Η θρησκεία του «ρωσικού κόσμου» αποχαιρετά τον Χριστιανισμό

Tο συνέδριο του Παγκόσμιου Ρωσικού Λαϊκού Συμβουλίου πραγματοποιήθηκε στις 27 Μαρτίου 2024 στην αίθουσα των εκκλησιαστικών συμβουλίων του Καθεδρικού Ναού του Χριστού Σωτήρος υπό την προεδρία του Πατριάρχη Κύριλλου, ο οποίος τελεί πρόεδρος του Παγκόσμιου Ρωσικού Λαϊκού Συμβουλίου (ΠΡΛΣ).

Η Wikipedia αναφέρει ότι αυτή η οργάνωση δημιουργήθηκε τον Μάιο του 1993 υπό την αιγίδα της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Σύμφωνα με το καταστατικό του ΠΡΛΣ, επικεφαλής του είναι ο Πατριάρχης Μόσχας και πάσης Ρωσίας, και το προεδρείο και το Συμβούλιο του ΠΡΛΣ περιλαμβάνουν γνωστούς Ρώσους πολιτικούς και δημόσια πρόσωπα, εκπροσώπους του κόσμου της επιστήμης, του πολιτισμού και της εκπαίδευσης, στρατιωτικούς ηγέτες, και συμπατριώτες από το εξωτερικό.

Εκπρόσωποι όλων των κλάδων της κυβέρνησης της Ρωσικής Ομοσπονδίας, ηγέτες δημοσίων ενώσεων, ανώτατοι κληρικοί των παραδοσιακών θρησκειών της Ρωσίας, καθηγητές και φοιτητές μεγάλων πανεπιστημίων και άλλες προσωπικότητες λαμβάνουν παραδοσιακά μέρος στα ετήσια συνέδριά του. Δηλαδή, το ΠΡΛΣ τοποθετείται ως οργάνωση που εκπροσωπεί την ελίτ της χώρας.

Το τρέχον συνέδριο υιοθέτησε το λεγόμενο Διάταγμα 25 «Το παρόν και το μέλλον του ρωσικού κόσμου», που ονομάστηκε στην ιστοσελίδα του Πατριαρχείου Μόσχας έγγραφο προγράμματος και απευθυνόμενο στις νομοθετικές και εκτελεστικές αρχές της Ρωσίας. Δηλαδή, αυτή είναι μια σύσταση για δράση προς τις αρχές για λογαριασμό της ρωσικής ελίτ, συμπεριλαμβανομένης της πνευματικής. Δεν θα αναλύσουμε πλήρως αυτό το αρκετά ογκώδες έγγραφο εδώ, αλλά θα επικεντρωθούμε στις επιμέρους θέσεις του, που αποδεικνύουν ξεκάθαρα την ορθότητα της δήλωσης που γίνεται στον τίτλο του άρθρου.

Διατριβή #1: Η Ρωσία είναι «ο κατέχων»

Απόσπασμα από το Διάταγμα 25: «Το υψηλότερο νόημα της ύπαρξης της Ρωσίας και του ρωσικού κόσμου που δημιουργήθηκε από αυτήν – η πνευματική τους αποστολή – έγκειται στο να είναι ο παγκόσμιος "Κατέχων", που προστατεύει τον κόσμο από το κακό».

Η αναφορά στον «κατέχων» είναι παραπομπή σε ένα από τα πιο σκοτεινά χωρία της Αγίας Γραφής, δηλαδή στο δεύτερο κεφάλαιο της Β´ Επιστολής του Αποστόλου Παύλου προς Θεσσαλονικείς: «τὸ γὰρ μυστήριον ἤδη ἐνεργεῖται τῆς ἀνομίας, μόνον ὁ κατέχων ἄρτι ἕως ἐκ μέσου γένηται» (Β Θεσ. 2,7).

Δηλαδή, ο Αντίχριστος δεν θα έρθει στον κόσμο και οι έσχατοι καιροί δεν θα έρθουν μέχρι να ληφθεί κάποιος «κατέχων». Ποιος είναι αυτός ο «κατέχων»;

Οι ίδιοι οι άγιοι Πατέρες παραδέχονται ότι δεν μπορούν να πουν με βεβαιότητα, παρά μόνο εκφράζουν τη γνώμη τους, αλλά δεν επιμένουν σε αυτήν. Για παράδειγμα, ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος γράφει: «Δίκαια, ο καθένας μπορεί, πρώτα απ' όλα, να ρωτήσει ποίος είναι ο κατέχων (συγκρ. Β' Σολ. 2,7) και μετά να ανακαλύψει την επιθυμία να μάθει γιατί μιλάει ο Παύλος τόσο ασαφές για αυτό; Τι είναι αυτό που δεν του επιτρέπει να ανοιχτεί, δηλαδή τι εμποδίζει; Μερικοί λένε ότι είναι η χάρη του Αγίου Πνεύματος, ενώ άλλοι λένε ότι είναι το Ρωμαϊκό κράτος. Θα συμφωνήσω περισσότερο με αυτούς τους τελευταίους».

Στην πραγματικότητα, η Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία έπεσε το 455, η Ανατολική ή Βυζαντινή Αυτοκρατορία το 1453, και ο Αντίχριστος δεν είχε έρθει ακόμη. Παραμύθια για το γεγονός ότι η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία μετανάστευσε στη Μόσχα δεν έχουν καμία βάση ούτε στις πατερικές διδασκαλίες, πολύ λιγότερο στην Αγία Γραφή, και δεν έχουν κοινοποιηθεί ποτέ από την Εκκλησία. Αν και, πράγματι, είναι αρκετά δημοφιλείς μεταξύ εκείνων που δεν πιστεύουν τα λόγια του Χριστού: «...εἰ ἐκ τοῦ κόσμου τούτου ἦν ἡ βασιλεία ἡ ἐμή...» (Ιω. 18:36), και προσπαθούν με όλη τους τη δύναμη να αποδείξουν το αντίθετο. Αντίστοιχα, από τις παραδοχές του Ιωάννη του Χρυσοστόμου μένει μόνο η χάρη του Αγίου Πνεύματος.

Ο Άγιος Εφραίμ ο Σύρος πίστευε ότι ο «κατέχων» είναι η διάδοση του Ευαγγελίου σε όλο τον κόσμο: «...έως ότου η αποστολία εκπληρώσει την κλήση που της δόθηκε: πηγαίνετε σε όλα τα έθνη (Ματθ. 28,19) και η διδασκαλία (του Χριστού) δεν θα διαδοθεί και δεν θα τελειώσει επίσης η εποχή του, και οι άνθρωποι δεν θα τελειοποιηθούν μέσω του κηρύγματος των Αποστόλων και μέσω της διδασκαλίας των ιερέων: μόνο τότε, επιτέλους, επιτρέπεται στον Αποστάτη να έρθει για να δοκιμάσει την αξιοπρέπεια των ανθρώπων».

Το ίδιο γράφει και ο Ρώσος επίσκοπος του 19ου αιώνα, ο Άγιος Θεοφάνης ο Ερημίτης: «Η σωτήρια δύναμή του άρχισε να ενεργεί μόνο από τον καιρό της καθόδου του Αγίου Πνεύματος. Πρέπει να της δώσουμε χρόνο να διεισδύσει παντού και να αναβιώσει όλους όσοι είναι ικανοί να λάβουν τη ζωογόνο δράση της. Όταν ολοκληρώσει το έργο της, τότε θα επιτραπεί σε αυτόν τον γιο της απώλειας να εμφανιστεί».

Στις ερμηνείες μπορεί κανείς να βρει ότι ο «κατέχων» είναι ένας θεσμός της κρατικής εξουσίας γενικά, αλλά πουθενά στην πατερική διδασκαλία δεν υπάρχει κανένας υπαινιγμός ότι ο «κατέχων» είναι ένα κράτος που ονομάζεται Ρωσία.

Έτσι, ο ισχυρισμός της Ρωσίας για το ρόλο του «κατέχοντα» δεν είναι τίποτα άλλο από εικασίες, που δεν βασίζονται ούτε στην Αγία Γραφή ούτε στην Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας και επινοήθηκε για τη δικαιολογία στόχων που απέχουν πολύ από το Ευαγγέλιο. Ποιους στόχους ακριβώς;

Διατριβή #2: Η Ρωσία είναι ο υπερασπιστής του ρωσικού κόσμου, που δεν έχει σύνορα

Απόσπασμα από το Διάταγμα 25: «...Η Ρωσία είναι ο δημιουργός, η υποστήριξη και ο υπερασπιστής του ρωσικού κόσμου. Τα σύνορα του ρωσικού κόσμου ως πνευματικού, πολιτιστικού και πολιτισμικού φαινομένου είναι σημαντικά ευρύτερα από τα κρατικά σύνορα τόσο της σημερινής Ρωσικής Ομοσπονδίας όσο και της ευρύτερης ιστορικής Ρωσίας. Μαζί με τους εκπροσώπους της ρωσικής οικουμένης που είναι διάσπαρτοι σε όλο τον κόσμο, ο ρωσικός κόσμος περιλαμβάνει όλους για τους οποίους η ρωσική παράδοση, τα ιερά του ρωσικού πολιτισμού και ο μεγάλος ρωσικός πολιτισμός είναι η ύψιστη αξία και νόημα ζωής».

Αυτές οι λέξεις περιέχουν μια τρομακτική αντικατάσταση εννοιών. Αυτός ο ορισμός εκφράζει την οικουμενικότητα, σύμφωνα με την οποία όποιος μοιράζεται τη ρωσική παράδοση, τα ιερά και τον πολιτισμό είναι εκπρόσωπος του «ρωσικού κόσμου» και επομένως υπόκειται σε προστασία από τη Ρωσία, είτε το θέλει είτε όχι.

Αλλά η χριστιανική οικουμενικότητα είναι εντελώς διαφορετική: όλοι όσοι πιστεύουν στον Χριστό ανήκουν στην Εκκλησία, ανεξάρτητα από εθνικότητα, πολιτισμό, παράδοση και άλλα πράγματα.

«...ὅπου οὐκ ἔνι Ἕλλην καὶ Ἰουδαῖος, περιτομὴ καὶ ἀκροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δοῦλος, ἐλεύθερος, ἀλλὰ τὰ πάντα καὶ ἐν πᾶσι Χριστός» (Κολ. 3:11) –αυτός είναι ο αληθινός χριστιανικός οικουμενισμός. Εάν το Ευαγγέλιο αποκαλεί το νόημα της ζωής και την υψηλότερη αξία τον Χριστό («Ἐμοὶ γὰρ τὸ ζῆν Χριστὸς καὶ τὸ ἀποθανεῖν κέρδος» (Φιλιπ. 1,21)), τότε Διάταγμα 25 του ΠΡΛΣ – τη ρωσική παράδοση, πολιτισμό και ιερά. Μπορεί κάποιος να πει ότι αναφέρονται και τα ιερά, αλλά δεν υπάρχει ούτε μία λέξη για τον Χριστό σε αυτόν τον ορισμό.

Ναι, πολλές υπέροχες εκκλησίες και μοναστήρια έχουν χτιστεί στη Ρωσία, αλλά μπορούμε να πούμε ότι η Ρωσία είναι μια χριστιανική χώρα; Ιδού, για παράδειγμα, η μαρτυρία του εξέχοντος Ρώσου πάστορα του 20ου αιώνα, Αντώνιου του Σουρόζ: «Αν ο Χριστιανισμός ήταν ο Χριστιανισμός του Ευαγγελίου, πραγματοποιημένου, πραγματικού, τότε όλοι θα έλεγαν: Ναι, αυτή είναι η πληρότητα της ζωής, με αυτό αξίζει να το ζεις... Αλλά ποιος μπορεί να το πει αυτό για τη Ρωσική Ορθοδοξία στη Ρωσία; <...> επιτρέψαμε σε όλο τον κόσμο, σε εκατομμύρια ανθρώπους, να χάσουν τον Θεό – γιατί αποδείχτηκε ότι δεν ήμασταν Χριστιανοί μέχρι το τέλος, γιατί κανείς που μας συναντά δεν βλέπει τον Χριστό στα μάτια μας. Η εικόνα μας δεν αντικατοπτρίζει τη λάμψη της θείας ζωής <...> Μιλώντας για τη Ρωσία, για παράδειγμα: η κολοσσιαία πτώση από την πίστη δεν εξηγείται από τα λόγια του Λέσκοφ, ο οποίος είπε ότι η Ρωσία βαφτίστηκε, αλλά ποτέ δεν διαφωτίστηκε;».

Ας επαναλάβουμε τα τελευταία λόγια: «Δεν διαφωτίστηκα ποτέ» (εννοείται από το φως του Ευαγγελίου).

Εδώ είναι ένα άλλο παράδειγμα, στο βιβλίο «Ο ιερέας στην πνευματική ζωή του ρωσικού χωριού», που δημοσιεύτηκε το 2003, λέγεται ότι ο κλήρος του 19ου και του 20ου αιώνα «συμφωνούσε ότι οι χωρικοί αντιλαμβάνονται μόνο την εξωτερική, τελετουργική πλευρά της Ορθοδοξίας. χωρίς να εμβαθύνουν στο νόημα των μυστηρίων, των προσευχών, των τελετουργιών, χωρίς κατανόηση, ενίοτε αλλοιώνοντας το νόημά τους. <…> Πολλοί από τους χωρικούς δυσκολεύονται να απαντήσουν στο ερώτημα πόσοι θεοί υπάρχουν. <…> μη λαμβάνοντας βοήθεια από τον Θεό, ο χωρικός τρέχει αμέσως σε μάγους, ξεχνώντας τον Κύριο και την πίστη».

Αυτό ειπώθηκε για την αγροτιά, η οποία αποτελούσε περισσότερο από το 90% του ρωσικού λαού, αλλά ακόμη και μεταξύ των μορφωμένων στρωμάτων της κοινωνίας υπήρχε χαμηλή χριστιανική πίστη. Για να πειστείτε γι’ αυτό, αρκεί να διαβάσετε την ιστορία της ρωσικής εκκλησίας, τα έργα των Ρώσων αγίων και τα έργα των Ρώσων κλασικών.

Για παράδειγμα, υπό τον Πέτρο Α´, ιδρύθηκε το «Αστειευόμενο, μεθυσμένο και πιο εξωφρενικό συμβούλιο», του οποίου τα μέλη, που αντιπροσώπευαν τα υψηλότερα στρώματα της κοινωνίας, επιδίδονταν σε διαδηλωτική κοροϊδία και κοροϊδία της Εκκλησίας και διέπρατταν τέτοιες αηδίες που είναι ντροπή να το αναφέρω.

Εδώ, για παράδειγμα, είναι ένα από τα πιο «αξιοπρεπή» τελετουργικά για την επιλογή ενός πατριάρχη κλόουν: «...τον επιλεγμένο "πρίγκιπα-πάπα" τον έβαζαν σε έναν κουβά και μετέφεραν τον "ποντίφικα", συνοδευόμενος από όλη τη "σύνοδο", στο σπίτι, όπου τον έγδυναν και τον κατέβαζαν γυμνό σε μια γιγαντιαία δεξαμενή γεμάτη μπύρα και κρασί. Ο "πρίγκιπας-παππάς" επέπλεε σε έναν κουβά. Οι καλεσμένοι, άνδρες και γυναίκες που ανήκαν στις υψηλότερες οικογένειες των βογιάρων, γυμνοί, έπιναν κρασί από αυτή τη δεξαμενή και τραγούδησαν άσεμνα τραγούδια βασισμένα σε εκκλησιαστικά μοτίβα».

Τα χαρακτηριστικά της ρωσικής κοινωνίας που της έδωσαν οι Ρώσοι συγγραφείς δεν μας επιτρέπουν επίσης να αποκαλούμε τη Ρωσία προπύργιο όχι μόνο του Χριστιανισμού, αλλά ακόμη και του αφηρημένου «καλού».

Ο Α. Τσέχοφ: «Η Ρωσία είναι μια κρατική χώρα. Το μεθύσι, ο αναλφαβητισμός, η βλακεία και η ανέχεια του Ρώσου άντρα αγρότη, που είναι διακόσια χρόνια πίσω από την Ευρώπη, ο οποίος δεν έχει κουμπώνει ακόμα με αρκετή σιγουριά το παντελόνι του, δείχνει για άλλη μια φορά ότι δεν πρέπει να γίνεσαι φίλος μαζί του, αφού βλέπει τη φιλία ως αδυναμία. <…> Στη Ρωσία, ένας έντιμος άνθρωπος είναι κάτι σαν καπνοδοχοκαθαριστής, με τον οποίο οι νταντάδες τρομάζουν τα μικρά παιδιά. <…> Ο Ρώσος είναι μεγάλο γουρούνι. Αν ρωτήσεις γιατί δεν τρώει κρέας και ψάρι, δικαιολογείται από την έλλειψη προμηθειών, μέσων επικοινωνίας κ.λπ., ενώ βότκα υπάρχει ακόμα και στα πιο απομακρυσμένα χωριά και σε οποιαδήποτε ποσότητα. <…> Κοιτάξτε αυτή τη ζωή: η αλαζονεία και η αδράνεια των δυνατών, η υποκρισία, το ψέμα. <…> Οι Ρώσοι διακρίνονται από την τάση τους να ξοδεύουν τα τελευταία τους κεφάλαια σε κάθε είδους υπερβολές όταν οι πιο ζωτικές τους ανάγκες δεν ικανοποιούνται».

Ο M. Saltykov-Shchedrin: «Αν κοιμηθώ και ξυπνήσω σε εκατό χρόνια και με ρωτήσουν τι συμβαίνει τώρα στη Ρωσία, θα απαντήσω: πίνουν και κλέβουν...».

Δεν λέμε ότι η κατάσταση στην Ουκρανία είναι διαφορετική. Ναι, και η χώρα μας δεν μπορεί να είναι παράδειγμα χριστιανικής ζωής και ευσέβειας. Και έχουμε αρκετά από αυτά που αναφέρθηκαν παραπάνω. Ωστόσο, ταυτόχρονα, δεν προσποιούμαστε ότι θεωρούμε τους εαυτούς μας πρότυπο για τους Χριστιανούς όλου του κόσμου, πολύ περισσότερο δε προσπαθούμε να επιβάλλουμε την κοσμοθεωρία μας σε όλους τους άλλους. Και το πιο σημαντικό, δεν ενσταλάζουμε τις χριστιανικές αξίες με τη φωτιά και το σπαθί.

Το Διάταγμα προτείνει αντί για την οικουμενικότητα της Εκκλησίας, αντί για τον Χριστό ως νόημα της ζωής, την οικουμενικότητα του «ρωσικού κόσμου», ο οποίος, σύμφωνα με τη μαρτυρία εξαιρετικών εκπροσώπων αυτού του κόσμου, έχει τεράστιο αριθμό ελλείψεων και, για να το θέσω ήπια, απέχει πολύ από το τέλειο.

Η διατριβή # 3 Ο πόλεμος είναι ένας νόμιμος τρόπος προστασίας του «ρωσικού κόσμου»

Απόσπασμα από το Διάταγμα 25: «Από πνευματική και ηθική άποψη, μια ειδική στρατιωτική επιχείρηση είναι ένας Ιερός Πόλεμος, στον οποίο η Ρωσία και ο λαός της, υπερασπιζόμενοι τον ενιαίο πνευματικό χώρο της Αγίας Ρωσίας, εκπληρώνουν την αποστολή του «Κατέχοντα», που προστατεύει τον κόσμο από την επίθεση της παγκοσμιοποίησης και τη νίκη της Δύσης, που έχει πέσει στον σατανισμό».

Δεν αναλαμβάνουμε να κρίνουμε ποιος έχει πέσει στον σατανισμό και ποιος όχι, ας πούμε ότι από την άποψη της Αγίας Γραφής, η ευλογία των ομόφυλων ζευγαριών, για την οποία συνήθως κατηγορείται η Δύση, ουσιαστικά δεν διαφέρει από την ευλογία ενός επιθετικού πολέμου (διαβάστε: φόνου), κάτι που διαπράττει η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία.

Για τον «κατέχοντα» έχει ήδη αναφερθεί παραπάνω. Λίγα λόγια για τον «ιερό πόλεμο». Στις 24 Φεβρουαρίου 2022, η Ρωσία στην πραγματικότητα επιτέθηκε στο κυρίαρχο κράτος της Ουκρανίας και ξεκίνησε έναν επιθετικό πόλεμο που δεν μπορεί να δικαιολογηθεί από θεολογική ή ηθική άποψη. Σε δύο χρόνια, η Ρωσία σκότωσε χιλιάδες αμάχους, κατέστρεψε εκατοντάδες πόλεις και χωριά και στέρησε από εκατομμύρια ανθρώπους στέγαση, περιουσία και μέσα διαβίωσης.

Στο έγγραφο «Βασικές αρχές της κοινωνικής αντίληψης της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας», που εγκρίθηκε το 2000, υπάρχει μια ολόκληρη ενότητα αφιερωμένη στο θέμα του πολέμου, που ονομάζεται: «Πόλεμος και Ειρήνη». Καταδικάζει ξεκάθαρα τον εμπνευστή του πολέμου και δικαιώνει την πλευρά που αμύνεται. Εδώ είναι μερικά αποσπάσματα:

• «Ο πόλεμος είναι μια φυσική εκδήλωση της κρυμμένης πνευματικής ασθένειας της ανθρωπότητας – του αδελφοκτόνου μίσους (Γεν. 4: 3-12)».
• «Ο πόλεμος είναι κακός».
• «Ο φόνος, χωρίς τον οποίο δεν γίνονται οι πόλεμοι, θεωρούνταν σοβαρό έγκλημα ενώπιον του Θεού ήδη στην αυγή της ιερής ιστορίας. "οὐ φονεύσεις", λέει ο νόμος του Μωυσή (Εξ. 20:13).
• «Πάντες γὰρ οἱ λαβόντες μάχαιραν ἐν μαχαίρᾳ ἀποθανοῦνται» (Ματθ. 26,52) – σε αυτά τα λόγια του Σωτήρα η ιδέα ενός δίκαιου πολέμου βρίσκει δικαιολόγηση. Από χριστιανική σκοπιά, η έννοια της ηθικής αλήθειας στις διεθνείς σχέσεις πρέπει να βασίζεται στις ακόλουθες βασικές αρχές: αγάπη για τους πλησίον σου, τον λαό σου και την Πατρίδα. κατανόηση των αναγκών των άλλων λαών• την πεποίθηση ότι το καλό του λαού δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί με ανήθικα μέσα».

Το ίδιο το έγγραφο της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας εκθέτει την τρέχουσα θέση της ηγεσίας της. Η Ρωσία ενεργεί με «ανήθικα μέσα» για το φανταστικό καλό του λαού της. Για να πραγματοποιήσει τις αυτοκρατορικές της φιλοδοξίες, η Ρωσία παραβιάζει τις βασικές εντολές του Θεού: «δεν θα σκοτώσεις», «δεν θα κλέψεις», «δεν θα δώσεις ψευδή μαρτυρία» και πιστεύει ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Έτσι σκεφτόταν όμως ο Χριστός;

Το Ευαγγέλιο περιέχει μια περιγραφή μιας κατάστασης κατά την οποία οι απόστολοι ήθελαν να χρησιμοποιήσουν βίαιες μεθόδους εναντίον ανθρώπων εχθρικών προς τον Χριστό.

Έτσι το περιγράφει ο Ευαγγελιστής Λουκάς: «Ἐγένετο δὲ ἐν τῷ συμπληροῦσθαι τὰς ἡμέρας τῆς ἀναλήψεως αὐτοῦ καὶ αὐτὸς ἐστήριξε τὸ πρόσωπον αὐτοῦ τοῦ πορεύεσθαι εἰς Ἱερουσαλήμ, καὶ ἀπέστειλεν ἀγγέλους πρὸ προσώπου αὐτοῦ. καὶ πορευθέντες εἰσῆλθον εἰς κώμην Σαμαρειτῶν, ὥστε ἑτοιμάσαι αὐτῷ·καὶ οὐκ ἐδέξαντο αὐτόν, ὅτι τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ἦν πορευόμενον εἰς Ἱερουσαλήμ. ἰδόντες δὲ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ Ἰάκωβος καὶ Ἰωάννης εἶπον· Κύριε, θέλεις εἴπωμεν πῦρ καταβῆναι ἀπὸ οὐρανοῦ καὶ ἀναλῶσαι αὐτούς, ὡς καὶ Ἠλίας ἐποίησε; στραφεὶς δὲ ἐπετίμησεν αὐτοῖς καὶ εἶπεν· οὐκ οἴδατε ποίου πνεύματός ἐστε ὑμεῖς·ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθε ψυχὰς ἀνθρώπων ἀπολέσαι, ἀλλὰ σῶσαι. καὶ ἐπορεύθησαν εἰς ἑτέραν κώμην» (Λουκάς 9:51-56).

Η ξεκάθαρη δήλωση του Ευαγγελίου είναι ότι ο πόλεμος δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να είναι μέσο κηρύγματος του Χριστιανισμού ή μέσο υπεράσπισής του.

Ο Χριστός πέθανε για όλο τον κόσμο, σχεδόν όλοι οι απόστολοι πήγαν στο θάνατο για χάρη του κηρύγματος του Ευαγγελίου, αλλά κανένας από αυτούς και οι οπαδοί τους δεν σκότωσαν κανέναν για χάρη αυτού του κηρύγματος ή της υπεράσπισης της αλήθειας.

Το διάταγμα 25 λέει ακριβώς το αντίθετο: «Κατά τη διάρκεια της SVO (σ.σ. Στρατιωτικής Ειδικής Επιχείρησης), ο ρωσικός λαός, με τα όπλα στο χέρι, υπερασπίζεται τη ζωή του, την ελευθερία, τον κρατισμό, την πολιτισμική, θρησκευτική, εθνική και πολιτιστική του ταυτότητα, καθώς και το δικαίωμα να ζει στη δική του γη εντός τα σύνορα ενιαίου Ρωσικού κράτους».

Πώς μπορεί κανείς να υπερασπίζεται τις πνευματικές και πολιτιστικές του αξίες, σκοτώνοντας ανθρώπους σε μια άλλη χώρα; Ένα απόσπασμα από το «Ημερολόγιο ενός συγγραφέα» ενός άλλου εξαιρετικού εκπροσώπου του ρωσικού πολιτισμού, του Φ. Ντοστογιέφσκι, θα μας βοηθήσει να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα: «Είπα ότι τους Ρώσους δεν αγαπούν στην Ευρώπη. <...> Βλέπουν σε εμάς μάλλον βαρβάρους, που περιφέρονται στην Ευρώπη και χαίρονται που κάτι και κάπου μπορεί να καταστραφεί – να καταστραφεί μόνο για χάρη της καταστροφής, για την ευχαρίστηση να παρακολουθούμε απλώς πώς καταρρέουν όλα, σαν μια ορδή άγριων, όπως οι Ούννοι, έτοιμοι να ορμήσουν στην αρχαία Ρώμη και να καταστρέψουν το ιερό, χωρίς καν να έχουν ιδέα για το τι θησαυρό καταστρέφουν...».

Με τον πόλεμο στην Ουκρανία, η Ρωσία επιβεβαιώνει ξεκάθαρα αυτή την άποψη.

Έτσι, για την προστασία του «ρωσικού κόσμου», το ΠΡΛΣ χρησιμοποιεί και αναγνωρίζει αμαρτωλές μεθόδους βίας, δολοφονίας, ληστείας και ψέματος ως δικαιολογημένες και νόμιμες. Το Ευαγγέλιο επιτρέπει μεθόδους που είναι ακριβώς αντίθετες: αγάπη, πεποίθηση, έλεος, θυσία.

Συμπεράσματα

Το Διάταγμα 25 «Το παρόν και το μέλλον του ρωσικού κόσμου», που εγκρίθηκε στο συνέδριο του Παγκόσμιου Ρωσικού Λαϊκού Συμβουλίου, δείχνει ότι η ιδεολογία του «Ρωσικού Κόσμου» άρχισε να αποκτά τα χαρακτηριστικά της θρησκείας. Και αυτή η θρησκεία είναι υποκατάστατο του Χριστιανισμού:

• η οικουμενικότητα της Εκκλησίας του Χριστού αντικαθίσταται από την οικουμενικότητα του «ρωσικού κόσμου»,
• αυτή η νέα οικουμενικότητα εμφυτεύεται με μεθόδους που είναι ακριβώς αντίθετες με αυτές του Ευαγγελίου,
• στη θέση του Αγίου Πνεύματος, ως «κατέχοντα» τοποθετείται το κράτος της Ρωσίας.

Αν πριν από τον πόλεμο το θέμα της σχέσης μεταξύ του Χριστιανισμού και του «ρωσικού κόσμου» μπορούσε ακόμα να συζητηθεί, ο πόλεμος έδειξε ότι οι δρόμοι τους διαφέρουν.