Τι διδάσκονται τα παιδιά μας σήμερα στα σχολεία
Μια στοχαστική ματιά στη σύγχρονη εκπαίδευση, τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση και την ανάγκη να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με αγάπη, πίστη και διάκριση.
Καθώς ξημερώνει η μέρα και το σχολείο ανοίγει τις πόρτες του, βλέπω τα μικρά παιδιά να μπαίνουν με τα σακίδια τους, γεμάτα περιέργεια, γεμάτα ζωή. Κάθε παιδί που περνάει το κατώφλι είναι ένας μικρός κόσμος, μια ψυχή που χρειάζεται φως και καθοδήγηση. Και αναρωτιέμαι....τι πραγματικά μαθαίνουν εκεί μέσα; Τι παίρνουν μαζί τους στο σπίτι, στην καρδιά και στο μυαλό;
Το Νηπιαγωγείο και το Δημοτικό, δεν είναι μόνο μέρη που τα παιδιά μαθαίνουν γράμματα και αριθμούς. Είναι τα πρώτα βήματα στην κοινωνία, η πρώτη τους επαφή με κανόνες, με όρια, με τη διαφορά ανάμεσα στο σωστό και το λάθος, ανάμεσα στη λογική της φύσης και σε ό,τι η εποχή μας ονομάζει «προοδευτικό».
Τα παιδιά σήμερα βλέπουν έναν κόσμο που αλλάζει γρήγορα. Τεχνολογία, κοινωνικά δίκτυα, νέες ιδέες.Όλα αυτά διεισδύουν στις τάξεις, με τους δασκάλους να προσπαθούν να ισορροπήσουν ανάμεσα στην παράδοση και στη σύγχρονη αντίληψη. Και μέσα σε αυτό το καλειδοσκόπιο, η σεξουαλική αγωγή εμφανίζεται νωρίς.
Όχι κατ’ ανάγκην με πρόθεση να προκαλέσει σύγχυση, αλλά πολλές φορές με την πεποίθηση ότι τα παιδιά πρέπει να γνωρίζουν τα πάντα από μικρά. Κι εδώ αναδύεται η πρώτη μεγάλη διαφορά: η λογική συνέχεια των πραγμάτων από τη μια, η πρόωρη έκθεση στην προοδευτικότητα από την άλλη.
Το σώμα, βλέπεις, είναι κάτι ιερό. Ο Απόστολος Παύλος λέει πως το σώμα είναι ναός του Αγίου Πνεύματος. Και αλήθεια, πόσο ταιριάζει αυτό με μια εποχή που θέλει να διδάσκει στα παιδιά πως η χρήση του σώματος μπορεί να είναι ακραία, χωρίς όρια, χωρίς διάκριση; Δεν πρόκειται για καταδίκη, αλλά για φώτιση. Το σώμα δεν είναι παιχνίδι, δεν είναι μόνον μέσο ψυχαγωγίας, είναι δώρο και ευθύνη. Και η λογική μάς λέει πως κάθε τι που έχει ξεχωριστή φύση πρέπει να αντιμετωπίζεται με μέτρο. Δεν χρειάζεται να ονομάζουμε το διαφορετικό κακό ή παρά φύσιν, η ίδια η εμπειρία, η βιολογική και ψυχική τάξη, δείχνει ότι τα παιδιά χρειάζονται πρώτα σταθερές βάσεις, πρώτα το φυσικό, το λογικό, το αληθινό.
Φίλες και φίλοι, αξίζει να ανοίξετε το link και να διαβάσετε "οδηγίες" για τα παιδιά, που θα τα προστατέψουν απο κάθε μορφής επίθεση με το μανδυά της προόδου: Παιδαγωγική Του Αγίου Ιωάννου Του Χρυσοστόμου
Στο νηπιαγωγείο, τα παιδιά μαθαίνουν να κοινωνικοποιούνται, να μοιράζονται, να κατανοούν την έννοια του “δικό μου” και του “δικό σου”. Μαθαίνουν τις πρώτες λέξεις, τα χρώματα, τους αριθμούς, αλλά κυρίως μαθαίνουν την εμπιστοσύνη και τη σχέση με τον άλλο. Κι εκεί, οι μικρές διδασκαλίες της σεξουαλικής αγωγής , συχνά μεταμφιεσμένες σε “αγωγή υγείας”, πρέπει να έχουν μέτρο. Είναι ένα λεπτό παιχνίδι, πώς να μιλήσεις για το σώμα χωρίς να προκαλέσεις σύγχυση; Πώς να δώσεις πληροφορία χωρίς να στερήσεις την αθωότητα;
Στο Δημοτικό, τα πράγματα γίνονται πιο σύνθετα. Η περιέργεια μεγαλώνει, τα παιδιά αρχίζουν να συνειδητοποιούν διαφορές, να παρατηρούν σχέσεις γύρω τους. Κι εδώ, πολλοί δάσκαλοι και γονείς νιώθουν την ανάγκη να εξηγήσουν την έννοια της σεξουαλικότητας. Η λογική μάς λέει πως πρώτα πρέπει να κατανοήσουν τη διαφορά φύλου, τη βιολογική πραγματικότητα της αναπαραγωγής, την έννοια της αγάπης και της φιλίας.
Το σώμα έχει νόημα, η καρδιά έχει νόημα, η ψυχή έχει νόημα. Όταν αυτά μπερδεύονται,τότε υπάρχει σύγχηση.Με φροντίδα όμως και ηθική, χτίζει βάσεις για όλη τη ζωή.
Δεν θέλω να φαίνεται πως καταδικάζω την εποχή μας, αντιθέτως, θέλω να δείξω ότι μπορούμε να αντλήσουμε ό,τι καλό υπάρχει από κάθε τάση. Η πρόοδος δεν είναι κακή. Είναι καλή όταν συνοδεύεται από λογική, από διάκριση, από αγάπη και πίστη. Κι εκεί βρίσκεται η μεγάλη αλήθεια, το παιδί μπορεί να μεγαλώσει μέσα στην αλλαγή, αλλά με σταθερές βάσεις. Το σώμα του είναι ναός, η ψυχή του είναι δώρο, η καρδιά του ζητά φως. Κι εμείς, ως δάσκαλοι και γονείς, έχουμε χρέος να του δείξουμε τον δρόμο, χωρίς φόβο, αλλά με σοφία.
Και τελικά, όταν το παιδί κοιμάται το βράδυ, όταν κλείνει τα μάτια του γεμάτο όνειρα, ας προσευχηθούμε μαζί, να μεγαλώσει με χαρά, με φως, με γνώση και διάκριση. Να αγαπήσει, να σεβαστεί, να ζήσει τη ζωή όπως της αξίζει, χωρίς σύγχυση, χωρίς φόβο, με ελευθερία που οδηγεί στο καλό και όχι στο σκοτάδι. Κι ο Θεός βοηθός, πάντα, σε κάθε βήμα.
Σε πρόωρες έννοιες “ελευθερίας χωρίς όρια”, η φυσική συνέχεια της ζωής διαταράσσεται.
Και τότε εμφανίζεται η σύγκρουση με την εποχή μας, η “προοδευτικότητα” λέει ότι όλα μπορούν να δοκιμαστούν, ότι η έκφραση του σώματος είναι άπειρη και αδιακρίτως ελεύθερη. Η λογική λέει ότι η ζωή έχει νόμους, η φύση έχει κανόνες και η ψυχή χρειάζεται όρια για να ανθίσει. Δεν μιλάμε για απαγορεύσεις από φόβο ή προκατάληψη,όχι, μιλάμε για μέτρο, για διάκριση, για φροντίδα. Όπως ένα παιδί δεν μπορεί να τρέξει στη μέση του δρόμου χωρίς κίνδυνο, έτσι και η ψυχή και το σώμα χρειάζονται καθοδήγηση.
Στην πίστη μας βρίσκουμε φως και ηρεμία. Η Εκκλησία δεν καταδικάζει, διδάσκει. Διδάσκει ότι κάθε άνθρωπος έχει αξία, αλλά ότι κάθε πράξη έχει συνέπειες. Ότι η αγάπη και η αλήθεια πάνε χέρι-χέρι, και ότι η ελευθερία χωρίς λογική μπορεί να γίνει δεσμά. Μαθαίνουμε τα παιδιά να αγαπούν τον συνάνθρωπο, να σέβονται το σώμα τους και των άλλων, να κατανοούν τη ζωή ως δώρο. Και μέσα σε αυτή την κατεύθυνση, η σεξουαλική αγωγή γίνεται εργαλείο, όχι στόχος, οδηγεί στο φως της γνώσης, όχι στο σκοτάδι της σύγχυσης.
Βλέπω μικρά χεράκια να παίζουν, μικρά πόδια να τρέχουν στην αυλή, μάτια να γεμίζουν χαρά. Και σκέφτομαι πως η πραγματική πρόοδος δεν είναι να διδάξεις τα πάντα νωρίς, αλλά να δώσεις στο παιδί τα κατάλληλα εργαλεία τη στιγμή που μπορεί να τα κατανοήσει. Η λογική συνέχεια της ζωής απαιτεί υπομονή, εμπιστοσύνη και φως. Το προοδευτικό που αγνοεί αυτά τα όρια μοιάζει με φτερό στον άνεμο, ωραίο, αλλά ευάλωτο.
Και το πιο σημαντικό; Το παιδί μαθαίνει όχι μόνο με λέξεις, αλλά με παραδείγματα. Βλέπει τους γονείς να αγαπούν, να σέβονται, να συνδέονται με το Θεό και με τη φύση. Μαθαίνει από την καθημερινότητα, από την ευθύνη, από την αγάπη που δεν φοβάται να βάλει όρια. Το σώμα, η ψυχή, η καρδιά και το μυαλό πρέπει να αναπτυχθούν αρμονικά.
Κάθε βήμα που γίνεται πρόωρα μπορεί να αφήσει άσχημο σημάδι, ενώ κάθε βήμα που γίνεται με προσοχή, αφήνει ελπίδα και κυρίως Θεό.
