Στις 11 Δεκεμβρίου, η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του Οσίου Δανιήλ του Στυλίτου

Φωτογραφία: saint.gr

Κάποιος έγραψε κάπου το εξής πολύ εύστοχο: «Όλοι οι Άγιοι είναι αξιοθαύμαστοι, όχι όμως και αξιομίμητοι...». Πολλοί από αυτούς, και μάλιστα οι Όσιοι, ανέλαβαν και εκτέλεσαν παράδοξα κατορθώματα που σίγουρα πηγάζουν από αληθινή αρετή. Δεν είναι όμως για όλους, γι' αυτό και τέτοιες πράξεις όχι μόνο δεν είναι για να τις αντιγράψει κάποιος, αλλά και λίγοι είναι άξιοι να τις επιχειρήσουν. Ένα τέτοιο έργο αξιοθαύμαστο, αλλ' όχι και αξιομίμητο είναι το κατόρθωμα των στυλιτών. Πολλοί Όσιοι πέρασαν ζωή ολόκληρη επάνω σ' ένα στύλο, εκτεθειμένοι στον καύσωνα του καλοκαιριού και στον παγετό του χειμώνα.

Ένας από αυτούς είναι ο άγιος Δανιήλ ο Στυλίτης, του οποίου η Εκκλησία σήμερα γιορτάζει την μνήμη. Δεν πρέπει, γιατί και δεν μπορούμε, να τον μιμηθούμε. Αξίζει, όμως να τον θαυμάζουμε για την καρτερία του και πολλά να διδασκώμαστε από την αυταπάρνησή του. Ο Σταυρός έχει δική του αξία, πέρα από κάθε κοινωνικό όφελος.

Ο Όσιος Δανιήλ ο Στυλίτης γεννήθηκε το 410 μ.Χ., σε ένα μικρό χωριό Μαρουθά στην περιοχή των Σαμοσάτων. Οι ευσεβείς γονείς του ονομάζονταν Ηλίας και Μάρθα. Ο Δανιήλ γεννήθηκε ενώ η μητέρα του ήταν στείρα. Γι' αυτό και οι γονείς του υποσχέθηκαν να τον αφιερώσουν στην υπηρεσία του Θεού. Τον ανέθρεψαν με πολλή επιμέλεια, και οι κόποι τους δεν πήγαν χαμένοι. Ο Δανιήλ απέδωσε καρπούς.

Όταν έφθασε το παιδί στα πέντε του χρόνια, το πήγαν οι γονείς του σε μοναστήρι και το αφιέρωσαν στο Θεό, όπως υποσχέθηκαν. Ο ηγούμενος όμως δεν το δέχτηκε στη μονή μέχρι που να μεγαλώσει και να αναχωρήσει από τον κόσμο με την θέληση του. Όταν μεγάλωσε λοιπόν ο Δανιήλ, καταφρόνησε συγγενείς και φίλους, πλούτο και δόξα και κοσμικές απολαύσεις για την αγάπη του Δημιουργού του. Πήγε σ' ένα κοινόβιο και πέφτοντας στα πόδια του Γέροντα τον παρακαλούσε να τον κουρεύσει μοναχό. Ο ηγούμενος όμως βλέποντας τον πολύ νεαρό δίσταζε. Φοβόταν μήπως δεν μπορέσει να υποφέρει την κακοπάθεια και προσπαθούσε να τον εμποδίσει γιατί ήταν μόλις δώδεκα χρονών. Τον συμβούλευε να περιμένει ακόμα λίγο καιρό για να μπορέσει να αντέχει στην άσκηση, τη νηστεία και την αγρυπνία. Αλλά ο Δανιήλ του απάντησε: «Και εγώ πάτερ μου, για τους λόγους αυτούς θέλω να γίνω μοναχός. Για να απαρνηθώ τα του κόσμου, και να ζήσω με το Χριστό». Προσπάθησε ο ηγούμενος ξανά με διάφορα λόγια να τον εμποδίσει, αλλά δεν μπόρεσε. Τότε συμβουλεύτηκε τους αδελφούς της μονής, που όταν είδαν την τόση προθυμία του παιδιού, συγκατατέθηκαν και έμεινε ο Δανιήλ στη συνοδεία τους. Ήταν από την αρχή ο μακάριος, ασκητικότατος, και μέρα με τη μέρα προόδευε στην αρετή. Όταν έμαθαν την ενάρετη ζωή του οι γονείς του χάρηκαν πολύ. Πήγαν στο μαναστήρι και παρακάλεσαν τον ηγούμενο να τον κάμει μοναχό μπροστά τους. Δεν τους αρνήθηκε ο ηγούμενος. Τον κούρεψε μοναχό, αλλά τους παράγγειλε να μην έρχονται συχνά στο μοναστήρι.

Σε ένα του ταξίδι με τον ηγούμενο, συνάντησε τον Συμεών το Στυλίτη και πήρε την ευλογία του.

Όταν ο ηγούμενος πέθανε, ο Δανιήλ ξαναπήγε στον Συμεών για συμβουλή. Εκείνος του πρότεινε να πάει στην Κωνσταντινούπολη, και ο Δανιήλ ακολούθησε τη συμβουλή του. Εγκαταστάθηκε κοντά στον ναό του αρχιστρατήγου Μιχαήλ στην Προποντίδα.

Λίγο αργότερα, είδε όραμα το Συμεών να τον καλεί. Ερμηνεύοντας το όραμα, έφτιαξε έναν ψηλό στύλο και εγκαταστάθηκε πάνω του. Στόχος του ήταν να πολεμήσει τα πάθη του και να αποκτήσει περισσότερες αρετές. Έλαβε το προορατικό χάρισμα, έκανε πολλά θαύματα και ήταν σημαντική η συμμετοχή του στη Σύνοδο της Χαλκηδόνας.

Πέθανε στα 80 του, πλήρης «καρπῶν δικαιοσύνης τῶν διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Προς Φιλιππησίους, α' 11). Δηλαδή γεμάτος από καρπούς, που παράγει η αρετή και που κατορθώνονται δια του Ιησού Χριστού.

Απότμημα ου Ιερού Λειψάνου του Αγίου βρίσκεται στη Μονή Μεγ. Λαύρας Αγίου Όρους.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὑψώσας τὸ σῶμα σου, ἐπὶ τοῦ στύλου σοφέ, τὸν νοῦν σου ἐπτέρωσας, πρὸς τὸν Θεὸν ἀκλινῶς, βιώσας ὡς ἄγγελος, ὅθεν σὲ στήλην ζῶσαν, εὐσεβείας εἰδότες, κράζοντας σοὶ βοῶμεν, Δανιὴλ Θεοφόρε, Παντοίων ἠμᾶς κινδύνων, πρέσβευε ρύεσθαι.

Читайте также