Άβολα ερωτήματα ή πού οι πάστορες οδηγούν την εκκλησία του Χριστού

Πρόσφατα, οι πιστοί ανησυχούν όλο και περισσότερο για το μέλλον της Ορθοδοξίας. Φωτογραφία: ΕΟΔ

Τον Δεκέμβριο του 2020, ένας από τους πολύ γνωστούς και έγκυρους μοναχούς της Ελλάδας, ηγούμενος της Ιεράς Μονή Αγίας Παρασκευής Μηλοχωρίου, ο Αρχιμανδρίτης Μάξιμος (Καράβας), απευθύνθηκε στους συμπρεσβυτέρους της Ελλαδικής Εκκλησίας με ανοιχτή επιστολή. Στην επιστολή του, ο πατέρας Μάξιμος έθεσε πολλές ερωτήσεις στους κληρικούς της EOC. Είναι σίγουρος ότι οι απαντήσεις σε αυτές τις ερωτήσεις καθορίζουν πόσο καλοί ιερείς και επίσκοποι είναι για τους πιστούς, καθώς και πού ακριβώς οδηγούν την Εκκλησία.

Ο Αρχιμανδρίτης Μάξιμος τονίζει ότι η επιστολή του υπαγορεύεται από έντονο άγχος «γιὰ τὰ τεκταινόμενα ἐν τῇ Ἑλλαδικὴ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ», καθώς και από την αδιαφορία των επισκόπων της, οι οποίοι «βλέπουν τούς λύκους ἐρχομένους καὶ ἀντὶ νὰ χρησιμοποιήσουν τὴν ποιμαντικὴν ράβδο καὶ νὰ συντρίψουν αὐτοὺς, «ὡς σκεύη κεραμέως», ἐγκαταλείπουν τὰ πρόβατα καὶ μὲ τοῦτο ἀποδεικνύουν ὅτι εἶναι μισθωτοὶ καὶ «οὐ μέλλει αὐτῶν περὶ τῶν προβάτων ὅτι μισθωτοὶ εἰσίν».

Συνολικά, ο πατέρας Μάξιμος διατύπωσε 15 ερωτήσεις, και αφού τις διαβάσουμε προσεκτικά, μπορούμε να βεβαιωθούμε ότι αξίζει τον κόπο να κάνουμε αυτές τις ερωτήσεις όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε κάθε ορθόδοξο επίσκοπο, ιερέα και λαϊκό. Και τα προβλήματα για τα οποία μιλάει ο σεβαστός Έλληνας αρχιμανδρίτης ανησυχούν από καιρό, αν όχι όλους, αλλά την πλειοψηφία των Ορθόδοξων Χριστιανών.

Οι ερωτήσεις του Αρχιμανδρίτη Μαξίμου  μπορεί να χωριστούν σε δύο μέρη:

• η στάση της Εκκλησίας προς τη μη Ορθοδοξία και τον οικουμενισμό γενικά και σχετικά με τη σχέση μεταξύ της Εκκλησίας και των κοσμικών αρχών, ειδικότερα.
• περί των ορίων, πέρα ​​από τα οποία τελειώνει η υπακοή και αρχίζει η υπηρεσία στον άνθρωπο, η οποία επεκτείνεται σε αίρεση.

Ποιοι είναι Καθολικοί και Προτεστάντες για την Εκκλησία - αιρετικοί ή αδελφοί στον Χριστό;

Η πρώτη ομάδα ερωτήσεων του πατέρα Μαξίμου αφορά τη στάση της σύγχρονης εκκλησιαστικής ιεραρχίας έναντι των Καθολικών, των Προτεσταντών και των μη Ορθοδόξων. Και εδώ εκφράζει αυτά που σκέφτονται πολλοί άνθρωποι, αλλά δεν τα λένε δυνατά.

Πολλοί πιστοί μπερδεύονται από την αμφισημία της θέσης σε σχέση με αυτούς τους ανθρώπους. Από τη μία πλευρά, γνωρίζουμε ότι υπάρχει μια αληθινή Εκκλησία, και υπάρχουν εκείνοι που έχουν απομακρυνθεί από αυτήν. Από την άλλη πλευρά, η ιεραρχία συχνά έρχεται σε επαφή με μη Ορθόδοξους και τους αποκαλεί «Εκκλησίες». Πώς μπορεί να συνδυαστεί αυτό;

Ετσι και ο π. Μάξιμος θέτει την ερώτηση – «Ὁ Πάπας εἶναι αἱρετικὸς ναὶ ἢ ὄχι"; Καὶ «ἂν εἶναι, ὅπως καὶ εἶναι, τότε ἐπιτρέπονται τὰ σταυροφιλήματα καὶ τὰ σταυροαγκαλιάσματα καὶ ἡ προσφώνησις εἰς αὐτὸν παρὰ τοῦ Βαρθολομαίου καὶ τῶν ἀκολουθούντων αὐτῶ, ὡς “ἁγιώτατον ἀδελφόν”»;

Για τον Έλληνα Γέροντα, οι Προτεστάντες είναι «μωσαϊκόν σατανικῶν ἐφευρέσεων», και το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών είναι «παγκόσμιον συνονθύλευμα αἱρέσεων, ἕνας ἀντίχριστος ὀργανισμὸς». Μιλάει λιγότερο σκληρά για άλλες θρησκείες, οι οποίες για αυτόν είναι «ἀνθρώπινα ἐπινοήματα καὶ πλάνες τοῦ   διαβόλου».

Όλα αυτά τα λόγια ακούγονται σκληρά και ως «δυσανεξία». Αλλά είναι τα δίκαια;

Αν θυμηθούμε τους Πατέρες της Εκκλησίας (τόσο αρχαίους όσο και νέους), τότε όλοι σχεδόν ομόφωνα ισχυρίζονται ότι ο παπισμός και ο Προτεσταντισμός είναι αίρεση, και άλλες θρησκείες είναι πλάνες του διαβόλου.

Όλοι σχεδόν οι Πατέρες της Εκκλησίας ισχυρίζονται ότι ο παπισμός και ο Προτεσταντισμός είναι αίρεση, και άλλες θρησκείες είναι πλάνες του διαβόλου.

Ετσι, για παράδειγμα, γράφει ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός για τον Καθολικισμό: «Απορρίψαμε τους Λατίνους από εμάς για κανέναν άλλο λόγο παρά για το γεγονός ότι είναι αιρετικοί». Και εδώ είναι τα λόγια του Αγίου Θεοφάν του Κλειστού για τους Προτεστάντες: «Σε αυτά που ο Θεός έχει αποκαλύψει και αυτά που έχει διατάξει, τίποτα δεν πρέπει να προστεθεί ή να αφαιρεθεί από αυτά. Αυτό ισχύει για Καθολικούς και Προτεστάντες. Αυτοί προσθέτουν τα πάντα, και εκείνοι αφαιρούν ... Οι Καθολικοί έχουν παρερμηνεύσει την αποστολική παράδοση. Οι προτεστάντες ανέλαβαν να διορθώσουν τα πράγματα και τα έκαναν ακόμη χειρότερα. Οι καθολικοί έχουν έναν Πάπα και στους προτεστάντες ο καθένας από αυτούς είναι ένας πάπας» (Απηστολές, VI.946, 974).

Επιπλέον, οι Αποστολικοί Кανόνες απαγορεύουν ευθέως οποιαδήποτε προσευχή με σχισματικούς και αιρετικούς, ακόμη και αν εκτελείται ιδιωτικά - «στο σπίτι»: «Εἴ τις ἀκοινωνήτῳ κἄν ἐν οἴκῳ συνεύξηται, οὗτος ἀφοριζέσθω» (Κανὼν Ι´). Η Εκκλησία μιλά επίσης ξεκάθαρα για την προσευχή με τους μη Ορθοδόξους: «Εἴ τις κληρικός, ἐν μάχῃ τινὰ κρούσας, καὶ ἀπὸ τοῦ ἑνὸς κρούσματος ἀποκτείνῃ, καθαιρείσθω διὰ τὴν προπέτειαν αὐτοῦ· ἐὰν δὲ λαϊκὸς ᾖ, ἀφοριζέσθω» (Κανὼν ΞΕ´).

Μπορεί κανείς να αναφέρει πολλά άλλα αποσπάσματα από τους Ιερούς Πατέρες για το πώς η Εκκλησία σχετίζεται με άλλες  θρησκείες και μη Ορθοδόξους, αλλά από αυτά που αναφέρονται παραπάνω, είναι απολύτως κατανοητό - δεν μπορεί να υπάρξει πνευματική, προσευχή ή θρησκευτική ενότητα με τους μη Ορθοδόξους. Πρόσφατα, ωστόσο, έχουμε δει πολλά παραδείγματα για το αντίθετο.

Έτσι, ο Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος και ο Πάπας Φραγκίσκος κάνουν τα πάντα για να επιτύχουν την ενότητα της Ορθοδοξίας και του Καθολικισμού, και χωρίς καμία ένδειξη για την εγκατάλειψη των Καθολικών από τις αιρετικές αυταπάτες τους. Βλέπουμε κοινές συναντήσεις μεταξύ του αρχηγού του Φαναρίου και του αρχηγού του Βατικανού με αμοιβαίο φιλί και ανταλλαγή δώρων, καθώς και «λειτουργείς» σε καθολικά (δηλαδή αιρετικά) μοναστήρια, που απαγορεύεται από τους κανόνες της Εκκλησίας. Ακούμε δηλώσεις ότι δεν υπάρχουν δογματικά εμπόδια στην ενότητα των Ορθοδόξων και Καθολικών, και ότι ο κύριος στόχος του Φαναρίου και του RCC είναι μια κοινή Θεία Ευχαριστία.

Ο Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος δεν διστάζει να συμμετάσχει στις εκδηλώσεις «προσευχής» που διοργανώνει το Βατικανό, κατά τη διάρκεια των οποίων όχι μόνο είναι παρόντες, αλλά και προσεύχονται, εκπρόσωποι της κοινότητας των ΛΟΑΤ και ειδωλολάτρες.

Φυσικά, οι πιστοί δεν μπορούν να είναι αδιάφοροι σε μια τέτοια συμπεριφορά των ποιμένων τους. Έτσι, ο μοναχός Νικόλαος του Αγίου Όρους από το κελί του Αγίου Δημητρίου Τρίγωνα, σχολιάζοντας τη συμμετοχή του Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου στην «οικουμενική προσευχή» στη Ρώμη, ρωτά: «Σε ποιο «θεό» έβαλε ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος ένα κερί σε ένα κηροπήγι , εν μέσω αυτής της συγκέντρωσης, αυτού του συνονθυλεύματος των θρησκειών; Σε κάθε περίπτωση - όχι στον Κύριό μας Ιησού Χριστό, επειδή ο Χριστός προσκαλεί τους βοσκούς Του να ξεκινούν στο δρόμο και να διδάσκουν τη σωστή πίστη σε όλα τα έθνη: «Πηγαίνετε λοιπόν και κάνετε μαθητές μου όλα τα έθνη» (ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ 28:19), και δεν προσκαλεί να συμμετάσχουν στο σαμπάτο της «Νέας Εποχής»».

Δυστυχώς, όχι μόνο οι Φαναριώτες, αλλά και οι επίσκοποι άλλων Τοπικών Ορθόδοξων Εκκλησιών συμμετέχουν σε αυτά τα «οικουμενικά σαμπάτα», παραβιάζοντας έτσι τους Αποστολικούς Κανόνες. Είναι αδύνατο να δικαιολογηθεί αυτή η συμμετοχή από αναγκαιότητα. Ούτε μια πολιτική προτίμηση,  ούτε κανένα φανταστικό «όφελος της Εκκλησίας» δεν μπορεί να δικαιολογήσει τον πειρασμό για τους πιστούς που φέρνουν οι πάστορες από τη συμμετοχή τους σε κοινές εκδηλώσεις «προσευχής» με αιρετικούς.

Ούτε μια πολιτική προτίμηση,  ούτε κανένα φανταστικό «όφελος της Εκκλησίας» δεν μπορεί να δικαιολογήσει τον πειρασμό για τους πιστούς που φέρνουν οι πάστορες από τη συμμετοχή τους σε κοινές εκδηλώσεις «προσευχής» με αιρετικούς.

Ναι, χάριν της λεγόμενης «εκκλησιαστικής διπλωματίας» αξίζει να θυσιάσουμε κάτι αλλά όχι τη σωτηρία της ψυχής των ανθρώπων.

Στη δεκαετία του '60 και του '70 του περασμένου αιώνα, η συμμετοχή της Ρωσικής Εκκλησίας στο οικουμενικό κίνημα και στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών θα μπορούσε να εξηγηθεί από την επιθυμία να βοηθήσει κανείς την Εκκλησία να υπάρχει σχετικά κανονικά σε συνθήκες πολιτικής καταστολής. Υπήρχαν περιπτώσεις που η σοβιετική κυβέρνηση αποφάσισε να κλείσει μια εκκλησία ή ένα μοναστήρι. Αλλά αργότερα, όταν εκπρόσωποι του Παγκόσμιου Συμβουλίου Εκκλησιών επισκέφτηκαν εκεί και τα ενθουσιώδη άρθρα σχετικά με το ρωσικό «αρχιτεκτονικό μνημείο» εμφανίστηκαν στον Δυτικό Τύπο, η απόφαση να την κλείσει ακυρώθηκε. Ωστόσο, και σε αυτήν την περίπτωση, η ένωση προσευχής (ακόμη και «επίσημη») με τους μη Ορθοδόξους είναι απαράδεκτη. Και ακόμη περισσότερο σήμερα. Τι και ποιος αναγκάζει τους Ορθόδοξους ιεράρχες να συνάψουν προσευχή με τους αιρετικούς;

Εκκλησία και κορωνοϊός

Η δεύτερη κατηγορία ερωτήσεων που θέτει ο πατέρας Μάξιμος στον Έλληνα κληρικό αφορά την αντίδραση της Ιεράς Συνόδου της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας στα μέτρα καραντίνας που επέβαλαν οι αρχές της χώρας λόγω του κορωνοϊού. Εδώ πρέπει να γίνει μία σημείωση - η Ελλάδα (όπως η Κύπρος, για παράδειγμα) είναι μια Ορθόδοξη χώρα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πολλοί Έλληνες πιστοί ήλπιζαν ότι, εάν υπήρχε καραντίνα σε σχέση με την Εκκλησία, δεν θα ήταν τόσο σκληρή όσο σε άλλες, σαφώς κοσμικές χώρες. Με άλλα λόγια, οι ναοί θα είναι ανοιχτοί, αν και με περιορισμούς. Ωστόσο, όλα έγινε διαφορετικά.

Το 2020 και το ήμισυ του 2021 ήταν ένα σοκ για τους Ορθόδοξους Χριστιανούς στην Ελλάδα. Και όχι μόνο επειδή για πρώτη φορά στα χιλιάδες χρόνια ιστορίας αυτής της χώρας, οι πιστοί δεν μπορούσαν να συμμετάσχουν στη Λειτουργία, αλλά και επειδή οι αρχές σε μια Ορθόδοξη χώρα αποδοκίμασαν επίσκοπους που παραβίασαν την καραντίνα, αποδοκίμασαν ιερείς που έλαβαν κοινωνία με πιστούς, επέβαλαν πρόστιμο στους πολίτες  επειδή ήταν σε εκκλησίες χωρίς μάσκες. ... Όλες αυτές οι απαγορεύσεις και τα δικαστήρια φαινόταν ακόμη πιο κυνικά με φόντο πολυσύχναστες συναυλίες στο δρόμο που πραγματοποιήθηκαν στη μέση της πανδημίας, ή ακόμα και στο πλαίσιο της «χαλάρωσης της καραντίνας», όταν άνοιξαν καταστήματα, αλλά όχι ναοί.

Ως αποτέλεσμα, ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων Αμβρόσιος απειλούσε με αφορισμό πέραν της υπουργού Νίκης Κεραμέως, τον πρωθυπουργό, Κυριάκο Μητσοτάκη αλλά και το Νίκο Χαρδαλιά από την Εκκλησία λόγω των δηλώσεών τους για τον κίνδυνο ιερής κοινωνίας κατά τη διάρκεια πανδημίας.

Ωστόσο, η Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδας πήρε την πλευρά των απαλλαγμένων αξιωματούχων και δήλωσε ότι «кάθε απόφαση καταγνώσεως του αφορισμού εναντίον μέλους της ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος, η οποία δεν εκδόθηκε από την Ιερά Σύνοδο της Ιεραρχίας Της, είναι ανυπόστατη και ανίσχυρη».

Αυτή η θέση της Συνόδου δεν είναι μόνο παράξενη, αλλά και λανθασμένη, καθώς, σύμφωνα με τον πατέρα Μάξιμο, αφού ακύρωσε την απόφαση απομόνωσης Ελλήνων αξιωματούχων για το κλείσιμο εκκλησιών, η Σύνοδος έδειξε «πλήρη αδιαφορία για την προστασία του Μητροπολίτη Κερκύρας, ο οποίος κλήθηκε στη δίκη για άρνηση του να κλείσει εκκλησίες". Το ίδιο το κλείσιμο των εκκλησιών, ας θυμηθούμε, στην Ελλάδα και σε άλλα μέρη, σχετίζεται με το γεγονός ότι οι πιστοί θα μπορούσαν να πάρουν κορωνοϊό κατά τη διάρκεια της Κοινωνίας.

Γι 'αυτό, ο αρχιμανδρίτης ρωτά αν συμφωνούν οι ιερείς με τη βλασφημική δήλωση ότι "τὸ Πανάγιο Σῶμα τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τὸ Πανάγιον Αἷμα Του εἶναι φορεῖς μικροβίων καὶ ὄχι ‘’ζωῆς αἰωνίου’’ καὶ ‘’εἰς ἄφεσιν ἀμαρτιῶν’’; Για τον πατέρα Μάξιμο και για τους περισσότερους πιστούς, η απάντηση είναι προφανής - όχι. Αλλά για τους ιεράρχες;

Ταυτόχρονα, αυτό που χρησιμοποιούν κουταλάκια μίας χρήσεως κατά τη διάρκεια της Ιερής Κοινωνίας που ασκείται σε μερικές εκκλησίες της Εκκλησίας της Ελλάδας, στο Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης στις ΗΠΑ και στον Καναδά, στη Ρωσική Εκκλησία και ακόμη και σε μερικές εκκλησίες της UOC, ο πατέρας Mάξιμος το θεωρεί «τοῦτο μεγάλη βλασφημία κατὰ τοῦ Θεοῦ».

Ας θυμηθούμε ότι η Σύνοδος της EOC δεν σταμάτησε στην Ιερή Κοινωνία με κουτάλια μίας χρήσεως και στο κλείσιμο των εκκλησιών. Σε επιθυμία για να ευχαριστήσουν τις αρχές το 2021, μετέβαλαν την ώρα της εορτής του Πάσχα από τα μεσάνυχτα της Αναστάσεως στις 21:00 το Μεγάλο Σάββατο. Αυτή η απόφαση έγινε δεκτή με σκληρή αντίθεση από ορισμένα μέλη του κλήρου. Έτσι, ο ιερέας Ιωάννης Κ. Διώτης, επισημαίνοντας τα κανονικά προβλήματα που σχετίζονται με αυτήν τη μεταφορά, επεσήμανε ότι η απόφαση μεταφοράς της έναρξης της λειτουργίας του Πάσχα παραβιάζει αρκετούς κανονικούς κανόνες της Εκκλησίας και έρχεται σε αντίθεση με την ιστορία του Ευαγγελίου. Σε πολλά μέρη στην Ελλάδα, οι ενοριακοί ιερείς αρνήθηκαν να συμμορφωθούν με αυτήν την απόφαση της Συνόδου και τώρα βρίσκονται υπό έρευνα από τις κοσμικές αρχές. Η ίδια η Σύνοδος σκοπεύει να κρίνει δύο μητροπολίτες που τέλεσαν το Πάσχα τη στιγμή που καθιερώθηκε από την παράδοση και την πρακτική της εκκλησίας - τα μεσάνυχτα της Κυριακής.

Αποδεικνύεται λοιπόν ότι οι ιεράρχες της εκκλησίας, φοβούμενοι ότι θα χάσουν την κρατική προτίμηση ή την εύνοιά από τις αρχές, διαπράττουν εγκλήματα. Σύμφωνα με τον πατέρα Μάξιμο, ο καθένας από αυτούς τους επίσκοπους, «ἀπεκάλεσε σατανᾶ ἐπειδὴ δὲν ἐνδιαφέρετο γιὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ γιὰ τὸ θέλημα τῶν ἀνθρώπων!  Ἄρα αὐτοί ποὺ φρονούν τὰ τῶν ἀνθρώπων καὶ ὄχι τα τοῦ Θεοῦ εἶναι, κατὰ τὸ λόγο τοῦ Κυρίου, «σατανᾶδες».

Η Εκκλησία και η «θρησκεία του Αντίχριστου»

Η επιστολή του Αρχιμανδρίτη Μαξίμου προς τον Έλληνα κληρικό δεν πρέπει να θεωρηθεί τοπικά, αλλά στο πλαίσιο όλων όσων συμβαίνουν σήμερα στον θρησκευτικό χάρτη του κόσμου. Οι ερωτήσεις που θέτει στην επιστολή και τα προβλήματα που εκφράζει αφορούν όλους τους Ορθόδοξους Χριστιανούς, ανεξάρτητα από τη χώρα κατοικίας τους. Θα ήθελα πάρα πολύ ο κληρικός να μην απορρίψει αυτά τα ερωτήματα ως ασήμαντα, αποδίδοντας τα πάντα σε μια «θεωρία συνωμοσίας» ή βλέποντας ανάμεσα σε αυτούς που τα διατυπώνουν «σεχταριστές», «κωδικοφόβους» και ούτω καθεξής. Διότι, πρώτον, αυτό εξακολουθεί να είναι το κοπάδι του Χριστού, και δεύτερον, σύμφωνα με τον Μητροπολίτη Μόρφου της Κυπριακής Ορθόδοξης Εκκλησίας, Νεόφυτο, «όταν είχαμε μιλήσει πριν για αυτό το θέμα, μας αποκαλούν «υποστηρικτές της θεωρίας συνωμοσίας», αλλά τώρα τα σχέδια και οι στόχοι των υποστηρικτών της νέας παγκόσμιας τάξης γίνεται σταδιακά εμφανή».

Ας συγκρίνουμε τα γεγονότα.

• Τους τελευταίους μήνες, έχουμε δει πολλές εντελώς ακατανόητες ενέργειες του Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου, ο οποίος όχι μόνο αγωνίζεται για την ενότητα με τους Καθολικούς, αλλά συγχαίρει επίσης τους Μουσουλμάνους για το τέλος του Ραμαζανιού και συμμετέχει στο σπάσιμο (iftar) μαζί με τους Μουσουλμάνους. Και όλα αυτά κυριολεκτικά λίγους μήνες αφότου ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν μετέτρεψε το μεγάλο ιερό για ολόκληρο τον Ορθόδοξο κόσμο - την Αγία Σοφία στην Κωνσταντινούπολη - σε τζαμί.
• Οι καθολικοί προσπαθούν να επικοινωνήσουν με μουσουλμάνους. Το Βατικανό καλεί τους Καθολικούς να συμμετάσχουν στο Ραμαζάνι, οι Καθολικοί επίσκοποι βοηθούν τους Μουσουλμάνους να χτίσουν τζαμιά και να προσεύχονται μαζί τους.
• Καθολικοί επίσκοποι δηλώνουν ότι δεν βλέπουν κανένα εμπόδιο στην προτεσταντική κοινωνία. Τη θέση αυτή ακολουθούν ορισμένοι ορθόδοξοι ιεράρχες. Έτσι, ο Μητροπολίτης Ναθαναήλ του Σικάγου, η Φαναριώτικη Αρχιεπισκοπή στις Ηνωμένες Πολιτείες, απαγορεύει πρώτα στους κληρικούς του να αρνούνται να δώσουν κοινωνία σε κάποιον και στη συνέχεια προσεύχονται πολύ ήρεμα μαζί με Καθολικούς και Προτεστάντες. 

Τι μας λένε όλα αυτά; Για το γεγονός ότι ένα είδος συγκρητικής παν-θρησκείας δημιουργείται μπροστά στα μάτια μας. Διαβάζοντας αυτές τις γραμμές, μπορεί κανείς να πιστεύει ότι ο συγγραφέας είναι πολύ περιθωριακός υποστηρικτής της "θεωρίας συνωμοσίας", αλλά, δυστυχώς, αυτό δεν ισχύει. Αρκεί να θυμηθούμε ότι η κατασκευή μιας «θρησκευτικής εκκλησίας» έχει ήδη ξεκινήσει στη Γερμανία, η οποία θα χρησιμοποιηθεί από κοινού από μη Ορθόδοξους Χριστιανούς, Μουσουλμάνους και Εβραίους.

***

Επομένως, το γράμμα του Πατέρα Μαξίμ είναι η κραυγή μιας πίστης. Δεν υπαγορεύεται από την επιθυμία να ξεχωρίσει, από την επιθυμία να κάνει κάποιο είδος αντι-ιεραρχικής επανάστασης στην Εκκλησία, ή να πει ότι υπάρχουν σωστοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί και λανθασμένοι. Αυτό δεν είναι κριτική για να προκαλέσει κανείς σύγχυση στους πιστούς. Όχι, αυτά είναι τα λόγια ενός άνδρα που αγαπά την Εκκλησία και έχει αφιερώσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του για να την υπηρετήσει. Αυτό είναι το ερώτημα μιας αγάπης καρδιάς, που πονά όχι μόνο επειδή ο κόσμος απομακρύνεται από τον Χριστό, αλλά και επειδή οι Ορθόδοξοι πάστορες δεν προσπαθούν να το αποτρέψουν.

Επομένως, το γράμμα του Πατέρα Μαξίμ είναι η κραυγή μιας πίστης. Δεν υπαγορεύεται από την επιθυμία να ξεχωρίσει, από την επιθυμία να κάνει κάποιο είδος αντι-ιεραρχικής επανάστασης στην Εκκλησία, ή να πει ότι υπάρχουν σωστοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί και λανθασμένοι. Αυτό δεν είναι κριτική για να προκαλέσει κανείς σύγχυση στους πιστούς. Όχι, αυτά είναι τα λόγια ενός άνδρα που αγαπά την Εκκλησία και έχει αφιερώσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του για να την υπηρετήσει. Αυτό είναι το ερώτημα μιας αγάπης καρδιάς, που πονά όχι μόνο επειδή ο κόσμος απομακρύνεται από τον Χριστό, αλλά και επειδή οι Ορθόδοξοι πάστορες δεν προσπαθούν να το αποτρέψουν. Σύμφωνα με τον μοναχό Νικόλαο του Αγίου Όρους από το κελί του Αγίου Δημητρίου Τρίγωνα, τον οποίο έχουμε ήδη αναφέρει παραπάνω, «στην εποχή της καθολικής αποστασίας μας, όλα τα παράνομα και αντι-χριστιανικά φαινόμενα υιοθετούνται σε νομοθετικό επίπεδο, χωρίς να αντιμετωπίζουν σοβαρή αντίσταση όχι μόνο από πολιτικούς, αλλά, δυστυχώς, και από τις εκκλησιαστικές αρχές». Αυτός είναι ο κύριος πόνος τόσο του πατέρα Νικολάου όσο και του πατέρα Μαξίμ, ο οποίος γράφει: «Ἐὰν δὲ ἀκόμα θεωρείτε, παρ' ὅλα αὐτὰ, ὅτι «ἀσεβῶ» κατὰ τῶν ἐπισκόπων, οἱ ὁποῖοι σὲ κανέναν ἀντίχριστο νόμο τῶν ἀντιχρίστων κυβερνώντων δὲν ἀντέδρασαν δυναμικά (ὅπως τῶν νόμων τοῦ αὐτόματου διαζυγίου, τῶν ὁμοφυλοφίλων, τῆς σεξουαλικῆς διδασκαλίας ἀπὸ τὰ νηπιαγωγεῖα ἕως τὰ λύκεια, καὶ πολλοὺς ἄλλους ἀντιχρίστους νόμους τοὺς ὁποίους παραλείπω διὰ νὰ μὴν μακρύνεται ὁ λόγος), τότε δὲν ἔχω τί ἄλλο νὰ σᾶς πῶ, ἀλλὰ νὰ σᾶς εὐχηθῶ νὰ ἀντιληφθείτε ὅτι παραπάνω ἀπὸ τὴν ὑπακοὴ εἰς τοὺς ἀντιχρίστους νόμους γιὰ τοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς, ἀρχιερεῖς, ἱερεῖς καὶ μοναχούς, ἰσχύει τὸ «πειθαρχεῖν δεῖ Θεῶ μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις» (Πράξ. 5, 29).

Читайте также