Από τη φουρτούνα στην γαλήνη! Μιλώντας με τον νέο Αρχιεπίσκοπο Σινα Συμεών (ΦΩΤΟ)

Φωτογραφίες: Romfea.gr

«Είστε ευπρόσδεκτος στην Αγία Αικατερίνη. Σας περιμένουμε με χαρά, όποτε επιθυμείτε να έρθετε». Κλείνοντας το τηλέφωνο και ακούγοντας την γαλήνια φωνή του Θεοφιλέστατου Καθηγούμενου Συμεών, εκλεγμένου  νέου Αρχιεπισκόπου Σινά Φαράν και Ραιρώ ένιωσα το ευχάριστο αίσθημα ότι κάτι επιτέλους έχει αλλάξει στην ενέργεια των τελευταίων μηνών.

Χωρίς δεύτερη σκέψη και μετά από δεκατρείς ώρες ταξίδι από το Κάιρο, βρίσκομαι στο Αρχονταρίκι της Μονής, στις οκτώ το πρωί της Τρίτης, 16 Σεπτεμβρίου αντικρίζοντας καταρχάς την έκπληξη στα μάτια όλων των πατέρων για την άμεση ανταπόκριση στην πρόσκληση τους, αλλά βιώνοντας και ένα ακόμα εκ του σύνεγγυς, θερμό καλωσόρισμα. 

Βασικός σκοπός του ταξιδιού μου στην Αγία Αικατερίνη αυτή την φορά ήταν να νιώσω από κοντά, μετά την φουρτούνα των τελευταίων ημερών, τις λεπτόχροες  δονήσεις στις καρδιές των πατέρων και να αφουγκραστώ με την δική μου καρδιά και νόηση πως όλα αυτά το νοσηρά περιστατικά που ζήσανε οι πατέρες της Μονής, ζυγιάζονται στην αψευδή πλάστιγγα των συναισθημάτων τους. 

Πως ισορροπεί άραγε ο θυμός και η πίκρα με την συγχώρεση, όταν αντικρίζεις ενώπιος ενωπίω τους αδελφούς σου να δείχνουν με το δάχτυλο προτεταμένο, σαν τους κουκουλοφόρους της κατοχής, την πόρτα από το κελί σου και να την σπάνε με οργή, μέσα στην νύχτα, άνθρωποι που δεν έχουν ουδεμία σχέση με το μοναστήρι και τους φέρανε με οργανωμένο σχέδιο από έξω με σκοπό την βία.

Οι τραγικές αυτές στιγμές που τις παρακολουθούσαμε όλοι σε ζωντανή μετάδοση από τους τηλεοπτικούς μας δέκτες, αλλά και η σκόπιμη διαστρέβλωση της αλήθειας, τις πρώτες ημέρες των γεγονότων από διάφορα δημοσιογραφικά μέσα, χαράχτηκαν βαθιά στην καρδιά κάθε χριστιανού όπου γης, αφήνοντας πληγή αγιάτρευτή.

Ο μοναχισμός όμως, όπως μου εξήγησαν οι πατέρες τις ημέρες που έμεινα μαζί τους είναι μια επαναστατική θεώρηση των πραγμάτων, που εμπεριέχει ως γενεσιουργό σπόρο του όποιου ανθίσματος της ψυχής, την κατάσταση τη ίδια της πτώσης.

«Διάβασε την Κλίμακα, και θα τα καταλάβεις όλα. Από τον 6ο αιώνα, μας τα λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Σιναϊτης» μου είπε με χαμόγελο ένας πατέρας όταν πια τον παρακούρασα με τα «γιατί» και «διότι» της δικής μου σκέψης. 

Για τρεις ημέρες έμεινα κοντά τους, μέσα στο Μοναστήρι. Βίωσα την μυσταγωγία των Ακολουθιών στον Ιερό Ναό της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, με κορυφαία στιγμή το συλλείτουργο στην μνήμη του Προφήτη Μωυσή, καταγράφοντας παράλληλα και την ζωή στην Μονή μέσα από τις πολύχρωμες ψηφίδες της καθημερινής ρουτίνας. 

Έζησα την εμπειρία από το ξεφούρνισμα του ψωμιού, την τροφοδοσία του Μοναστηριού, την ατμόσφαιρα των κερασμάτων μετά τις Ακολουθίες, τους εκατοντάδες προσκυνητές που τα βήματα της πίστης, τους έφεραν από τα πέρατα του κόσμου στο Θεοβάδιστο αυτόν τόπο για να νιώσουν, σε πρώτο πρόσωπο, το θαύμα της Βάτου ψηλαφώντας τα φύλλα της και για να προσευχηθούν γονατίζοντας με ευλάβεια μπροστά από την Ιερή εικόνα και τα λείψανα της Αγίας Αικατερίνης. 

Ιδιαίτερη έκπληξη ένιωθα καθημερινά όταν, ακολουθώντας ξανά και ξανά την ροή των επισκεπτών, θαύμαζα τα μοναδικά στον κόσμο ιερά κειμήλια, αλλά και τον υποδειγματικό τρόπο που εκθέτονται, σε ένα μουσείο που πληροί στο ακέραιο τις αυστηρότερες προδιαγραφές για την άψογη διατήρηση, αλλά και για την καλαίσθητη παρουσίαση των πολύτιμων εκθεμάτων. 

Συγκινητική για όλους μας ήταν και η στιγμή που ο υπέργηρος αρχηγός της φιλής των Γκεμπελία Σέχ Μοχάμεντ επισκέφτηκε με την συνοδεία του το Μοναστήρι και έσφιξε με έκδηλη αγάπη τα χέρια του Καθηγούμενου Συμεών συγχαίροντας τον από καρδιάς για την εκλογή του, με τον Θεοφιλέστατο να τον κοιτά βαθιά μέσα στα μάτια και να τον διαβεβαιώνει ότι: «εδώ δεν ζει ο ένας χωρίς τον άλλον».   

Την τελευταία ημέρα της παραμονής μου είχα προγραμματίσει την συνέντευξη με τον Θεοφιλέστατο Καθηγούμενο Συμεών. Για να τον γνωρίσουμε όλοι εμείς καλύτερα και για να δώσει ό ίδιος με τον λόγο του, τον τόνο της επόμενης ημέρας για την αρχαιότερη εν λειτουργία, μοναστική κοινότητα στον κόσμο.
Καταρχάς να σας συγχαρούμε για την εκλογή σας και να σας ευχηθούμε υγεία και δύναμη για την εκπλήρωση του έργου σας, Ως πρώτη ερώτηση θα θέλαμε να μας μιλήσετε για την πορεία σας στην ιεροσύνη, για όλα αυτά τα βήματα που ακολουθήσατε από την στιγμή που αποφασίσατε να αφοσιωθείτε στον μοναχισμό

Να σας ευχαριστήσω προσωπικώς, τους αναγνώστες του ΝΕΟΥ ΦΩΤΟΣ και όλους του Αιγυπτιώτες που είναι διασκορπισμένοι ανά τον κόσμο. Να σας ευχαριστήσω λοιπόν και για την παρουσία σας εδώ.

Η Ιερά Μονή Σινά και οι Κοινότητες των Ελλήνων του Καΐρου και της Αλεξανδρείας υπήρξαν πάντα πολύ κοντά, αντλώντας βοήθεια ο ένας από τον άλλον.

Όποιος γνωρίζει την ιστορία, την σχετικά πρόσφατη του εικοστού αιώνα γνωρίζει σε πόσα θέματα ή σε πόσες εκφάνσεις του βίου της η Μονή του Σινά και αναφέρομαι κυρίως στην Αμπέτειο Σχολή που εξαρτάται από την Μονή, σε πόσες τέτοιες περιπτώσεις υπήρξαν αρωγοί, εκλεκτά και έγκριτα μέλη της Κοινότητας του Καΐρου, αλλά και της Αλεξανδρείας.

Για αυτό θεωρώ φυσική την παρουσία σας σήμερα εδώ, διότι όντως τα μέλη των δύο μεγάλων Κοινοτήτων, αλλά και οι ανά τον κόσμο Αιγυπτιώτες, κυρίως όμως οι στην Ελλάδα διαβιούντες,  θα ήθελαν πολύ, μετά από τα δύσκολα γεγονότα που συνέβησαν στην Μονή του Σινά να ενημερωθούν και να χαρούν για το αίσιο τέλος που ελπίζουμε ότι θα είναι διαρκές.

Σας ευχαριστούμε πολύ για την παρουσία σας, και να επανέλθω στο ερώτημά σας για την προσωπική μου πορεία. Μερικά πράγματα όσον αφορά την επιλογή του μοναχικού βίου ή του ιερατικού σταδίου, δεν είναι εύκολα ερμηνεύσιμα και συζητήσιμα με την ανθρώπινη λογική. Από ένα σημείο και μετά συμβαίνει αυτό που ονομάζουμε “κλήση Θεού” και, ανθρωπίνως, υπάρχει η κλίση του καθενός. 

Στην προσωπική μου ζωή οι ρίζες της επιλογής του μοναχισμού, αλλά και του ιερατικού σταδίου βασίζονται στον οικογενειακό μου χώρο.

Είχα την ευλογία να μεγαλώσω σε Μικρασιατικό περιβάλλον στον Πειραιά. Θα πρέπει να γνωρίζουν οι αναγνώστες σας, ότι δεν ήταν μόνο ο διωγμός του 1922 των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, αλλά και ο πρώτος διωγμός του 1914 που εκδιώχθηκαν από τα παράλια της Μικράς Ασίας. Σε αυτούς ανήκει η οικογένειά μου και γρήγορα μέσω Θεσσαλονίκης εγκαταστάθηκαν στον Πειραιά. 

Στον χώρο λοιπόν που γεννήθηκα, αυτό που λέγεται Ρωμιοσύνη, έχει δύο βασικούς άξονες.

Τον μεγάλο σεβασμό για την πίστη και την συνέχεια της Ορθοδόξου Χριστιανικής παραδόσεως, όχι με την ιδεαλιστική και στενή της έννοια και βέβαια τη μεγάλη σχέση και αγάπη προς την Ελληνική παράδοση, την Ρωμέικη παράδοση. 

Σε αυτό το κλίμα μεγαλώνοντας, πάντα την Πρωτοχρονιά στην οικογενειακή μας σύναξη που ήταν αρχηγός ο παππούς μου έπρεπε κάθε χρόνο να μας πει τα κάλαντα τα Μικρασιάτικα.

Να σας τονίσω εδώ ότι στην Μικρά Ασία γιορτάζαμε την πρώτη ημέρα του χρόνου με πολύ ένταση την γιορτή του Αγίου Βασιλείου, του μεγάλου αυτού Καππαδόκου Αγίου. Θα σου πάρω δώρο λέγαμε χαρακτηριστικά και θα σου το δώσω… του Αγίου Βασιλειού, όχι την Πρωτοχρονιά. Τα κάλαντα λοιπόν αυτά δεν περιείχαν τίποτα περί Πρωτοχρονιάς.

Ήταν ένα πανέμορφο και ποιητικό κείμενο που αναφερόταν στην ζωή του Αγίου Βασιλείου. Όταν τέλειωνε αυτό και αναφερόντουσαν στα ευχητήρια στα μέλη της οικογένειας, πρώτα στον οικοδεσπότη, την οικοδέσποινα και μετά όταν έφταναν στο σημείο να αναφερθούν στον γιό, έλεγε «έχεις και γιο στα γράμματα και γιό εις το ψαλτήρι» Ύψιστη τιμή τότε να έχεις παιδεία, να είσαι στα γράμματα, αλλά και στο ψαλτήρι.

Ακούτε τώρα την ευχή «Να σ ’αξιώσει ο Θεός να βάλεις πετραχήλι» Και στο σημείο αυτό ο παππούς μου με έδειχνε με το δάχτυλο. Δεν μου έλεγε τίποτα ποτέ, παρά μόνο με έδειχνε.

Είχα και το όνομά του κοσμικά, λεγόμουν Δημήτρης και υπήρχε μια ιδιαίτερη σχέση και αγάπη μεταξύ μας. Αυτή λοιπόν ήταν η έναρξη. Βοήθησε και ο Θεός να βρεθώ σε χέρια πνευματικών ανθρώπων, όχι τυχαίων ως πνευματικών μου πατέρων. 

Έχει αναφερθεί και άλλες φορές δημόσια ότι είμαι πνευματικό τέκνο του Μακαριστού Μητροπολίτου Καστορίας Γρηγορίου Παπουτσοπούλου, ο οποίος έλκει την καταγωγή του από την Κωνσταντινούπολη.

Διωγμένοι οι γονείς του από την Πόλη γεννήθηκε στην Σύρο και νέο παιδάκι μεγάλωσε μετά στον Πειραιά. Εκεί εξελίχθηκε, εκεί έγινε κληρικός και εκεί συνδέθηκα μαζί του με άρρηκτο δεσμό.

Από αυτόν χειροτονήθηκα ιερέας, και διάκονος από δικό του πνευματικό, τον πνευματικό παππού μου δηλαδή, που ήταν ο  Μητροπολίτη Σάμου και Ικαρίας Παντελεήμων. 

Βλέπετε ότι το ξεκίνημά μου δεν είναι Σιναΐτικο, όμως έχω να σας σημειώσω ότι το 1979, τελειώνοντας το πτυχίο της Θεολογικής, γιατί μετά ακολούθησε και της Φιλοσοφικής, με μια ομάδα συμφοιτητών μου και άλλων φίλων και με την φροντίδα και την βοήθεια κάποιου καθηγητού μας επισκεφτήκαμε για πρώτη φορά στο Θεοβάδιστο Όρος Σινά.

Καταλαβαίνετε ότι βρήκαμε μια περιοχή εντελώς αλλιώτικη από αυτήν που βλέπουμε τώρα. Η όραση και η αίσθηση της ερήμου ήταν ένα μεγαλείο.

Να φανταστείτε ότι πρόλαβα το Σάρμ Ελ Σέιχ, ως ένα μικρό τόπο με βάρκες. Το θυμάμαι καλά. Αλλά το μεγαλείο το ένιωσα όταν ανεβαίναμε στην Αγία Κορυφή.

Εκεί χτύπησε η καρδιά μου έντονα. Και ιδίως όταν κατεβαίναμε, την ώρα της Ανατολής του ήλιου. Ήμασταν νέα παιδιά τότε. Εικοσιένα είκοσι δύο χρονών.

Αυτό που αισθάνθηκα τότε, αλλά και αυτό που αντίκρυσα βλέποντας γύρω μου έμεινε άσβηστο μέσα μου. Αυτό ήταν το πρώτο έναυσμα.

 Ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια κατά τα οποία ξεκίνησα ως εκπαιδευτικός την Μέσης εκπαίδευσης στην Ελλάδα. Δίδασκα κυρίως Θεολογικά μαθήματα, αλλά και φιλολογικά για να καλύπτω κενά στο πρόγραμμα.

Στο βάθος της καρδιάς μου ήταν πάντα η αναχώρηση σε μοναχικότερο τόπο.

Πολλές συζητήσεις και με τον Άγιο Παΐσιο στο Όρος, που μου έλεγε, ξεκίνα από κοντά τους, αναφερόμενος στους δύο γεροντάδες μου, που τους υπεραγαπούσε, και όταν ο άνθρωπος είναι μοναχός και από τον κόσμο να ξεκινήσει, είναι ελεύθερος να πάει όπου θέλει.

 Ξεκίνησα λοιπόν διακονώντας για 3 χρόνια στον Άγιο Δημήτριο στον Πειραιά. Ο πόθος όμως ο μοναχικός υπήρχε έντονος.

Ο κατά σάρκα εξαδελφός μου, ο πατέρας Αγαθάγγελος υπηρετούσε ήδη στο μετόχι του Σινά στην Αθήνα. Σε κάποια αγρυπνία στο μετόχι γνώρισα θυμάμαι και τον προκάτοχό μου Αρχιεπίσκοπο Σινά Δαμιανό.

Η παρουσία του σε όλη την τελετή, όντας τότε νέος, αποτέλεσε για μένα ένα επιπλέον έναυσμα να ζητήσω προσωρινά την απόσπασή μου από τον Ελλάδικό χώρο προς την Μονή Σινά, αποκτώντας σχέση και με την Αμπέτειο Σχολή.

Από εκεί ξεκίνησε η Σιναΐτικη μου πορεία, στο τέλος του 1987 σε διάφορα διακονήματα. Ως παραοικονόμος, παρασκευοφύλαξ, γραμματεύς.

Υπήρξε τότε ένα μεσοδιάστημα μεταξύ 1992 με 1995 που υπηρέτησα ως εφημέριος του κεντρικού μετοχίου Αθηνών στην πλατεία Μαβίλη. Μετά επέστρεψα ως γραμματεύς στην Μονή. Αξίζει να σημειωθεί ότι δωρήθηκε στην Μονή Σινά εξ αιτίας μου και της γνωριμίας μου με την μοναχή Μακρίνα ένα πανέμορφο ησυχαστικό μετόχιο στην περιοχή των Μεγάρων του Αλεποχωρίου, το οποίο δεν σας κρύβω το αγάπησα πολύ και αποτελεί πλέον εξάρτημα της Μονής Σινά.

Το 2000 μεσολάβησαν δύο-τρία χρόνια βαριάς ασθενείας της μητέρας μου. Αναγκάστηκα να επιστρέψω στην Ελλάδα και ήμουν στο μετόχι εκεί διακονώντας την μέχρι τον θάνατό της. Επέστρεψα πάλι στην Μονή και το 2018 εκλέχθηκα ως Δικαίος.

Δυσκολεύτηκα πάρα πολύ στην υγεία γιατί τότε εξελίχθηκε το αλλεργικό και αναπνευστικό θέμα που είχα και το 2021 αποχώρησα με δύσκολη εικόνα υγείας.

Αγωνιστήκαμε με μια καλή ομάδα γιατρών και τώρα δόξα τον Θεό είμαι σε θεραπεία πολύ καλύτερα. 

Και ιδού προ ημερών επανήλθα με τις συνθήκες που γνωρίζετε. Δεν έπαψα ποτέ να είμαι μέλος κανονικό της αδελφότητας, δεν υπηρέτησα αλλού εκτός Μονής, γιατί θα πρέπει να ξέρετε ότι τα μετόχια της Μονής είναι εκκλησιαστικό έδαφος της Μονής.

Βέβαια πρέπει να λειτουργεί με την ευλογία και την άδεια των τοπικών Αρχιερέων. Και βέβαια αυτό είχε γίνει. Μάλιστα ο τοπικός Μητροπολίτης Μεγάρων είναι φίλος από τα παιδικά μου χρόνια και ήταν από τους πρώτους που με πήρε τηλέφωνο κλαίγοντας με αναφιλητά από την χαρά του για την εκλογή μου.

Το τελευταίο διάστημα συνέβησαν οδυνηρά γεγονότα που στενοχώρησαν τους πιστούς σε όλο τον κόσμο, δημιουργώντας μια βαθιά πληγή στην ψυχή κάθε Χριστιανού. Θα θέλαμε να ανοίξετε την καρδιά σας και να μας μιλήσετε για αυτές τις δύσκολες στιγμές για την Μονή Σινά.

Αυτό το θέμα είναι λεπτό και στενάχωρο. Το να ξύνουμε πληγές πολλές φορές δεν είναι καλό. Γενικά θα ήθελα να σας πω ότι δεν είναι παράδοξο στις ανθρώπινες σχέσεις και στην ανθρώπινη πορεία και θεολογικά στο ιστορικό μέρος της Εκκλησίας, να υπάρχουν τέτοια θέματα. 

Να ερμηνεύσουμε όμως τι λέγεται «ιστορικό μέρος της Εκκλησίας». Η Εκκλησία του Χριστού είναι ένας οργανισμός, αν και η λέξη αυτή δεν ανταποκρίνεται στο θεολογικό βάθος και στην αλήθεια.

Στην Εκκλησία λοιπόν υπάρχει το θεϊκό της μέρος, γιατί κεφαλή και ιδρυτή της είναι ο ίδιος ο Θεός. Οι Άγιοι Πατέρες αναφέρουν ότι η πρώτη Εκκλησία υπάρχει στα πρόσωπα των τριών προσώπων της Αγίας Τριάδας. Γιατί η Εκκλησία τι σημαίνει; Σύναξη.

Ο Θεός των Χριστιανών και των Ορθοδόξων δεν είναι ούτε ένας, ούτε τρείς. Είναι και ένας και τρείς. Αυτή η ερμηνεία θέλει μέρες να την κατανοήσουμε και είναι πρότυπο στη ζωή των ανθρώπων.

Βιάζονται πολλοί να κατατάξουν την Χριστιανική Πίστη στις μονοθεϊστικές θρησκείες. Ξέρω, κατά πόσο αυτό είναι αλήθεια. Γίνεται αυτό σε  αντιδιαστολή προς την ειδωλολατρία που είναι μια πολυθεΐα παράξενη. 

Ο Θεός ως ουσία είναι ένας, αλλά έχει τρία πρόσωπα. Που σημαίνει ότι το ένα πρόσωπο, κοινωνεί, επικοινωνεί και συνεργάζεται με το άλλο πρόσωπο. Και η σωτηρία του ανθρώπου είναι η συνεργασία των τριών αυτών προσώπων. Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα. Αυτή είναι η πρώτη Εκκλησία. 

Την ημέρα της Πεντηκοστής έχουμε κάθοδο του Αγίου Πνεύματος στους Αποστόλους και έχουμε την παράξενη μίξη του Αγίου Πνεύματος, που είναι ένα πρόσωπο της Αγίας Τριάδας, με τους Αποστόλους που είναι άνθρωποι. Στην πορεία της Εκκλησίας έχουμε δύο στοιχεία: Το θεϊκό και το ανθρώπινο. Αυτό λέγεται ιστορική διάσταση της Εκκλησίας. 

Το άλλο είναι το θεϊκό, για το οποίο δεν έχουμε την παραμικρή αμφιβολία περί του αλανθάστου του. Για το ανθρώπινο όμως μέρος, είναι πρόσωπα του πτωτικού κόσμου, και αναφερόμαστε στην πτώση του πρώτου ανθρώπου.

Του Αδάμ και της Εύας που κρύβει μεγάλο βάθος. Πτώση τι σημαίνει; Χωρισμός από τον Θεό και από τον άνθρωπο, μια κατάσταση που βιώνουμε όλους τους αιώνες όλοι μας.

 Η κοινωνία μας με τον Θεό είναι πάντα διαταραγμένη, και οι σχέσεις  μεταξύ μας είναι και αυτές διαταραγμένες. Όσο Αγιότερος είναι κανείς, έχει καλύτερες σχέσεις, όσο πέφτει πιο κάτω τόσο οι σχέσεις χαλάνε. Αυτό, το λεγόμενο προπατορικό αμάρτημα, γιατί αυτό είναι, συνεχίζεται ανά τους αιώνες και δεν αφαιρείται ακόμα και από τους Αγίους.

Άγιος δεν σημαίνει αλάνθαστος, όπως φρόντισε να  νομίσει ο εκάστοτε Πάπας της Ρώμης ότι είναι.Κανένα πρόσωπο δεν είναι αλάνθαστο. Μόνο το θεϊκό μέρος στο σύνολο της Εκκλησίας είναι αλάνθαστο. 

Το ανθρώπινο μέρος πάσχει, αλλά είναι μέσα σε ελπίδα σωτηρίας. Γιατί αυτό το ανθρώπινο  πτωτικό μέρος, που κάνει λάθη με τη μετάνοια κάθε φορά, με την πτώση και την άνοδο και με την προσπάθεια οδηγείται στην σωτηρία. Αυτή είναι η φυσική και πραγματιστική κατάσταση. 

Όποιος λοιπόν νομίζει ότι η Εκκλησία είναι ένας ιδεαλισμός, ότι είναι το τέλειο, αυτός είναι εκτός τόπου και χρόνου. Όσο ζούμε σε αυτή την γη λεγόμαστε στρατευομένη Εκκλησία. Τι σημαίνει αυτό; Πόλεμος!

Όχι μεταξύ των ανθρώπων, που στο τέλος βέβαια γίνεται και αυτό. Πόλεμος με το κακό, πόλεμος με το πονηρό, πόλεμος με τον εαυτό μας. Το κακό είναι ότι πολλές φορές ο πόλεμος γίνεται και μεταξύ μας.

Και στις αγιότερες των περιπτώσεων έχουμε τέτοια παραδείγματα. Αναφέρομαι στους δύο μεγάλους Αγίους της Εκκλησίας, τους δύο μεγάλους Πατριάρχες Φώτιο και Ιγνάτιο που έγιναν αιτία να χωριστεί η ενιαία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στην μέση.

Οι άνθρωποι αυτοί είναι Άγιοι της Εκκλησίας σήμερα. Κάποια στιγμή και ενώ δεν είχαν κάτι ουσιαστικό να χωρίσουν, γρήγορα κατάλαβαν το λάθος τους, βρέθηκαν μαζί, έβαλαν ο ένας μετάνοια για τον άλλον και αγκαλιάστηκαν.

Πολλές φορές λοιπόν το να δημιουργούνται θέματα και από μεγάλες προσωπικότητες δεν είναι παράδοξο. 

Στις ημέρες μας όμως να μην λησμονούμε ότι έχει προστεθεί και ένα επιπρόσθετος παράγοντας. Και αυτός είναι η δημοσιότητα, στην οποία ανήκετε και εσείς ως λειτουργός.

Αυτή η δημοσιότητα όμως λειτουργείται για πολλούς και διάφορους λόγους. Οπότε κάθε γεγονός, παρουσιάζεται, επεκτείνεται, παραποιείται για συγκεκριμένους λόγους από κάθε πλευρά.

Οπότε ένα γεγονός που θα μπορούσε να λυθεί με ευκολότερο τρόπο γίνεται ακόμη δυσκολότερο.

Μέσα σε αυτό το κλίμα θα εντάξετε και αυτό που συνέβη στο ανθρώπινο και ιστορικό μέρος της πνευματικής ιστορίας της Μονής τους Σινά, κάτι που δεν συνέβη για πρώτη φορά.

Ποιο ήταν το στοιχείο που εσάς σας στεναχώρησε, αλλά και σας χαροποίησε περισσότερο από την εξέλιξη των γεγονότων;

Αυτό που με στεναχώρησε βαθύτερα ήταν ο σκανδαλισμός του πληρώματος της Εκκλησίας. Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται ιδεαλιστικά, νομίζοντας ότι κάθε τι το Εκκλησιαστικό ή το Χριστιανικό είναι εκ προοιμίου τέλειο.

Αυτό είναι λάθος θεολογικά. Η ιερότητα του τόπου επίσης, καθυποβάλλει τους πιστούς, που νομίζουν ότι δεν θα εκπορεύεται από εδώ κανένα λάθος, πράγμα που είναι εντελώς εσφαλμένο, γιατί το «Γεροντικό του Σινά» αναφέρει ότι τα δαιμόνια της Σιναΐτικης ερήμου είναι περισσότερα από κάθε άλλη έρημο, εννοώντας τις ερήμους της Θηβαίδας και  τής Νιτρίας. 

Αυτό τι σημαίνει; Ότι στον τόπο αυτό υπήρξε μεγάλη Αγιότητα, μεγάλη άσκηση ανά τους αιώνες. Δάκρυ και αίμα, γιατί τα βέλη του «πονηρού» είναι περισσότερα.

Και αυτό το απεικονίζει μια θαυμάσια εικόνα που πιστεύω να την είδατε στο εικονοφυλάκιο. Το περίφημο βιβλίο «Κλίμαξ» του Αγίου Ιωάννη της Κλίμακος που αναπαριστά στην εικόνα αυτή, την πνευματική ζωή σαν μια σκάλα στην οποία ανεβαίνουν μοναχοί, γιατί περί μοναχών πρόκειται, αλλά το ίδιο ισχύει και για όλους τους πιστούς.

Όπως ανεβαίνουν, δεξιά και αριστερά πετώντας οι δαίμονες τοξεύουν τους μοναχούς. Άλλοι από την αρχή πέφτουν.

Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις ότι μοναχοί που βρίσκονται στο πάνω μέρος της σκάλας να χτυπηθούν και να πέσουν. Και εδώ έχουμε την φράση που λέει : «ότι όσο πιο ψηλά είναι κάποιος, τόσο πιο μεγάλη είναι η πτώση του». 

Ένας καλόγερος που ζει εδώ στο Σινά και αγωνίζεται, αποκτά κάποια εύσημα, και «η πτώση» μπορεί να τον ωφελήσει, εφόσον τον οδηγήσει στην ταπείνωση.

Ο σκανδαλισμός όμως των άλλων που το ακούνε είναι μεγάλος, γιατί σκεπτόμαστε ρηχά. Μέσα σε αυτό το κλίμα λοιπόν, της Κλίμακος και της εικόνας της Κλίμακος, εντάσσονται και τα παρόντα γεγονότα. Να σας πω και κάτι τελευταίο.

Η Ορθόδοξη πίστη είναι πραγματιστική, αλλά δεν σας κρύβω ότι τον 20ο αιώνα και μετά την απελευθέρωση του Ελληνικού Κράτους από τον Τουρκικό ζυγό, ο Ελληνισμός της κυρίως Ελλάδας υπέστη μια μεγάλη επίδραση από την θρησκευτικότητα της Ευρώπης και κυρίως από την Προτεσταντική, προκειμένου τάχα να αναγεννηθεί η πίστης των Ορθοδόξων Ελλήνων που ήταν αγράμματοι κατά πως πίστευαν τότε.

Μπολιάστηκε μια νέα τάση με το φαινόμενο του ευσεβισμού και του ιδεαλισμού. Αυτή η νοοτροπία μπήκε αρκετά μέσα και στην Ορθόδοξη Εκκλησία δημιουργώντας αυτές τις ιδεοληψίες που οδήγησαν στο χάσιμο του πραγματικού. 

Θα σας πω κλείνοντας μια παροιμία Μικρασιάτικη της γιαγιά μου που σεβόταν πολύ την ιεροσύνη. Στο σπίτι μας απαγορευόταν να λέμε κριτικές εναντίων ιερέων.

Έχετε την εντύπωση ότι δεν γνώριζαν ότι και οι ιερείς κάνουν αμαρτίες. Έλεγε λοιπόν. Τον πατέρα σου λοιπόν τον αγαπάς  και την μάνα σου την σέβεσαι ό,τι άνθρωποι και αν είναι.

Μπορεί να μην συμφωνείς με αυτά που κάνουν, αλλά είναι η μάνα σου και ο πατέρας σου. Με την ίδια αίσθηση αντιμετώπιζαν και την ιεροσύνη. Έλεγαν όμως στην συνέχεια «Αμαρτωλού παπά κατάρα να μην πάρεις» 

Με την ανάληψη των νέων καθηκόντων σας καλείστε να διαχειριστείτε ένα πεδίο δύσκολων ισορροπιών σε πολιτικό και πνευματικό επίπεδο. Είστε αισιόδοξος για την επόμενη ημέρα; 

Δεν μου επιτρέπεται να μην είμαι αισιόδοξος. Πιστεύοντας στον Θεό και στην Αγία Αικατερίνη, για αυτή κυβερνά και πρέπει να κυβερνά.

Οι κληρικοί δεν είμαστε πολιτικά πρόσωπα, εκλεγόμαστε από τους ίδιους τους μοναχούς μας. Το ιστορικό μέρος της Εκκλησίας πάντα βρίσκεται σε κάποια πολιτεία.

Μας έχουν οριστεί από τους Αγίους και από τον Απόστολο Παύλο ότι δεν είμαστε τα αναρχικά μέλη μιας πολιτείας οι Χριστιανοί.

Οφείλουμε την καλώς νοούμενη υπακοή, όπως λέει ο Χριστός μας «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ». Μόνο σε περίπτωση που πιεστούμε και εκβιαστούμε να πράξουμε πράγματα που είναι σε καταφανή αντίθεση με την αλήθεια του Θεού και του Ευαγγελίου, τότε διακριτικά θα πούμε το «Όχι».

Και θα το πούμε διακριτικά και όχι με πόλεμο. Πόσο μάλλον όταν ζει κανείς αιώνες σε μία πολιτεία, όπως είναι η Αιγυπτιακή, με την οποία ιστορικά υπάρχουνε μεγάλες σχέσεις και φιλίες.

Τώρα κατά καιρούς θα υπάρχουν διάφορα ανεβοκατεβάσματα αυτά λύνονται μέσα από τον εποικοδομητικό διάλογο. Οφείλουμε να βαδίζουμε στην βάση της λεγόμενης συναλληλίας και με την Αιγυπτιακή πολιτεία στην οποία ζούμε και με την Ελληνική πολιτεία από την οποία καταγόμαστε ως Ελληνορθόδοξοι μοναχοί.

Και για να συνοψίσω, οφείλουμε να έχουμε διακριτούς ρόλους και αλληλοβοήθεια, με τον τρόπο που μπορεί ο καθένας. Και με την Αιγυπτιακή πολιτεία, και με την Ελληνική και με τους Βεδουίνους που διαβιούμε και συζούμε. Και δεν μπορούμε αλλιώς παρά αισιόδοξοι για όλα αυτά. 

Και μια τελευταία ευχή για τους Χριστιανούς ανά τον κόσμο

Για τους Χριστιανούς όλου του κόσμου να τους ζητήσουμε συγνώμη για τον σκανδαλισμό τους και η ευχή είναι ότι η χάρης του ιερού αυτού τόπου που έστω και αν συνέβησαν στενάχωρα γεγονότα, δεν έχει εκλείψει και είναι δυνατή.

Οι Πρεσβείες της Παναγίας η οποία προεικονίστηκε με την Αγία Βάτο, ο εν τριάδι Θεός ο οποίος ηκούσθη μέσα από την Αγία Βάτο, λέγοντας στον Μωυσή «Εγώ ειμί ο Ων», οι πρεσβείες του Προφήτου Μωυσέως  που εορτάσαμε εχθές, ο οποίος είδε και εβίωσε τον Θεό στον τόπο αυτό και οι πρεσβείες της γλυκύτατης Αγίας Αικατερίνης που τα έφερε ο Θεός μετά το μαρτύριό της στην Αλεξάνδρεια να είναι εδώ παρούσα και δια του σώματος της, να σκεπάζουν όλον τον κόσμο, να δίνουν δύναμη και υγεία ψυχής και σώματος, στους αναγνώστες σας, αλλά και σε όλο τον κόσμο. 

Εύχομαι ό,τι καλό και αγαθό σε όλους, με την διάθεση να ξεπερνούμε γρήγορα τις δυσκολίες μας και να συγχωρούμε εύκολα τα όποια λάθη.

Προηγουμένως η ΕΟΔ έγραψε για τις δηλώσεις του Νέου Ηγουμένου, τη συγγνώμη και την υπόσχεση που έδωσε στους πιστούς.

Читайте также