Από την πτώση του ανθρώπου στην ενανθρώπιση του Θεανθρώπου

Από την πτώση του ανθρώπου στην ενανθρώπιση του Θεανθρώπου - Φωτογραφία: Romfea.gr

Η ενανθρώπιση του Θεού Λόγου είναι το σημαντικότερο γεγονός της ανθρώπινης ιστορίας, διότι δι’ αυτής συντελέστηκε η αναδημιουργία και η σωτηρία του πεσόντος στην αμαρτία ανθρώπου και η ανακαίνιση ολοκλήρου του κτιστού κόσμου.

Πρόκειται για μέγα και ανεξήγητο μυστήριο, το «ἀποκεκρυμμένον ἀπὸ τῶν αἰώνων καὶ ἀπὸ τῶν γενεῶν», το οποίο «νυνὶ ἐφανερώθη τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ» (Κολ.1,26), ως «οἰκονομία τοῦ μυστηρίου τοῦ ἀποκεκρυμμένου ἀπὸ τῶν αἰώνων ἐν τῷ Θεῷ» (Εφ.3,9), ως «οἰκονομίαν τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ» (Εφ.3,2).

Το δε όλο θείο σχέδιο για την απολύτρωσή μας αποκαλείται από την Εκκλησία μας ως «Θεία Οικονομία», σημαίνοντας το σχέδιο και τον τρόπο με τον οποίο ο Θεός ενεργεί μέσα στην ιστορία για τη σωτηρία του ανθρώπου.

Σύμφωνα με την βιβλική αποκάλυψη, ο Θεός δημιούργησε τον κτιστό κόσμο δια του Υιού και Λόγου Του, κινούμενος από άμετρη αγάπη, για να κοινωνήσει και σε άλλα πλάσματα την δική Του μακαριότητα.

Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης μαρτυρεί πως «πάντα δι’ αὐτοῦ ἐγένετο, καὶ χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδὲ ἓν ὃ γέγονεν» (Ιωάν.1,3) και ο Απόστολος Παύλος διευκρινίζει ότι «ὅτι ἐν αὐτῷ ἐκτίσθη τὰ πάντα, τὰ ἐν τοῖς οὐρανοῖς καὶ τὰ ἐπὶ τῆς γῆς, τὰ ὁρατὰ καὶ τὰ ἀόρατα, εἴτε θρόνοι εἴτε κυριότητες εἴτε ἀρχαὶ εἴτε ἐξουσίαι· τὰ πάντα δι' αὐτοῦ καὶ εἰς αὐτὸν ἔκτισται· καὶ αὐτός ἐστι πρὸ πάντων, καὶ τὰ πάντα ἐν αὐτῷ συνέστηκε…» (Κολ.1,15-17).

1. Η δημιουργία και η πτώση του ανθρώπου

Ο Θεός δια του Λόγου, δημιούργησε και τον άνθρωπο, ως κορυφαίο πλάσμα Του, «κατ’ εικόνα και ομοίωσιν» Αυτού (Γέν.1,26), «βραχύ τι παρ’ ἀγγέλους» και τον εστεφάνωσε «δόξῃ καὶ τιμῇ» (Εβρ.2,7), προορισμένον να ζει σε κοινωνία με τον Δημιουργό του και να πορεύεται προς την τελείωση Του. Του έδωσε ιδιαίτερες δυνατότητες, ώστε, κάνοντας καλή χρήση αυτών, να αναχθεί ως και αυτή την κατά χάριν θέωσή του.

Όμως δυστυχώς εκείνος, κάνοντας κατάχρηση του υπέρτατου δώρου της ελευθερίας και του αυτεξουσίου του, εξέπεσε και εκτράπηκε από τον ουρανόδρομο προορισμό του.

Η ελευθερία, ως συστατικό στοιχείο της ανθρώπινης φύσεως, κατέστη το μέσο τόσο της υπακοής όσο και της πτώσεως. Η φύση του υπετάγη στη φθορά, η οποία οδηγεί αναπόφευκτα στον θάνατο.

Η παρακοή των πρωτοπλάστων επέφερε τη διατάραξη της σχέσεως ανθρώπου και Θεού, την είσοδο της φθοράς και την κυριαρχία του θανάτου.

Όπως επισημαίνει ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, η αποστέρηση της θείας κοινωνίας είχε ως άμεσο αποτέλεσμα τη φθορά της ανθρώπινης υπάρξεως, «Ὁ Θεός δημιούργησε τόν ἄνθρωπο σέ πλήρη κοινωνία μαζί του (τόν δημιούργησε γιά νά μείνει ἄφθαρτος, τόν ἀνέβασε στήν ἀθανασία μέ τό νά τόν κρατᾶ κοντά του).

Ἐμεῖς, ὅμως, αὐτά τά γνωρίσματα τῆς θείας φύσης τά ἀλλοιώσαμε καί τά μπερδέψαμε μέ τήν παράβαση τῆς ἐντολῆς, καί περάσαμε στήν παράταξη τῆς κακίας μέ ἀποτέλεσμα νά χάσουμε τήν κοινωνία μέ τό Θεό. … Καί ὅταν πιά στερηθήκαμε τή ζώη, πέσαμε στή φθορά τοῦ θανάτου».

Κατά τον Μ. Αθανάσιο η πτώση συνίσταται στην απόπειρα αυτονομήσεως του ανθρώπου από το θείο θέλημα: «Ἀποστραφεὶς δὲ τὸν Θεὸν καὶ πρὸς τὰ μὴ ὄντα νευσάμενος, ἐνταῦθα καὶ ἡ τοῦ θανάτου γέγονεν εἴσοδος».

Τα αποτελέσματα της πτώσεως ήταν ολέθρια, με κύρια επίπτωση της στέρησης της δυνατότητας του ανθρώπου να σωθεί με τις δικές του δυνάμεις.

Γι’ αυτό, «Ὁ παντοκράτωρ Θεός, ὅταν ἐδημιούργει διά τοῦ Λόγου του τό γένος τῶν ἀνθρώπων, ἐγνώρισε καί τήν ἀδυναμίαν τῆς φύσεώς των καί ὅτι αὐτή δέν θά ἦτο ἱκανή μόνη της νά γνωρίσῃ τόν δημιουργόν, οὔτε κἄν νά λάβῃ ἔννοιαν Θεοῦ».

Στον θείο νου Του είχε συλλάβει και καταστρώσει το σχέδιο της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους, με την Σάρκωση του Υιού και Λόγου Του.

Κατά το Μ. Αθανάσιο: «Ὁ παντοκράτωρ Θεός, ὅταν ἐδημιούργει διά τοῦ Λόγου του τό γένος τῶν ἀνθρώπων, ἐγνώρισε καί τήν ἀδυναμίαν τῆς φύσεώς των καί ὅτι αὐτή δέν θά ἦτο ἱκανή μόνη της νά γνωρίσῃ τόν δημιουργόν, οὔτε κἄν νά λάβῃ ἔννοιαν Θεοῦ».

2. Η Θεία Οικονομία και η συγκατάβαση του Θεού

Ο Θεός, ως η ακένωτη πηγή της αγάπης και των οικτιρμών, δεν μπορούσε να βλέπει το αγαπημένο Του πλάσμα να φθείρεται και να οδηγείται στην απώλεια.

Τα θεία σπλάχνα ξεχείλιζαν από άμετρη αγάπη, «ώστε τόν υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον» (Ιωάν.3,13).

«Εν τούτω εφανερώθη η αγάπη του Θεού εν ημίν, ότι τον υιόν αυτού τον μονογενή απέσταλκεν ο Θεός εις τον κόσμον, ίνα ζήσωμεν δι' αυτού» (Α΄Ιωάν.4,9).

Ο Χριστός μας βεβαίωσε γι’ αυτή την αγάπη, πως «μείζονα ταύτης ἀγάπην οὐδεὶς ἔχει, ἵνα τις τὴν ψυχὴν αὐτοῦ θῇ ὑπὲρ τῶν φίλων αὐτοῦ» (Ιωάν.15,13)!

Ο ιερός υμνογράφος των Χριστουγέννων αναφέρει: «Ἰδὼν ὁ Κτίστης ὀλλύμενον, τὸν ἄνθρωπον χερσίν, ὃν ἐποίησε, κλίνας οὐρανοὺς κατέρχεται· τοῦτον δὲ ἐκ Παρθένου θείας ἁγνῆς, ὅλον οὐσιοῦται, ἀληθείᾳ σαρκωθείς…».

Συγκαταβαίνει, αποβάλλει την θεία μεγαλοπρέπειά Του και καταδέχεται να ενωθεί με τον άνθρωπο, προκειμένω να τον απολυτρώσει και να τον οδηγήσει ξανά στην τροχιά της σωτηρίας, του αγιασμού και της θεώσεως.

Ο Λόγος έγραψε ο απόστολος Παύλος, «ἑαυτὸν ἐκένωσε μορφὴν δούλου λαβών, ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος, καὶ σχήματι εὑρεθεὶς ὡς ἄνθρωπος ἐταπείνωσεν ἑαυτὸν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δὲ σταυροῦ» (Φιλπ.2,5-8).

Και ο ιερός υμνογράφος συμπληρώνει: «Συγκαταβαίνων ὁ Σωτήρ, τῷ γένει τῶν ἀνθρώπων, κατεδέξατο σπαργάνων περιβολήν, οὐκ ἐβδελύξατο σαρκὸς…» και «Σύμμορφος πηλίνης, εὐτελοῦς διαρτίας Χριστὲ γεγονώς, καὶ μετοχῇ σαρκὸς τῆς χείρω, μεταδοὺς θείας φύτλης, βροτὸς πεφυκώς, καὶ μείνας Θεός, καὶ ἀνυψώσας τὸ κέρας ἡμῶν…».

Γιατί σαρκώθηκε ο Υιός και όχι ένα από τα άλλα δύο Θεία Πρόσωπα; ο ιερός Δαμασκηνός απαντά: «Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ἐνανθρώπησε γιά νά χαρίσει ξανά στόν ἄνθρωπο ἐκεῖνο γιά τό ὁποῖο δημιουργώντας τον τόν προόρισε.

Τόν δημιούργησε σύμφωνα μέ τή δική του εἰκόνα, διανοητή καί ἐλεύθερο, προορισμένο νά τοῦ μοιάζει, δηλαδή νά ᾿ναι, ὅπως καί ὁ δημιουργός του, τέλεια ἐνάρετος, πράγμα κατορθωτό γιά τήν ἀνθρώπινη φύση»..

Ο Λόγος του Θεού, ως ο δημιουργός της ανθρώπινης φύσης, έπρεπε Αυτός να την αναδημιουργήσει, να τον ανακαινίσει, με την πρόσληψή της στο θεανδρικό Του Πρόσωπο, κάνοντάς την δική Του φύση.

Αναφέρει και πάλι ο ιερός Δαμασκηνός: «Ἐπειδή, τώρα, ὁ Θεός μᾶς πρόσφερε τό ὕψιστο καί δέν τό διαφυλάξαμε, χρειάστηκε νά κατέβει αὐτός στό χείριστο, δηλαδή στή δική μας ξεπεσμένη φύση, ὥστε νά μᾶς ξαναδώσει, προσφέροντας καί ἐνεργώντας ὁ ἴδιος, τήν ἐξομοιωμένη μ᾿ αὐτόν εἰκόνα καί τόν ἀρχαῖο προορισμό».

Εφόσον ο άνθρωπος δεν μπορούσε να ανέβει, κατέβη ο Θεός!

Η φύση μας είχε εξαχρειωθεί εξαιτίας της αμαρτίας, ώστε ο ιερός Χρυσόστομος να την χαρακτηρίζει ως «πόρνη».

Έγραψε ο ιερός πατήρ: «Πόρνη ἐπιθυμοῦσε ὁ Θεός; Ναὶ πόρνη. Ἐννοῶ τὴ δική μας φύση. Ἦταν τρανὸς καὶ αὐτὴ ταπεινή. Τρανὸς ὄχι στὴ θέση ἀλλὰ στὴ φύση.

Πεντακάθαρος ἦταν, ἀνερμήνευτη ἡ οὐσία του, ἄφθαρτη ἡ φύση του. Ἀχώρητος στὸ νοῦ, ἀόρατος, ἄπιαστος ἀπὸ τὴ σκέψη, ὑπάρχοντας παντοτεινά, μένοντας ἀπαράλλακτος. … (Την δική μας φύση) …Τὴν πῆρε ὡς γυναίκα, καὶ ὡς κόρη του τὴν ἀγαπᾶ, καὶ ὡς δούλα του τὴν φροντίζει, καὶ ὡς παρθένα τὴν προστατεύει, καὶ ὡς παράδεισο τὴν τειχίζει, καὶ ὡς μέλος τοῦ σώματός του τὴν περιποιεῖται.

Τὴ φροντίζει ὡς κεφαλή της ποὺ εἶναι, τὴ φυτεύει ὡς ρίζα, τὴν ποιμαίνει ὡς ποιμένας.

Ὡς νυμφίος τὴν παίρνει γυναίκα του, καὶ ὡς ἐξιλαστήριο θύμα τὴν συγχωρεῖ, ὡς πρόβατο θυσιάζεται, ὡς νυμφίος τὴ διατηρεῖ μέσα στὴν ὀμορφιά, ὡς σύζυγος φροντίζει νὰ μὴν τῆς λείψει τίποτα!»!

3. Το μυστήριο της Θείας Ενανθρωπίσεως

Η Ενανθρώπιση του Θεού Λόγου είναι προφανώς το μέγιστο και το πλέον ακατανόητο μυστήριο από καταβολής κόσμου.

Ένα γεγονός που «σκανδάλισε» την ανθρώπινη διανόηση, καθότι, σύμφωνα μ’ αυτή, «Θεός ανθρώπω ου μίγνυται».

Αλλά, «τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν» (Λουκ.18,27) και «όπου Θεός βούλεται νικάται φύσεως τάξις» ψάλλει η Εκκλησία μας. Ο Θεός μείχθηκε με τον άνθρωπο, «Εκ Πνευματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου». Ο Υιός και Λόγος του Θεού γίνεται άνθρωπος, «ἵνα Θεὸν τὸν Ἀδὰμ ἀπεργάσηται».

Ο Μ. Αθανάσιος αναφωνεί: «Βλέπω ἕνα παράδοξο μυστήριο, δηλαδὴ ἀντὶ γιὰ τὸν ἥλιο βλέπω τὸν ἥλιο τῆς δικαιοσύνης μὲ ἀπερίγραπτο τρόπο νὰ ἔχει χωρέσει στὴν Παρθένο. […] Γεννήθηκε πρὸ αἰώνων ἀπὸ τὸν Πατέρα μὲ τρόπο πού ὁ ἴδιος ὁ Πατέρας γνωρίζει, σήμερα γεννήθηκε ἀπὸ τὴν Παρθένο μὲ ὑπερφυσικὸ τρόπο, ὅπως ἡ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γνωρίζει.

Ὁ Παλαιὸς τῶν ἡμερῶν, δηλαδὴ ὁ προαιώνιος Θεός, ἔγινε παιδί. Αὐτός πού κάθεται σὲ ὑψηλό θρόνο, τοποθετεῖται σὲ φάτνη. Ὁ ἄυλος καὶ ἀσώματος ἀπὸ ἀνθρώπινα χέρια σπαργανώνεται.

Αὐτός πού σπάει τὰ δεσμὰ τῆς ἁμαρτίας, τυλίγεται σὲ σπάργανα, ἐπειδὴ αὐτό ἐπιθυμεῖ»!

Γιατί έλαβε σάρκα από την Παρθένο Μαρία; Μας το εξηγεί ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος: «Ὅπως ἀκριβῶς λοιπὸν ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ Ἀδὰμ ἔπλασε τὴν γυναῖκα, ἔτσι, δανείστηκε τὴν σάρκα ἀπὸ τὴν θυγατέρα τοῦ Ἀδὰμ τὴν ἀειπάρθενο καὶ Θεοτόκο Μαρία καὶ τὴν ἔλαβε χωρὶς σπορά, γεννήθηκε κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο μὲ τὸν πρωτόπλαστο. Ὥστε ὅπως ἀκριβῶς ὁ Ἀδὰμ μὲ τὴν παράβαση ἔγινε ἡ ἀρχὴ τῆς γεννήσεώς μας στὴν φθορὰ καὶ στὸν θάνατο, ἔτσι καὶ ὁ Χριστὸς καὶ Θεός μας μὲ τὴν ἐκπλήρωση κάθε δικαιοσύνης ἔγινε ἡ ἀπαρχὴ τῆς ἀναγεννήσεώς μας στὴν ἀφθαρσία καὶ τὴν ἀθανασία».

Και ο Μ. Βασίλειος συμπληρώνει: «Νὰ ξέρεις ὅτι γι’ αὐτόν τὸν λόγο ὁ Θεὸς ἔλαβε ἀνθρώπινη σάρκα, ἐπειδὴ ἔπρεπε αὐτή ἡ καταραμένη σάρκα νὰ ἁγιασθεῖ, αὐτή πού ἐξασθένησε νὰ ἐνδυναμωθεῖ, αὐτή πού ἀποξενώθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ συμφιλιωθεῖ μ’ αὐτόν, αὐτή πού διώχτηκε ἀπὸ τὸν παράδεισο νὰ ἀνεβεῖ στὸν οὐρανό».

4. Ο Χριστός ως Νέος Αδάμ

Ο Χριστός αποκαλείται και χαρακτηρίζεται ως «Νέος Αδάμ».

Η Εκκλησία μας ψάλλει: «Νέον ἐξ Ἀδάμ, παιδίον φυράματος ἐτέχθη Υἱός, καὶ πιστοῖς δέδοται· τοῦ δὲ μέλλοντος, οὗτός ἐστιν αἰῶνος, Πατὴρ καὶ ἄρχων, καὶ καλεῖται τῆς μεγάλης βουλῆς Ἄγγελος, οὗτος ἰσχυρὸς Θεὸς ἐστι, καὶ κρατῶν ἐξουσίᾳ τῆς κτίσεως».

Ο πρώτος Αδάμ εξέπεσε του σκοπού της δημιουργίας του και εξαχρειώθηκε η φύση του.

Ο Νέος Αδάμ έρχεται να θεραπεύει το τραύμα εκείνου δια την Ενανθρωπήσεως καθιστάμενος ο νέος υπερτέλειος άνθρωπος, ενωμένος με την Θεότητα, «ἀσυγχύτως, ἀτρέπτως, ἀδιαιρέτως καὶ ἀχωρίστως», ώστε δι’ αυτής της ενώσεως να σωθεί η τραυματισμένη από την αμαρτία ανθρώπινη φύση.

Και γι’ αυτό η εν Χριστώ σωτηρία δεν είναι ένα θεωρητικό σχήμα, ένα μύθευμα, ένα φιλοσοφικό «αξίωμα», αλλά μια απτή πραγματικότητα, η οποία πραγματοποιείται με την οργανική μας ενότητα με Αυτόν, με το άχραντο σώμα Του, την Εκκλησία Του (Κολ.1,18).

5. Η Θεοτόκος ως η Νέα Εύα

Ομοίως και η Παρθένος Μαρία αποκαλείται και χαρακτηρίζεται ως «Νέα Εύα», διότι κυοφόρησε τον «Νέον Αδάμ».

Όπως ο πρώτος Αδάμ δημιουργήθηκε άνευ σποράς ανδρός, απ’ ευθείας από τα χέρια του Δημιουργού, έτσι και ο Νέος Αδάμ σαρκώθηκε ασπόρως «εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου».

Γι’ αυτό και γέννησε τον νέο υπερτέλειο άνθρωπο, τον Θεάνθρωπο, χάρις στον Οποίο αναδημιουργήθηκε η ανθρώπινη φύση και κατέστη ο πτωτικός άνθρωπος απολυτρωμένος από την κυριαρχία του Σατανά, απελεύθερος από την δουλεία της αμαρτίας και σεσωσμένος από τη φθορά και το θάνατο.

Όπως η πρώτη Εύα είναι η γενάρχης των ανθρώπων, έτσι και η δεύτερη Εύα είναι η πνευματική γενάρχης του αναγεννημένου εν Χριστώ ανθρωπίνου γένους.

Εφόσον αίτιος της πτώσης ήταν γυναίκα, η Εύα, για τούτο, κατά τον Άγιο Ειρηναίο Λουγδούνου (+199), ήταν πρέπον μια άλλη γυναίκα να επανορθώσει το λάθος εκείνης. Και το διόρθωσε, με την συγκατάθεσή της να γίνει το μέσον της Θείας Ενανθρωπίσεως!

6. Η σωτηριολογικὴ σημασία της Ενανθρωπήσεως

Ο σαρκωμένος Υιός και Λόγος του Θεού, υλοποιώντας το σχέδιο της Θείας Οικονομίας, έσωσε το ανθρώπινο γένος, αποκαθιστώντας το στην προ της πτώσεως κατάστασή του.

Η πτώση του ανθρώπου και η Ενανθρώπιση του Θεανθρώπου αποτελούν τους δύο βασικούς άξονες της ιστορίας της σωτηρίας.

Μέσω της θείας συγκαταβάσεως, ο Θεός αναδημιουργεί τον άνθρωπο και τον επαναφέρει στον αρχικό του προορισμό, προσφέροντάς του τη δυνατότητα της αιώνιας κοινωνίας μαζί Του.

Είναι οι δύο συνιστώσες οι οποίες σηματοδοτούν την ιστορική πορεία της ανθρωπότητας.

Η πτώση αποτελεί το τραγικότερο γεγονός και η Θεία Ενανθρώπιση την άρση των φρικωδών συνεπειών του.

Εξαιτίας της πτώσεως γίναμε δούλοι του «απ’ αρχής ανθρωποκτόνου» (Ιωάν.8,44) υποκείμενοι στη φθορά και στο θάνατο.

Με την Ενανθρώπιση του Θεού ανακτήσαμε την χαμένη μας δυνατότητα να αναχθούμε στην προοπτική για την οποία δημιουργηθήκαμε, να πραγματοποιήσουμε το «καθ’ ομοίωσιν» (Γέν.1,26), δηλαδή, «ίνα γενώμεθα θείας κοινωνοί φύσεως» (Β΄Πετρ.1,4).

Ο Χριστός, με την πρόσληψη της φύσης μας, ενώθηκε με εμάς και εμείς μαζί Του.

Ο Μ. Αθανάσιος τόνισε πως με την σάρκωσή Του πλέον «είναι Θεός σαρκοφόρος και εμείς άνθρωποι πνευματοφόροι... Αυτός ο αληθινός και φύσει Υιός του Θεού φόρεσε όλο το ανθρώπινο γένος, για να μπορούμε εμείς όλοι να φορούμε το Θεό».

Και αλλού τονίζει: «Διὰ τὸν θάνατον ὁ Λόγος ἐνηνθρώπησεν, ἵνα τὸ φθαρτὸν ἐνδύσηται ἀφθαρσίαν».

Και ο ιερός υμνογράφος των Χριστουγέννων συμπληρώνει: «Θεὸς ανθρώποις, ἐκ Παρθένου πεφανέρωται, μορφωθείς τὸ καθ' ἡμᾶς, καὶ θεώσας τὸ πρόσλημμα. Διὸ Ἀδὰμ ἀνανεοῦται σὺν τῇ Εὔᾳ…».

Αυτή ακριβώς η ένδυση του Θεού, εν Χριστώ, συνιστά τη σωτηρία μας.

Ο Λόγος έγινε άνθρωπος για να αρθούν οι συνέπειες της πτώσεως, «ίνα την υιοθεσίαν απολάβωμεν» (Γαλ.4,5).

Να ανακτήσουμε και πάλι τη δυνατότητα να αναχθούμε στο «καθ’ ομοίωσιν», δηλαδή στην κατά χάριν θέωση.

Επίσης η Ενανθρώπιση δεν συνιστά απλώς ιστορικό γεγονός, αλλά υπαρξιακή πραγματικότητα, η οποία βιώνεται μέσα στο σώμα του Χριστού, την Εκκλησία.

Μέσω της προσλήψεως της ανθρώπινης φύσεως, ο Χριστός αποκαθιστά τον άνθρωπο και του προσφέρει τη δυνατότητα της θεώσεως.

Η σωτηρία, κατά την ορθόδοξη θεολογία, πραγματώνεται ως μετοχή στη ζωή του Θεού, γεγονός που καθιστά την Ενανθρώπιση τον ακρογωνιαίο λίθο της χριστιανικής πίστεως.

Ας ανοίξουμε λοιπόν διάπλατα τις θύρες της καρδιάς μας για να εισέλθει το ανέσπερο φως του Ηλίου της Δικαιοσύνης, για να φωτίσει την ανήλια και σκοτισμένη, από την αμαρτία και τα πάθη, ύπαρξή μας, ώστε να νοιώσουμε το άμετρο μέγεθος της θείας αγάπης και των ακένωτων θείων οικτιρμών.

Να συνειδητοποιήσουμε ότι ο Προαιώνιος Λόγος, δια της Θείας Ενανθρωπίσεώς Του, ημάς, «ὄντας ἀπηλλοτριωμένους καὶ ἐχθροὺς τῇ διανοίᾳ ἐν τοῖς ἔργοις τοῖς πονηροῖς, νυνὶ δὲ ἀποκατήλλαξεν» (Κολ. 1,21), ώστε πλέον να μην είμαστε «ξένοι καὶ πάροικοι, ἀλλὰ συμπολῖται τῶν ἁγίων καὶ οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ» (Γαλ.2,19).

Αυτό είναι το παν-ευαγγέλιο, το πιο χαροποιό και ελπιδοφόρο μήνυμα της ανθρώπινης ιστορίας!

Αυτή είναι και η πεμπτουσία της εορτής των Χριστουγέννων, της «μητροπόλεως των εορτών», κατά τον Ιερό Χρυσόστομο!

Προηγουμένως η ΕΟΔ έγραψε δυο διηγήματα για τα Χριστούγεννα…

Читайте также