Πώς να απαντήσει κανείς στην ερώτηση: «Ποια είναι η Μητέρα Εκκλησία σας;»

Στις 13 Σεπτεμβρίου 2024, στο κανάλι «Σουσπίλνε», υπήρξε μια συζήτηση μεταξύ του Μητροπολίτη της UOC Κλήμεντα (Vecheria) και της καθηγήτριας Λιουντμίλα Φιλιπόβιτς. Μεταξύ άλλων, η Φιλιπόβιτς είπε: «Για την εκκλησιαστική ζωή, είναι πολύ σημαντικό ποιος σας παραχωρεί την επιστολή που νομιμοποιεί το δικαίωμά σας στην ύπαρξη – είτε είναι από την Κωνσταντινούπολη είτε από τη Μόσχα. Τώρα, υπάρχει ένας Τόμος που επιβεβαιώνει για την Ορθοδόξη Εκκλησία της Ουκρανίας, με επικεφαλής τον Μητροπολίτη Επιφάνιο, ότι η Μητέρα Εκκλησία είναι το Οικουμενικό Πατριαρχείο». Στη συνέχεια, στον Μητροπολίτη Κλήμεντα τέθηκε το ερώτημα: «Ποια Εκκλησία είναι η Μητέρα Εκκλησία για την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας;».

Η λογική πίσω από τέτοιες ερωτήσεις

Η λογική αυτής της ερώτησης είναι ακριβώς η ίδια με αυτή που έκαναν στον Χριστό οι Φαρισαίοι: « Πες μας, λοιπόν, τι γνώμη έχεις; Επιτρέπεται να πληρώνουμε φόρο στον αυτοκράτορα ή όχι;» (Ματθ. 22:17). Ήταν μια λογική παγίδα, την οποία οι Φαρισαίοι νόμιζαν ότι είχαν στήσει τέλεια στον Χριστό.

Διότι, αν είχε απαντήσει: «Μη δώσεις», θα Τον αποκαλούσαν επαναστάτη, υποκινώντας τον λαό να μην υπακούσει στη ρωμαϊκή εξουσία και επιβάλλοντας κυρώσεις στους Εβραίους από τις αρχές. Και αν έλεγε: «Δώσ’ το», θα τον κατηγορούσαν για μη πατριωτισμό, συνεργατισμό και οπορτουνισμό, γιατί οι Εβραίοι θεωρούσαν τους Ρωμαίους ως σκλάβους, ήθελαν με όλη τους τη δύναμη να απαλλαγούν από τον ξένο ζυγό και περιφρονούσαν όλους αυτούς. που συνεργάστηκαν με τους εισβολείς.

Με τον ίδιο τρόπο, ο Μητροπολίτης Κλήμης έπρεπε να επιλέξει ανάμεσα σε δύο επιλογές. Αν είχε πει ότι για την UOC η Μητέρα Εκκλησία είναι η Κωνσταντινούπολη, οι ερωτώντες θα απαντούσαν: «Τότε γιατί δεν υπακούσατε όταν ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος ανέκτησε τη Μητρόπολη του Κιέβου και αναγνώρισε τους σχισματικούς;» Αλλά αν έλεγε «Μόσχα», θα κατηγορούνταν ως αντιπατριώτικος επειδή ονόμασε ως Μητέρα Εκκλησία εκείνη που ευλογεί τον πόλεμο στην Ουκρανία και, κατά συνέπεια, όλες τις δολοφονίες και τις καταστροφές που κάνει η Ρωσία στη χώρα μας. Επιπλέον, θα έλεγαν: «Πώς μπορεί η Μόσχα να είναι η Μητέρα Εκκλησία αν το βάπτισμα των Ρως γινόταν στο Κίεβο;»

Στην κλασική λογική υπάρχει η μέθοδος του αποκλεισμένου τρίτου (λατινικά tertium non datur, δηλαδή «δεν δίνεται το τρίτο»), στην οποία θεωρείται ότι η αλήθεια βρίσκεται μόνο μέσα σε δύο προτεινόμενες προτάσεις. Αλλά συχνά όχι πολύ ευσυνείδητα άτομα, για να αναγκάσουν τον αντίπαλό τους να εκφράσει μια δυσμενή δήλωση, κάνουν κατάχρηση αυτής της μεθόδου και προτείνουν να επιλέξουν ένα από τα δύο, αγνοώντας το γεγονός ότι μπορεί να υπάρχει μια τρίτη επιλογή ή ότι η ερώτηση αρχικά τέθηκε εσφαλμένα.

Αυτό συνέβη στο πρόγραμμα «Σουσπίλνε», όπου η Φιλιπόβιτς, ως αυτονόητο, παρουσίασε τον ψευδή ισχυρισμό: «Για την εκκλησιαστική ζωή, είναι πολύ σημαντικό ποιος της χορηγεί το γράμμα που νομιμοποιεί το ίδιο της το δικαίωμα ύπαρξης». Αυτό που είναι πραγματικά σημαντικό για την εκκλησιαστική ζωή και την ίδια την ύπαρξη της Εκκλησίας του Χριστού μας αποκαλύπτεται στην Αγία Γραφή της Καινής Διαθήκης. Ουσιαστικά, συνοψίζεται σε τρία βασικά σημεία:

• πίστη στον Χριστό
• αποστολική διαδοχή χειροτονιών
• ζωή σύμφωνα με τις εντολές
  Πίστη στον Χριστό

Στην αρχή του χριστιανικού κηρύγματος, η ομολογία της πίστεως ήταν πολύ απλή. Όταν ο απόστολος Φίλιππος κήρυξε τον Χριστό στον ευνούχο της βασίλισσας Κανδάκης, και ο ευνούχος ήθελε να βαπτιστεί, του έγινε μόνο μια ερώτηση: «Τότε ο Φίλιππος, παίρνοντας ευκαιρία από το κομμάτι αυτό της Γραφής, άρχισε να του κηρύττει το χαρμόσυνο μήνυμα για τον Ιησού. Καθώς προχωρούσαν στο δρόμο, έφτασαν σ’ έναν τόπο που είχε νερό. Τότε ο ευνούχος λέει: «Να νερό· τι με εμποδίζει να βαφτιστώ; Ο Φίλιππος του απάντησε: «Αν πιστεύεις μ’ όλη σου την καρδιά, μπορείς να βαφτιστείς». Ο ευνούχος αποκρίθηκε: «Πιστεύω ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Υιός του Θεού»» (Πράξεις 8:35-37).

Σήμερα, η ομολογία της χριστιανικής πίστης παραμένει ουσιαστικά η ίδια, αλλά επειδή οι «ερωτώντες αυτής της εποχής» έχουν εγείρει πολλά ζητήματα, αυτή η διατύπωση έπρεπε να επεκταθεί και να εξηγηθεί λεπτομερέστερα. Σήμερα κατά τη διάρκεια της βάπτισης απαγγέλλεται το Σύμβολο της Νίκαιας-Κωνσταντινουπόλεως που αποτελείται από 12 άρθρα.

Ένα από αυτά τα άρθρα λέει: «Πιστεύω σε μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία». Η ενότητα της Εκκλησίας εξηγείται από τους αποστόλους χρησιμοποιώντας την αναλογία της ενότητας του ανθρώπινου σώματος: «Διότι όπως ακριβώς το σώμα ένα είναι και έχει πολλά μέλη, όλα δε τα μέλη του ενός σώματος, καίτοι είναι πολλά, αποτελούν ένα σώμα, έτσι και ο Χριστός μαζί με όλους τους πιστούς, ανεξαρτήτως των χαρισμάτων και δωρεών που έχουν, αποτελεί ένα πνευματικόν σώμα. [...]Σεις, λοιπόν, οι Χριστιανοί είσθε σώμα Χριστού και ο καθένας σας είναι επί μέρους μέλος, που κατέχει την ταιριαστήν θέσιν δι' αυτόν και δι' ολον το σώμα» (Α' Κορ. 12:12, 27).

Οι προκάτοχοι της OCU, οι θρησκευτικές οργανώσεις UOC-KP και UAOC, δεν ανήκουν σε αυτό το Σώμα του Χριστού, το οποίο αναγνωριζόταν από όλες τις Τοπικές Εκκλησίες μέχρι το 2018. Σήμερα, 10 από τις 14 παγκοσμίως αναγνωρισμένες Τοπικές Εκκλησίες συνεχίζουν να επιβεβαιώνουν ότι η η OCU δεν ανήκει στο Σώμα της Εκκλησίας.

Και αυτή η μη αναγνώριση δεν αναφέρεται σε διοικητικές πτυχές, όχι σε κανονικά καθεστώτα, αλλά στην ίδια την ουσία. 10 Τοπικές Εκκλησίες δεν αναγνωρίζουν τη χάρη των «κληρικών» της OCU, ούτε την εγκυρότητα των «μυστηρίων» τους. Δηλαδή, η OCU δεν ανήκει στο Ένα Σώμα της Εκκλησίας. Και κανένας Τόμος, κανένα καθεστώς, κανένα έγγραφο του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως δεν αλλάζει την ουσία του πράγματος.

Ένα πολύ σημαντικό σημείο, που συχνά αγνοείται από τους υποστηρικτές της OCU, είναι ότι 10 Τοπικές Εκκλησίες αρνούνται τη σύνδεση της OCU με την Εκκλησία του Χριστού και, κατά συνέπεια, δεν αναγνωρίζουν το κανονικό της καθεστώς ούτε θεωρούν τους ιεράρχες της ως νόμιμους «επισκόπους». Τέσσερις Τοπικές Εκκλησίες αναγνωρίζουν την OCU, αν και με κάποιες επιφυλάξεις. Ταυτόχρονα, αυτές οι τέσσερις Τοπικές Εκκλησίες θεωρούν ότι το κανονικό καθεστώς της UOC δεν έχει επιλυθεί, αλλά και οι 14 παγκοσμίως αναγνωρισμένες Τοπικές Εκκλησίες επιβεβαιώνουν ότι η UOC βρίσκεται σε ευχαριστιακή κοινωνία με ολόκληρη την Εκκλησία, τα μυστήρια της είναι έγκυρα και οι ιεράρχες της είναι νόμιμοι .

Η Εκκλησία ονομάζεται και Καθολική.

Εκτός από το ότι η Εκκλησία αποτελείται από εκπροσώπους από διάφορα έθνη, με κοινωνικό, πνευματικό και πολιτιστικό υπόβαθρο, αυτό σημαίνει επίσης τη συνοδική αρχή της εκκλησιαστικής διακυβέρνησης.

Όλα τα θέματα που αφορούν ολόκληρη την Εκκλησία λύνονται συλλογικά, όχι μονομερώς. Ένα παράδειγμα αυτού είναι η Αποστολική Σύνοδος του 47 μ.Χ., που περιγράφεται στο Βιβλίο των Πράξεων, καθώς και ολόκληρη η ιστορία των εκκλησιαστικών συνόδων. Στην περίπτωση της ανάμειξης της Κωνσταντινούπολης στις ουκρανικές εκκλησιαστικές υποθέσεις, αυτή η αρχή παραβιάστηκε σαφώς. Παρά τη διαφωνία μεγάλου μέρους των Τοπικών Εκκλησιών και το αίτημα να συγκαλέσει ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Πανορθόδοξη σύσκεψη για συλλογική επίλυση του ουκρανικού ζητήματος, οι Φαναριώτες και οι εκπρόσωποι της OCU αρνούνται πεισματικά να το πράξουν.

Έτσι, έχουμε να κάνουμε με σαφή παραβίαση του δόγματος της Εκκλησίας, που διατυπώνεται στο Σύμβολο της Πίστεως. Αυτό δεν σημαίνει τίποτα για τη νέα διδασκαλία της Κωνσταντινούπολης, την οποία πολλοί ορίζουν ως αίρεση του Κωνσταντινουπολίτη παπισμού.

Διαδοχή χειροτονιών

Οι υποστηρικτές της OCU προσπαθούν συχνά να αγνοήσουν αυτό το θέμα. Αν κάποιος φορέσει ιερατικά άμφια και πάρει θυμιατήρι, είναι ήδη «ιερέας». Και αν αφήνει και μακριά γένια, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Ποιος, ποιον, πότε και πώς χειροτόνησε δεν είναι τόσο σημαντικό. Αλλά στην πραγματικότητα, είναι το αντίστροφο.

Στις Αγίες Γραφές, βρίσκουμε παραδείγματα που δείχνουν ότι ακριβώς μέσω της τοποθέτησης των αποστολικών χεριών μεταδόθηκε η Χάρη του Αγίου Πνεύματος. «Επίσης χειροτόνησαν πρεσβυτέρους σε κάθε εκκλησία τους, νήστεψαν και προσευχήθηκαν και τους εμπιστεύτηκαν στον Κύριο, στον οποίο είχαν πιστέψει» (Πράξεις 14:23). «Ο λόγος που σε άφησα στην Κρήτη ήταν να συνεχίσεις να διορθώνεις τις ελλείψεις και να εγκαταστήσεις σε κάθε πόλη πρεσβυτέρους, σύμφωνα με τις οδηγίες που σου έδωσα» (Τίτος 1:5).

Στο Βιβλίο των Πράξεων, υπάρχει μια ιστορία για έναν άνδρα που ήθελε να εξαγοράσει αυτή τη χάρη: «Στην ίδια πόλη υπήρχε από καιρό κάποιος που λεγότανε Σίμων. Αυτός, με διάφορες μαγείες άφηνε κατάπληκτο τον λαό της Σαμάρειας και παρίσταινε τον μεγάλο. [...]Πίστεψε και ο Σίμων, βαφτίστηκε και προσκολλήθηκε στο Φίλιππο· και βλέποντας να γίνονται μεγάλα θαύματα έμενε κατάπληκτος. [...]Όταν είδε ο Σίμων ότι με το να θέτουν τα χέρια τους οι απόστολοι πάνω σ’ αυτούς τους ανθρώπους, δινόταν το Άγιο Πνεύμα, έφερε χρήματα σ’ αυτούς και τους είπε: «Δώστε και σ’ εμένα αυτήν την εξουσία, ώστε σ’ όποιον επιθέτω τα χέρια μου, να λαβαίνει Άγιο Πνεύμα»» (Πράξεις 8:9-19).

Από αυτό το απόσπασμα, είναι σαφές ότι ο Σίμων κατάλαβε καλά ότι η χάρη δίνεται μέσω της τοποθέτησης των αποστολικών χεριών και ότι δεν μπορούσε να διεκδικήσει αυτή την εξουσία μόνος του, αλλά έπρεπε να τη λάβει από τους αποστόλους, δηλ. από αυτούς που – είχαν αυτή τη χάρη από μόνοι τους και την εξουσία να το μεταδώσουν στους άλλους.

Το Βιβλίο των Πράξεων περιγράφει επίσης μια περίπτωση αυτοιδιοποίησης, και παρόλο που δεν αφορά τη διαχείριση των Μυστηρίων, μπορεί να χρησιμεύσει για να δείξει ότι μια τέτοια αυτοιδιοποίηση δεν κάνει καλό: «Μερικοί από τους περιοδεύοντες Ιουδαίους εξορκιστές επιχείρησαν να χρησιμοποιήσουν το όνομα του Κυρίου Ιησού σ’ αυτούς που είχαν πνεύματα πονηρά, και έλεγαν: «Σας εξορκίζουμε στο όνομα του Ιησού, που κηρύττει ο Παύλος». Αυτό το έκαναν και οι εφτά γιοι κάποιου Σκευά, Ιουδαίου αρχιερέα. Το πονηρό πνεύμα όμως τους είπε: «Τον Ιησού τον γνωρίζω και τον Παύλο τον ξέρω· εσείς όμως ποιοι είστε;» Και ορμώντας πάνω τους ο άνθρωπος μέσα στον οποίο ήταν το πονηρό πνεύμα, τούς έριξε κάτω και τους κακοποίησε τόσο, ώστε να φύγουν από το σπίτι εκείνο γυμνοί και τραυματισμένοι. Αυτό έγινε γνωστό σε όλους τους κατοίκους της Εφέσου, Ιουδαίους και Έλληνες, και όλοι κυριεύτηκαν από φόβο· έτσι δοξαζόταν το όνομα του Κυρίου Ιησού.» (Πράξεις 19:13-17).

Ωστόσο, η χειρότερη περίπτωση της αυτοδιορισμένης ιεροσύνης περιγράφεται στην Παλαιά Διαθήκη στο βιβλίο των Αριθμών.

Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού των Ισραηλιτών στην έρημο, ορισμένοι άνθρωποι ξεσηκώθηκαν εναντίον του Μωυσή και του Ααρών και προσπάθησαν να αρνηθούν ότι μόνο αυτοί είχαν το δικαίωμα να προσφέρουν θυσίες στον Κύριο: «Έπειτα σηκώθηκε ο Κορέ, ο γιος του Ισαάρ, γιου του Καάθ, γιου του Λευί, μαζί με τον Δαθάν και τον Αβιρών, τους γιους του Ελιάβ, και τον Ων, τον γιο του Φαλέθ, από τους γιους του Ρουβήν. Αυτοί εναντιώθηκαν στον Μωυσή μαζί με άλλους 250 Ισραηλίτες, αρχηγούς της σύναξης, επίλεκτους μέσα στην εκκλησία, άντρες εξέχοντες. Συγκεντρώθηκαν λοιπόν εναντίον του Μωυσή και του Ααρών και τους είπαν: «Φτάνει πια με εσάς! Ολόκληρη η σύναξη είναι άγια, όλοι τους, και ο Ιεχωβά βρίσκεται ανάμεσά τους. Γιατί λοιπόν εξυψώνετε τον εαυτό σας πάνω από την εκκλησία του Ιεχωβά;» ( Αριθμοί 16:1-3).

Αυτή η ρητορική μοιάζει εντυπωσιακά με τη σύγχρονη ρητορική των υποστηρικτών της OCU, έτσι δεν είναι; Οι ίδιες ρητορικές ερωτήσεις προς τους επισκόπους της UOC: «Γιατί θεωρείτε τους εαυτούς σας γεμάτους χάρη, ενώ αποκαλείτε τους ιεράρχες της OCU χωρίς χάρη;».

Όλα τελείωσαν πολύ τραγικά όχι μόνο για τους ίδιους τους απατεώνες αλλά και για τους οπαδούς τους: «Τότε ο Κύριος είπε στο Μωυσή: «Πες στην κοινότητα να φύγουν μακριά από τις κατοικίες του Κορέ, του Δαθάν και του Αβιρώμ». [...]Καθώς τελείωνε τα λόγια αυτά, σκίστηκε η γη κάτω απ’ τα πόδια τους, και άνοιξε το στόμα της και τους κατάπιε, αυτούς, τις οικογένειές τους, τους ανθρώπους του Κορέ και όλα τα υπάρχοντά τους. Κατέβηκαν στον άδη ζωντανοί μαζί με τις περιουσίες τους· η γη έκλεισε από πάνω τους και έτσι εξαφανίστηκαν μέσα από την κοινότητα. Όλοι οι Ισραηλίτες που ήταν γύρω τους έφυγαν στο άκουσμα της κραυγής τους, γιατί σκέφτηκαν: «Πάμε να φύγουμε μήπως μας καταπιεί κι εμάς η γη!». Μετά ο Κύριος έστειλε φωτιά και κατέκαψε τους διακόσιους πενήντα άντρες που είχαν προσφέρει το λιβάνι» (Αριθμοί 16:23-35).

Αυτή η ιστορία μας διδάσκει ότι η ιεροσύνη δεν είναι απλώς μια όμορφη ιεροτελεστία με το άσμα: «Άξιος». Η χάρη της ιεροσύνης δεν απονέμεται απλώς με την εκτέλεση της ιεροτελεστίας της χειροτονίας και την εκτέλεση όλων των προβλεπόμενων ενεργειών. «Γιατί ο Κύριος, ο Θεός σας, είναι φωτιά που κατακαίει. Είναι Θεός που απαιτεί αποκλειστικότητα» (Δευτερονόμιο 4:24). Οι προσπάθειες απόκτησης αυτής της φωτιάς με αθέμιτα μέσα δεν οδηγούν σε τίποτα καλό. Όχι μόνο αποτυγχάνουν να μετατρέψουν τους απατεώνες σε ιερείς του Θεού, αλλά επίσης κατεβάζουν την οργή του Θεού σε όλους όσοι τολμούν τέτοιες ενέργειες.

Σχεδόν όλες οι «χειροτονίες» των ιεραρχών της OCU τελούνταν με αυτόν τον ιερόσυλο τρόπο: αυτοδηλωθέντες, εκτός Εκκλησίας, ενώ υπό ανάθεμα αναγνωρισμένο από το σύνολο της Εκκλησίας του Χριστού. Πώς θα μπορούσαν αυτές οι ιερόσυλες πράξεις να μετατραπούν αναδρομικά σε νόμιμες χειροτονίες γεμάτες χάρη; Ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος απλώς αρνείται να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα.

Οι Εντολές του Θεού

Αυτή η πτυχή δεν είναι τόσο προφανής όσο οι προηγούμενες δύο, αλλά επίσης δεν μπορεί να αγνοηθεί. Δεν είναι τυχαίο ότι η ιεροτελεστία του Μυστηρίου της Εξομολόγησης περιλαμβάνει μια προσευχή του ιερέα επί του μετανοούντος: «Κύριε ο Θεός της σωτηρίας των δούλων Σου, ελεήμων και ελεήμων, μακρόθυμος... Συμφιλίωσε και ενώσε τον με την Αγία Σου Εκκλησία. , μέσω του Χριστού Ιησού, του Κυρίου μας…».

Η αμαρτία αποξενώνει τον άνθρωπο από την Εκκλησία του Χριστού, γι' αυτό είναι ανάγκη ο μετανοημένος αμαρτωλός να επανενωθεί με την Εκκλησία. Αλλά τι γίνεται αν μια προφανής αμαρτία δεν δικαιολογείται μόνο από μια θρησκευτική οργάνωση, αλλά ακόμη και ανυψώνεται στο καθεστώς της αρετής;

Δεν είναι μυστικό ότι σήμερα η OCU αναπτύσσεται μέσα από εκκλησίες που καταλαμβάνονται από ριζοσπάστες και ακτιβιστές, οι οποίοι δεν διστάζουν να ασκήσουν βία κατά των πιστών και χρησιμοποιούν κατασκευαστικά εργαλεία για να εισβάλουν στην εκκλησία. Ο σύνδεσμος της «εκκλησίας των λοστών και των μύλοι» έχει γίνει σταθερά συνδεδεμένος με την OCU.

Οι ηγέτες της OCU όχι μόνο αποτυγχάνουν να καταδικάσουν αυτές τις μεθόδους, αλλά ακόμη και ανταμείβουν αυτούς τους ριζοσπάστες και τους ακτιβιστές με εκκλησιαστικές τιμές για τις «πράξεις» τους. Μπορεί η Εκκλησία του Χριστού να συγχωρήσει τέτοιες ενέργειες; Το ερώτημα είναι ρητορικό.

Σε κάθε περίπτωση, οι βίαιες μέθοδοι απόκτησης νέων εκκλησιών για την OCU είναι σαφές σημάδι ότι οι άνθρωποι που τις χρησιμοποιούν απέχουν πολύ από το να τηρούν τις εντολές του Θεού.

Πώς πρέπει να αντιδράσουμε;

Ναι, οι άβολες ερωτήσεις που απευθύνονται στην UOC βασίζονται στη χειραγώγηση, αντικαθιστώντας αυτό που είναι σημαντικό με αυτό που είναι λιγότερο σημαντικό. Πώς πρέπει όμως να τους απαντήσουμε; Το Ευαγγέλιο μας διδάσκει για άλλη μια φορά. Παραπάνω, δώσαμε ένα παράδειγμα προκλητικών ερωτήσεων που τέθηκαν στον Ιησού Χριστό. Ακολουθεί ένα άλλο παράδειγμα, το οποίο δίνει μια απάντηση στο ερώτημα τι να πούμε σχετικά με τα γράμματα, τους τόμους κ.λπ..

«Όταν ο Ιησούς ήρθε στο ναό και δίδασκε, τον πλησίασαν οι αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι του λαού και του είπαν: «Με ποια εξουσία τα κάνεις αυτά; Και ποιος σου έδωσε αυτή την εξουσία;» (Ματθαίος; 21:23). Αυτή η ερώτηση φαίνεται απόλυτα λογική και θεμιτή. Αλλά δεν ζητήθηκε με την πρόθεση να ανακαλύψει πραγματικά αν ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ ήταν ο υποσχεμένος Μεσσίας.

Οι αρχιερείς δεν είχαν καμία επιθυμία για μια ειλικρινή, βασισμένη στην προφητεία απάντηση σε αυτή την ερώτηση. Ήταν απλώς μια πρόκληση, που προοριζόταν να δώσει αφορμές για να κατηγορηθεί ο Χριστός ότι διεκδικεί τη θεϊκή εξουσία (όπως έγινε τελικά κατά τη διάρκεια της δίκης Του ενώπιον του Καϊάφα). Αλλά αυτό δεν συνέβη.

Ο Κύριος δεν έπεσε σε αυτήν την πρόκληση και αντ' αυτού έθεσε μια αντίθετη ερώτηση: « Τους αποκρίθηκε ο Ιησούς: «Θα σας κάνω κι εγώ μια ερώτηση· αν μου απαντήσετε, θα σας πω κι εγώ με ποια εξουσία τα κάνω αυτά: Το βάπτισμα του Ιωάννη από πού προερχόταν; από το Θεό ή από τους ανθρώπους;» Αυτοί συζητούσαν μεταξύ τους κι έλεγαν: «Αν πούμε “από το Θεό”, θα μας πει, “γιατί τότε δεν το πιστέψατε;”» (Ματθαίος 21:24-25). Οι πρεσβύτεροι κατάλαβαν ότι οποιαδήποτε απάντηση έδιναν θα ενοχοποιούσε τους εαυτούς τους, γι' αυτό αφού συνεννοήθηκαν, απάντησαν, λοιπόν, στον Ιησού: «Δεν ξέρουμε». Τους είπε κι εκείνος: «Ούτε κι εγώ σας λέω με ποια εξουσία τα κάνω αυτά» (Ματθαίος 21:27).

Έτσι ακριβώς πρέπει να απαντάμε σε προκλητικές ερωτήσεις όπως: «Ποια είναι η Μητέρα Εκκλησία σας;» και «Πού είναι ο Τόμος σας;» Θα πρέπει να ρωτήσουμε τους αντιπάλους μας τα εξής:

• Τι κάνει την Εκκλησία Εκκλησία: γράμματα και τόμοι ή η χάρη των χειροτονιών;
• Αρνείται κανείς σε όλη την Ορθοδοξία την εγκυρότητα των Μυστηρίων της UOC;
• Πώς οι «χειροτονίες» των ιεραρχών της OCU μετατράπηκαν από ιεροσυλίες σε πράξεις γεμάτες χάρη;
• Πώς μπορεί η OCU να είναι μέρος της Εκκλησίας του Χριστού εάν τα δύο τρίτα των Τοπικών Εκκλησιών δεν την αναγνωρίζουν;
• Μπορούν οι μαθητές του Χριστού να παραβιάσουν τις πόρτες της εκκλησίας και να κόψουν μεντεσέδες με μύλους;

Και αν οι υποστηρικτές της OCU δεν μπορούν να δώσουν σαφείς απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα, τότε θα πρέπει να τους πούμε αυτό που είπε ο Χριστός: «Ούτε εγώ θα σας πω...» (Ματθαίος 21:27).

Читайте также