Άγιος Παΐσιος: Χιλιάδες κόσμου στον τάφο του από κάθε γωνιά της Ελλάδας
Το μόνο «λαϊκό προσκύνημα» που μοσχοβολά αιωνιότητα
Αν ήδη η αγάπη των Ελλήνων για τον Άγιο Παΐσιο ήταν υπέρμετρη εδώ και δεκαετίες, μετά και από την προβολή της σειράς «Άγιος Παΐσιος, από τα Φάρασα στον Ουρανό» η ευλάβεια στον Άγιο έχει εξελιχθεί σε κοινωνικό φαινόμενο, ένα από τα λίγα ευχάριστα φαινόμενα στους στενάχωρους καιρούς μας.
Εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου που δεν είχαν ιδιαίτερη επαφή με την εκκλησιαστική ζωή και δεν είχαν διαβάσει ποτέ ένα βιβλίο για τον Άγιο, είδαν τη σειρά και «ηλεκτρίστηκαν» από τον βίο του, την ανυπόκριτη αγάπη του, το ανεξάντλητο θυσιαστικό πνεύμα του και την πνευματική δροσιά που προσφέρει στην κάθε καρδιά μόνο ένας πνευματοφόρος άνθρωπος του Θεού, όπως ήταν ο Άγιος Παΐσιος.
Μετά την προβολή της σειράς που κυριολεκτικά έκανε όλη την Ελλάδα να δακρύζει με τα αγιασμένα μηνύματά της, στα ήδη πολυσύχναστα προσκυνήματα που συνδέονται με τον βίο του Αγίου Παϊσίου, η προσέλευση σημείωσε «έκρηξη» νέων προσκυνητών. Τόσο στην Παναγούδα του Αγίου Όρους, όσο και στην Κόνιτσα και τη Μονή Στομίου, χιλιάδες προσκυνητές σπεύδουν να νιώσουν κάτι από την ευλογία που άφησε πίσω του ο μεγαλύτερος Άγιος της εποχής μας.
Έτσι και τώρα την παραμονή της εορτής του Αγίου (εορτάζεται κάθε 12η Ιουλίου, σύμφωνα με τη μέρα που κοιμήθηκε το 1994) στην Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου Θεολόγου στη Σουρωτή, επικρατεί το αδιαχώρητο από κόσμο που σπεύδει να προσκυνήσει τον τάφο του.
Ένα από τα πολύ συγκινητικά στιγμιότυπα της σειράς ήταν η σκηνή με τον βαριά άρρωστο – πλέον – Άγιο, να δίνει οδηγίες στην Ηγουμένη της Μονής Σουρωτής για το που ακριβώς θα τοποθετηθεί ο τάφος του, για να μην διαταράσσεται η ησυχαστική τάξη από τον «κόσμο που θα έρχεται». Ο Άγιος με το προορατικό του χάρισμα προείδε ότι το μνήμα του θα γίνει ακατάπαυστο λαϊκό προσκύνημα, ασχέτως αν ο ίδιος με το ταπεινό του πνεύμα πίστευε ότι δεν αξίζει καμία τέτοια τιμή.
Μάλιστα ο ίδιος αρχικά επιθυμούσε να ταφεί μακριά από τον κόσμο στο Άγιο Όρος, αλλά δεν μπόρεσε λόγω της πολύ επιβαρυμένης υγείας του, αλλά και γιατί συνειδητοποίησε ότι το σχέδιο του Θεού ήταν διαφορετικό: να μείνει ως φάρος πνευματικής ελπίδας κοντά στον κόσμο για να στηρίζει τους πάντες στον μεγάλο κατήφορο της ανθρωπότητας που ακολούθησε.
Και όντως αυτό γίνεται κάθε χρόνο τέτοιες μέρες στη Σουρωτή και φέτος ακόμα περισσότερο. Πιστοί από κάθε γωνιά της Ελλάδας έφταναν από το πρωί της Παρασκευής στην Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου Θεολόγου. Αψηφώντας τα έξοδα και τα χιλιόμετρα, αγνοώντας το λιοπύρι, προσπερνώντας τις κοσμικές χαρές του καλοκαιριού, πηγαίνουν κατά χιλιάδες να ακουμπήσουν στο προσκεφάλι ενός αγιασμένου τάφου. Ενός τάφου που είναι απείρως πιο ζωογόνος από πολλούς ζώντες περιφερόμενους «τάφους» που διαφεντεύουν ή δασκαλεύουν τούτη την έρμη χώρα.
Ο κάθε Άγιος είναι κάποιος που έκανε πράξη την εντολή του Χριστού να αποταμιεύει θησαυρό στον Ουρανό και όχι στη γη. Αλλά η σοφία του Θεού ενήργησε έτσι ώστε αυτό το θησαυροφυλάκιο να χτίζεται μεν στον ουρανό, αλλά να πλουτίζει και η γη. Κάθε προσκυνητής που είτε φυσικά – είτε νοερά γονατίζει στον Άγιο Παΐσιο, παίρνει χρυσά βαλάντια δωρεάν χάριτος. Η ψυχή του επουλώνεται με το βάλσαμο ότι παρά την κατρακύλα μας (ατομική και εθνική), ο Άγιος δεν πρόκειται να μας εγκαταλείψει. Αν αγωνιούσε για τον τόπο του όσο ήταν ζωντανός ματώνοντας τα γόνατά του από τις μετάνοιες και γράφοντας επιστολή ως παρακαταθήκη για το μέλλον, πόσο μάλλον τώρα θα προστρέξει αυτός ο «ασυρματιστής του Θεού» που πλέον εκπέμπει τα θαύματά του κατευθείαν από τη συχνότητα του Παραδείσου.
Ακούμε πολλά στενάχωρα στις μέρες μας, βλέπουμε φαινόμενα εσχατολογικής παρακμής, ασχολούμαστε εκών άκων με την επέλαση του σκότους και τις άπειρες μορφές του. Ανθρωπίνως πολλές φορές σκοτεινιάζουμε κι εμείς από αυτό το αποκαρδιωτικό κλίμα. Όμως κάπου θα γυρίσεις το βλέμμα και θα δεις έναν Άγιο Παΐσιο σε μια εικόνα, σε ένα βιβλίο, σε μια αγρυπνία, να σε κοιτά με αυτό το βλέμμα αβαθούς χάριτος και να σου σιγοψέλνει γλυκά «…ότι εις τον αιώνα το έλεος Αυτού, αλληλούια».
Ναι, το καλό ακόμα αντιστέκεται σθεναρά, ακόμα θριαμβεύει, ακόμα κλέβει πολλές ψυχές από τα δόκανα των ανόμων. Ο Άγιος Παΐσιος είναι καθρέφτης τόσο για τα χάλια μας, όσο όμως και για το φιλότιμο που εξακολουθεί να ξεπηδά σαν επίμονος σπόρος στο χωραφάκι της Ελλάδας. Σαν αγαθό «ζιζάνιο» του Θεού που πρασινίζει ξανά και ξανά την καμένη γη.
Τριάντα ένα χρόνια συμπληρώνονται στις 12 Ιουλίου 2025 από την κοίμηση του αγλαΐσματος από τα Φάρασα. Και βλέπεις νέους, γέρους, οικογένειες, ταξιδιώτες από το εξωτερικό, κάθε λογής τάξη και μόρφωση και επάγγελμα, να πλημμυρίζει τα μονοπάτια που βάδισε ο Άγιος, να αναζητά τα ίχνη της περπατησιάς του, να συζητά τους λόγους του σε πηγαδάκια αγνών παρεών, να αναπαύεται σε κάθε λόγο του που έμεινε στο χαρτί, να τον επικαλείται σε κάθε σκοτεινή ώρα, να τον έχει ως ασπίδα σε κάθε λογισμό ολιγοπιστίας, να τον αισθάνεται σαν πατέρα και αδερφό και φίλο και συναγωνιστή, ως ένα χτύπο της καρδιάς μας που προστέθηκε για να χτυπάει συνεχώς για Χριστό και Ελλάδα.
Πείτε μου ποιος άλλος τάφος ανθρώπου ξεχειλίζει από τόση ζωή πέραν των Αγίων, και θα σας πω γιατί κάθε άλλο ιδεολόγημα φτάνει ως τη σιγή του τάφου. Ο Άγιος Παΐσιος κέρδισε αναστάσιμο στασίδι στη συνείδηση των Ελλήνων, με ένα παξιμάδι, με μισό πνεύμονα και με μια καρδιά που πόναγε από την πολλή αγάπη γιατί ήταν σάρκινη και δεν μπορούσε να τη χωρέσει. Όντως «Θαυμαστός ο Θεός εν τοις αγίοις Αυτού»…
