Κυριακή των Αγίων Πατέρων της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου

Η σημερινή Κυριακή, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι η εβδόμη Κυριακή από του Πάσχα, η Κυριακή των αγίων Πατέρων και ονομάσθηκε έτσι, επειδή την ημέρα αυτή η αγία μας Εκκλησία καθιέρωσε να εορτάζουμε την μνήμη των αγίων και θεοφόρων Πατέρων που έλαβαν μέρος στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο το 325 μ.Χ. στην Νίκαια της Βηθυνίας. Γι’ αυτό τόσο το ευαγγελικό ανάγνωσμα, όσο και το αποστολικό, αναφέρονται ακριβώς στους σήμερα εορταζομένους αγίους Πατέρες. Η αποστολική περικοπή είναι μια περικοπή από το 20ο κεφάλαιο των Πράξεων και σ’ αυτήν ο ευαγγελιστής Λουκάς μας παραθέτει ένα απόσπασμα από την τελευταία αποχαιρετιστήρια ομιλία, την οποία απηύθυνε ο απ. Παύλος στους πρεσβυτέρους της Εκκλησίας της Εφέσου, καθ’ όν χρόνον βρισκόταν στη Μίλητο, προς το τέλος της τρίτης αποστολικής του περιοδείας.

Σύμφωνα με την διήγηση του Λουκά, ο Παύλος με το επιτελείο του και τους συνεργάτες του επέστρεφε από την Ελλάδα διά μέσου της Ασίας με τελικό προορισμό τα Ιεροσόλυμα. Επειδή όμως δεν ήθελε να χρονοτριβήσει, γι’ αυτό σπεύδει προς την Μίλητο, παραμερίζοντας την Έφεσο και από εκεί έστειλε απεσταλμένους στην Έφεσο, για να καλέσουν τους πρεσβυτέρους της Εκκλησίας της Εφέσου, ώστε όλοι να συναχθούν στην Μίλητο, διότι εκεί ο Παύλος ήθελε να τους ομιλήσει.

Στη συνέχεια ο Λουκάς παραθέτει την ομιλία του Παύλου προς τους πρεσβυτέρους, μόλις αυτοί έφθασαν στη Μίλητο. Είναι μια υπέροχη, θεοφώτιστη ομιλία προς τα πνευματικά του τέκνα και θεωρείται ως μία από τις ωραιότερες και συγκλονιστικότερες ομιλίες του, την οποία θα μπορούσε κανείς να παραβάλλει με την ομιλία του Κυρίου προς τους μαθητές του κατά τον μυστικό δείπνο, το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης. Και τούτο, όχι μόνον διότι ο λόγος του αποστόλου είναι λόγος θεόπνευστος, αλλά και διότι εδώ ο Παύλος ομιλεί με τρόπο απλό, δυνατό και πρακτικό. Αρχίζει την ομιλία του όχι με θεωρίες αόριστες και υποδείξεις ακαθόριστες, αλλά με γεγονότα. Τους θυμίζει αυτά που είδαν, που άκουσαν, που έζησαν κοντά του. Είδαν πως ο ίδιος εποίμανε και πώς εργάσθηκε. Γνώρισαν την αγάπη του για τον Κύριο, την αγάπη του για τους πιστούς, την αγωνία του για την σωτηρία τους. Γνώρισαν το Ευαγγέλιο, το οποίο τους πρόσφερε. Όλα όσα τους δίδαξε, τα βεβαίωσε και τα απέδειξε με την ίδια του την ζωή, την οποία τώρα προβάλλει σ’ αυτούς ως παράδειγμα προς μίμηση.

Στη συνέχεια απευθύνει σ’ αυτούς προτροπές και νουθεσίες πολύ σημαντικές για όλους τους ποιμένες όλων των εποχών. Γράφει: «Προσέχετε ουν εαυτοίς και παντί τω ποιμνίω, εν ω υμάς το Πνεύμα το άγιον έθετο επισκόπους, ποιμαίνειν την εκκλησίαν του Κυρίου και Θεού, ην περιεποιήσατο δια του ιδίου αίματος». Ο Χριστός δεν άφησε την Εκκλησία του χωρίς ποιμένες. Πρώτοι εξ’ αυτών ήταν οι άγιοι απόστολοι, στη συνέχεια οι διάδοχοί τους. Κατόπιν οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας, αλλά και όλοι εκείνοι οι κληρικοί που ασκούν θεοφιλώς και θεαρέστως ποιμαντική διακονία μεταξύ του λαού. Όλοι αυτοί οφείλουν να έχουν άγρυπνη προσοχή τόσο στον εαυτό τους, όσο και σ’ όλο το ποίμνιο. Αν για όλα τα ζητήματα της παρούσης ζωής χρειάζεται προσοχή, ώστε να αντιμετωπιστούν ορθά, πολύ περισσότερο χρειάζεται να έχουν άγρυπνη προσοχή, εκείνοι που ασκούν ποιμαντικό έργο μέσα στην Εκκλησία. Και τούτο, διότι αναλαμβάνουν μια μεγάλη ευθύνη, ένα μεγάλο και βαρύ έργο, την διαποίμανση και σωτηρία ψυχών. Οφείλουν να αγωνίζονται με ζήλο τον καλόν αγώνα της πίστεως, να καλλιεργούν τον εαυτό τους, να ελέγχουν τις πράξεις και τα λόγια τους, να αγρυπνούν, να νηστεύουν, να προσεύχονται, τόσο για τον εαυτό τους, όσο και για το ποίμνιο, συνεχώς να αγιάζονται και να προκόπτουν στην αρετή. Μόνο έτσι θα μπορέσουν να ωφελήσουν και να βοηθήσουν και το ποίμνιό τους.

Πέραν αυτών ο Παύλος τους καλεί σε επαγρύπνηση και προσοχή, διότι το ποίμνιό τους διατρέχει έναν φοβερό κίνδυνο. Με τον φωτισμό του αγίου Πνεύματος ομιλεί προφητικά και προβλέπει, αυτά που θα γίνουν στο μέλλον. Γνωρίζω, τους λέει, πολύ καλά ότι μετά την αναχώρησή μου, θα εισβάλλουν στο ποίμνιο λύκοι βαρείς. Όπως οι λύκοι εισβάλλουν στη μάνδρα των προβάτων, για να κατασπαράξουν τα πρόβατα, έτσι θα εισβάλλουν στην πνευματική μάνδρα της Εκκλησίας σαν άλλοι λύκοι, οι αιρετικοί, οι οποίοι θα είναι σκληροί και άγριοι «μη φειδόμενοι του ποιμνίου», δηλαδή που δεν θα λυπηθούν το ποίμνιο, αλλά με τις αιρετικές τους διδασκαλίες θα το οδηγήσουν στον αφανισμό. Το δε ακόμη πιο φοβερό είναι αυτό που λέει στη συνέχεια. Ότι δηλαδή από αυτούς τους ιδίους θα ξεπροβάλλουν ορισμένοι, οι οποίοι θα καταντήσουν τελικά αιρετικοί. Και τι θα κάνουν αυτοί; Θα λαλούν «διεστραμμένα», δηλαδή θα διαστρεβλώνουν και θα νοθεύουν την διδασκαλία του ευαγγελίου. Θα παριστάνουν τους ιεροκήρυκες, ή τους ποιμένες, αλλά το κήρυγμά τους θα είναι διαστροφή της αληθείας. Και γιατί θα κάνουν αυτή την διαστροφή; Με ποιό απώτερο σκοπό; Το λέει παρακάτω. Για να προσελκύσουν, να αποσπάσουν μαθητές και να αποκτήσουν οπαδούς. Για να δημιουργήσουν δηλαδή μια δική τους «Εκκλησίας».

Σε τέτοιες καταστάσεις, στις οποίες η αίρεση εξαπλώνεται μέσα στο σώμα της Εκκλησίας και πολλές ψυχές παρασύρονται στην απώλεια, ο κίνδυνος είναι μεγάλος και άμεσος. Τότε το πρώτο που πρέπει να κάνουν οι ποιμένες, είναι να γρηγορούν, όπως ακριβώς οι τσομπάνηδες φυλάγουν άγρυπνοι τη νύχτα τα πρόβατά τους. Οφείλουν να παρακολουθούν με άγρυπνη προσοχή τα λογικά τους πρόβατα, για να τα προφυλάξουν από τον κίνδυνο των αιρετικών. Όταν το καράβι βρίσκεται σε μεγάλη τρικυμία και κινδυνεύει να βυθισθεί, τότε όλοι αγρυπνούν, όλοι  επιστρατεύονται επί το έργον. Και ο καπετάνιος και οι ναύτες και όλο το πλήρωμα. Ο Παύλος, εδώ προσπαθεί να τους διεγείρει σε συνεχή επαγρύπνιση, προβάλλοντας μάλιστα τον εαυτό του ως παράδειγμα προς μίμηση, διότι οι πρεσβύτεροι της Εφέσου εγνώριζαν καλά, πόσο άγρυπνος και νηφάλιος ποιμένας υπήρξε ο Παύλος.

Τα λόγια αυτά του Παύλου, αγαπητοί μου αδελφοί, βρίσκουν την πλήρη εφαρμογή τους στους σήμερα εορταζομένους αγίους Πατέρες, που συγκρότησαν την πρώτη Οικουμενική Σύνοδο, γενόμενοι μιμητές του Παύλου και παράδειγμα προς μίμηση σε όλους μας. Διότι και αυτοί είχαν συνειδητοποιήσει τον κίνδυνο της αιρέσεως του Αρειανισμού, που εμφανίστηκε στην εποχή τους και έκαναν μεγάλους αγώνες και υπέμειναν πολλές θυσίες για την καταπολέμησή του. Αγρυπνούσαν νύχτα και μέρα και νουθετούσαν το ποίμνιό τους, για να το προφυλάξουν από τον κίνδυνο αυτής της φοβερής αιρέσεως.

Όμως αν οι τότε χριστιανοί της Εφέσου διέτρεχαν μεγάλο κίνδυνο από τις αιρέσεις της εποχής εκείνης, πολύ μεγαλύτερο κίνδυνο διατρέχουμε εμείς από τις σύγχρονες αιρέσεις της εποχής μας και μάλιστα από την παναίρεση του Οικουμενισμού, την φοβερότερη αίρεση που εμφανίστηκε στην ιστορία της Εκκλησίας. Και όπως τότε οι άγιοι και θεοφόροι Πατέρες αγρυπνούσαν και αγωνίσθηκαν κατά του Αρειανισμού, έτσι και εμείς σήμερα έχουμε καθήκον και χρέος, παράλληλα με την πνευματική μας καλλιέργεια, να αγωνιστούμε, για να διαφυλάξουμε τον θησαυρό της Ορθοδόξου πίστεως ως κόρην οφθαλμού, ανόθευτο και αναλλοίωτο από κάθε αιρετική διδασκαλία και πλάνη.

Όμως για να το επιτύχουμε αυτό είναι ανάγκη προηγουμένως όλοι μας, να μελετήσουμε όλα τα στοιχεία αυτής της φοβερής αιρέσεως, ώστε να διακρίνουμε τις αιρετικές διδασκαλίες των οικουμενιστών, τις οποίες μας σερβίρουν με ορθόδοξο μανδύα, με ορθόδοξο δηλαδή προσωπείο, ώστε να μας παρασύρουν στις πλάνες τους. Μόνον έτσι θα παραμείνουμε ανυποχώρητοι και ασυμβίβαστοι στην υπεράσπιση της αληθείας, ανεπηρέαστοι από το πνεύμα της χαλαρότητος και του εφησυχασμού που κυριαρχεί σήμερα, ιδίως μεταξύ πολλών εκκλησιαστικών ηγετών. Το γεγονός ότι η φοβερή αυτή αίρεση εξακολουθεί όχι μόνον να υφίσταται, παρ’ όλο που πέρασαν περισσότερα από 100 χρόνια από της εμφανίσεώς της, αλλά και να εξαπλώνεται επικίνδυνα όλο και περισσότερο, υπογραμμίζει το χρέος όλων μας, κλήρου και λαού, για την καταπολέμησή της, μέχρις ότου επιτευχθεί η συνοδική καταδίκη της, πράγμα το οποίο εύχομαι να γίνει με την Χάρη και την φιλανθρωπία του Κυρίου μας, τις πρεσβείες των σήμερα εορταζομένων αγίων και θεοφόρων Πατέρων και όλων των αγίων. Αμήν.

Читайте также