Για τους σύγχρονους μάρτυρες και την ενότητα της Εκκλησίας

ΦΩΤΟ: ΕΟΔ

Ενώ πολλοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί φαίνεται να ζουν ειρηνικά στις πόλεις, όχι πολύ μακριά οι αδελφοί και οι αδελφές μας πεθαίνουν για την πίστη τους.

Τέτοιες τραγικές ειδήσεις μας υπενθυμίζουν: η πίστη πρέπει να είναι η καθημερινή μας επιλογή.

Αυτό ώθησε επίσης τον ιερέα Blagoj Katic της εκκλησίας του Αγίου Παύλου στο Petrovaradin να μας μιλήσει για μια βαθύτερη αλήθεια.

Και για τον βράχο στον οποίο σκοντάφτουμε καθημερινά.

Η πίστη είναι μια καθημερινή, ίσως μερικές φορές δύσκολη απόφαση. Αλλά είναι μια αναγκαία απόφαση.

Όπως κάθε καλός ποιμένας, ο ιερέας Blagoje ενίσχυσε την πίστη μας και μας ενέπνευσε κατά τη διάρκεια αυτής της ομιλίας.

Με χαρά θα μεταδώσουμε τις διδασκαλίες που λάβαμε. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε: κάθε καλό μάθημα απαιτεί από όλους μας να προβληματιστούμε, να το εσωτερικεύσουμε και, φυσικά, να το εφαρμόσουμε στην πράξη.

Η πίστη εξακολουθεί να επιβεβαιώνεται από το μαρτύριο

Ο χριστιανισμός δεν είναι μια ολοκληρωμένη ιστορία που καταγράφηκε στην αρχαιότητα. Γράφεται και επιβεβαιώνεται ακόμη και σήμερα. Κάποιοι την μαρτυρούν με αφοσίωση και ζήλο, κάποιοι με αδιάλειπτες προσευχές, κάποιοι βοηθώντας άλλους και κάποιοι με το ίδιο τους το αίμα.

«Τις προάλλες στην Αφρική, σε μια εκκλησία, κατά τη διάρκεια της Λειτουργίας, σκοτώθηκαν περίπου διακόσιοι άνθρωποι», είπε ο πατέρας Blagoy.

«Τα τελευταία δέκα χρόνια, περίπου 65.000 χριστιανοί έχουν σκοτωθεί στην Αφρική! Για να μην αναφέρουμε τη Συρία και όλα όσα συμβαίνουν. Έτσι, οι Χριστιανοί εξακολουθούν να υποφέρουν και σήμερα. Δεν έχει σταματήσει».

Αυτοί οι αριθμοί δεν είναι στεγνά στατιστικά στοιχεία, αλλά ζωντανές μαρτυρίες μαρτυρίου. Τόσο στους πρώτους αιώνες του Χριστιανισμού όσο και σήμερα. Σχετικά με τους σύγχρονους μάρτυρες, ο πατέρας Blagoy λέει ότι είναι ισάξιοι με τον Μεγαλομάρτυρα Δημήτριο, τον Γεώργιο, τον Θεόδωρο Τήρων και όλους εκείνους που έδωσαν τη ζωή τους για τον Χριστό.

Ταυτόχρονα, τονίζει ο πατήρ Blagoy, τόσο οι δικοί μας πόθοι όσο και οι πόθοι των αδελφών μας είναι ένας.

«Όλοι αυτοί οι μάρτυρες, τόσο εκείνοι των πρώτων αιώνων του Χριστιανισμού όσο και εκείνοι που υποφέρουν σήμερα, δεν αναζητούν κάτι διαφορετικό από εμάς. Εμείς που ζούμε στις πόλεις, που δυσκολευόμαστε να σηκωθούμε στις 10 το πρωί της Κυριακής και να έρθουμε στη Θεία Λειτουργία! Αναζητούν την ίδια σωτηρία που αναζητούμε κι εμείς. Πώς έρχονται στον Χριστό και τι θυσιάζουν για τον Χριστό και τι θυσιάζουμε εμείς; Σηκώνοντας λίγο νωρίτερα; Αυτό είναι δύσκολο και για εμάς! Πρέπει να το σκεφτούμε», λέει ο κληρικός.

Το φως του Χριστού μέσα μας πρέπει να είναι καθαρό

Η σύγκριση με το δικαίωμα στον πόνο δεν γίνεται μόνο λόγω του πόνου, αλλά και λόγω του ερωτήματος: τι θυσιάζουμε για τον Χριστό;

Ωστόσο, ο τόνος και το μήνυμα του ιερέα δεν είναι μια επίπληξη, αλλά ένα κάλεσμα για επανεξέταση, ένα προσωπικό, εσωτερικό κάλεσμα.

Ο πατήρ Blagoy μας προτρέπει να προσευχόμαστε στον Κύριο, διότι Εκείνος επεξεργάζεται τα πάντα και ποτέ δεν δίνει στον άνθρωπο περισσότερα από όσα μπορεί να αντέξει:

«Πρόσφατα διάβαζα έναν γέροντα. Εκφέρει μια θαυμάσια φράση: «Δεν Σου ζητώ, Κύριε, να μου πάρεις τα βάρη, αλλά να μου δώσεις ώμους δυνατούς, ώστε να μπορώ να τα σηκώσω».

Όταν το βλέπουμε με αυτόν τον τρόπο - η πίστη παίρνει την πραγματική της μορφή και το πραγματικό της νόημα. Δεν είναι μια διαφυγή από τα βάσανα, αλλά μια ικανότητα να αντέχουμε τον πειρασμό.

Ο ιερέας λέει ότι αυτό είναι το νόημα της ζωής μας ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί: να λάμπουμε ως φάροι του Θεού. Μας υπενθυμίζει τα λόγια του Χριστού προς εμάς και προς όλες τις γενιές των Χριστιανών από την εποχή Του μέχρι τη δική μας: «Είστε το αλάτι της γης, είστε το φως του κόσμου».

Ο πατέρας Blagoi μας λέει ότι πρέπει να εκπληρώνουμε την αποστολή μας με αξιοπρέπεια:

«Σήμερα ο Χριστός αποκαλύπτεται και αντανακλάται μέσα μας. Αυτό που είμαστε και πώς δείχνουμε τον Χριστό στους άλλους, αυτό θα είναι ο Χριστός στα μάτια τους. Την περασμένη εβδομάδα στη Θεία Λειτουργία διαβάσαμε στο Ευαγγέλιο όπου ο Χριστός λέει: «Αν το φως που είναι μέσα σας είναι σκοτεινό, τι είναι το σκοτάδι;». Το φως του Χριστού μέσα μας δεν πρέπει να είναι σκοτεινό. Πρέπει να φωτίζουμε αυτό το θείο φως για να μπορούν να πουν: «Ναι, βλέπετε, είναι του Χριστού!»

Όχι η Γεωγραφία, αλλά το Σώμα του Χριστού

Για να γίνουμε Χριστιανοί, πρέπει να λάμπουμε με το καθαρό θείο φως. Πρέπει να είμαστε ένα - και είμαστε ένα ως Εκκλησία Του. Όλοι μαζί, όπως ακριβώς είμαστε. Και πρέπει να προσπαθούμε να γίνουμε καλύτεροι.

Ωστόσο, αυτό που είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό και μπορεί ακόμη και να επισκιάσει αυτό το φως για κάποιους από εμάς είναι οι συνεχείς διαιρέσεις μεταξύ των Ορθοδόξων αδελφών, ακόμη και σε σημείο στρατιωτικής σύγκουσης.

Όπως λέει και η λαϊκή ρήση - «δύο μάτια σε ένα κεφάλι διαφωνούν»!

Είναι φυσικό αυτή η διχόνοια να μας ενοχλεί. Αλλά ακόμη και εδώ συχνά χάνουμε την προοπτική. Ο κληρικός θέτει τα πράγματα με μεγάλη ακρίβεια, σαφήνεια και μεταφορικά.

«Προσευχόμαστε στον Θεό κάθε Κυριακή, κάθε μέρα προσευχόμαστε στη Θεία Λειτουργία να μας χαρίσει ο Κύριος την ενότητα. Ποια ενότητα; Την ενότητα της Εκκλησίας. Είτε την αποκαλούμε Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία, είτε Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, είτε Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία - πιστεύω ότι όλα είναι μία εδαφική υπαγωγή.

Η Εκκλησία είναι πολύ μεγαλύτερη και πολύ ευρύτερη. Η Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού. Αν δεν κατανοήσουμε το Σώμα του Χριστού ως την Εκκλησία, όπως μόλις μιλήσαμε - αυτό το φως που προέρχεται από εμάς, μπορούμε να αποκαλούμε τους εαυτούς μας όπως θέλουμε - δεν θα μας σώσει.

Δεν σωζόμαστε με το να είμαστε Σέρβοι, Ουκρανοί, Ρώσοι, Βούλγαροι, αυτό ή εκείνο.

Το μόνο πράγμα που μας σώζει είναι αν είμαστε του Χριστού ή όχι. Θα μας αναγνωρίσει ο Χριστός όταν σταθούμε μπροστά Του και θα μας πει: «Ναι, μπείτε στη χαρά του Κυρίου σας»;

Το να ακούσουμε αυτή τη φράση είναι το καθήκον μας», λέει ο πατέρας Blagoy.

Αυτή είναι η ουσία της ζωής μας εδώ στη γη.

Ο ιερέας μετέφερε επίσης λόγια υποστήριξης προς τον αδελφικό ουκρανικό λαό και την ευχή ο Κύριος να τερματίσει τα δεινά. Είναι πεπεισμένος ότι αυτό θα συμβεί και εξηγεί τον τρόπο:

«Ο Κύριος δεν επεμβαίνει για να τακτοποιήσει τα κομμάτια. Εμείς πρέπει πρώτα να πούμε: «Περίμενε, αδελφέ, αρκετά πια».

Читайте также