UOC και αυτοκεφαλία: απαραίτητη ή όχι;

Στις 12 Μαΐου 2022, η Ιερά Σύνοδος της UOC στο ανακοινωθέν της ανακοίνωσε τη σύγκληση συνεδρίασης της επισκοπής, της ιεροσύνης και των λαϊκών. Σε κύκλους γύρω από την εκκλησία ανακοίνωσαν αμέσως ότι θα εξεταστεί εκεί το θέμα της αυτοκεφαλίας του καθεστώτος της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας. Αν είναι έτσι ή όχι - θα το μάθουμε πολύ σύντομα. Τώρα όμως θα ήθελα να συζητήσω τις θέσεις και τα επιχειρήματα των υποστηρικτών και των αντιπάλων της αυτοκεφαλίας. Σήμερα βλέπουμε ότι οι υποστηρικτές είναι πιο ενεργοί, οι αντίπαλοι είναι ως επί το πλείστον σιωπηλοί. Αλλά αυτό σημαίνει ότι δεν έχουν τίποτα να πουν; Ας προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε το πρόβλημα και να σταθμίσουμε τα υπέρ και τα κατά.

Υπέρ και κατά της αυτοκεφαλίας: Ποιος έχει δίκιο;

Σήμερα, το θέμα της αυτοκεφαλίας ή της πλήρους ανεξαρτησίας της UOC περιορίζεται στις περισσότερες συζητήσεις στην Εκκλησία, για την Εκκλησία και έξω από την Εκκλησία. Η αυτοκεφαλία θεωρείται η μόνη διέξοδος από την κατάσταση στην οποία έπεσε η κανονική Εκκλησία μετά την έναρξη του πολέμου της Ρωσικής Ομοσπονδίας κατά της Ουκρανίας.

Τα επιχειρήματα των υποστηρικτών της αυτοκεφαλίας της UOC είναι γνωστά και, κατ' αρχήν, είναι απολύτως δικαιολογημένα: η απαγόρευση των δραστηριοτήτων της Εκκλησίας μας σε πολλές περιοχές της χώρας, το έργο της καταστροφής των επισκοπών μας στα δυτικά της Ουκρανίας, η εκτεταμένη κατάληψη εκκλησιών από την πλευρά της  Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας, η απειλή πλήρους απαγόρευσης από τις αρχές και, κυρίως, η γενική αρνητική στάση απέναντι στην Εκκλησία μας στην κοινωνία. Βλέπουμε ότι όλα αυτά τα φαινόμενα αποκτούν από μόνα τους δυναμική, και είναι προφανές ότι πρέπει να ανταποκριθούμε σε αυτό.

Αλλά η θέση των υποστηρικτών του υπάρχοντος καθεστώτος της UOC παραμένει πολύ πειστική (για τους ανθρώπους της εκκλησίας): οι πιστοί δεν θέλουν πειράματα. Πρέπει να είναι σίγουροι ότι στην εκκλησία στην οποία πηγαίνουν σε Θείες Λειτουργίες, τα μυστήρια της εκκλησίας θα παραμείνουν εκκλησιαστικά μυστήρια: Εξομολόγηση, Θεία Κοινωνία, Βάπτιση κλπ.

Οι πιστοί θέλουν να είναι σίγουροι ότι στον ναό τους τα μυστήρια θα παραμείνουν μυστήρια.

Η αυτοκεφαλία δίνεται από τη Μητέρα Εκκλησία και στην περίπτωση της UOC είναι η Ρωσική Εκκλησία. Είναι καλό να λαμβάνεται τέτοια συγκατάθεση. Και αν όχι;

Ναι, πολλοί άνθρωποι που ζητούν αυτοκεφαλία αναφέρουν παραδείγματα όταν οι τοπικές Εκκλησίες, ανακοινώνοντας την αυτοαποκαλούμενη αυτοκεφαλία, παρέμειναν απομονωμένες για κάποιο χρονικό διάστημα και στη συνέχεια αναγνωρίστηκαν ούτως ή άλλως. Το πιο πρόσφατο είναι το παράδειγμα της Μακεδονικής Εκκλησίας. Αλλά πόσοι από εμάς είμαστε πρόθυμοι να είμαστε σε αυτό το καθεστώς για μισό αιώνα (όπως οι Μακεδόνες) μόνο και μόνο επειδή το απαιτεί η τρέχουσα πολιτική κατάσταση;

Μάλλον κανένας. Ως εκ τούτου, η UOC αντιμετωπίζει τώρα ένα πολύ δύσκολο έργο – να διατηρήσει το κανονικό της καθεστώς (κανονικό – με την πιο κυριολεκτική έννοια) και ταυτόχρονα να σταματήσει (ή να ελαχιστοποιήσει) την πραγματική δίωξη, η οποία επιδεινώνεται όλο και περισσότερο.

Πιθανότατα κανείς δεν ξέρει την ακριβή συνταγή για το πώς να το επιτύχει αυτό.

Τώρα η UOC, στην πραγματικότητα, μπορεί να απειλήσει με διάσπαση με δύο έννοιες:

• ως διέξοδος από το κανονικό πεδίο της Ορθοδοξίας,
• την καταστροφή της διαρθρωτικής και εδαφικής της ενότητας.

Ως εκ τούτου, στην επερχόμενη συνεδρίαση της επισκοπής, του κλήρου και των λαϊκών (στη σύνθεσή της που θυμίζει περισσότερο το Τοπικό Συμβούλιο), είναι απαραίτητο να σταθμίσουμε προσεκτικά κάθε απόφαση και σίγουρα να ακούσουμε κάθε άποψη.

Υπέρ και κατά της αυτοκεφαλίας: ποιος είναι πιο δυνατός, ποιοι είναι περισσότεροι;

Η εκκλησία είναι το έδαφος της ελευθερίας. Σε γενικές γραμμές, ολόκληρος ο κόσμος που δημιουργήθηκε από τον Θεό προέκυψε επειδή ο Θεός είναι Αγάπη και η Αγάπη χωρίς ελευθερία είναι αδύνατη. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Εκκλησία πρέπει να είναι ξένη προς οποιαδήποτε όργανα και στοιχεία εξαναγκασμού. Εμείς, ως παιδιά της Εκκλησίας, μπορούμε και πρέπει να συζητήσουμε διάφορα θέματα που μας προκαλούν ανησυχία, αμηχανία ή παρεξήγηση. «διότι είναι επόμενον, ένεκα της ανθρωπίνης αδυναμίας, να αναπηδούν μεταξύ σας γνώμες διάφορες και προτιμήσεις και διαιρέσεις, δια να γίνουν έτσι φανεροί οι εκλεκτοί μεταξύ σας» (Α Κορ. 11:19), λέει ο απόστολος Παύλος, αλλά, δυστυχώς, πολύ συχνά οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί δεν ακούνε αυτά τα λόγια. Ειδικά όταν τα συναισθήματα υπερισχύουν της λογικής.

Τώρα ακούμε πολύ δυνατά τις φωνές των υποστηρικτών της αυτοκεφαλίας. Γράφουν μηνύματα στα «Αρχαία Πατριαρχεία», απαιτώντας τη δίκη του Πατριάρχη κ. Κύριλλου, κρατούν ανώνυμες ψήφους υπέρ της αυτοκεφαλίας, λένε συνεχώς ότι είναι απαραίτητο και κυριολεκτικά απαιτούν από τον κλήρο να επιλύσει άμεσα αυτό το ζήτημα.

Φυσικά, αυτοί οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα της γνώμης τους, μπορούν και πρέπει να το εκφράσουν. Αλλά αυτοί που διαφωνούν μαζί τους έχουν ακριβώς το ίδιο δικαίωμα. Μπορούν να υψώσουν τη φωνή τους υπέρ του καθεστώτος που έχει τώρα η UOC; Είναι πολύ δύσκολο γι' αυτούς να το κάνουν αυτό. Κάθε προσπάθεια να εξηγηθεί η θέση τους αναπόφευκτα έρχεται αντιμέτωπη με κατηγορίες συμπάθειας για τον «ρωσικό κόσμο», τη Ρωσική Ομοσπονδία, προσωπικά τον Πούτιν κ.λπ., επομένως, είναι πλέον ως επί το πλείστον σιωπηλοί. Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι στην UOC; Όχι.

Ναι, στα κοινωνικά δίκτυα, σε κάθε είδους εκκλήσεις και συνεντεύξεις, κυριαρχούν  οι «αυτοκέφαλοι», είναι αυτοί που τώρα διαμορφώνουν την ατζέντα των μέσων ενημέρωσης. Αλλά είναι αδύνατο να επικεντρωθούμε σε αυτό στις αποφάσεις της Εκκλησίας. Και είναι πολύ πιθανό ότι οι αντίπαλοι της αυτοκεφαλίας θα είναι στην UOC «η φωνή της σιωπηλής πλειοψηφίας».

Αποκτήστε το πνεύμα της ειρήνης...

Δυστυχώς, πολλές ερωτήσεις προς τους «αυτοκέφαλους» προκαλούνται από τη συμπεριφορά τους. Για να το θέσω ήπια, δεν είναι ακριβώς αυτό που αναμένεται από τους Ορθοδόξους. Πολύ συχνά, αυτοί οι άνθρωποι (συμπεριλαμβανομένων των ιερέων) απλά σοκάρουν με την επιθετικότητα και την αγένεια τους στην προώθηση της δικής τους άποψης. Επανειλημμένα έπρεπε να παρατηρήσω πώς η συζήτηση για το αυτοκέφαλο μεταξύ των ιερέων της UOC περιορίστηκε σε προσβολές και διευθέτηση προσωπικών αποτελεσμάτων. Δεν ακολουθούν τις λέξεις ή το συναίσθημα των δηλώσεών τους.

Και στα κοινωνικά δίκτυα, όλα είναι πολύ θλιβερά. Για παράδειγμα, υπάρχουν πάστορες που επιτρέπουν στον εαυτό τους να δημοσιεύουν αηδιαστικές καρικατούρες του Πατριάρχη κ. Κύριλλου, να τον προσβάλλουν με άσχημα λόγια. Χλευάζουν επίσης τον ηγούμενο της Λαύρας των σπηλαίων του Κιέβου και κυριολεκτικά απαιτούν από την επισκοπή «να αποφασίσει αν είναι με την Ουκρανία ή με τον Πούτιν» (και αν είναι με τον Χριστό; - Εκδ.). Συχνά οι δηλώσεις τους είναι πολύ δύσκολο να διακριθούν από τη ρητορική μίσους των εχθρών της Εκκλησίας.

Σε προσωπικές συναντήσεις και συζητήσεις, οι «αυτοκεφάλοι» συχνά δεν ελέγχουν τις κακές λέξεις που απευθύνονται στη ROC, την ιεραρχία της UOC ή τους συναδέλφους τους που έχουν διαφορετική γνώμη. Συναισθήματα, επιθετικότητα, τετριμμένα καυτά επιχειρήματα – αυτή είναι η ατμόσφαιρα στην οποία λαμβάνει χώρα τώρα η «συζήτηση» των πιεστικών ζητημάτων της ύπαρξης της Εκκλησίας.

Και εδώ πρέπει να υπενθυμίσουμε σε τέτοιους πάστορες ότι οι Χριστιανοί είναι άνθρωποι του κόσμου. Ναι, είναι πόλεμος τώρα. Αλλά οι ιερείς δεν πρέπει να υπερασπίζονται την αλήθεια ή τη δική τους δικαιοσύνη με τη βοήθεια κραυγών, επιθετικότητας και βωμολοχιών. Και όλα όσα συμβαίνουν σήμερα μεταξύ πολλών «αυτοκεφάλων» (τουλάχιστον εκείνων που είναι «σε κοινή θέα»), δυστυχώς, χαρακτηρίζονται από έλλειψη ειρήνης. Αλλά ο Άγιος Σεραφείμ του Σάροφ δεν είπε απλώς τη φράση του «Αποκτήστε το πνεύμα της ειρήνης και χιλιάδες γύρω σας θα σωθούν». Ένα ειρηνικό πνεύμα για έναν ιερέα δεν είναι καν επιθυμία, είναι το λειτουργικό του καθήκον. Διαφορετικά, απλά δεν θα είναι σε θέση να οδηγήσει το ποίμνιό του προς τη σωστή κατεύθυνση.

Ένα ειρηνικό πνεύμα για έναν ιερέα δεν είναι καν επιθυμία, είναι το λειτουργικό του καθήκον. Διαφορετικά, απλά δεν θα είναι σε θέση να οδηγήσει το ποίμνιό του προς τη σωστή κατεύθυνση.

Ευθύνη για την Εκκλησία

Είναι δύσκολο να μην παρατηρήσουμε ότι πολλοί υποστηρικτές της ανεξαρτησίας της UOC πιέζουν κυριολεκτικά τον Προκαθήμενο και την επισκοπή με αιτήματα για άμεση ρήξη με τη ROC, την ανακοίνωση μη εξουσιοδοτημένης αυτοκεφαλίας κ.λπ. Η επιχειρηματολογία τους συνήθως καταλήγει στο εξής: «Πρέπει να αποσχιστούμε άμεσα και μετά θα δούμε». Και αν δεν δούμε κάτι καλό από εκεί, τότε τι; Σε τελική ανάλυση, η ευθύνη για την τύχη της Εκκλησίας βαρύνει τον κλήρο και όχι τους κληρικούς μπλόγκερ. Και είναι ζωτικής σημασίας να διατηρηθεί η ενότητα της Εκκλησίας μας και όλων των πιστών της, τόσο «υπέρ της Ουκρανίας» όσο και «υπέρ της Ρωσίας».

Πρώτα απ 'όλα, πρέπει όλοι να είμαστε «προχριστιανοί». Μαζί έχουμε περάσει από έναν τεράστιο αριθμό δοκιμών και έχουμε επανειλημμένα αποδείξει την πίστη μας στον Χριστό και την Εκκλησία. Τώρα παίρνουμε κοινωνία από το ίδιο κύπελλο. Δεν θα γίνουμε άνθρωποι που κοιτάζουν ο ένας τον άλλον όχι μέσα από το φως της Ευχαριστίας, αλλά μέσα από τη μαυρίλα της εχθρότητας; Αυτά είναι τα ερωτήματα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε όλοι μας. Πρέπει όλοι να νιώθουμε υπεύθυνοι για την Εκκλησία. Επειδή το αυτοκέφαλο δεν είναι «ας προσπαθήσουμε», είναι για πάντα.

Κατεχόμενα εδάφη και απειλή κατοχής της Λαύρας

Υπάρχει ένα άλλο πρόβλημα στην υιοθέτηση του αυτοκεφάλου (εκτός από τον κανόνα και πολλά άλλα) – η αντίδραση των πιστών των κατεχόμενων σε αυτό. Για παράδειγμα, οι επισκοπές της Κριμαίας εξακολουθούν να αποτελούν μέρος της UOC. Στην πραγματικότητα, η Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία είναι η μόνη δομή στην Κριμαία που είναι εντελώς εξαρτημένη από την Ουκρανία. Θα παραμείνουν αυτές οι επισκοπές μέρος της UOC σε περίπτωση πλήρους ρήξης με τη Ρωσική Εκκλησία; Και ακόμα κι αν ναι, οι ρωσικές αρχές δεν θα πουν το "fe"; Το ίδιο ισχύει και για το «DPR», το «LPR», τη σύγχρονη κατοχή: μέρη του Ντονμπάς, του Kherson, της Μελίτοπολις κ.ά. Θα επιτραπεί στους ιερείς να λάβουν ελεύθερα μια απόφαση εκεί, ή θα υπαινιχθούν ότι πρέπει να δράσουν σύμφωνα με την «κομματική γραμμή»;

Δεν πρέπει να είμαστε «υπέρ της Ουκρανίας» ή «φιλορώσοι». Πρώτα απ' όλα, όλοι πρέπει να είμαστε «προχριστιανοί».

Και με αυτή την έννοια, πρέπει να επιστρέψουμε στο πρόβλημα του διαχωρισμού της UOC ως ενιαίας εδαφικής δομής. Οι ανατολικές επισκοπές οικειοθελώς ή υπό πίεση (μην ξεχνάτε το πρόβλημα της κατοχής) μπορούν απλά να πάνε απευθείας στη ROC. Αυτό μπορεί κανείς να το αντιμετωπίσει διαφορετικά, αλλά οι πιστοί αυτών των περιοχών θα παραμείνουν σε κάθε περίπτωση στο πεδίο της κανονικής Εκκλησίας.

Αλλά στα δυτικά και στο κέντρο οι κοινότητες μεταφέρονται μαζικά στην ΟCU. Σύννεφα συγκεντρώνονται επίσης πάνω από τις Λάβρες: Λαύρα των σπηλαίων του Κιέβου και Λαύρα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου του Ποτσαΐβ. Στις 23 Μαΐου, η Σύνοδος του Σεργκέι Ντουμένκο αποφάσισε «να ξεπεράσει τις συνέπειες της μη αγιοποίησης της μονής αυτής στις αρχές του Πατριαρχείου Μόσχας, για να ιδρύσει μια θρησκευτική οργάνωση «Ιερά Κοιμαρχία Λαύρα των σπηλαίων του Κιέβου (Μονή)» ως μέρος της ΟCU. Επίσης, η ΟCU απαίτησε από τις αρχές να τους δώσουν έναν από τους ναούς της Άνω Λαύρας. Αυτό σημαίνει ότι ο κύριος ναός της Ουκρανικής Ορθοδοξίας έχει ήδη επιτεθεί. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ίδια μοίρα περιμένει Λαύρα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου του Ποτσαΐβ.

Ως εκ τούτου, η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας αντιμετωπίζει πολύ δύσκολες προκλήσεις. Πώς να τις λύσουμε;

***

«Αυτά που για τους ανθρώπους είναι αδύνατα, για το Θεό είναι δυνατά» (Λουκάς 18:27) – πόσες φορές ο καθένας από εμας έχει διαβάσει αυτά τα λόγια του Χριστού; Και πόσο συχνά σκεφτόμαστε το νόημά τους; Μάλλον όχι συχνά. Σήμερα έχουμε ακριβώς την κατάσταση όταν αυτές οι λέξεις αποκτούν το πραγματικό τους νόημα.

Οι αποφάσεις των εκκλησιαστικών συμβουλίων λαμβάνονται πάντα με την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος. Τώρα είναι η ώρα της Πρόνοιας του Θεού πάνω από την Εκκλησία Του στην ουκρανική γη.

Και αυτή η Πρόνοια εκδηλώνεται, μεταξύ άλλων, από το γεγονός ότι ο Κύριος έχει τοποθετήσει στην εκκλησία έναν αληθινό ποιμένα – τον Μακαριώτατο Μητροπολίτη κ. Ονούφριο, ο οποίος φροντίζει όλη του τη ζωή για τη σωτηρία της ψυχής του και του ποιμνίου που του έχει ανατεθεί. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα του γεγονότος ότι το κύριο ενδιαφέρον του Μακαριωτάτου είναι η πίστη στους αγίους αγιούς της Εκκλησίας. Και πιστεύουμε ότι ακόμα και τώρα ο Μητροπολίτης θα επιλύσει όλες τις αμηχανίες μας προς όφελος της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ουκρανίας και των πιστών παιδιών της.

Читайте также