Τό «Ἒκκλητον» ἐνώπιον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου: Ἐγγύηση Δικαιοσύνης ἢ Ἐπιβράβευση Ἀδικίας;

Τὸ «ἔκκλητον» ἢ ἔκκλητος προσφυγὴ εἶναι τὸ δικαίωμα προσφυγῆς (ἐφέσεως) σὲ ἀνώτερο ἐκκλησιαστικὸ δικαστήριο (βλ. Ν. 590/1977 ἄρθρ. 160). Ἔχει ὅμως ἐπικρατήσει ὡς «ἔκκλητο» νὰ ὀνομάζεται τὸ κανονικὸ δικαίωμα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου νὰ ἐκδικάζει ὑποθέσεις κληρικῶν ποὺ ὑπάγονται στὴ δικαιοδοσία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου καὶ αἰσθάνονται ὅτι ἔχουν ἀδικηθεῖ ἀπὸ τὶς ἀποφάσεις τῶν ἐκκλησιαστικῶν δικαστηρίων.

Προσεγγίζοντας ἱστορικὰ τὸ θεσμὸ τοῦ ἐκκλήτου τὸν πρωτοσυναντοῦμε στὸν 3ο  καὶ 5ο Κανόνα τῆς ἐν Σαρδικῇ (Σόφια, 343) Συνόδου, ὅπου ἡ Ἐκκλησία γιὰ νὰ προστατεύσει τὸν Μ. Ἀθανάσιο καὶ τοὺς ὁμόφρονές του ἐπισκόπους ποὺ εἶχαν καθαιρεθεῖ ἀπὸ πολλὲς Συνόδους (ναί! πολυμελεῖς σύνοδοι ἐπισκόπων ἔχουν καθαιρέσει ἀκόμα καὶ Μεγάλους Ἁγίους!) παρέπεμψε τὴν ὑπόθεσή του πρὸς κρίση στὸν πάπα τῆς Ῥώμης Ἰούλιο (ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ἦταν Ὀρθόδοξος). Ἡ Σύνοδος ἐπέτρεψε στὸν πάπα νὰ συγκροτεῖ αὐτὸς τὸ ἐκκλησιαστικὸ δικαστήριο (ἐπέλεγε τὰ μέλη) ποὺ θὰ ἐκδίκαζε τὴν ὑπόθεση. Οὐσιαστικὰ μὲ τὸν Κανόνα αὐτὸ ὁ πάπας ἀπέκτησε ἀπλὸ δικονομικὸ δικαίωμα καὶ ὄχι τὸ δικαίωμα νὰ δικάζει αὐτὸς ὁ ἲδιος τὶς ἐκκλήτους προσφυγές.

Ὅμως ἡ διάταξη αὐτὴ εἶχε περιορισμένη χρονικὰ ἰσχύ, ὅπως ἀποδεικνύεται καὶ ἀπὸ τὴν ἄρνηση ἐφαρμογῆς της στὴ Λατινικὴ Ἐκκλησία τῆς Β. Ἀφρικῆς, ἡ ὁποία σὲ ἐπανειλημμένες Συνόδους στὴν Καρθαγένη (419) ἀρνήθηκε στὸν πάπα τὸ δικαίωμα κρίσεως τῶν ἀποφάσεών της καὶ ἀπαγόρευσε στους κληρικοὺς της νὰ προσφεύγουν «ἐν τοῖς περατικοῖς μέρεσι»¹ (στὴ Ῥώμη).

Ἀργότερα ἡ Δ´ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος μὲ τοὺς 9ο καὶ 17ο Κανόνες ἔδωσε τὸ δικαίωμα κρίσεως τοῦ ἐκκλήτου στὸν Θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Οἱ ἐρμηνευταὶ διαφωνοῦν ὡς πρὸς τὴν ἔκταση ἐφαρμογῆς τῶν ἀνωτέρω ἱερῶν Κανόνων: ἐφαρμόζονται σὲ ὅλους τοὺς κληρικοὺς τῆς ἀνὰ τὴν Οἰκουμένην Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας συνολικὰ ἢ μόνο στοὺς κληρικοὺς ποὺ ὑπάγονται στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως;

Ἀσφαλῶς δὲν εἶναι τῆς παρούσης αὐτὸς ὁ προβληματισμός. Προσωπικὰ υἱοθετοῦμε τὴν ἄποψη τοῦ μεγάλου κανονολόγου τῆς Ἐκκλησίας μας Ἁγ. Νικοδήμου Ἁγιορείτου, ὁ ὁποῖος συγκεφαλαιώνοντας τὴν πατερικὴ καὶ κανονικὴ παράδοση τῶν πρὸ αὐτοῦ Πατέρων καὶ κανονολόγων μὲ ἀκαταμάχητη ἐπιχειρηματολογία συγκλίνει πρὸς τὴν δεύτερη ἄποψη ὅτι «ὁ Κωνσταντινουπόλεως οὐκ ἔχει ἐξουσίαν ἐνεργεῖν εἰς τὰς Διοικήσεις καὶ ἐνορίας τῶν ἄλλων Πατριαρχῶν, οὔτε εἰς αὐτὸν ἐδόθη ἀπὸ τὸν κανόνα τοῦτον [Δ-9] ἡ ἔκκλητος ἐν τῇ καθόλου Ἐκκλησίᾳ» (Πηδάλιον, ἐκδ. Παπαδημητρίου 1976, σ. 192 ὑποσ. 1, βλ. καὶ σ. 120).

Ὅμως πέραν τῶν ἱερῶν Κανόνων, σὲ Καταστατικοὺς Χάρτας ὁρισμένων Ἐκκλησιῶν προβλέπεται ἡ ἔκκλητος προσφυγὴ στὸν Οἰκουμενικὸ Θρόνο καί ἀπὸ τοὺς κληρικοὺς αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν —ποὺ δὲν ὑπάγονται στὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως. Οἱ Αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες ποὺ παρέχουν στούς ἀρχιερεῖς τους αὐτὸ τὸ δικαίωμα εἶναι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος (Καταστατικὸς Χάρτης, Ν. 590/1977 ἄρθρ. 44 παρ. 2) καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Κύπρου (Καταστατικὸς Χάρτης, ἄρθρον 81). Ἡ δυνατότητα αὐτὴ ποὺ παρέχεται ἀπὸ τοὺς Καταστατικοὺς Χάρτας τῶν δύο Ἐκκλησιῶν δὲν εἶναι ἀντίθετη πρὸς τοὺς ἱεροὺς Κανόνες. Συνεπῶς οἱ ἀρχιερεῖς τῶν Ἐκκλησιῶν Ἑλλάδος καὶ Κύπρου ἔχουν τὴ δυνατότητα ἐκκλήτου προσφυγῆς στὸν Οἰκουμενικὸ Θρόνο ὄχι βάσει τῶν ἱερῶν Κανόνων (Δ-9 και Δ-17), ἀλλά βάσει τῶν ἄρθρων 44 παρ. 2 καὶ 81 τῶν ἀντιστοίχων Καταστατικῶν τους Χαρτῶν.

Αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ δικαίωμα ποὺ τοῦ παρέχει ἡ Ἐκκλησία τῆς Κύπρου (ἄρθρον 81 τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτη) ἂσκησε καὶ ὁ Μητροπολίτης Πάφου Τυχικὸς προσφεύγοντας στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο μὲ τὴν ἔκκλητο ἀναφορὰ τῆς 5ης Ἰουλίου 2025 προσβάλλοντας τὴν ἀπόφαση τῆς Συνόδου τῆς Κύπρου τῆς 22.5.25 μὲ τὴν ὁποία ἐκθρονίσθηκε.

Ἡ Πατριαρχικὴ Σύνοδος μὲ τὴν ἀπόφασή της στὶς 17-10-25 ἔκανε δεκτὴ ἐν μέρει τὴν ἔκκλητο προσφυγή, διαπίστωσε πράγματι κακοδικία ἢ ὅπως κομψὰ τὸ γράφει «κατὰ τὴν ἐξέτασιν τοῦ φακέλλου τοῦ θέματος, διεπιστώθησαν παραλείψεις κατὰ τὴν ἐν τῇ Ἱερᾷ Συνόδῳ τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου ἐκδίκασιν τῆς ὑποθέσεως τοῦ Μητροπολίτου Τυχικοῦ ὡς πρὸς τὰς προβλέψεις τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτου αὐτῆς». Ὅμως, συμφώνως μὲ τὸ ἀνακοινωθέν, ἅπαντα τὰ μέλη τῆς Πατριαρχικῆς Συνόδου «ἐπεκύρωσαν ὁμοφώνως τὴν συνοδικὴν ἀπόφασιν τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας Κύπρου», ἀπόφαση ἡ ὁποία -ὅπως διεπίστωσαν- εἶναι προϊόν κακοδικίας!

Ἔτσι ἡ Πατριαρχικὴ Σύνοδος ἀναγνωρίζει ἀπεριφράστως τὴν παρανομία καί τήν ἀδικία ἀλλὰ ταυτοχρόνως δικαιώνει αὐτὸν ποὺ τὴν διαπράττει καὶ ὄχι τὸν ἀδικούμενον!

Ἀξίζει, στὸ σημεῖο αὐτό, νὰ ἀναφέρουμε τὴν ἀπόφαση 1983/1979 τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας, ἡ ὁποία ἐπιβεβαιώνει τὰ Κυριακὰ λόγια ὅτι «οἱ υἱοί τοῦ αἰῶνος τούτου φρονιμώτεροι ὑπέρ τούς υἱούς τοῦ φωτός εἰς τὴν γενεάν τὴν ἑαυτῶν εἰσι» (Λουκ. 16,8): τό ΣτΕ ἐξετάζοντας αἴτηση ἀκυρώσεως κατὰ πράξεως τῆς Ἱ. Συνόδου μετὰ ἀπὸ ἀπόφαση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἐπὶ ἐκκλήτου προσφυγῆς, ἔκρινε ὅτι «τὸ ἁρμόδιο Ἐκκλησιαστικὸ Δικαστήριο δεσμίως ἐξετάζει ἐκ νέου τὴν ὑπόθεση… ἐφ’ ὅσον κατὰ τὸν ἔλεγχο τῆς νομιμότητας τῆς προσβαλλομένης μὲ τὸ ἔκκλητο ἀποφάσεως, διαπιστωθεῖ οἱασδήποτε μορφῆς πλημμέλεια, ἡ ὑπόθεση ἀναπέμπεται πρὸς θεραπεία τῆς πλημμέλειας αὐτῆς. Συμπερασματικά, πράξη μὲ τὴν ὁποία ἐπιβλήθηκε ποινὴ καθαιρέσεως ἢ ἐκπτώσεως ἀπὸ τὸν Μητροπολιτικὸ Θρόνο ἀκυρώνεται ἐφ’ ὅσον διαπιστωθεῖ κατὰ τὴν ἐξέταση τοῦ ἐκκλήτου οἱασδήποτε μορφῆς (τυπικὴ ἢ οὐσιαστική) παρανομία. Μετὰ τὴν ἀκύρωσή της, ἡ ὑπόθεση ἀναπέμπεται ὑποχρεωτικῶς στὸ ἁρμόδιο ὄργανο, πρὸς νέα, ἀλλὰ καὶ σύμφωνη μὲ τὸ περιεχόμενο τῆς ἀποφάσεως τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου κρίση», σύμφωνα μὲ τὸν Καθηγητὴ Παν. Λαζαράτο².

Μὲ ἀφορμὴ τὴν ἔκβαση τοῦ ἐκκλήτου τοῦ Μητροπολίτου Πάφου Τυχικοῦ ἀξίζει νὰ θυμηθοῦμε κάποιες Πατριαρχικὲς ἀποφάσεις σὲ ἐκκλήτους προσφυγὲς ποὺ ἔχουν σοβαρὸ ἀντίκτυπο στὴν ἀξιοπιστία τοῦ θεσμοῦ.

Α. Ὑπόθεση τέως Μητροπολίτου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ποὺ κατεδικάσθηκε γιὰ κακούργημα καὶ καθαιρέθηκε³.

Πρὸ εἰκοσαετίας συντάραξε τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος μεγάλο σκάνδαλο (σοβαρότατες καταγγελίες γιὰ ἠθικὰ, οἰκονομικὰ, κανονικὰ καὶ ποινικὰ ἀδικήματα) μὲ πρωταγωνιστὴ τὸν Π.Μ. πρώην Μητροπολίτη μεγάλης Μητροπόλεως (ἐπειδὴ ἔχει ἤδη ἀποβιώσει καὶ εὑρίσκεται πλέον στὸ ἔλεος τοῦ Δικαιοκρίτου, δὲν ἀναφέρουμε τὸ ὄνομά του). Ὁ ἐν λόγῳ πρώην ἐπίσκοπος ἐνεπλάκη σὲ σοβαρὰ σκάνδαλα: α) σὲ λογαριασμό του σὲ offshore βρέθηκε ποσὸ ἄνω τοῦ 1.500.000 €, τὸ ὁποῖο παραδέχθηκε ὅτι ἦταν δικό του «γιὰ ὥρα ἀνάγκης, γιὰ τὰ γεράματα», ὅπως εἶπε, β) κατηγορήθηκε γιὰ σοβαρὰ κωλυτικὰ τῆς ἱερωσύνης ἠθικὰ παραπτώματα, ἃ αἰσχρὸν ἐστὶ καὶ λέγειν. Μάλιστα εἶχαν δημοσιευθεῖ καὶ τηλεφωνικοί του διάλογοι, οἱ ὁποῖοι δὲν ἐξετάστηκαν, διότι ἦταν προϊόν ὑποκλοπῆς(!) γ) καταδικάστηκε ἀπὸ τὸ Πενταμελὲς Ἐφετεῖο Κακουργημάτων σὲ 6ετὴ κάθειρξη γιὰ τὸ κακούργημα τῆς ὑπεξαιρέσεως ποσoῦ 56.000.000 δρχ ἀπὸ Ἱ. Μονή. Ἐξέτισε μέρος τῆς ποινῆς του, ἀποφυλακίστηκε ὑπὸ ὅρους γιὰ λόγους ὑγείας καὶ βρέθηκε πνιγμένος στὴ θάλασσα κατόπιν ἰσχαιμικοῦ ἐπεισοδίου ποὺ ὑπέστη.

Λόγῳ τῆς εὐρύτατης δημοσιότητος καὶ τοῦ μεγάλου σκανδαλισμοῦ ποὺ προξένησε στὸ λαό, ἡ Ἱερὰ Σύνοδος, ἐφαρμόζοντας τὸ ἄρθρο 34 παρ. 8 τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτου (ὅπως διαμορφώθηκε μὲ τὸν Ν. 1351/1983 ἄρθρ. 15), ἔθεσε ἀρχικὰ σὲ 6μηνη διαθεσιμότητα τὸν Μητροπολίτη καὶ στη συνέχεια τὸν κήρυξε ἔκπτωτο τοῦ θρόνου χωρὶς νὰ τηρήσει τὴν προβλεπομένη διαδικασία τοῦ Ν. 5383/1932 περὶ Ἐκκλησιαστικῆς Δικαιοσύνης. Ὁ ἔκπτωτος Μητροπολίτης ἄσκησε ἔκκλητο ἀναφορὰ κατὰ τῆς Συνοδικῆς ἀποφάσεως στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο.

Τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἐξέτασε τὸ ἔκκλητό του καὶ, ἐλέγχοντας μόνο τὰ σχετικά ἔγγραφα, χωρὶς νὰ ζητήσει παράσταση τοῦ ἐκκαλοῦντος ἀρχιερέως, προχώρησε στὴν Συνοδικὴ ἀπόφαση: ἐθεώρησε παραδεκτὴ καὶ βάσιμη τὴν ἔκκλητο προσφυγή, διότι δὲν τηρήθηκε ἡ προβλεπομένη διαδικασία (ἐκκλησιαστικὴ δίκη) καὶ δικαίωσε τὸν ἔκπτωτο ἀρχιερέα, ἀπαιτώντας ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος νὰ προχωρήσει σὲ κανονικὴ δίκη. Ἡ Πατριαρχικὴ Σύνοδος δὲν προχώρησε στὴν κατ’ οὐσίαν ἐξέταση τῆς ὑποθέσεως. Μάλιστα, στὴν ὑπ’ ἀριθμ. 1203/2005 ἐπιστολὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου πρὸς τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος σημειώνεται ἐπὶ λέξει: «Κατὰ τὴν ἄποψιν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχεῖου θὰ ἔδει ὅπως ἡ ὑπόθεσις τοῦ Μητροπολίτου […] ἐκδικασθῇ ὑπὸ τῶν ἀρμοδίων ἐκκλησιαστικῶν δικαστηρίων, διὸ καὶ μὴ εἰσερχόμενοι τὸ γε νῦν ἔχον εἰς τὴν οὐσίαν τῆς ὑποθέσεως, προτρεπόμεθα ἀδελφικῶς ὑμᾶς ὅπως παραπέμψητε ταύτην εἰς τὰ ἐκκλησιαστικὰ δικαστήρια, ὧν τὰς ἀποφάσεις ἀναμένει ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία ἵνα τοποθετηθῇ καὶ ἀποφανθῇ ὁριστικῶς ἐπὶ τοῦ θέματος».

Ἀκολούθως τὸ Πενταμελὲς Ἐφετεῖο Ἀθηνῶν, ὅπως ἤδη ἀναφέραμε, καταδίκασε τὸν Μητροπολίτη σὲ 6ετὴ κάθειρξη γιὰ τὸ ἀδίκημα τῆς κακουργηματικῆς ὑπεξαιρέσεως 56.000.000 δρχ ἀπὸ Ἱ. Μονή, ἀπόφαση ἡ ὁποία κατέστη ἀμετάκλητη μὲ τὴν 778/2009 ἀπόφαση τοῦ Ἀρείου Πάγου. Κοινοποιήθηκε ἡ ἀπόφαση στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, καὶ τὸ Πρωτοβάθμιο δι’ Ἀρχιερεῖς Δικαστήριο, ἐφαρμόζοντας τὸν Ν. 5383/1932 ἄρθρ. 160,  «περὶ Ἐκκλησιαστικῶν Δικαστηρίων», προχώρησε σὲ καθαίρεση τοῦ ἀρχιερέα.

Ὁ καθαιρεθεὶς προχώρησε σὲ δεύτερη ἔκκλητο ἀναφορὰ στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο. Ἡ Πατριαρχικὴ Σύνοδος καὶ πάλι τὸν δικαίωσε διὰ δεύτερη φορά γιὰ τὸν ἴδιο λόγο, χωρὶς νὰ ὑπεισέλθει στὴν οὐσία τῆς ὑποθέσεως! Καὶ πάλιν ἀπαιτεῖ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος «νὰ ὁλοκληρωθῇ ἡ προβλεπομένη διαδικασία». Γράφει ἐπὶ λέξει ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος στὸ ὑπ’ ἀριθμ. 877/2009 Πατριαρχικὸ Γράμμα πρὸς τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος: «Ἡ Μήτηρ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία, τηροῦσα μετ’ εὐλαβείας τοὺς ἱεροὺς Κανόνας ἀποτελοῦντας ἀσφαλῆ ὁδηγὸν εἰς τὸν χειρισμὸν ἐκκλησιαστικῶν θεμάτων… διεπίστωσε ὅτι τὸ Δευτεροβάθμιο δι’ ἀρχιερεῖς Συνοδικὸν Δικαστήριον τῆς καθ’ Ὑμᾶς Ἐκκλησίας δὲν ἐξεδίκασεν εἰσέτι τὴν περίπτωσιν τοῦ ἐν λόγῳ… Ἱεράρχου» καὶ συνεχίζει: «Πρὸ τῆς ἐξετάσεως ἐπὶ τῆς οὐσίας τοῦ ἐκκλήτου δέον ὅπως ὁλοκληρωθῇ ἡ παρὰ τῶν Ἱερῶν Κανόνων καὶ τοῦ ἐν ἰσχύι Νόμου 5383/1932 περὶ ἐκκλησιαστικῆς Δικαιοσύνης προβλεπομένη διαδικασία δευτεροβαθμίου κρίσεως, μεθ’ ἣν ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία ἐπιληφθήσεται ταύτης τελεσιδίκως καὶ ὁριστικῶς».

Οὐσιαστικὰ ἡ Πατριαρχικὴ Σύνοδος δικαίωσε γιὰ δεύτερη φορά τὸν προσφεύγοντα καθηρημένο πρώην ἀρχιερέα, ἀποδεχομένη τὸ λόγο τῆς ἐκκλήτου προσφυγῆς καὶ στηριζομένη στὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος δὲν προχώρησε σὲ κανονικὴ δίκη, ὅπως ἐπιτάσσουν οἱ ἱεροὶ Κανόνες καὶ ὁ Καταστατικὸς Χάρτης.

Σέ ἐφαρμογή τῆς πατριαρχικῆς «προτροπῆς» ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος συγκάλεσε τὸ Δευτεροβάθμιο δι’ Ἀρχιερεῖς Δικαστήριο, καὶ ἐξετάζοντας τὴν ἔφεση τοῦ πρώην ἀρχιερέως Π.Μ. τὴν ἔκρινε ἀπαράδεκτη χωρὶς νὰ ὑπεισέλθῃ στήν οὐσία. Ὁ Π.Μ. ἄσκησε καὶ τρίτο ἔκκλητο, καὶ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης μὲ τὴν περὶ Αὐτὸν Πατριαρχικὴ Σύνοδο τὸν δικαίωσε γιὰ τρίτη φορά! Στὸ μὲ ἀριθμ. 258/21.5.2010 Πατριαρχικό Γράμμα ἐπιτάσσει μὲ ἰδιαίτερα αὐστηρὴ διατύπωση τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος νὰ ἐκδικάσει τὴν ὑπόθεση κατ’ οὐσίαν ἐπὶ τῇ βάσει τῶν Ἱερῶν Κανόνων καὶ νὰ ἐπιστρέψει τὸν φάκελο στὸ Πατριαρχεῖο γιὰ τὴν τελικὴ κρίση!

Συμπερασματικά:

1. Ἡ Πατριαρχικὴ Σύνοδος τρεῖς φορές ἀπαίτησε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος νὰ προβεῖ σὲ κανονικὴ δίκη, σύμφωνα μὲ τοὺς ἱεροὺς Κανόνας καὶ τὶς ἰσχύουσες διατάξεις περὶ ἐκκλησιαστικῆς δικαιοσύνης, ἱκανοποιῶντας καὶ τὶς τρεῖς ἐκκλήτους προσφυγὲς καὶ δικαιώνοντας πλήρως τὸν τέως Μητροπολίτη.

2. Ἡ Πατριαρχικὴ Σύνοδος α) παρέβλεψε ἐντελῶς τὴν καταδικαστικὴ ἀπόφαση τοῦ Πενταμελοῦς Ἐφετείου Κακουργημάτων γιὰ τὴν κακουργηματικὴ ὑπεξαίρεση ποὺ διέπραξε, β) παρέβλεψε τὴν ὕπαρξη τοῦ ἰλλιγγιώδους καὶ ἀδιανόητου γιὰ κληρικὸ ποσoῦ τῶν 1.500.000 € ποὺ κατεῖχε στὴν offshore, γ) παρέβλεψε  – ἢ μᾶλλον… «παρήκουσε» –  τὶς αἰσχρὲς συνομιλίες του μὲ νεαρὸ ποὺ εἶχαν κυκλοφορήσει στὸ διαδίκτυο, καὶ δ) τὸ πιό σοβαρό, παρέβλεψε ἡ Πατριαρχικὴ Σύνοδος τὸ σοβαρότατο σκανδαλισμὸ τοῦ πιστοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ καὶ τὴ μεγάλη ἀναστάτωση ποὺ προξένησε ἐπί μακρόν στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, κρατώντας σὲ ἐκκρεμότητα τὴν ὑπόθεση τοῦ καθαιρεθέντος Π.Μ.

3. Ἡ Πατριαρχικὴ Σύνοδος σὲ καμία ἀπὸ τὶς τρεῖς ἀποφάσεις της δὲν συνέστησε στὸν πιό πάνω τέως Μητροπολίτη «νὰ ὑπακούσῃ εἰς τὰς ἀποφάσεις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας αὐτοῦ καὶ τοῦτο διὰ τὸ ἴδιον αὐτοῦ πνευματικὸν συμφέρον καὶ διὰ τὴν εἰρήνην καὶ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας», ὅπως συνέστησε στὸν Μητροπολίτη Πάφου Τυχικὸν!

4. Τέλος, δυστυχῶς, ἡ Πατριαρχικὴ Σύνοδος δὲν θέλησε νὰ κρίνει κατ’ οὐσίαν τὴν ὑπόθεση Π.Μ. καὶ νὰ κλείσει ἄμεσα τὸ θλιβερὸ αὐτὸ κεφάλαιο ποὺ ἐπὶ 5ετία καὶ πλέον τόσο πολὺ ταλαιπώρησε τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, τόσο στὴν Ἡγεσία Της ὅσο καὶ στὸν πιστὸ λαό «καὶ τοῦτο διὰ τὸ ἴδιον αὐτοῦ [τοῦ Π.Μ.] πνευματικὸν συμφέρον καὶ διὰ τὴν εἰρήνην καὶ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας [τῆς Ἑλλάδος]»…

 

Β. Ἡ ὑπόθεσις τῶν καθηρημένων, ἀφορισμένων καὶ ἀχειροτονήτων σχισματικῶν Οὐκρανῶν.

Ἰδιαίτερη αἴσθηση καὶ μὲ σοβαρότατες συνέπειες στὴν πανορθόδοξη κοινωνία τῶν Ἐκκλησιῶν προκάλεσε ἡ ἀπόφαση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τῆς 11.10.2018 νὰ ἀποδεχθῇ τὸ ἔκκλητο τῶν σχισματικῶν πρώην Μητροπολίτου Φιλαρέτου Ντενισένκο καὶ τοῦ ἀχειροτονήτου Μακαρίου Μάλετιτς.

Περὶ τοῦ Φιλαρέτου Ντενισένκο: Ὁ πρώην Μητροπολίτης Κιέβου Φιλάρετος καθαιρέθηκε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας τὶς 11.6.1992 γιὰ σωρεία κανονικῶν παραπτωμάτων. Ἀμέσως μετὰ τὴν καθαίρεση μετέβη ὁ ἴδιος προσωπικὰ στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, ὅπου κατέθεσε ἔκκλητο ἀναφορὰ κατὰ τῆς καθαιρετικῆς ἀποφάσεως. Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἐξετάζοντας τὸ ἔκκλητο τοῦ Φιλαρέτου, ἀπέστειλε στὴν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας ἀντιπροσωπεία ὑπὸ τὸν Περγάμου Ἰωάννη (Ζηζιούλα) «ἐπὶ σκοπῷ ὅπως ἐκ τοῦ σύνεγγυς πληροφορηθῶμεν τὰ διατρέξαντα ἐκ πρώτης χειρὸς καὶ πρὸς ἀποφυγὴν πάσης ἐν προκειμένῳ παρερμηνείας». Ἐν τέλει ἡ Πατριαρχικὴ Σύνοδος ἀπέρριψε τὴν ἔκκλητον ἀναφορὰ τοῦ Φιλαρέτου ἐπικυρώνοντας τὴν καθαίρεσή του. Σε Πατριαρχικὸ Γράμμα του (ἀρ. πρωτ. 1203/26.8.1992) πρὸς τὸν Πατριάρχη Μόσχας ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος τονίζει: «Ἡ Ἁγία μας Μεγάλη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀναγνωρίζουσα εἰς τὸ ἀκέραιον τὴν … ἀποκλειστικὴν ἁρμοδιότητα τῆς ὑφ’ Ὑμᾶς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρωσσίας ἀποδέχεται τὰ συνοδικῶς ἀποφασισθέντα περὶ τοῦ ἐν λόγῳ, μὴ ἐπιθυμοῦσα τὸ παράπαν ἵνα παρέξῃ οἱανδήτινα δυσχέρειαν εἰς τὴν καθ’ Ὑμᾶς ἀδελφὴν Ἐκκλησίαν».

Ἡ ἀπόφαση τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας γιὰ τὴν καθαίρεση ἔγινε δεκτὴ ἀπὸ ὅλες τὶς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες χωρὶς καμία ἐξαίρεση, χωρὶς καμία ἐπιφύλαξη.

Ὁ Φιλάρετος ὅμως δὲν τὴν ἀποδέχθηκε καὶ συνέχιζε νὰ «ἱερουργεῖ» καὶ νὰ «χειροτονεῖ» (ψευτο)ἐπισκόπους, ἐπιτείνοντας καὶ ἑδραιώνοντας τὸ σχίσμα. Γιά τόν λόγο αὐτό τὸ Πατριαρχεῖο Μόσχας προβαίνει τὸ 1997 σὲ ἀναθεματισμό–ἀφορισμό του, ὁ ὁποῖος γίνεται ἀποδεκτός καὶ ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως (Πατριαρχικὸ Γράμμα μὲ ἀρ. πρωτ. 282/7.4.1997) καὶ ἀπὸ ὅλη τὴν Πανορθόδοξη Κοινωνία τῶν Ἐκκλησιῶν καὶ τὴν σύνολη ἐκκλησιαστικὴ συνείδηση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Περὶ τοῦ Μακαρίου Μάλετιτς: Ὁ Μακάριος Μάλετιτς οὐδέποτε καθαιρέθηκε ἀπὸ τὴν (κανονικήν) Οὐκρανικὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, οὔτε ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο Μόσχας, οὔτε ἀπὸ ἄλλη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, διότι, σύμφωνα μὲ τὴν (μέχρι τὸ 2018!) ἐκκλησιαστικὴ συνείδηση ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, οὐδέποτε ἦταν ἀρχιερεύς, διότι δὲν χειροτονήθηκε κανονικά. Ἓλκει τὴν «ἀρχιερωσύνη» του ἀπὸ ψευτο–ἐπισκόπους, οἱ ὁποῖοι βεβαίως δὲν εἶχαν ἀποστολικὴ διαδοχή, διότι «χειροτονήθηκαν» ἀπὸ καθηρημένον πρώην ἐπίσκοπο καὶ ἀπὸ τὸν τσαρλατάνο καὶ αὐτοχειροτόνητο ἀπατεῶνα Βίκτωρα Τσεκάλιν (ἀναλυτικὰ βλ. Ἀναστ. Γκοτσόπουλου, Οὐκρανικό Αὐτοκέφαλο, Συμβολὴ στὸν διάλογο, ἐκδ. Τὸ Παλίμψηστον, Θεσσαλονίκη 2019, σ. 119–143).

Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὁ Μακάριος Μάλετιτς οὐδέποτε δικάστηκε καὶ εἰς βάρος του οὐδέποτε ἐκδόθηκε καταδικαστικὴ ἀπόφαση ἐκπτώσεως ἢ καθαιρέσεως, διότι πολὺ ἁπλά δὲν ἦταν ποτέ ἀρχιερέας.

Ἀφοῦ λοιπόν οὐδέποτε δικάστηκε οὔτε καταδικάστηκε ὁ Μακάριος, ἐννοεῖται ὅτι δὲν ὑφίσταται καταδικαστικὴ ἀπόφαση ἐναντίον του· δὲν ἔχει κανένα νόημα τὸ ἔκκλητο γι’ αὐτόν· δὲν μπορεῖ νὰ προσφύγει μὲ ἔκκλητον ἀναφορὰ στὸν Οἰκουμενικὸ Θρόνο! Σύμφωνα μὲ τὴν ἐκκλησιαστικὴ κανονικὴ παράδοση, ἡ ἔκκλητος προσφυγὴ προσβάλλει συγκεκριμένη ἄδικη καταδικαστικὴ ἀπόφαση ποὺ ἔχει ἐκδοθεῖ, ἢ, ὅπως ἐπιγραμματικὰ τονίζει ὁ μέγας ἑρμηνευτὴς τῶν ἱερῶν Κανόνων, ὁ πολύς Βαλσαμών: «παντὶ καταδικαζομένῳ καὶ οἰομένῳ ἀδικεῖσθαι ἡ τοῦ ἐκκλήτου ἐδόθη βοήθεια». Συνεπῶς, γιὰ τὸν Μακάριον Μάλετιτς δὲν ὑφίσταται ἀντικείμενον ἐκκλήτου προσφυγῆς, ἐφ’ ὅσον δὲν κατεδικάσθηκε καὶ συνεπῶς δὲν νομιμοποιεῖται νὰ ἀσκήσει ἔκκλητο. Ὅση σοβαρότητα μπορεῖ νὰ ἔχῃ μία ἔφεση κάποιου ποὺ δὲν κατεδικάσθηκε διότι οὐδέποτε δικάσθηκε, ἄλλη τόση σοβαρότητα ἔχει καὶ τὸ ἔκκλητο τοῦ Μακαρίου Μάλετιτς, διότι δὲν ὑπάρχει καταδικαστικὴ ἀπόφαση!

Καὶ ὅμως, ἡ Πατριαρχικὴ Σύνοδος ἀσχολήθηκε μὲ τέτοιο «ἔκκλητο» καὶ μάλιστα ἐξέδωσε καὶ ἀπόφαση!

Καὶ ὅμως, τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, ἀντίθετα μὲ τὴν ἐπὶ δεκαετίες παγιωμένη Πανορθόδοξη Ἐκκλησιαστικὴ συνείδηση, στὶς 11.10.2018 μὲ Συνοδικὴ Πράξη κάνει δεκτὲς τὶς «αἰτήσεις» ἐκκλήτου τοῦ καθηρημένου καὶ ἀφορισμένου «Φιλαρέτου Ντενισένκο καὶ τοῦ [σ.συντ. ἀχειροτονήτου] Μακαρίου Μάλετιτς καὶ τῶν σύν αὐτοῖς» καὶ τοὺς «ἀποκαθιστᾷ εἰς τὸν ἀρχιερατικὸν ἢ ἱερατικὸν αὐτῶν βαθμόν».

Τὰ ἐρωτήματα εἶναι καίρια:

1. Ποιό τὸ περιεχόμενο τῶν ἐκκλήτων προσφυγῶν τοῦ Ὀκτωβρίου 2018 τῶν Φιλαρέτου, Μακαρίου «καὶ τῶν σὺν αὐτοῖς»; Διὰ τί δὲν ἔχουν δοθεῖ στὴ δημοσιότητα;

2. Ὁ Φιλάρετος δὲν εἶχε ὑποβάλει ἔκκλητο πρὶν ἀπὸ 33 χρόνια, ἀπὸ τὸν Ἰούνιο 1992, τὸ ὁποῖο κατόπιν ἐξετάσεως ἀπερρίφθη ἀπὸ τὴν Πατριαρχικὴ Σύνοδο στὶς 26.8.1992;

3. Προβλέπεται μήπως ἔκκλητο κατὰ τῆς ἀποφάσεως τῆς Πατριαρχικῆς Συνόδου;

4. Ὁ Μακάριος, ὁ ὁποῖος δὲν ἔχει καταδικασθεῖ, κατὰ ποίας ἀποφάσεως ἄσκησε ἔκκλητο; Προβλέπεται ἔκκλητο ὅταν δὲν ὑπάρχει καταδίκη; Ποῖο τὸ ἀντικείμενον τοῦ ἐκκλήτου;

5. Ποιοί εἶναι οἱ «σὺν τῷ Μακαρίῳ Μάλετιτς» ἀσκήσαντες ἔκκλητο; Κατὰ ποίας ἀποφάσεως τὸ ἄσκησαν ἐφ’ ὅσον δὲν ἔχουν καταδικασθεῖ ὡς μηδέποτε κανονικῶς χειροτονηθέντες;

6. Εἰς ποῖον «ἀρχιερατικὸν ἢ ἱερατικὸν βαθμόν» «ἀπεκατεστάθησαν» οἱ ἄνευ ἀποστολικῆς διαδοχῆς καὶ ἀχειροτόνητοι Μάλετιτς καὶ οἱ «σὺν αὐτῷ» «χειροτονηθέντες» ὑπ’ αὐτοῦ ψευτο-ἱερεῖς καὶ ψευτο-δεσποτάδες; Μπορεῖ νὰ ἐνοηθεῖ «ἀποκατάστασις» εἰς τὸν ἀρχιερατικὸν βαθμόν ὅταν δὲν ὑπῆρξε ποτέ ἀρχιερωσύνη; Ἓνας ἀχειροτόνητος καὶ ἄνευ ἀποστολικῆς διαδοχῆς μπορεῖ νὰ χειροτονεῖ ἱερεῖς;

Δυστυχῶς στὰ ἀνωτέρω καίρια ἐρωτήματα δὲν ἔχει δοθεῖ ἡ παραμικρή ἀπάντηση.

Πάντως ἡ Πατριαρχικὴ Σύνοδος, μὲ τὴν ἀπόφασή της τῆς 11.10.2018, ἔκανε δεκτὲς τὶς ἐκκλήτους ἀναφορὲς καὶ ἐδικαίωσε πλήρως τοὺς καθηρημένους, ἀφορισμένους, ἀχειροτονήτους καὶ σχισματικούς «Φιλάρετον Ντενισένκο, Μακάριον Μάλετιτς καὶ τοὺς σὺν αὐτοῖς», μὲ καταστροφικὲς συνέπειες γιὰ τὴν Πανορθόδοξη ἑνότητα καὶ τὴν ἑνότητα καὶ εἰρήνευση τοῦ Οὐκρανικοῦ λαοῦ.

Δυστυχῶς ἡ Πατριαρχικὴ Σύνοδος οὔτε καὶ σὲ αὐτὴν τὴν περίπτωση συνέστησε εἰς ἕνα ἕκαστον αὐτῶν «νὰ ὑπακούσῃ εἰς τὰς ἀποφάσεις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας αὐτοῦ καὶ τοῦτο διὰ τὸ ἴδιον αὐτοῦ πνευματικὸν συμφέρον καὶ διὰ τὴν εἰρήνην καὶ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας», ὅπως συνέστησε στὸν Μητροπολίτη Πάφου Τυχικόν!

Γ. Ἡ ὑπόθεσις τοῦ Μητροπολίτου Πάφου Τυχικοῦ.

Ὡς γνωστόν, ὁ Μητροπολίτης Πάφου Τυχικὸς ἂσκησε τὴν ἀπὸ 5.6.2025 ἔκκλητο προσφυγὴ ἐνώπιον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, ὅπως τοῦ παρέχει τὸ δικαίωμα τὸ ἄρθρο 81 τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου καί προσέφυγε κατὰ τῆς ἀπὸ 22.5.2025 ἀποφάσεως τῆς Συνόδου τῆς Κύπρου, μὲ τὴν ὁποία κηρύχθηκε ἔκπτωτος τοῦ Θρόνου τῆς Πάφου μὲ μία μεσαιωνικὴ διαδικασία ποὺ προσβάλλει κάθε ἔννοια νομικοῦ πολιτισμοῦ καὶ προπαντὸς τὴν ἴδια τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Ὁ Μητροπολίτης Τυχικὸς κατεδικάσθηκε χωρὶς νὰ ἔχει ὑπάρξει οὔτε Ἀνακριτικὴ Ἐπιτροπή, οὔτε Ἀνακριτής, οὔτε ἀνακρίσεις, οὔτε ἔλεγχος τῶν καταγγελιῶν, οὔτε πόρισμα Ἀνακριτοῦ, οὔτε Ἐκκλησιαστικὸς Εἰσαγγελεύς, οὔτε ἀπόφαση γιὰ ἄσκηση

διώξεως, οὔτε κατηγορητήριο οὔτε μάρτυρες κατηγορίας, οὔτε μάρτυρες ὑπερασπίσεως, οὔτε κλήση σέ κατηγορούμενο, οὔτε πρόταση ἐνοχῆς, οὔτε πρόταση ἐπὶ τῆς ποινῆς ἀπὸ τὸν Ἐκκλησιαστικὸ Εἰσαγγελέα! Δὲν τηρήθηκε οὔτε ἕνα ἄρθρο ἀπὸ ὅσα προβλέπει ὁ Καταστατικὸς Χάρτης καί οἱ ἱεροί Κανόνες!

Ἀλλὰ τότε, τί συνέβη;

Οὐσιαστικῶς ἓνας καὶ μόνον ἄνθρωπος, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου Γεώργιος, ἐνεργῶν ὡς κατήγορος, ἀνακριτής, ἐκκλησιαστικὸς εἰσαγγελέας, μάρτυρας κατηγορίας, δικαστής, πρόεδρος δικαστηρίου, ἀλλὰ καὶ ἐκπρόσωπος Τύπου, κατώρθωσε -μὲ τρόπους ποὺ ὅλοι γνωρίζουν, ἀλλά…- νὰ ἐξασφαλίσει μία εὐκαιριακὴ συνοδικὴ πλειοψηφία, καὶ παραβιάζοντας ὅλους τοὺς σχετικοὺς ἱεροὺς Κανόνες, ὁλόκληρο τὸν Καταστατικὸ Χάρτη, καὶ τίς πλέον στοιχειώδεις διατάξεις περὶ δίκαιης δίκης τοῦ νομικὰ πολιτισμένου κόσμου, κατώρθωσε νὰ κηρύξει ἕνα Μητροπολίτη ἔκπτωτο!

Οἱ ὑπόλοιποι ἐννέα Συνοδικοὶ ποὺ προσυπέγραψαν τὴν ἔκπτωση⁴ δὲν ἐρεύνησαν τὴν «κατάθεσιν» τοῦ ἑνός· δὲν ἔλαβαν εἰς τὰ χέρια τους τὰ τεκμήρια ποὺ ἐπικαλέσθηκε ὁ ἓνας· δὲν ἐξέτασαν οὔτε ἕνα μάρτυρα· δὲν ἐπέτρεψαν στὸν κατηγορούμενο νὰ ἔχει συνήγορο· δὲν τοῦ ἐπέτρεψαν νὰ ἐξετάσει μάρτυρα ὑπερασπίσεως· δὲν τοῦ ἔδωσαν νὰ ἐρευνήσει τὰ τεκμήρια· δὲν τοῦ ἐπέτρεψαν, οὐσιαστικῶς, νὰ ἀπολογηθεί.

Ἀποφάνθηκαν ὅμως ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ: ΕΝΟΧΟΣ καὶ ΕΚΠΤΩΤΟΣ!

Ὅλοι γνωρίζουν -καὶ ἂς μὴ τολμοῦν νὰ τὸ ὁμολογήσουν δημοσίως- ὅτι ἡ «δίκη» τῆς 22.5.2025 ἦταν ἀπαράδεκτη, ὂχι μόνον ὡς πρὸς τὴν διαδικασίαν, ἀλλὰ καὶ στὴν οὐσία της. Καμία ἀπὸ τὶς κατηγορίας δὲν ἐξετάσθηκε, καὶ φυσικὰ δὲν ἀποδείχθηκε. Μάλιστα, προϊόντος τοῦ χρόνου ἀπὸ τὴν 22.5.25 μέχρι σήμερα, ὅλες οἱ κατηγορίες κατέπεσαν, καὶ ἒγινε ἀντιληπτὸ ὅτι ἦσαν ἀπολύτως συκοφαντικές. Γι’ αὐτό καὶ δὲν τόλμησαν νὰ τηρήσουν τὴν προβλεπομένη διαδικασία, διότι θὰ ἀποκαλυπτόταν ἡ ἀλήθεια.

Πιο συγκεκριμένα:

Κατέπεσε ἡ πρώτη κατηγορία: Δὲν ἀποδείχθηκε καμία συνεργασία μὲ «ἀποτειχιστές». Ἀντιθέτως, ὁ Μητροπολίτης Τυχικὸς στάθηκε ἀπέναντι σέ ὅσους παρερμήνευσαν τὸν 15ο Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου.

Κατέπεσε καὶ ἡ δεύτερη κατηγορία: Δὲν ἀποδείχθηκε ὅτι ὁ Μητροπολίτης Τυχικὸς ἀρνεῖτο νὰ τελέσει μεικτοὺς γάμους. Ἀντιθέτως, τηρώντας τὴν κανονικὴ ἀκρίβεια, πρότεινε -μὲ ἰδιαίτερη ἐπιτυχία- στοὺς προσερχομένους ἑτεροδόξους νὰ βαπτισθοῦν στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία (κατά τὴν διετία τῆς ἀρχιερατείας του τέλεσε πάνω ἀπό 30 βαπτίσεις ἐνηλίκων!)· καὶ γιὰ ὅσους δὲν ἤθελαν, ἐξέδιδε κατ’ οἰκονομία ἄδεια γιὰ τέλεση μεικτοῦ γάμου (κατά τὴν διετία 2023–2025 τελέσθησαν 36 μεικτοὶ γάμοι)! Καὶ ὅμως κατεδικάσθηκε διότι -τάχα- ἀπαγόρευε μεικτοὺς γάμους!

Κατέπεσε καὶ ἡ τρίτη κατηγορία: Δὲν ἀποδείχθηκε ὅτι ὁ καθαγιασμὸς μικροῦ παρεκκλησίου πρὸς τιμὴν δύο Ἁγίων (Ἐπιφανίου καὶ Νεκταρίου Πενταπόλεως) καὶ ἑνὸς ὁσίας βιοτῆς Γέροντος ἦταν κανονικὸ ἀδίκημα ἐπισύρον τέτοια ποινή. Ἀντιθέτως, ἀποδείχθηκε ὅτι καὶ ὁ ἴδιος ὁ κατήγορός του, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Γεώργιος, εἶχε τελέσει ἐγκαίνια, ὂχι μικροῦ παρεκκλησίου, ἀλλὰ μεγαλοπρεποῦς ἐνοριακοῦ Ναοῦ ἐπ’ ὀνόματι Ἁγίου, τρία ἔτη πρὸ τῆς ἁγιοκατατάξεώς του! Καὶ τὸ χειρότερο: ὁ Ἀρχιεπίσκοπος, σέ τηλεοπτικὴ του ἐμφάνιση, γιὰ νὰ ἀποφύγει τὴν δυσκολία, κατέφυγε στὸ ψεῦδος, ἀρνούμενος τὸ γεγονὸς αὐτό!

Κατέπεσε καὶ ἡ τελευταία μομφὴ κατὰ τοῦ Μητροπολίτου Τυχικοῦ:
Δὲν ἀποδείχθηκε ὅτι ὑπῆρχαν «σοβαραὶ ἀδυναμίαι εἰς τὴν διοίκησιν καὶ διαποίμανσιν τῆς Μητροπολιτικῆς περιφερείας Πάφου» ἐκ μέρους τοῦ Ποιμενάρχου Τυχικοῦ. Ἀντιθέτως, τὸ λατρευτικόν, κατηχητικὸν καὶ ποιμαντικὸν ἔργον ποὺ ἐπιτελέσθηκε ἐντός μόλις δύο ἐτῶν τῆς ποιμαντορίας Τυχικοῦ ἦταν ἀξιοζήλευτο (βλ. «Τὸ Ποιμαντικὸ Ἔργο τοῦ Μητροπολίτου Πάφου Τυχικοῦ (2023–2025)»).

Ἄκρως ἐντυπωσιακὰ εἶναι καὶ τὰ δεδομένα τῆς οἰκονομικῆς διαχειρίσεως Τυχικοῦ στὴν Μητρόπολη Πάφου, σύμφωνα μὲ τίς ἐπίσημες Ἐτήσιες Οἰκονομικές Ἐκθέσεις (ἐγκεκριμένες ἀπὸ τήν Κεντρική Οἰκονομική Ὑπηρεσία τῆς Ἱ. Συνόδου τῆς Κύπρου):

2020:    820.760 €                       (ἀρχιερατεία Γεωργίου, νῦν Ἀρχιεπισκόπου)

2021:    607.411 €  μειωμένα κατά  213.349 €  (ἀρχιερατεία Γεωργίου, νῦν Ἀρχιεπισκόπου)

2022:    509.312 €  μειωμένα κατά    98.099 €  (ἀρχιερατεία Γεωργίου, νῦν Ἀρχιεπισκόπου)

2023:  1.100.698 €  ΑΥΞΗΜΕΝΑ  κατὰ  591.386 €  (πρῶτο ἔτος ἀρχιερατείας Τυχικοῦ)!

2024: 2.000.000 € κατ’ ἐκτίμησιν, διότι ὁ Τοποτηρητὴς Ἀρχιεπίσκοπος Γεώργιος δὲν ἔχει δημοσιεύσει τὰ στοιχεῖα... Γιατί ἄραγε; Μήπως γιὰ νὰ μὴ φανεῖ ἡ μεγάλη ἐπιτυχία τῆς διαχειρίσεως Τυχικοῦ κατὰ τὸ ἔτος 2024 καὶ στὰ οἰκονομικὰ τῆς Μητροπόλεως;

Κατὰ τὸ πρῶτο ἔτος (2023) τῆς Ἀρχιερατείας Τυχικοῦ τὰ οἰκονομικὰ τῆς Μητροπόλεως ὑπερδιπλασιάσθηκαν (ἄνω τοῦ 116%), ἐνῶ τὰ προηγούμενα δύο ἔτη (2021 καὶ 2022 – Ἀρχιερατεία Γεωργίου) ὑπῆρξε μείωση τῆς τάξεως τοῦ 16% καὶ 25%.

Δὲν θὰ πρέπει ὁ “τοποτηρητὴς” τῆς Μητροπόλεως καί Ἀρχιεπίσκοπος Γεώργιος ὑπευθύνως καὶ μὲ συγκεκριμένα στοιχεῖα νὰ ἐξηγήσει στὸν πιστὸ λαὸ τί συμβαίνει μὲ τὸν ὀβολὸ του; Ποῦ ὀφείλεται ἡ μείωση ἐπὶ διαχειρίσεως Γεωργίου καὶ πῶς ἐξηγεῖται ἡ μέσα σὲ μόλις δύο χρόνια ἐκθετικὴ αὔξηση ἐπὶ Τυχικοῦ; Πάντως, στήν Ἑλλάδα, ἐὰν εἶχαν δημοσιευθεῖ τέτοια στοιχεῖα, σίγουρα θὰ εἶχε ἐπιληφθεῖ ὁ οἰκονομικὸς εἰσαγγελέας…

Συνεπῶς, ἕνα εἶναι σίγουρο καὶ ἀδιαμφισβήτητο: Ἡ Μητρόπολη Πάφου στὴ διετία Τυχικοῦ (2023–2025) γνώρισε ἀπίστευτη ἄνθηση καὶ στὸν πνευματικὸ τομέα καὶ στὰ οἰκονομικά.

Αὐτὸ ἀκριβῶς ζήλεψε ὁ διάβολος καὶ τὰ ὄργανά του καὶ μεθόδευσαν τὴν ἔκπτωσίν του…

Ἡ ἐξέταση τοῦ ἐκκλήτου ἀπὸ τὴν Πατριαρχικὴ Σύνοδο.

Καὶ ὅμως μία τέτοια ἀπόφαση προδήλως ἀντικανονική, ἀντικαταστατική, παράνομη, ἄδικη, ἐν πλήρει ἀντιθέσει πρὸς τὸ περὶ δικαίου αἴσθημα τοῦ νομικὰ πολιτισμένου κόσμου, ἐπικυρώθηκε ἀπὸ τὸν Οἰκουμενικὸν Θρόνον τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τὸν «φύλακα τῆς κανονικῆς τάξεως» ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ τοῦ Χριστοῦ!

Ἀκόμα πιό θλιβερὰ ἐντυπωσιακό: ἡ Πατριαρχικὴ Σύνοδος ἀποδέχθηκε μεν τὸ ἔκκλητον τοῦ Μητροπολίτου Τυχικοῦ, ἀφοῦ διεπίστωσε καὶ ἐδήλωσε ὅτι πράγματι ὑπῆρξε κακοδικία, ἀλλὰ ἀντιφάσκουσα εἰς ἑαυτήν ἀποδέχθηκε καὶ ἐπικύρωσε τὸ ἀποτέλεσμα τῆς κακοδίκου δίκης!

Βεβαίως λέει πολὺ… κομψὰ ὅτι «διεπιστώθησαν παραλείψεις κατὰ τὴν ἐν τῇ Ἱερᾷ Συνόδῳ τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου ἐκδίκασιν τῆς ὑποθέσεως τοῦ Μητροπολίτου Τυχικοῦ ὡς πρὸς τὰς προβλέψεις τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτου αὐτῆς».

Τόσον ἁπλά: «διεπιστώθησαν παραλείψεις»!

Παναγιώτατε, Σεβασμιώτατοι, 

ἡ περιφρόνηση τῆς Ἀρχιερατικῆς Τιμῆς καὶ Ἀξίας, ἡ καταστρατήγηση ὅλης τῆς δικονομίας τήν ὁποία προβλέπουν οἱ ἱεροὶ Κανόνες, ὁ Καταστατικὸς Χάρτης, τὸ κοσμικὸ Δίκαιο, οἱ Διεθνεῖς Συμβάσεις περὶ δικαίας δίκης, ὁ πανανθρώπινος σεβασμὸς τῶν δικαιωμάτων τοῦ κατηγορουμένου θεμελιωμένος στήν Παλαιά Διαθήκη καὶ κατακτημένος ἀπὸ τὸν νομικὸ πολιτισμό, μὲ μίαν λέξιν: τὸ ὅτι ἡ Κυπριακὴ Σύνοδος δὲν ἄφησε τίποτε ὄρθιο, γιὰ τὴν Πατριαρχικὴ Σύνοδο εἶναι ἁπλές «παραλείψεις», οἱ ὁποῖες ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ μποροῦν νὰ προσπεραστοῦν;

Δυσκολεύομαι νὰ σχολιάσω τὴν ἑπόμενην φράση τῆς ἀπὸ 17.10.25 Πατριαρχικῆς καί Συνοδικῆς Ἀποφάσεως ἐπὶ τῆς ἐκκλήτου προσφυγῆς τοῦ Μητροπολίτου Τυχικοῦ: «οὐχ ἧττον ὅμως ἅπαντα τὰ μέλη τῆς Ἁγίας καὶ Ἱερᾶς Συνόδου, ἐπὶ τῆς οὐσίας κρίνοντα, ἐπεκύρωσαν ὁμοφώνως τὴν συνοδικὴν ἀπόφασιν τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας Κύπρου».

Διερωτῶμαι καὶ ἐρωτῶ: τί σημαίνει τὸ «ἐπὶ τῆς οὐσίας κρίνοντα»; Ἔκριναν -δηλαδὴ δίκασαν- «ἐπὶ τῆς οὐσίας» τὴν ὑπόθεσιν, καὶ αὐτό θεωρεῖται ἐκκλησιαστικὴ δικαιοσύνη; Πραγματοποιήθηκε ἄραγε ἡ προφητικὴ ἀπαίτηση «ποιεῖτε κρίσιν καὶ δικαιοσύνην καὶ ἐξαιρεῖσθε διηρπασμένον ἐκ χειρὸς ἀδικοῦντος αὐτόν»; Δὲν τολμῶ νὰ ἀπαντήσω…

Ὁ σχολιασμὸς αὐτῆς τῆς Συνοδικῆς ἀποφάσεως ἀπαιτεῖ πολυσέλιδη μελέτη. Ἐπὶ τοῦ παρόντος ἂς προβληματισθοῦμε: πῶς θὰ αἰσθανόμαστε γιὰ τὸ Κράτος Δικαίου τῆς χώρας μας ἐὰν ἀκριβῶς αὐτή  ἡ διαδικασία, ἡ ὁποία ἀκολουθήθηκε στό Φανάρι στίς 17.10.25 γιά τήν ἐκδίκαση τοῦ ἐκκλήτου, ἐφαρμοζόταν καί στήν ἐκδίκαση τῶν ἐφέσεων καί ἀναιρέσεων στά ποινικά δικαστήρια τῆς χώρας μας; Θὰ ἦταν τοῦτο τιμητικὸ γιά τή χώρα; Θὰ ἀνεχόμαστε νὰ δικασθοῦμε σέ τέτοιες συνθῆκες; Οὔτε κατὰ διάνοιαν! Πῶς ὅμως τὸ ἀνεχόμαστε στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καὶ σιωποῦμε μοιρολατρικά; Γιατί, ἄραγε, ἀπαιτοῦμε ἢ μᾶλλον θεωροῦμε φυσικὸ καὶ αὐτονόητο ὅτι ἡ κοσμικὴ δικαιοσύνη πρέπει νὰ εἶναι πιὸ δίκαιη ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστική; Δὲν εἶναι αὐτὸ κατάντημα τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας ζωῆς προσωπικὰ καὶ συλλογικά; Δὲν εἶναι αὐτὸ ἔκπτωση τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ Σῶμα Χριστοῦ σὲ μεσαιωνικὸ φέουδο ὑπὸ ἀνεξέλεγκτο ἡγεμόνα;

Καὶ δυστυχῶς, τὰ ἐρωτήματα πολλαπλασιάζονται ὅταν συγκρίνουμε τὴν ὑπόθεση Τυχικοῦ μὲ τὶς ἄλλες δύο περιπτώσεις ἐκκλήτου ποὺ εἴδαμε πιὸ πάνω.

Πῶς γίνεται σὲ δύο παρόμοιες ὡς πρὸς τὸ ἀντικείμενο τοῦ ἐκκλήτου ὑποθέσεις νὰ ἔχουμε ἐντελῶς διαφορετικὲς ἀποφάσεις τοῦ ἰδίου Ὀργάνου;

Καὶ στὴν περίπτωση τοῦ καταδικασμένου Π.Μ. τέως Μητροπολίτη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ στὴν περίπτωση τοῦ Μητροπολίτη Πάφου Τυχικοῦ τὸ ἀντικείμενο τοῦ ἐκκλήτου ἦταν παρόμοιο: ἡ ἄρνηση καὶ τῶν δύο Ἐκκλησιῶν (Ἑλλάδος καὶ Κύπρου) νὰ προχωρήσουν σὲ κανονικὴ δίκη μὲ βάση τοὺς ἱεροὺς Κανόνες καὶ τὶς ἰσχύουσες κατὰ περίπτωση διατάξεις τῶν Καταστατικῶν τους Χαρτῶν, καὶ τὸ αἴτημα καὶ στὰ δύο ἔκκλητα ἦταν τὸ ἴδιο: «δικάστε με ὅπως προβλέπεται»!

Στὴ μία περίπτωση τοῦ τέως Μητροπολίτη Π.Μ., ἡ Πατριαρχικὴ Σύνοδος ἔκανε πλήρως δεκτὸ τὸ αἴτημα τοῦ ἐκκαλοῦντος, δὲν εἰσῆλθε στὴν οὐσία καὶ ἀνέπεμψε τὴν ὑπόθεση πάλι στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος γιὰ νὰ τὴν εἰσαγάγει σὲ κανονικὴ δίκη, δικαιώνοντας τὸν τέως Μητροπολίτη. Καὶ αὐτὸ ἔγινε τρεῖς φορές· καὶ στὰ τρία ἔκκλητα ποὺ κατέθεσε ὁ τέως Μητροπολίτης δικαιώθηκε ἀπὸ τὴν Πατριαρχικὴ Σύνοδο!

Ἀντίθετα, στὴν περίπτωση τοῦ Μητροπολίτη Τυχικοῦ ἡ Πατριαρχικὴ Σύνοδος διαπίστωσε ὅτι δὲν ἔγινε κανονικὴ δίκη ἀλλὰ δὲν ἔκανε δεκτὸ τὸ αἴτημά του, οὔτε ἀνέπεμψε τὴν ὑπόθεση πίσω στὴν Ἐκκλησία τῆς Κύπρου γιὰ νὰ προχωρήσει σὲ κανονικὴ καὶ δίκαιη δίκη, ἀλλὰ -ὡς μὴ ὄφειλε, διότι δὲν εἶχε τὰ ἀπαραίτητα στοιχεῖα (π.χ. μάρτυρες κατηγορίας καὶ ὑπερασπίσεως)- ἀπεφάνθη ἐπὶ τῆς οὐσίας τῆς ὑποθέσεως καὶ ἐπικύρωσε τὴν καταδικαστικὴ ἀπόφαση καταδικάζοντας τὸν Μητροπολίτη!

Πῶς γιὰ τὴν ἴδια ὑπόθεση τὸ ἴδιο δικαστικὸ Ὄργανο ἐκδίδει ἐντελῶς ἀντίθετη ἀπόφαση; Ποῦ ὀφείλεται;

Μήπως στὰ πρόσωπα τῶν ἐκκαλούντων; Δὲν θέλω νὰ τὸ πιστέψω! Γιατί ὁ δικαιωθεὶς ἀπὸ τὴν Πατριαρχικὴ Σύνοδο τέως Μητροπολίτης εἶχε καταδικαστεῖ σὲ 6ετὴ φυλάκιση γιὰ κακούργημα, εἶχε καταθέσεις ἄνω τοῦ 1.500.000 € σὲ offshore καὶ κυκλοφοροῦσαν κασέτες μὲ αἰσχρὲς συνομιλίες του, ἐνῶ ὁ καταδικασθεὶς ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο Μητροπολίτης Πάφου Τυχικός εἶναι πάμπτωχος καὶ, δόξα τῷ Θεῷ, ἀνεπίληπτος στὴ διαχείριση τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ χρήματος καὶ ἰδιαίτερα αὐστηρὸς στὴν προσωπική του ζωή.

Μήπως οἱ Πατριαρχικὲς ἀποφάσεις ἐξαρτῶνται ὄχι ἀπὸ τὰ πρόσωπα τῶν προσφευγόντων διὰ τοῦ ἐκκλήτου ἀλλὰ ἀπὸ τὰ πρόσωπα τῶν Προέδρων τῶν τοπικῶν Συνόδων τῶν ἀντιστοίχων Ἐκκλησιῶν; Δὲν μπορῶ νὰ τὸ γνωρίζω.

Ὀφείλω ὅμως νὰ σημειώσω ὅτι α) στὴν περίπτωση τοῦ δικαιωθέντος ἀπὸ τὴν Πατριαρχικὴ Σύνοδο τέως Μητροπολίτη, τὸ Πατριαρχεῖο ἀκύρωσε τὴ Συνοδικὴ ἀπόφαση ποὺ ἐκδόθηκε ἀρχικά ὑπὸ τὴν προεδρία τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Χριστοδούλου, δημιουργώντας σοβαρὸ πρόβλημα στὸν ἀείμνηστο Χριστόδουλο καὶ γενικότερα στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος… 

β) Ἡ καταδικαστικὴ γιὰ τὸν Μητροπολίτη Τυχικὸ ἀπόφαση μήπως ὀφείλεται σὲ ὅσα κυκλοφόρησαν πολὺ ἔντονα στὴν Κύπρο; Εἰπώθηκε δημοσίως καί ἐπωνύμως⁵ σὲ τηλεοπτικὲς ἐκπομπὲς ὅτι, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ὅλοι ἀναγνωρίζουν τὸ ἄδικο τῆς ἀποφάσεως ἐναντίον τοῦ Τυχικοῦ, ἐν τούτοις ἡ ἀπόφαση τοῦ Πατριαρχείου δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἄλλη ἀπὸ τὴν ἐπικύρωση τῆς ἐπιθυμίας τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Γεωργίου καὶ τῆς ἔκπτωσης τοῦ Μητροπολίτη Τυχικοῦ, γιὰ δύο λόγους:

i) διότι τὸ Πατριαρχεῖο ἔχει ἀνάγκη τὴν ὑποστήριξη τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Γεωργίου στὸ Οὐκρανικὸ Αὐτοκέφαλο, ἀφοῦ μόνο τρεῖς ἑλληνόφωνες Ἐκκλησίες τὸ ἀναγνωρίζουν. Μάλιστα εἶχε κυκλοφορήσει καὶ ἀπὸ ἀρχιερατικὰ χείλη, καὶ εἶχε δημοσιευθεῖ στὸ διαδίκτυο, ὅτι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Γεώργιος εἶχε διαμηνύσει ὅτι ἂν τὸ Πατριαρχεῖο δὲν τὸν δικαιώσει, αὐτὸς θὰ πάψει νὰ μνημονεύει τὸν «Μητροπολίτη» Κιέβου Ἐπιφάνιο τῆς αὐτοκεφάλου ἐκκλησίας!

ii) τὸ Πατριαρχεῖο δὲν μπορεῖ παρά νὰ δικαιώσει τόν Γεώργιο καί τὴν Κυπριακή Σύνοδο, διότι ἡ Ἐκκλησία τῆς Κύπρου τὸ χρηματοδοτεῖ γενναῖα!

Καὶ οἱ δύο αὐτοὶ λόγοι εἶχαν ὑποστηριχθεῖ καὶ ἀπὸ τηλεοράσεως, ἀπὸ θεολόγο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου ποὺ γνωρίζει πολὺ καλά τὰ ἐκκλησιαστικὰ παρασκήνια. Ἀσφαλῶς ἐγὼ δὲν υἱοθετῶ τέτοιες προσεγγίσεις, οὔτε (θέλω νὰ) γνωρίζω οὔτε μπορῶ νὰ σχολιάσω… Πάντως τέτοιες φῆμες εἶναι ἂκρως προσβλητικὲς καὶ γιὰ τὴν Ἐκκλησία τῆς Κύπρου καὶ γιὰ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο καὶ γιὰ ὅλη τὴν Ὀρθοδοξία! Ἂν τώρα ὑπάρχει καὶ κάποια δόσις ἀληθείας, τότε ὁ Θεὸς νὰ μᾶς ἐλεήσει!

Ἀναφορικὰ μὲ τὴ σύγκριση τῆς Πατριαρχικῆς Ἀποφάσεως γιὰ δικαίωση τῶν ἐκκλήτων ἀναφορῶν τῶν Οὐκρανῶν καὶ ἀντίστροφα τῆς καταδίκης τοῦ Τυχικοῦ, ὅλοι ἀντιλαμβάνονται ὅτι τὰ μέτρα δὲν συγκρίνονται. Φυσικὰ καὶ δὲν ἀποροῦμε γιατί δικαιώθηκαν οἱ καθηρημένοι, ἀφορισμένοι, ἀχειροτόνητοι καὶ σχισματικοὶ Οὐκρανοί! Πάνω σὲ αὐτὴ τὴ “δικαίωση” θεμελιώθηκε τὸ —σαθρὸ— οἰκοδόμημα τοῦ Οὐκρανικοῦ Αὐτοκεφάλου γιὰ τὴν ὑλοποίηση τῶν γνωστῶν γεωπολιτικῶν σχεδιασμῶν.
Ἀντίθετα, ὁ νέος στὴν ἡλικία καὶ στὴν Ἀρχιερωσύνη Μητροπολίτης Τυχικός μὲ τὴν ἀγάπη τοῦ λαοῦ του, τὴν παράξενη -γιὰ ὁρισμένους- ἐμμονή του στὴν ἐκκλησιαστικὴ Παράδοση καὶ τὴν καθαρότητα καὶ διαφάνεια τῆς βιωτῆς του, ὥστε νὰ μὴν μπορεῖ νὰ γίνει ἀντικείμενο ἐκβιασμοῦ, ἂν δικαιωθεῖ εἶναι ἐν δυνάμει πολὺ ἐπικίνδυνος γιὰ πνευματικοὺς–ἐκκλησιαστικοὺς λόγους, ποὺ ὅμως ἔχουν ἄμεσο ἀντίκτυπο καὶ στὴν γεωπολιτική!  Ὁ νοῶν νοείτω!

Ἔτσι, στὶς 17 Ὀκτωβρίου 2025 ἡ Πατριαρχικὴ Σύνοδος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου ἐπικύρωσε τὴν ἀπόφαση τῆς Συνόδου τῆς Κύπρου καὶ μαζί μέ αὐτὴ ἐπικύρωσε τὴν κακοδικία καὶ ὅλο τὸ ἦθος καὶ τὸ ὕφος ποὺ τόσο ἔντονα καὶ προκλητικὰ ἐμφάνισε ἡ Ἐκκλησιαστικὴ Ἡγεσία τῆς Κύπρου.

Παράλληλα, ἡ Πατριαρχικὴ Ἀπόφαση καταδίκασε τὸν Μητροπολίτη Πάφου Τυχικὸ καὶ μαζί μ’ αὐτόν κατεδίκασε τὴν ἐκκλησιαστικὴ τάξη, τὴν κανονικὴ παράδοση καὶ τὴν ἴδια τὴν Ἐκκλησία τῆς Κύπρου.

Πρωτίστως καὶ κυρίως καταδίκασε καὶ τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ νὰ ὑποστεῖ τὴν ὀρφάνια ἀπὸ τὸν φυσικὸ πνευματικὸ του Πατέρα καὶ νὰ ἀποδεχθεῖ σὲ λίγο καιρὸ ὡς πατριὸ ἕνα «μοιχεπιβάτη», τάχα, «εἰς τύπον καὶ τόπον Χριστοῦ»! Γιά νὰ ἐπικαλεστῶ τὸν Ἰ. Χρυσόστομο, ὁ ὁποῖος καὶ αὐτὸς ὅταν ἐκθρονίστηκε ἀπὸ τὴ μανία ἑνὸς ἄλλου «θηρίου», τοῦ Ἀλεξανδρείας Θεοφίλου, ἔγραψε πρὸς τὸν ἐπίσκοπο Κυριακὸ ἀναφερόμενος στὸν διάδοχό του Ἀρσάκιο: «Ἤκουσα γὰρ κἀγὼ περὶ τοῦ λήρου (φλύαρου) ἐκείνου τοῦ Ἀρσακίου,… ὅτι ἔθλιψε τοὺς ἀδελφοὺς ὅλους μὴ θέλοντας αὐτῷ κοινωνῆσαι· πολλοὶ δὲ αὐτῶν δι’ ἐμέ καὶ ἐν τῇ φυλακῇ ἀπέθανον [Μακαριώτατε Κύπρου, βλέπετε καί κάποιοι ἂλλοι παλαιότερα εἶχαν ἀρνηθεῖ τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία, εἶχαν ἀποτειχίσει (!) τόν «λῆρο ἐκεῖνον Ἀρσάκιον», πού τούς ἐπέβαλαν γιά ἐπίσκοπο, ὡς διάδοχο τοῦ ἀδίκως ἐκθρονισθέντος Χρυσοστόμου⁶!] Ὁ γὰρ προβατόσχημος ἐκεῖνος λύκος, ὁ σχῆμα μὲν ἔχων ἐπισκόπου, μοιχὸς δὲ ὑπάρχων· ὡς γὰρ ἡ γυνὴ μοιχαλίς χρηματίζει, ἧ ζῶντος τοῦ ἀνδρὸς ἑτέρῳ συναφθεῖσα, οὕτω καὶ οὗτος μοιχός ἐστιν, οὐ σαρκὸς ἀλλὰ πνεύματος· ζῶντος γὰρ ἐμοῦ ἥρπασε μοι τὸν θρόνον τῆς Ἐκκλησίας» (Ἰ. Χρυσόστομος, ἐπιστολή ρκε΄, «Πρός Κυριακόν ἐπίσκοπον ἐν ἐξορία ὂντα καί αὐτόν», ΕΠΕ 36, 240-242).  Καὶ σέ  ἄλλη ἐπιστολή γράφει : «Ὅταν ἀκούσεις τῶν Ἐκκλησιῶν ἡ μὲν κατέδυ (βυθίστηκε), ἡ δὲ σαλεύεται, ἑτέρα χαλεποῖς περιαντλεῖται κύμασιν (ταράσσεται ἀπό φοβερά κύματα), ἡ μὲν λύκον ἀντὶ ποιμένος λαβοῦσα, ἡ δὲ πειρατὴν ἀντὶ κυβερνήτου, ἡ δὲ δήμιον ἀντὶ ἰατροῦ, ἄλγει» (Ἰ. Χρυσοστόμου, «πρός Ὀλυμπιάδαν», ἐπιστολή η΄, ΕΠΕ 37, 386). 

Δυστυχῶς, ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία ἐπαναλαμβάνεται στὶς μέρες μας στὴν Κύπρο. Καὶ ἡ Πάφος καλεῖται νὰ ζήσει τὴν μετὰ–Τυχικὸ ἐποχή, ὅπως ἡ Κωνσταντινούπολη τὴ μετὰ–Χρυσόστομον περίοδο μὲ «λύκον ἀντὶ ποιμένος, πειρατὴν ἀντὶ κυβερνήτου, δήμιον ἀντὶ ἰατροῦ». Στὴν Πάφο, μετὰ τὴν ἄδικη ἐκθρόνιση τοῦ Τυχικοῦ, θὰ ἐγκατασταθεῖ, κατὰ τὸν Ἰ. Χρυσόστομο: «προβατόσχημος λύκος, ὁ σχῆμα μὲν ἔχων ἐπισκόπου, μοιχὸς δὲ ὑπάρχων… μοιχὸς ἐστίν, οὐ σαρκὸς ἀλλὰ πνεύματος· ζῶντος γὰρ τοῦ κανονικοῦ ἐπισκόπου Τυχικού ἥρπασε τὸν θρόνον τῆς Ἐκκλησίας»!

Τέλος, ἡ Πατριαρχικὴ ἀπόφαση τῆς 17.10.2025 ἀποτελεῖ τὸ πλέον καίριο πλήγμα κατὰ τοῦ ἰδίου τοῦ θεσμοῦ τῆς ἐκκλήτου ἀναφορᾶς στὸν Οἰκουμενικὸ Θρόνο! Ἀλήθεια, ποῖος κληρικὸς θὰ τολμήσει πάλι νὰ ἀναζητήσει τὸ δίκαιό του ἔχοντας κατὰ νοῦν τὴν «ὑπόθεση Τυχικός»; Ἐκτὸς ἐὰν ὁμοιάζει ὡς πρὸς τὸ ἦθος καὶ τὶς δυνατότητες πρὸς τὸν συγχωρεμένο Π.Μ., τὸν τέως Μητροπολίτη, ἢ τοὺς καθηρημένους, ἀφορισμένους καὶ ἀχειροτόνητους Οὐκρανούς! Τότε, σίγουρα θὰ δικαιωθεῖ!

Ποῖος ἀμφιβάλλει ὅτι ὅταν στὸ ἑξῆς κάποιοι ἐνώπιον τῆς Πανορθοδόξου Κοινωνίας τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν θὰ ἐπικαλοῦνται σθεναρά καὶ θὰ ὑποστηρίζουν λόγῳ καὶ γραφίδι τὸ «κανονικὸ δικαίωμα τοῦ ἐκκλήτου», πολλοὶ πιστοὶ θὰ μειδιοῦν ἢ θὰ γελοῦν, διότι θὰ τὸ ἐκλαμβάνουν ὡς ἀνέκδοτο; Ἀς ἀναλογιστοῦμε, τότε, ποῖος θὰ ἔχει τὴν εὐθύνη ἔναντι τοῦ πιστοῦ λαοῦ, τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς ἱστορίας.

Μέ πολλή θλίψη καί ὀδύνη γιά τόν θεσμό ὁ ὁποῖος ἀπό ἐγγύηση δικαιοσύνης κατάντησε ἐπιβράβευση ἀδικίας…

Ἀναστάσιος Γκοτσόπουλος
Πρεσβύτερος

Υποσημειώσεις:
1) Ἀναλυτικά βλ. π. Ἀν. Γκοτσοπούλου, Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρώμης καί ὁ ἐπίσκοπός της στά Πρακτικά καί στίς ἀποφάσεις τῶν Οικουμενικῶν Συνόδων, 22025, σ. 303-324.
2) Παν. Λαζαράτου, «Τό “ἒκκλητον”  ἐνώπιον τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας», Νομοκανονικά 2(2018), σ. 22.
3) Ἀναλυτικά βλ. Ἰω. Καστανάς, Τό ἒκκλητον ἐνώπιον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου στήν Ἐκκλησία τῆς Κύπρου, ἐκδ. Hippasus 2022, σ. 64-70.
4) Σύμφωνα μέ δημοσιογραφικές πληροφορίες, διότι δέν ἒχει δημοσιευθεῖ ἡ ἀπόφαση, οἱ δέκα Ἀρχιερεῖς πού ψήφισαν τήν ἒκπτωση τοῦ Μητροπολίτη Πάφου Τυχικοῦ εἶναι: Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου Γεώργιος, Κιτίου Νεκτάριος, Κυρηνείας Χρυσόστομος, Κωνσταντίας–Ἀμμοχώστου Βασίλειος, Κύκκου καί Τηλλυρίας Νικηφόρος, Ταμασοῦ καί  Ὀρεινῆς Ἠσαΐας,  Τριμυθοῦντος καί Λευκάρων Βαρνάβας, Καρπασίας Χριστόφορος, Μεσαορίας Γρηγόριος, ἐνῶ οἱ ἕξι μειοψηφίσαντες εἶναι: Λεμεσοῦ Ἀθανάσιος, Μόρφου Νεόφυτος, Ἀρσινόης Παγκράτιος, Ἀμαθοῦντος Νικόλαος, Λήδρας Ἐπιφάνιος, Νεαπόλεως Πορφύριος.
5) Γ. Αναστασίου-ΕΟΔ, «Ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου, τα ευρώ και το Φανάρι»
6) Ὁ Ἰω. Χρυσόστομος ἐπαινεῖ τοὺς πιστοὺς τῆς Κωνσταντινουπόλεως οἱ ὁποῖοι ὑπέφεραν τά πάνδεινα ἐπειδή ἀρνήθηκαν τὴν κοινωνία μὲ τὸν διάδοχό του,  ἡ δὲ Ἐκκλησία τοὺς ἔχει κατατάξει στὸν χορὸ τῶν Ἁγίων (π.χ. τὴ Διακόνισσα Ὀλυμπιάδα), (βλ. Ἀν. Γκοτσόπουλος, «Ὁ Ἅγ. Ἰω. Χρυσόστομος καὶ τὸ “σχίσμα” τῶν Ἰωαννιτῶν», 27.1.2023)

Προηγουμένως η ΕΟΔ έγραψε για τον διωγμό του Επισκόπου Τυχικού.