Ποιο όνομα θα δώσουμε στο παιδί;Παρεμβάσεις των πεθερικών και καυγάδες
Οι γονείς του ζευγαριού και η «ιερή» διεκδίκηση του ονόματος
Όταν η χαρά της βάπτισης, σκοντάφτει στο… όνομα
Η στιγμή που ένα ζευγάρι περιμένει παιδί είναι γεμάτη χαρά, προσμονή και τρυφερότητα. Κάπου όμως ανάμεσα στα ρούχα του μωρού, τις εξετάσεις και τα όνειρα για το μέλλον, εμφανίζεται μια ερώτηση που για κάποιους μοιάζει απλή, αλλά για άλλους γίνεται αιτία έντασης: «Ποιο όνομα θα δώσουμε στο παιδί;».
Κυρίες και κύριοι, καλώς ήρθατε στην πιο συχνή αιτία έντονης διαφωνίας ενός ζευγαριού, πρίν τη βάπτιση.
Στα Ελληνικά σπίτια, η συζήτηση αυτή σπάνια μένει ήρεμη. Ξεκινά πάντα με καλές προθέσεις, με ένα χαμόγελο, με μια ατάκα τύπου «εντάξει μωρέ, θα το βρούμε», αλλά όσο πλησιάζει η μέρα της βάφτισης ή όσο βαραίνει η παράδοση, ξυπνά ένας πόλεμος παλιός, σχεδόν κληρονομικός.
Γιατί στην Ελλάδα, το όνομα δεν είναι απλώς ένα όνομα, είναι μνήμη, τιμή, συνέχεια και πολλές φορές… νάρκη.
Ξαφνικά οι γονείς των δύο πλευρών μπαίνουν στο κάδρο. Ο παππούς που περιμένει να ακούσει το όνομά του, η γιαγιά που θεωρεί δεδομένο ότι το παιδί “πρέπει” να πάρει το δικό της, ο άλλος παππούς που νιώθει ήδη αδικημένος, η άλλη γιαγιά που λέει χαμηλόφωνα ότι “έτσι είναι το σωστό”. Το ζευγάρι, που πριν λίγο συζητούσε τρυφερά για καροτσάκια και δωμάτια μωρού, αρχίζει τώρα να αισθάνεται ότι βρίσκεται στη μέση ενός αόρατου σχοινιού που το τραβούν από δύο πλευρές. Εκεί αρχίζουν τα βλέμματα, τα υπονοούμενα, τα “δεν το εννοώ άσχημα αλλά…” και η πίεση που δεν δηλώνεται, αλλά ριζώνει. Η νέα μαμά φοβάται ότι θα στενοχωρήσει τον πατέρα της. Ο νέος μπαμπάς νιώθει πως αν δεν τιμήσει τον δικό του πατέρα, θα φανεί αχάριστος. Και το ζευγάρι, αντί να συζητάει με ηρεμία τι τους αρέσει, παλεύει να μη δυσαρεστήσει τον καθένα γύρω τους, λες και το παιδί ανήκει σε όλους εκτός από τους ίδιους.
Και μέσα σε όλη αυτή την ένταση, πολλοί επικαλούνται την Εκκλησία: «Η Εκκλησία λέει να δώσουμε το όνομα του παππού!», «έτσι είναι η παράδοση!». Στην πραγματικότητα όμως, η Εκκλησία δεν επιβάλλει την ονοματοδοσία από παππούδες και γιαγιάδες, αυτό είναι καθαρά Ελληνικό κοινωνικό κατάλοιπο. Η Εκκλησία ενδιαφέρεται να δοθεί όνομα Αγίου, όχι να διατηρηθεί οικογενειακή ιεραρχία. Πολλοί Ιερείς μάλιστα το λένε ξεκάθαρα, το όνομα είναι επιλογή των γονιών, όχι εργαλείο υποχρέωσης. Όμως αυτή η φωνή συχνά χάνεται μέσα στην πίεση της οικογένειας, και η παράδοση γίνεται όπλο. Έτσι, το ζευγάρι που θα έπρεπε να αποφασίζει μόνο του, με βάση την αγάπη και την προσωπική του αλήθεια, καταλήγει να τσακώνεται μέσα στη νύχτα, να πληγώνει ο ένας τον άλλον, να θυμάται παλιές οικογενειακές κόντρες, και να μετατρέπει ένα όμορφο θέμα σε πόλεμο που κανείς δεν ήθελε πραγματικά.
Στο τέλος, το παιδί παίρνει ένα όνομα. Όποιο κι αν είναι, το μωρό δεν ξέρει τίποτα από τις μάχες που προηγήθηκαν. Το ζευγάρι όμως μένει με μια γεύση πικρίας, ένα μικρό ή μεγάλο παράπονο, μια αίσθηση ότι παραχώρησε κάτι. Κι εκεί ακριβώς φαίνεται πόσο σημαντικό είναι να μιλάμε ανοιχτά, να προστατεύουμε τη σχέση από εξωτερικές πιέσεις και να θυμόμαστε κάτι απλό αλλά συχνά ξεχασμένο,το παιδί δεν είναι μνημείο οικογενειακής παράδοσης.
Είναι μια νέα ζωή, μια νέα αρχή και το όνομά του πρέπει να είναι επιλογή αγάπης, όχι αποτέλεσμα μάχης.
