Ομολογίες Πίστεως σε καιρούς διωγμών

ΟΙ ΔΙΩΞΕΙΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΣΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ

Σε Ιστορία δίχως τέλος, εξελίσσεται η υπόθεση των διώξεων των Χριστιανών, σε όλο τον κόσμο.

Θα προσπαθήσουμε να δώσουμε το μέγεθος των διωγμών, με "μαθηματικό" τρόπο, έτσι ώστε το μέγεθός τους, να γίνει κατανοητό και δή, εμφανές απο όποια οπτική γωνία να το δεί ο καθένας μας.

Λοιπόν, ξεκινάμε...

Διώξεις των Χριστιανών, από τη Ρωμαϊκή εποχή μέχρι σήμερα. Είναι μια ιστορία πίστης, φόβου και ελευθερίας.

Η ιστορία του Χριστιανισμού είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την έννοια της δίωξης. Από τα πρώτα του βήματα μέχρι τη σύγχρονη εποχή, οι Χριστιανοί βρέθηκαν επανειλημμένα στο στόχαστρο εξουσιών, ιδεολογιών και καθεστώτων που είδαν στην πίστη τους μια απειλή. Όχι επειδή κρατούσαν όπλα, αλλά επειδή κρατούσαν μια αλήθεια που δεν μπορούσε να ελεγχθεί. Η ιστορία αυτή δεν είναι απλώς ένα χρονικό βίας, είναι μια αφήγηση ανθρώπων που κλήθηκαν να επιλέξουν ανάμεσα στον φόβο και τη συνείδησή τους.

Στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, οι πρώτοι Χριστιανοί θεωρήθηκαν επικίνδυνοι. Δεν λάτρευαν τον αυτοκράτορα, δεν συμμετείχαν στις επίσημες τελετές, δεν υποτάσσονταν σε μια θρησκεία που εξυπηρετούσε την πολιτική εξουσία. Η άρνησή τους να προσκυνήσουν τα είδωλα ερμηνεύτηκε ως ασέβεια και προδοσία. Έτσι ξεκίνησαν οι διωγμοί, άλλοτε σποραδικοί και άλλοτε συστηματικοί. Άνθρωποι κάθε ηλικίας ρίχνονταν στις φυλακές, βασανίζονταν δημόσια ή οδηγούνταν στα αμφιθέατρα. Εκεί, μπροστά σε πλήθη που ζητούσαν αίμα, πολλοί ομολόγησαν την πίστη τους μέχρι τέλους. Σύγχρονες πηγές αναφέρουν Χριστιανούς που, λίγο πριν τον θάνατό τους, έλεγαν πως μπορεί να τους αφαιρέσουν τη ζωή, αλλά όχι την ελπίδα.

Μετά τη νομιμοποίηση του Χριστιανισμού τον 4ο αιώνα, πολλοί πίστεψαν ότι οι διώξεις είχαν τελειώσει. Στην πραγματικότητα, απλώς άλλαξαν μορφή και γεωγραφία. Σε περιοχές εκτός της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, Χριστιανικές κοινότητες βρέθηκαν υπό πίεση και βία, ιδίως στην Περσία και αργότερα σε περιοχές που πέρασαν υπό μουσουλμανική κυριαρχία. Αν και υπήρξαν περίοδοι σχετικής ανοχής, δεν έλειψαν οι εξαναγκασμοί, οι φόροι, οι κοινωνικοί αποκλεισμοί και οι εκτελέσεις όσων αρνήθηκαν να αλλαξοπιστήσουν. Μαρτυρίες μοναχών και λαϊκών της εποχής μιλούν για ανθρώπους που προτίμησαν να χάσουν τα πάντα, παρά να προδώσουν την πίστη τους. «Η ψυχή δεν σώζεται με συμβιβασμούς», γράφει ένας ανώνυμος μοναχός του 6ου αιώνα.

Κατά τον Μεσαίωνα, οι διώξεις πήραν πολλές και διαφορετικές μορφές. Χριστιανοί διώχθηκαν όχι μόνο από αλλόθρησκες εξουσίες, αλλά και από άλλους Χριστιανούς, στο πλαίσιο θεολογικών και πολιτικών συγκρούσεων. Σε Ανατολή και Δύση, άνθρωποι φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν ή εκτελέστηκαν επειδή αρνήθηκαν να υποταχθούν σε επιβαλλόμενες δογματικές γραμμές. Παρ’ όλα αυτά, ακόμη και μέσα στο σκοτάδι εκείνων των αιώνων, η ομολογία της πίστης παρέμεινε για πολλούς πράξη ελευθερίας και αξιοπρέπειας. Ένας δάσκαλος του 14ου αιώνα φέρεται να είπε λίγο πριν τον θάνατό του ότι η πίστη δεν γεννιέται από τον φόβο, αλλά από την αλήθεια.

Με την πτώση της Κωνσταντινούπολης και την επέκταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, εκατομμύρια Χριστιανοί βρέθηκαν υπό ξένη κυριαρχία. Η καθημερινότητά τους χαρακτηριζόταν από περιορισμούς, βαριά φορολογία και κοινωνική πίεση. Πολλοί οδηγήθηκαν στον εξισλαμισμό, άλλοι όμως αρνήθηκαν. Οι Νεομάρτυρες της Ορθόδοξης Εκκλησίας αποτελούν ζωντανή απόδειξη ότι η ομολογία της πίστης δεν έσβησε, ακόμη κι όταν το κόστος ήταν ο θάνατος. «Το σώμα μου είναι δικό σας, η ψυχή μου όμως ανήκει στον Θεό», αναφέρεται ότι είπε ένας από αυτούς.

Ο 19ος και ο 20ός αιώνας, παρά την πρόοδο και τις διακηρύξεις περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων, υπήρξαν από τους πιο αιματηρούς για τους Χριστιανούς. Στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, οι γενοκτονίες των Αρμενίων, των Ασσυρίων και των Ελλήνων σημάδεψαν ανεξίτηλα την ιστορία. Εκατομμύρια άνθρωποι εκτοπίστηκαν ή εξοντώθηκαν επειδή αρνήθηκαν να απαρνηθούν την πίστη τους. Μαρτυρίες επιζώντων μιλούν για γονείς που προτίμησαν τον θάνατο από την αλλαξοπιστία, αφήνοντας πίσω τους λόγια που ακόμη συγκλονίζουν.

Την ίδια περίοδο, τα κομμουνιστικά καθεστώτα εξαπέλυσαν διώξεις διαφορετικού τύπου. Η πίστη θεωρήθηκε εχθρός του κράτους. Εκκλησίες έκλεισαν, ιερείς φυλακίστηκαν, πιστοί στάλθηκαν σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας. Στα γκουλάγκ της Σιβηρίας και στις φυλακές της Ανατολικής Ευρώπης, άνθρωποι προσεύχονταν κρυφά, ψιθυρίζοντας λόγια που μπορούσαν να τους κοστίσουν τη ζωή. Ένας Ρώσος ιερέας έγραψε πως μπορούν να φυλακίσουν το σώμα, αλλά όχι την πίστη.

Στον 21ο αιώνα, οι διώξεις όχι μόνο δεν εξαφανίστηκαν, αλλά πήραν παγκόσμιες διαστάσεις. Στη Μέση Ανατολή, αρχαίες Χριστιανικές κοινότητες ξεριζώθηκαν. Στη Νιγηρία, τη Σομαλία και άλλες χώρες της Αφρικής, χιλιάδες Χριστιανοί δολοφονούνται από εξτρεμιστικές ομάδες. Στην Κίνα και τη Βόρεια Κορέα, η κατοχή μιας Βίβλου αρκεί για φυλάκιση ή θάνατο. Στην Ινδία, πιστοί ξυλοκοπούνται επειδή δηλώνουν Χριστιανοί. Και στη Δύση, αν και σπανίως υπάρχει φυσική βία, παρατηρείται κοινωνικός αποκλεισμός, χλευασμός και πίεση προς τη σιωπή.

Κι όμως, μέσα σε όλα αυτά, κάτι παραμένει σταθερό, η ομολογία της Πίστης ως πράξη ελευθερίας. Οι άνθρωποι που διώχθηκαν δεν αναζήτησαν τον πόνο. Απλώς αρνήθηκαν να προδώσουν τη συνείδησή τους. Η ιστορία τους μας υπενθυμίζει ότι η πίστη δεν είναι μόνο ιδιωτική υπόθεση, αλλά βαθιά ανθρώπινη στάση ζωής. Όταν κάποιος διώκεται επειδή πιστεύει, δεν πλήττεται μόνο η θρησκεία του, αλλά η ίδια η ελευθερία της συνείδησης.

Στο τέλος, το ερώτημα που μένει δεν αφορά μόνο το παρελθόν. Αφορά το σήμερα. Τι σημαίνει να ομολογεί κανείς την πίστη του χωρίς φόβο; Ίσως όχι με μαρτύριο αίματος, αλλά με θάρρος, συνέπεια και αλήθεια. Γιατί, όπως δείχνει η ιστορία, οι αυτοκρατορίες περνούν, τα καθεστώτα αλλάζουν, αλλά η πίστη εκείνων που δεν φοβήθηκαν να μιλήσουν παραμένει ζωντανή. Και όσο υπάρχει αυτή η μαρτυρία, η σιωπή δεν θα έχει τον τελευταίο λόγο.

Προηγουμένως η ΕΟΔ, έγραψε: https://eeod.gr/istoria-kai-politismos/85717-oi-dixeis-tou-dioklitiano

*Οι εικόνες ανήκουν στην www.eeod.gr

Читайте также