«Θυμός» στο Θεό: περί διαφοράς σε κατανόηση προσευχής στη ΡΚΕ και Ορθοδοξία

Είναι κοινός ο δρόμος για Ορθόδοξους και Καθολικούς; Φωτογραφία: ΕΟΔ

Στο πλαίσιο των σύγχρονων τάσεων προσέγγισης, και ενδεχομένως ενοποίησης των Ορθοδόξων και των Καθολικών, η συνειδητοποίηση αυτού που μας χωρίζει γίνεται ολοένα και πιο σημαντική. Τόσο ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος όσο και ο Πάπας Φραγκίσκος λένε ότι ο Θεός μας διέταξε ενότητα, πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να αγωνιστούμε για αυτήν την ενότητα παρά τις διαφορές. Αλλά ο Θεός μας διέταξε επίσης να σταθούμε στην Αλήθεια, πράγμα που σημαίνει ότι δεν πρέπει να αποδεχόμαστε ψέματα στο όνομα της φανταστικής ενότητας. Το παρόν άρθρο θα επικεντρωθεί στη διαφορά μεταξύ της ορθόδοξης και της καθολικής κατανόησης της προσευχής, η οποία έγινε ακόμη πιο έντονη μετά τις πρόσφατες δηλώσεις του Πάπα.

Αρχές Ιουνίου 2020, στο ακροατήριο στο Αποστολικό Παλάτι, ο Πάπας Φραγκίσκος ανακοίνωσε ότι δεν υπάρχει λόγος να φοβηθεί κανείς να μπει σε διαμάχη με τον Θεό, και δεν χρειάζεται να φοβάται... να είναι θυμωμένος μαζί Του. Επιπλέον ο Πάπας Φραγκίσκος βλέπει τον θυμό προς τον Θεό ως σημάδι ότι είμαστε υιοί του Θεού.

«Αυτό μπορεί να φαίνεται σαν αίρεση, αλλά συχνά ακούω από ανθρώπους ότι είναι θυμωμένοι με τον Θεό. "Τολμάς να θυμώνεις με τον Θεό;" "Ναι, θύμωσα". Αλλά αυτή είναι μια από τις μορφές προσευχής. Μόνο ο γιος μπορεί να θυμώσει με τον πατέρα και μετά να του μιλήσει ξανά. Ας μάθουμε από τον Αβραάμ να προσευχόμαστε με πίστη, να μιλάμε, να διαφωνούμε, αλλά με συνεχή ετοιμότητα να δεχτούμε τον Λόγο του Θεού και να τον εφαρμόσουμε στην πράξη», είπε ο ποντίφικας.

Τι είναι αξιοσημείωτο σε αυτήν τη δήλωση;

«Αυτό μπορεί να φαίνεται σαν αίρεση, αλλά συχνά ακούω από ανθρώπους ότι είναι θυμωμένοι με τον Θεό. "Τολμάς να θυμώνεις με τον Θεό;" "Ναι, θύμωσα". Αλλά αυτή είναι μια από τις μορφές προσευχής», – Πάπας Φραγκίσκος

Πρώτον, μπορεί να ακούγεται παράξενα, αλλά αποδείχθηκε ότι για τους Καθολικούς είναι φυσιολογικό να θυμώνουν με τον Θεό. Ο Πάπας είναι ο επικεφαλής της Καθολικής Εκκλησίας και, κατά συνέπεια, ο κύκλος επαφών του περιλαμβάνει κυρίως Καθολικούς. Και επομένως, όταν λέει ότι ακούει συχνά από τους ανθρώπους για τον θυμό τους προς τον Θεό, μπορεί να υποτεθεί ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι ο κλήρος και οι πιστοί της ΡΚΕ. Δηλαδή, ο θυμός προς τον Θεό, σύμφωνα με τον Πάπα, μπορεί να μην είναι μια πολύ διαδεδομένη, όμως πολύ κοινή πρακτική στην πνευματική ζωή των Καθολικών.

Δεύτερον, ο Πάπας ισχυρίζεται ότι ο θυμός προς τον Θεό είναι μια από τις μορφές προσευχής.

Ο Άγιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος, συνοψίζοντας την πατερική εμπειρία, λέει: «Η προσευχή είναι προσφορά του νου και της καρδιάς στον Θεό, για τον δοξασμό και την ευγνωμοσύνη στον Θεό, και για να Του ζητήσουμε τις απαραίτητες ευλογίες, πνευματικές και σωματικές». Μπορεί να υπάρχει ταυτόχρονα ο θυμός στον Θεό; Προφανώς κι όχι. Ωστόσο, αν θεωρούμε οποιαδήποτε επικοινωνία με τον Θεό ως προσευχή γενικά, τότε μπορούμε πράγματι να βρούμε παραδείγματα τέτοιας επικοινωνίας με θυμό. Το πρώτο και πιο εντυπωσιακό παράδειγμα είναι ο Κάιν. Είναι ο πρώτος που επικοινωνεί με τον Θεό με θυμό. «καὶ εἶπε Κύριος ὁ Θεὸς πρὸς Κάϊν· ποῦ ἐστιν Ἄβελ ὁ ἀδελφός σου; καὶ εἶπεν· οὐ γινώσκω· μὴ φύλαξ τοῦ ἀδελφοῦ μου εἰμὶ ἐγώ;» (Γέν. 4, 9). Μέχρι τι τον έφτασε αυτός ο θυμός είναι γνωστό: έγινε ο πρώτος άνθρωπος που καταδικάστηκε.

Τρίτον, όταν αναφερόμαστε στον άγιο πρόγονο Αβραάμ στο πλαίσιο των διαφορών μεταξύ Θεού και ανθρώπου, ο Πάπας Φραγκίσκος προφανώς εννοεί το βιβλικό επεισόδιο όταν ο Αβραάμ ζήτησε να ελεήσει τις πόλεις Σόδομα και Γόμορρα και να μην τις καταστρέψει εάν εκεί βρεθούν δίκαιοι. Σταδιακά, ο Αβραάμ μείωνε αυτόν τον αριθμό των δικαίων από 50 σε 10, και ο Θεός συμφωνούσε κάθε φορά. Αλλά αυτό μπορεί να ονομαστεί διαφωνία, συζήτηση; Προφανώς κι όχι. Οποιαδήποτε διαφορά προϋποθέτει την ύπαρξη αντικειμένου διαφωνίας, δηλαδή για το οποίο οι διαφωνούντες έχουν διαφορετικές απόψεις. Στην περίπτωση του Αβραάμ αυτό δεν υπάρχει, όπως και στην περίπτωση του προφήτη Μωυσή, ο οποίος μεσολάβησε για τους αμαρτωλούς Ισραηλίτες, δεν υπάρχει και με τον Απόστολο Παύλο, ο οποίος ο ίδιος θα ήθελε να αποκηρυχτεί από τον Χριστό, μόνο οι αδελφοί του Εβραίοι να πίστευαν και θα σώζονταν. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι ζητούσαν από τον Θεό έλεος, τον οποίο ο Ίδιος θέλει να χαρίζει άφθονα στους ανθρώπους, μόνο οι άνθρωποι να μπορούν να λάβουν αυτό το έλεος.

Αυτό που είπε ο Πάπας Φραγκίσκος περί προσευχής για την Ορθόδοξη συνείδηση συνορεύει με βλασφημία (ή ακόμη και δεν συνορεύει). Αλλά αυτά τα λόγια είναι το αποτέλεσμα της διδασκαλίας περί προσευχής, η οποία έχει αναπτυχθεί κατά τη διάρκεια των αιώνων στον Καθολικισμό και η οποία από την άποψη της Ορθόδοξης εμπειρίας δεν είναι παρά μια καταστροφική πλάνη.

Πατέρες της Εκκλησίας περί πλάνης

Ο Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνοφ γράφει: «Ο πιο επικίνδυνος λανθασμένος τρόπος προσευχής είναι όταν η προσευχή συνθέτει, με τη δύναμη της φαντασίας, δικά του όνειρα ή εικόνες, προφανώς δανείζοντάς τα από την Αγία Γραφή, αλλά ουσιαστικά από τη δική του κατάσταση, από την πτώση του, από τη δική του αμαρτία, από την αυταπάτη του, κολακεύει με αυτές τις εικόνες την αυτοπεποίθησή του, τη ματαιοδοξία, την αλαζονεία, την υπερηφάνειά του, εξαπατά τον εαυτό του. Προφανώς, όλα όσα συνθέτονται από την ονειροπόληση της πεσμένης φύσης μας, που διαστρέφεται από την πτώση της φύσης, δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα, υπάρχουν μυθοπλασία και ψέμα, τόσο χαρακτηριστικό, όσο και αγαπητό στον πεσμένο άγγελο».

Βρίσκουμε την ίδια κατανόηση στους πρώτους πατέρες.

«Μην δημιουργείς μόνος σου φαντασιώσεις και μην ακούς εκείνες που δημιουργούνται μόνες τους και μην αφήνεις το μυαλό σου να τις εκτυπώσει στον εαυτό του. Όλοι οι εξωτερικοί αυτοί επίπλαστοι σχηματισμοί έχουν αποτέλεσμα να πλανήσουν την ψυχή. Ο νους, από μόνος του, έχει τη φυσική δύναμη να ονειροπολεί και μπορεί εύκολα να φτιάξει φανταστικές εικόνες αυτού που λαχταρά... Τότε αυτός που βιώνει αυτό είναι ήδη ονειροπόλος, κι όχι σιωπηλός. Η αληθινή αρχή της προσευχής είναι η έρμη της καρδιάς που κατακαίει τα πάθη, προκαλεί την ευφροσύνη και την χαρά στην ψυχή και συμμορφώνει την καρδιά σε μια βέβαιη αγάπη και ένα συναίσθημα αδιαφιλονίκητης πληρότητος» (Αγ. Γρηγόριος Σιναΐτης, 13ος αιώνας).

«Μην επιθυμείς να δεις αισθητά τους Αγγέλους ή τις Κυριότητες ή το Χριστό, μήπως διασαλευθεί ο νους σου και νομίσει το λύκο ως ποιμένα και λατρεύσει εχθρικούς δαίμονες. Η αρχή της απάτης είναι η ματαιοφροσύνη τού νου. Ένας νους που κινείται από ματαιοφροσύνη προσπαθεί να περιγράψει ή να νοήσει τον Θεό μέσα από κάποια εικόνα ή σκιαγραφία... Αν θέλεις να προσευχηθείς στο πνεύμα, μην δανείζεις τίποτα από τη σάρκα» (Άγιος Νείλος Σιναΐτης, 5ος αι.).

Αισθησιασμός στην Καθολική προσευχή

Στον Καθολικισμό όμως αυτή ακριβώς η φαντασία συνιστάται για προσευχή. Ο Καθολικός δάσκαλος προσευχής Ιγνάτιος Λογιόλα (15ος αι.) γράφει: «Η συνομιλία πραγματοποιείται όταν ο άνθρωπος φαντάζεται μπροστά του τον Ιησού Χριστό σταυρωμένο στο σταυρό. Τη στιγμή που αυτή η εντυπωσιακή εικόνα εμφανίζεται μπροστά στα μάτια του ανθρώπου, αρχίζει να αναρωτιέται, να συλλογίζεται και να ζυγίζει τι ακριβώς έκανε τον Δημιουργό να ενσαρκωθεί και να πάρει τη μορφή ενός πλάσματος και ενός σκλάβου. <...> Έχοντας στρέψει με αυτό τον τρόπο το βλέμμα στον Εσταυρωμένο Ιησού, θα του πω όλα όσα μου λέει το μυαλό και η καρδιά μου... Μια πραγματική συνομιλία μπορεί να συγκριθεί με μια συνομιλία μεταξύ δύο φίλων ή μια συνομιλία μεταξύ υπηρέτη και κυρίου του».

Αυτή η ονειρική φαντασίωση του Χριστού έφερε τους Καθολικούς «αγίους» σε καταστάσεις που δεν μπορούν να οριστούν διαφορετικά παρά ως πλάνη.

Στο βίο της Μαργαρίτα-Μαρία Αλακόκ λέγεται ότι είχε ένα όραμα για την καρδιά του Χριστού, «περιτριγυρισμένη από ακτίνες πιο λαμπρής λαμπρότητας από τον ήλιο, και διαφανή, σαν κρύσταλλο. Πάνω σ’ αυτήν φαινόταν ξεκάθαρα η πληγή που έλαβε στο σταυρό. Γύρω από τη θεϊκή καρδιά Του υπήρχε ένα στεφάνι από αγκάθια και πάνω της ο σταυρό». Έχοντας αποδεχτεί αυτό το όραμα, η Μαργαρίτα-Μαρία στη μετέπειτα ζωή της λιποθυμούσε συχνά και έπεφτε σε έκσταση και έγινε ανίκανη για συνηθισμένη μοναστική ζωή.

Η «αγία» Γερτρούδη (13ος αι.), μοναχή του τάγματος των Βενεδικτίνων, τιμήθηκε, για να το θέσουμε ήπια, με περίεργα φιλιά. «Μια φορά κατά τη διάρκεια προσευχής στο παρεκκλήσι άκουσε το τραγούδι: «Sanctus, sanctus, sanctus!» Ο Υιός του Θεού έσκυψε πάνω της, όπως ο πιο τρυφερός εραστής, και αποτυπώνοντας ένα γλυκό φιλί στην ψυχή της, της είπε στο δεύτερο Sanctus (Άγιος): «Με αυτόν τον Sanctus, που Με δοξάζει, δέξου στο φιλί Μου όλη την αγιότητα της Θεότητάς Μου και της ανθρωπότητας Μου, και αυτό θα σε προετοιμάσει να αποδεχτείτε τα Άγια Μυστήρια». Και όταν την επόμενη Κυριακή ευχαρίστησε τον Θεό για αυτό το έλεος, ο Υιός του Θεού, πιο όμορφος από χιλιάδες αγγέλους, την πήρε στην αγκαλιά Του και, σαν να ήταν περήφανος γι’ αυτήν, την παρουσίασε στον Θεό Πατέρα στην τελειότητα της αγιότητας που της έδωσε», λέει ο βίος της.

Ο Υιός του Θεού έσκυψε πάνω της, όπως ο πιο τρυφερός εραστής, και αποτυπώνοντας ένα γλυκό φιλί στην ψυχή της, της είπε στο δεύτερο Sanctus (Άγιος): «Με αυτόν τον Sanctus, που Με δοξάζει, δέξου στο φιλί Μου όλη την αγιότητα της Θεότητάς Μου και της ανθρωπότητας Μου, και αυτό θα σε προετοιμάσει να αποδεχτείτε τα Άγια Μυστήρια» – από το βίο της Καθολικής Αγίας Γερτρούδη.

Ο Φραγκίσκος της Ασίζης (12ος αι.) στις ασκήσεις προσευχής του έφτασε στο σημείο να βλέπει τον εαυτό του ίσο με τον Θεό: «εμφανίστηκαν δύο μεγάλα φώτα μπροστά μου. Το ένα στο οποίο αναγνώρισα τον Δημιουργό και το άλλο στο οποίο αναγνώρισα τον εαυτό μου», και σύντομα «ένιωσα εντελώς μεταμορφωμένος σε Ιησού (il se sentit change tout a fait еп Jesus)». Μετά από αυτό στο σώμα του σχηματίστηκαν πληγές στα χέρια, τα πόδια και την κοιλιά του, τα οποία αργότερα ονομάστηκαν στίγματα.

Αντίθετα, οι Ορθόδοξοι άγιοι, όσο περισσότερο έφταναν στην τελειότητα στην προσευχή και τη ζωή, τόσο πιο έντονα συνειδητοποιούσαν την αμαρτωλότητα και την αναξιότητά τους. Μετάνοια είναι το μόνο πράγμα πάνω στο οποίο μπορεί να βασίζεται η αληθινή προσευχή.

«Όλα τα είδη των δαιμονικών πλάνων στα οποία υποβάλλεται ο ασκητής της προσευχής προκύπτουν από το γεγονός ότι η μετάνοια δεν έχει τεθεί στα θεμέλια της προσευχής, ότι η μετάνοια δεν έχει γίνει η πηγή, η ψυχή, ο σκοπός της προσευχής» (Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνοφ).

«Ανεξάρτητα από το πόσο υψηλά είναι τα κατορθώματά μας, αλλά αν δεν αποκτήσαμε πονεμένη οδυνηρή καρδιά, τότε αυτά τα κατορθώματα είναι και ψεύτικα και μάταια» (όσιος Ιωάννης της Κλίμακας).

«Το πρώτο σημάδι αρχής της ίασης της ψυχής είναι το να βλέπει τις αμαρτίες της αμέτρητες, που είναι περισσότερες από την άμμο της θάλασσας» (όσιος Πέτρος Δαμασκηνός).

***

Έτσι, εκτός από τις δογματικές διαφορές μεταξύ Ορθοδοξίας και Καθολικισμού, υπάρχουν επίσης μυστικές αποκλίσεις. Αποτελούν επίσης εμπόδιο στο δρόμο της προσέγγισης. Αυτός που έχει πέσει σε κατάσταση πλάνης απαιτεί θεραπεία από αυτήν την κατάστασή του, και όχι την αναγνώρισή της ως αλήθεια. Είναι δυνατόν να φανταστεί κανείς ότι οι Καθολικοί θα εγκαταλείψουν αυτό το χιλιετές λάθος για την προσευχή και θα δεχτούν τη μόνη σωστή διδασκαλία για αυτή, η οποία περιέχεται στις δημιουργίες των αγίων πατέρων; Φυσικά, τίποτα δεν είναι αδύνατο για τον Θεό, αλλά οι τελευταίες δηλώσεις του Πάπα Φραγκίσκου περί προσευχής δείχνουν ότι οι Καθολικοί δεν βρίσκονται στο δρόμο προς τη θεραπεία, αλλά μάλλον στο δρόμο προς την επιδείνωση αυτής της καταστροφικής κατάστασής τους. Οι Ορθόδοξοι, προτού συμφωνήσουν να προσεγγίσουν τους Καθολικούς, πρέπει να αναρωτηθούν: είμαστε συνοδοιπόροι μαζί τους;

Читайте также