Κυριακή Β΄ Ματθαίου, «Και ευθέως αφέντες τα δίκτυα ηκολούθησαν αυτώ»
Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου, Θεολόγου- συγγραφέως Ι. Μ. Κυθήρων και Αντικυθήρων
Η σημερινή Κυριακή, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι η Δευτέρα Κυριακή του Ματθαίου και το μεν Αποστολικό ανάγνωσμα είναι μια περικοπή από την προς Ρωμαίους επιστολή του αποστόλου Παύλου, το δε Ευαγγελικό μια περικοπή από το 4ο κεφάλαιο του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου. Στην περικοπή αυτή ο ευαγγελιστής Ματθαίος μας μεταφέρει στην αρχή της δημοσίας δράσεως του Κυρίου και μας παραθέτει το περιστατικό της κλήσεως των τεσσάρων πρώτων μαθητών, Ανδρέου και Πέτρου, Ιακώβου και Ιωάννου.
Σύμφωνα με τη διήγηση του Ματθαίου, ο Κύριος καθώς βάδιζε στην παραλία της λίμνης της Τιβεριάδος συνάντησε τον Ανδρέα και τον Πέτρο και στη συνέχεια τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, που ήταν ψαράδες και την ώρα εκείνη κατάρτιζαν τα δίχτυα τους. Tότε απηύθυνε σ’ αυτούς την πρόσκληση: «Δεύτε οπίσω μου και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων». Ακολουθήστε με και θα σας κάνω ικανούς να ψαρεύετε ανθρώπους. Και αυτοί αμέσως, χωρίς χρονοτριβή, εγκατέλειψαν τα πάντα και τον ακολούθησαν.
Τρελή και παράλογη θα χαρακτηρίζαμε την μεγάλη και ηρωϊκή απόφαση των μαθητών, αν είμασταν εκεί παρόντες και βλέπαμε αυτούς τους ψαράδες, να τα αφήνουν όλα και να ακολουθούν τον Χριστό. Το να έχεις στρωμένη δουλειά και να την εγκαταλείπεις αυτό θεωρείται τρέλα. Το να έχεις σπίτι και να το αφήνεις, για να περιφέρεσαι ως άστεγος από τόπο σε τόπο, θεωρείται τρέλα. Το να έχεις τα αναγκαία για να ζήσεις και να γυρίζεις νηστικός και διψασμένος θεωρείται τρέλα. Το να έχεις συγγενείς και να τους αφήνεις, για να ακολουθήσεις κάποιον ξένο θεωρείται τρέλα. Ναι, αδελφοί μου, έτσι θα τους χαρακτηρίζαμε τους αποστόλους εμείς οι δήθεν γνωστικοί, οι δήθεν έξυπνοι. Αυτό φαίνεται και από τη στάση μας σε παρόμοιες περιπτώσεις. Αν δούμε κάποιον νέο, ή κάποια νέα, να αφήνει τον κόσμο και τους συγγενείς, για να αφιερωθεί στο Χριστό και να ακολουθήσει τον Μοναχισμό, ή την Ιεραποστολή, έτσι θα λέγαμε, ότι τρελάθηκε. Και θα προσπαθούσαμε με κάθε τρόπο να τον μεταπείσουμε. Και όμως! Χάρις σ’ αυτή την αγία τρέλα των αποστόλων πραγματοποιήθηκε η αλλαγή της οικουμένης. Δώδεκα άνθρωποι, πυρπολημένοι με την αγία φωτιά του αγίου Πνεύματος άλλαξαν όλο τον κόσμο. Το έργο τους ήταν μοναδικό. Η μετάβαση και ο μετασχηματισμός της ανθρωπότητος από ειδωλολατρική σε χριστιανική οφείλεται στους αποστόλους, σ’ εκείνους δηλαδή τους αγράμματους ψαράδες, που μεταβλήθηκαν σε αποστόλους Χριστού. Οφείλεται σ’ εκείνη την ηρωϊκή πράξη τους, που τόσο εύκολα και αβασάνιστα εμείς την χαρακτηρίζουμε τρέλα. Και αυτό, διότι εμείς δεν μπορούμε να την φθάσουμε.
Η φαινομενικά παράλογη απόφαση των μαθητών να υπακούσουν στην πρόσκληση του Κυρίου και να τον ακολουθήσουν, οφείλεται στο γεγονός ότι πίστευσαν στο πρόσωπο του Κυρίου, ότι δηλαδή Αυτός είναι ο Μεσσίας, για τον οποίον ομίλησαν οι προφήτες. Η πίστη τους αυτή δεν ήταν θεωρητική, όπως είναι η δική μας, αλλά έμπρακτη, που μεταφράσθηκε σε υπακοή. Έκαναν υπακοή σ’ Εκείνον ο οποίος πρώτος έκανε υπακοή στον ουράνιο πατέρα του, σύμφωνα με τον λόγο του: «ου ζητώ τὸ θέλημα τὸ εμόν, αλλὰ τὸ θέλημα του πέμψαντός με πατρός», (Ιω. 5,30). Ο ερχομός του Χριστού στη γη ήταν πράξις κυρίως υπακοής. Εκείνος άφησε τον ουρανό και ήρθε στη γη, για να επαναφέρει όλους εμάς από τη γη στον ουρανό.
Ωστόσο οι μαθητές, προκειμένου να υπακούσουν στην πρόσκληση του Κυρίου, έπρεπε προηγουμένως να υπερνικήσουν τρία μεγάλα εμπόδια. Το πρώτο μεγάλο εμπόδιο ήταν η αναβολή. Θα μπορούσαν να πουν στο Χριστό: Σ’ ευχαριστούμε Κύριε για την πρόσκλησή σου, η οποία μας συγκινεί. Όμως τώρα δεν μπορούμε να αποφασίσουμε. Θέλουμε μια αναβολή, για να σκεφθούμε το θέμα καλύτερα. Βλέπουμε εδώ ότι οι μαθητές αμέσως ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση του Κυρίου. Διότι όπως σημειώνει ο ευαγγελιστής: «Και ευθέως αφέντες τα δίκτυα ηκολούθησαν αυτώ». Υπάρχουν ορισμένα θέματα στη ζωή αυτή, που δεν αναβάλλονται. Όταν διψάς πολύ και βρίσκεσαι μπροστά σε πηγή με καθαρό νερό, αναβάλλεις να πιείς νερό; Όχι. Όταν το τραίνο σφυρίζει και είναι έτοιμο να φύγει και συ βρίσκεσαι μπροστά στην ανοικτή πόρτα του, αναβάλλεις να ανέβεις; Σίγουρα όχι. Ο Χριστός είναι η πηγή της ζωής. Ας τρέξουμε σ’ αυτόν να ξεδιψάσουμε χωρίς αναβολή. Το τραίνο της σωτηρίας περνάει από μπροστά μας και είναι έτοιμο να φύγει. Ας προλάβουμε να ανέβουμε σ’ αυτό, πριν κλείσει η πόρτα της παρούσης ζωής, οπότε θα είναι πλέον αργά. Σε θέματα που αφορούν τη σωτηρία μας δεν χωράει καμία αναβολή. Εδώ και τώρα μας καλεί ο Χριστός να τον ακολουθήσουμε.
Το δεύτερο μεγάλο εμπόδιο ήταν η προσκόλληση στα αγαπητά τους πρόσωπα. Θα μπορούσαν να πουν ευγενικά στον Κύριο: Ναι Κύριε, θα έρθουμε μαζί σου. Όμως θέλουμε πρώτα να αποχαιρετίσουμε τα συγγενικά μας πρόσωπα. Οι μαθητές δεν είπαν κάτι τέτοιο. Διότι γνώριζαν, ότι αν πήγαιναν στους συγγενείς, δύσκολα θα κατόρθωναν να ξεκολλήσουν από την αγάπη τους. Είχαν κατανοήσει ότι πάνω από την αγάπη των συγγενών είναι η αγάπη προς τον Χριστό.
Το τρίτο μεγάλο εμπόδιο ήταν οι εκκρεμότητες. Θα μπορούσαν οι μαθητές να πουν ευγενικά στον Κύριο: Ναι Κύριε, θα έρθουμε μαζί σου. Όμως άφησέ μας πρώτα να τακτοποιήσουμε τις εκκρεμότητες που έχουμε, τις επαγγελματικές, οικογενειακές και προσωπικές μας υποχρεώσεις και μετά θα επιστρέψουμε. Δεν ζήτησαν κάτι τέτοιο, αλλά αμέσως ακολούθησαν τον Χριστό. Είχαν κατανοήσει ότι Εκείνος που τους καλούσε, δεν ήταν ένας τυχαίος άνθρωπος, αλλά ο παντοδύναμος κυβερνήτης όλου του σύμπαντος και επομένως είχε τη δύναμη να ρυθμίσει, με τον καλύτερο μάλιστα τρόπο, όλες τις εκκρεμότητές τους. Άλλωστε, για πέστε μου, πότε ο άνθρωπος δεν έχει εκκρεμότητες στη ζωή του; Ποτέ. Πάντοτε θα έχουμε εκκρεμότητες μέχρι να έρθει η ώρα που θα φύγουμε από αυτό τον κόσμο. Και όταν θα έρθει ο θάνατος να μας πάρει από αυτή τη ζωή, δεν θα μας ρωτήσει, αν έχουμε εκκρεμότητες. Τα νεκροταφεία είναι γεμάτα από ανθρώπους, που έφυγαν από αυτή τη ζωή με πολλές εκκρεμότητες. Είναι ανάγκη να κατανοήσουμε ότι η μεγαλύτερη εκκρεμότητα της ζωής μας είναι η σχέση μας με τον Θεό και η ανταπόκρισή μας στην αγάπη του. Εάν δηλαδή και κατά πόσον αγαπήσαμε αληθινά στο Χριστό, ή όχι. Αν αυτή την μεγάλη εκκρεμότητα δεν την τακτοποιήσουμε, τότε δεν κάναμε τίποτε. Απολύτως τίποτε.
Μετά από όσα παραπάνω αναφέραμε, αδελφοί μου, καταλαβαίνουμε και συνειδητοποιούμε πλέον ότι οι πραγματικά τρελοί δεν είναι εκείνοι, που καταφρονούν τα πρόσκαιρα για να κερδίσουν τα αιώνια, αλλά εκείνοι που προτιμούν τα πρόσκαιρα και χάνουν τα αιώνια. Διότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη τρέλα, από το να χάσει κανείς τον παράδεισο. Και δυστυχώς σήμερα η κοινωνία μας είναι γεμάτη από τέτοιου είδους τρελούς, που παριστάνουν τους γνωστικούς. Μοιάζουν με τα σκουλήκια, που κάποτε, όταν είδαν έναν αετό να πετάει στα ύψη, άρχισαν να τον χλευάζουν. Έλεγαν: Τρελάθηκε και πετάει τόσο ψηλά; Δεν φοβάται μήπως πέσει; Εμείς είμαστε λογικά και προσγειωμένα όντα. Δεν κάνουμε τέτοιου είδους τρέλες. Για τα σκουλήκια ήταν τρέλα το πέταγμα του αετού. Λογικό γι’ αυτά ήταν το κύλισμα στη λάσπη. ΄Ετσι σκέπτεται δυστυχώς σήμερα ο κόσμος. Όσοι δεν κυλιούνται στη λάσπη της αμαρτίας, θεωρούνται τρελοί.
Στο σημείο αυτό θα με ρωτήσετε: Δηλαδή, τι πρέπει να κάνουμε εμείς; Να τα αφήσουμε όλα, όπως οι απόστολοι; Απόστολοι με πλήρη αφιέρωση δεν μπορούν να γίνουν όλοι. Γι’ αυτό άλλωστε ο Κύριος νομοθέτησε τον θεσμό του γάμου και της οικογένειας. Λίγοι, πολύ λίγοι, είναι εκείνοι, που μπορούν να ακολουθήσουν τον δρόμο της πλήρους αφιερώσεως, όπως είναι σήμερα οι μοναχοί. Αν όμως δεν μπορούμε να εγκαταλείψουμε τα πάντα, μπορούμε όμως όλοι μας κάτι να εγκαταλείψουμε. Ας αγωνιστούμε να εγκαταλείψουμε τα πάθη μας, πράγμα το οποίο εύχομαι να γίνει σε όλους μας με τη Χάρη και τη φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, τις πρεσβείες της Κυρίας Θεοτόκου και όλων των αγίων. Αμήν.
