οι λέγοντες το πονηρόν καλόν και το καλόν πονηρόν. Οι τιθέντες το σκότος φως και το φως σκότος. Οι τιθέντες το πικρόν γλυκύ και το γλυκύ πικρόν», (Ησ. 6,20).
Καθημερινά βλέπουμε αυτή τη διαστροφή στην σημερινή κοινωνική πραγματικότητα σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής. Ας φέρουμε μερικά παραδείγματα: Εδώ και μερικά χρόνια, τόσο στην πατρίδα μας, όσο και σε άλλες χώρες, έχουν νομιμοποιηθεί οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις με την θεσμοθέτηση του γάμου των ομοφυλοφίλων και η κάθε είδους σεξουαλική διαστροφή θεωρούνται πλέον ως φυσιολογική διαφορετικότητα. Όμως η Εκκλησία, όπως όλοι γνωρίζουμε καταδικάζει το πάθος της ομοφυλοφιλίας ως ένα από τα χειρότερα πάθη και ως μία από τις μεγαλύτερες αμαρτίες, διότι αποτελεί διαστροφή της ανθρώπινης οντολογίας. Επίσης το φοβερό αμάρτημα των εκτρώσεων αποτελεί μια άλλη μορφή διαστροφής. Το έγκλημα της εν ψυχρώ δολοφονίας αθώων και ανυπερασπίστων ανθρωπίνων υπάρξεων δεν θεωρείται ως έγκλημα, αλλά ως δικαίωμα της γυναίκας, να κάνει ό,τι θέλει στο σώμα της. Άλλη μορφή διαστροφής, που νομοθετήθηκε μάλιστα από την ελληνική πολιτεία, είναι η δυνατότητα να μπορεί κάποιος να αλλάξει το φύλο του και από άνδρας να ονομάζεται γυναίκα και αντιθέτως.
Σε πνευματικό επίπεδο επίσης έχουμε πάμπολλες διαστροφές της αλήθειας του Ευαγγελίου από τις ποικιλώνυμες αιρέσεις, τις σέκτες και τις παραθρησκευτικές ομάδες, που δρουν σ’ όλο τον κόσμο, αλλά και στην πατρίδα μας και παρασύρουν πλήθος ψυχών στον πνευματικό θάνατο. Η πιο επικίνδυνη και η πιο ύπουλη εξ’ αυτών είναι η παναίρεση του Οικουμενισμού. Και τούτο διότι αυτοί που την προωθούν, παρουσιάζονται δήθεν ως ποιμένες, ενώ στην πραγματικότητα είναι «λύκοι άρπαγες».
Το ερώτημα εν προκειμένω είναι: Ποια είναι η ποιότητα της πίστεώς μας; Είναι άραγε βαθιά, θερμή και έμπρακτη, ή μήπως είναι χλιαρή και επιφανειακή, που δεν αγγίζει το βάθος της καρδιάς μας και δεν φέρνει σαν αποτέλεσμα την μεταμόρφωση της ψυχής μας; Μπορεί βέβαια εμείς να μην έχουμε αποξενωθεί τελείως από τη ζωή και τα μυστήρια της Εκκλησίας, όπως η πλειονότητα των ανθρώπων της εποχής μας, μπορούμε όμως να καυχηθούμε ότι η πίστη μας είναι τόσο δυνατή και θερμή, ώστε να είμαστε σε θέση να υπομένουμε θλίψεις και κόπους, θυσίες και διωγμούς, ή να θυσιάσουμε και τη ζωή μας ακόμη για την αγάπη του Χριστού, αν χρειαστεί; Βλέπετε όταν οι μαθητές ρώτησαν τον Κύριο: Γιατί εμείς δεν μπορέσαμε να βγάλουμε το δαιμόνιο; Εκείνος τους απάντησε: Για την απιστία σας. Μα ήταν άπιστοι οι απόστολοι; Εδώ ο Κύριος τους χαρακτηρίζει ως απίστους, όχι με την έννοια της τελείας απιστίας και απαρνήσεως του Χριστού, αλλά με την έννοια της ολιγοπιστίας, με την έννοια δηλαδή ότι η πίστη τους δεν ήταν ακόμη τόσο δυνατή όπως ο κόκκος του σινάπεως, ώστε να μπορούν να μετακινούν ακόμη και βουνά. Αυτό σημαίνει ότι η πίστη έχει βαθμίδες προόδου και επομένως συνεχώς πρέπει να αυξάνει και να προάγεται. Γι’ αυτό και στην προσευχή μας πρέπει να παρακαλούμε τον Κύριο, να αυξάνει συνεχώς την πίστη μας, όπως και οι μαθητές ζητούσαν από τον Κύριο: «πρόσθες ημίν πίστιν», (Λουκ. 17,5).
Επίσης ας μη βιαστούμε να βγάλουμε το συμπέρασμα ότι εμείς δεν έχουμε καμιά σχέση με όλες αυτές τις μεγάλες διαστροφές, που αναφέραμε προηγουμένως. Η αμαρτία από τη φύση της διαστρέφει τον άνθρωπο και κάθε φορά που αμαρτάνει και δεν μετανοεί, παθαίνει ένα είδος διαστροφής, που αυξάνει προοδευτικά και ανεπαίσθητα, μέχρις ότου φθάσει σε κατάσταση τελείας πωρώσεως. Διαστροφή έπαθαν και οι πρωτόπλαστοι μέσα στον παράδεισο όταν παρέβησαν την εντολή που τους έδωσε ο Θεός, διότι αντί να ζητήσουν συγνώμη από τον Θεό για την αμαρτία τους, αυτοί προσπαθούσαν να δικαιολογηθούν με διάφορες προφάσεις. Ο μεγάλος διαστροφέας των ψυχών μας, ο διάβολος, κατόρθωσε να παραπλανήσει τις ψυχές των πρωτοπλάστων, διαστρέφοντας την εντολή που τους έδωσε ο Κύριος και πείθοντάς τους να πιστεύσουν, ότι αν παραβούν την εντολή θα γίνουν θεοί.
Ας λάβουμε υπ’ όψη μας, αδελφοί μου, όσα προηγουμένως αναφέραμε και ας φροντίσουμε να τα εφαρμόσουμε πάνω στην πράξη. Ας αγωνιζόμαστε να δυναμώνουμε την πίστη μας με τη συνεχή μετάνοια, ώστε την ώρα του μεγάλου πειρασμού να μη κλονιστεί η πίστη μας, αλλά να παραμείνουμε εδραίοι και αμετακίνητοι μέχρι θανάτου. Πράγμα το οποίο εύχομαι σε όλους μας με την Χάρη και τη φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και όλων των αγίων. Αμήν.
