Τι μας φέρνει η Eurovision ή τι είναι πίσω από τα παρασκήνια

Από το σόου των τραβεστί και των διεστραμμένων, αυτός ο διαγωνισμός μετατρέπεται σε έναν ειλικρινή, καθόλου συγκεκαλυμμένο σατανισμό. Φωτογραφία: ΕΟΔ

Κάθε χρόνο σε μια από τις πόλεις της Ευρώπης πραγματοποιείται ο Διαγωνισμός Τραγουδιού – «Eurovision». Και κάθε χρόνο είμαστε όλο και περισσότερο πεπεισμένοι ότι η Eurovision δεν αφορά το τραγούδι ούτε την τέχνη. Η Eurovision αφορά το πώς ζει η σύγχρονη Ευρώπη και πώς θα ζει στο εγγύς μέλλον. Αυτό υποστηρίζεται σαφώς από το γεγονός ότι κάθε χρόνο η έμφαση σε αυτήν την παράσταση μετατοπίζεται όλο και περισσότερο προς τη θρησκεία και την πίστη. Επιπλέον, αυτή η θρησκευτικότητα είναι με αρνητικό πρόσημο. Με άλλα λόγια, ο δημοφιλής διαγωνισμός τραγουδιού μετατρέπεται σε ένα στάδιο για την προώθηση της ηθικής διαστρέβλωσης και του σατανισμού. Έχετε αμφιβολίες σχετικά με αυτό; Ας το κάνουμε κατανοητό.

Μια πλατφόρμα προπαγάνδας

Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision πραγματοποιείται κάθε χρόνο από το 1956 και είναι ένα από τα πιο δημοφιλή μη αθλητικά γεγονότα στον κόσμο, με κοινό έως 600 εκατομμύρια θεατές. Η μερίδα του λέοντος από το κοινό είναι αναμφίβολα νέοι. Δηλαδή, άτομα που εξακολουθούν να διαμορφώνουν μόνα τις δικές τους προοπτικές για τη ζωή, και που μπορούν να επηρεαστούν σημαντικά στη διαμόρφωση των προσωπικών τους απόψεων. Πώς γίνεται; Είναι πολύ απλό: να δώσετε ένα ζωντανό παράδειγμα που πρέπει να ακολουθήσουν. Οι νέοι, λόγω των ηλικιακών χαρακτηριστικών, αναζητούν πάντα αυτούς που θέλουν να είναι σαν αυτοί, που θέλουν να μιμηθούν.

Είναι σαφές ότι η τεχνητή δημιουργία «ειδώλων» για τους νέους απαιτεί πολλή προσπάθεια και πολλά χρήματα. Χρειάζεται ακόμη περισσότερη δουλειά για να διασφαλιστεί ότι αυτά τα «είδωλα» παραμένουν «είδωλα». Υπό αυτήν την έννοια, η δημιουργία μιας πλατφόρμας που προάγει τις απαραίτητες εικόνες και έννοιες και να περιμένει κανείς για να αποφέρουν αυτές καρπούς είναι μια εξαιρετική λύση για όσους θέλουν να παρουσιάσουν τις ιδέες τους στις μάζες.

Η Eurovision είναι ιδανική για αυτόν τον σκοπό. Διαθέτει ό, τι χρειάζεστε: ένα τεράστιο κοινό, επαρκή δημοτικότητα του ίδιου του διαγωνισμού, μεγάλο αριθμό νέων. Ποιες ιδέες προωθεί η Eurovision σήμερα; Πολλά μπορούν να γίνουν κατανοητά αν κοιτάξετε τους συμμετέχοντες στο διαγωνισμό, και ειδικά στους νικητές του. Οι νικητές είναι αυτοί που θεωρήθηκαν οι καλύτεροι από την κριτική επιτροπή και το κοινό. Ας δούμε ποιος θεωρείται ο καλύτερος μεταξύ μας.

Διαγωνισμός φρικιών και διεστραμμένων;

Από τις αρχές της δεκαετίας του 2000, ο κύριος διαγωνισμός τραγουδιού της Ευρώπης θυμίζει όλο και περισσότερο έναν διαγωνισμό για φρικιά και διεστραμμένους, με σταδιακή κλίση προς τον σατανισμό. Έτσι, το 2002 το φωνητικό τρίο «Sestre» («Αδερφές»), αποτελούμενο από τραβεστί με κοστούμια αεροσυνοδών, εκπροσώπησε τη Σλοβενία. Στον τελικό, πήραν μια ασήμαντη 13η θέση. Ωστόσο, μετά τον διαγωνισμό, τα σλοβενικά μέσα ενημέρωσης έγραψαν: «Ίσως, χάρη στις «Αδερφές», η χώρα μας θα λάβει λίγο περισσότερη προσοχή  απο τον διεθνή διαγωνισμό». Δεν είναι ένας πολύ συνηθισμένος τρόπος να κάνετε τον εαυτό σας γνωστό, έτσι δεν είναι;

Το 2006 ολόκληρος ο λογικός κόσμος σοκαρίστηκε από την παράσταση του φινλανδικού αγγλόφωνου hard rock συγκροτήματος Lordi, το οποίο βγήκε στη σκηνή με μάσκες και κοστούμια τεράτων, ερμηνεύοντας το τραγούδι «Hard Rock Hallelujah». Στην ίδια τη Φινλανδία, το συγκρότημα θεωρήθηκε σατανικό, ωστόσο, παρά το γεγονός αυτό, το Lordi έλαβε το πρώτο βραβείο Eurovision. Κι αυτό συνέβη στην Ορθόδοξη Ελλάδα.

Είναι αδύνατο να μην θυμηθούμε τη συμμετοχή του 2007 στον κύριο διαγωνισμό τραγουδιού της Ευρώπης της «δικής μας» Verka Serduchka. Ο Andrei Danilko, ενεργώντας με τη μορφή μιας γυναίκας με τεράστια στήθη σε γυαλιστερή στολή και με ένα αστέρι πάνω στο κεφάλι του, ισχυρίστηκε ότι αντιμετωπίζει τη συμμετοχή του στον διαγωνισμό με χιούμορ και πρόκειται μόνο να «διασκεδάσει» το κοινό. Αλλά το κοινό πήρε την εικόνα του πολύ σοβαρά και «διασκέδασε» τόσο πολύ που ο travesty-artist (και το ευρωπαϊκό κοινό θεωρούσε την εικόνα του ακριβώς έτσι) σχεδόν κέρδισε τον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision, παίρνοντας τη δεύτερη θέση.

Από τις αρχές της δεκαετίας του 2000, ο κύριος Διαγωνισμός Τραγουδιού της Ευρώπης θυμίζει όλο και περισσότερο έναν διαγωνισμό για φρικιά και διεστραμμένους, με σταδιακή κλίση προς τον σατανισμό.

Παρακάτω περισσότερα γίνονται. Το 2008, δεν ήταν καν ένα άτομο που εμφανίστηκε στη σκηνή του Διαγωνισμού Τραγουδιού, αλλά η μαριονέτα «Turkey Dustin» με το τραγούδι «Irelande douze pointe». Είναι αλήθεια ότι δεν κατάφερε να φτάσει στους ημιτελικούς.

Η Eurovision συνεχίζει την πορεία της προς τους διεστραμμένους, και το 2014 η νικήτρια του διαγωνισμού είναι η γενειοφόρος «γυναίκα» - ο Αυστριακός Thomas Neuwirth, ο οποίος επέλεξε το καλλιτεχνικό όνομα Conchita Wurst. Έκανε ένα τραγούδι με μια μάλλον διαφανή θρησκευτική συνήθεια - "Rise Like a Phoenix". Είναι αλήθεια ότι στο στόμα ενός διεστραμμένου, αυτός ο υπότιτλος απέκτησε μια πολύ βλασφημική απόχρωση.

«Δεν υπάρχει Θεός στο σπίτι μου ...»

Και το 2021, η ιταλική ομάδα Maneskin με το τραγούδι Zitti E Buoni έγινε νικήτρια του ευρωπαϊκού Διαγωνισμού Τραγουδιού. Πολλοί γνώστες της μουσικής αναπνέουν ανακούφιση: επιτέλους, η καλή παλιά ροκ πήρε τη νίκη, επιπλέον ο σολίστ Maneskin είναι σχεδόν ο μόνος ετεροφυλόφιλος στη Eurovision (αν και η εμφάνιση του ηθοποιού κάνει να αμφισβητεί κανείς αυτό). Ωστόσο, δεν είναι όλα τόσα απλά.

Χωρίς αμφιβολία, μπορούμε να πούμε ότι η Eurovision-2021 πραγματοποιήθηκε σύμφωνα με κάποιο σατανικό σενάριο. Έτσι, ο διαγωνισμός άνοιγε σε μαύρες και κόκκινες αποχρώσεις, και το πρώτο τραγούδι που παρουσιάστηκε ήταν η σύνθεση της ερμηνεύτριας από την Κύπρο Έλενας Τσαγκρίνου με τίτλο «El Diablo». Σε αυτό το τραγούδι αντιτάχθηκαν ενεργά η Σύνοδος της Κυπριακής Ορθόδοξης Εκκλησίας, μεμονωμένοι επίσκοποι και ιερείς της Κύπρου, λαϊκοί και απλώς όλοι εκείνοι που θεωρούν τον εαυτό τους πιστό στον Θεό. Αλλά το «El Diablo» δεν αποσύρθηκε από τον διαγωνισμό.

Και δεν προκαλεί έκπληξη αυτό, επειδή το τραγούδι της Τσαγκρίνου με σαφείς υπαινιγμούς στον Σατανά και τις σκοτεινές δυνάμεις δεν ήταν το μόνο. Για παράδειγμα, οι Φινλανδοί παρουσίασαν τη σύνθεση «The Dark Side», η Νορβηγία – «Fallen Angel», η Μεγάλη Βρετανία – «Embers», οι Αλβανοί – «Karma», οι Ολλανδοί τραγούδησαν τη «Birth Of A New Age».

Λοιπόν, το ήδη αναφερθέν τραγούδι "Zitti E Buoni" κέρδισε. Φαίνεται το πιο κανονικό όνομα, σωστά; Και τι σχέση έχει ο Σατανισμός; Να κρίνετε για τον εαυτό σας. Εδώ είναι ένα απόσπασμα από το κείμενο "Zitti E Buoni":

Εσένα, Κύριε, τιμάμε;

Πριν από εξήντα χρόνια, οι διοργανωτές του Διαγωνισμού αποφάσισαν να κάνουν τον παλιό χριστιανικό ύμνο «Te Deum» (από τα πρώτα λόγια από τα Λατινικά – «Te Deum laudamus») στον ύμνο της Eurovision, η μουσική για την οποία γράφτηκε από τον συνθέτη του 17ου αιώνα Marc-Antoine Charpentier. Μεταξύ των Ορθόδοξων Χριστιανών, αυτός ο ύμνος είναι πιο γνωστός ως «Εσένα, Κύριε, τιμάμε».Σύμφωνα με τον μύθο, ο συγγραφέας του θεωρείται ο Άγιος Αμβρόσιος Μεδιολάνων.

Εδώ είναι η σταδιακή μετατροπή του Te Deum από την πρώτη ημέρα της Eurovision σε αυτό πώς ακούγεται σήμερα:

Είναι ενδιαφέρον ότι ο ύμνος «Te Deum» είναι το πρώτο πράγμα που ακούει ο ήρωας της «Θεϊκής Κωμωδίας» του Dante όταν η πόρτα του Καθαρτηρίου ανοίγεται μπροστά του (ένα είδος κόλασης στον Καθολικισμό που δεν έχει αιώνια διάρκεια):

Είναι ατύχημα που οι ιδρυτές της Eurovision επέλεξαν τον Te Deum ως ύμνο; Αν κοιτάξει κανείς τι έχει γίνει σήμερα ο διαγωνισμός τραγουδιού, το συμπέρασμα είναι σαφές, όχι, δεν ήταν τυχαία. Στην πραγματικότητα, η Eurovision είναι ήδη ένα είδος παρουσίασης της κόλασης, ένα προ-όραμα για το τι περιμένει πίσω από τον τάφο των αμαρτωλών. Σταδιακά, από το σόου των τραβεστί, των διεστραμμένων και των εκπροσώπων της κοινότητας των ΛΟΑΤ, αυτός ο διαγωνισμός μετατρέπεται σε ειλικρινή, καθόλου συγκεκαλυμμένο σατανισμό.

Το επίπεδο της Eurovision πέφτει όλο και χαμηλότερα. Για πολύ καιρό, κανείς δεν έχει ανακαλύψει νέα ονόματα στον κόσμο της μουσικής, δεν είναι αυτοί που τραγουδούν, αλλά αυτοί που αντιστοιχούν στο mainstream που κερδίζουν. Και είναι πολύ λυπηρό που αυτό το mainstream σήμερα δεν είναι μόνο αθεϊστικό και κοσμικό, αλλά ανοιχτά αντιχριστιανικό και ακόμη και σατανικό.

«Στο σπίτι μου δεν υπάρχει Θεός ...» τραγουδά ο κύριος τραγουδιστής της νικήτριας ομάδας Eurovision-2021. Πράγματι, αν τον κοιτάξετε, καθώς και στους περισσότερους συμμετέχοντες σε αυτόν τον διαγωνισμό, γίνεται σαφές ότι δεν υπάρχει Θεός στο σπίτι τους. Αλλά ίσως αυτό το σπίτι για το οποίο τραγουδά είναι όλη η Ευρώπη; Υπάρχει ακόμα χώρος μέσα της για τον Θεό;

Ή ... έχει δίκιο ο Ιταλός τραγουδιστής;

Читайте также