Ο Ζελένσκι δεν συναντήθηκε με τα μέλη της Συνόδου της UOC: τι θα συμβεί με την Εκκλησία

Ο Ζελένσκι αγνόησε τον Προκαθήμενο και τα μέλη της Συνόδου της UOC. Φωτογραφία: ΕΟΔ

Στις 20 Μαρτίου 2023, συνέβη ένα γεγονός που θα μείνει στην ιστορία ως ντροπή στη σχέση των αρχών με την Εκκλησία. Τα μέλη της Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ουκρανίας περίμεναν επί τρεις σχεδόν ώρες χωρίς επιτυχία έξω από το Γραφείο του Προέδρου Βολοντίμιρ Ζελένσκι. Ο λόγος ήταν κάτι παραπάνω από σοβαρός – η εκδίωξη της Εκκλησίας από τη Λαύρα του Κιέβου. Αλλά ο πρόεδρος αγνόησε τα μέλη της Συνόδου.

Φυσικά, ο επικεφαλής της εμπόλεμης χώρας έχει ένα πολύ σφιχτό χρονοδιάγραμμα. Δεν χρειάζεται να δεχτεί κανέναν που θέλει να μιλήσει ξαφνικά με τον πρόεδρο. Αλλά το ερώτημα δεν είναι ότι ο Ζελένσκι δεν δέχτηκε τα μέλη της Συνόδου, το πρόβλημα είναι πώς έγινε αυτό.

Ο προκαθήμενος και οι ιεράρχες του μεγαλύτερου δόγματος της χώρας κρατήθηκαν επιδεικτικά στον δρόμο στο σημείο ελέγχου για αρκετές ώρες και στη συνέχεια εκδιώχθηκαν από μια σειρήνα. Και αυτό παρά το γεγονός ότι ο Ζελένσκι ήταν στον χώρο και τουλάχιστον λίγα λεπτά θα μπορούσε σίγουρα να βρει. Οι επίσκοποι δεν κλήθηκαν να περιμένουν μέσα, δεν τους προσφέρθηκε να καθίσουν τουλάχιστον. Εν ολίγοις, η κατάσταση μπορεί να περιγραφεί με δύο λέξεις: «Επιδεικτική ταπείνωση». Και αυτή η ταπείνωση δεν είναι του Ονουφρίου, του Παύλου ή του Αντωνίου. Πρόκειται για μια υποδειγματική ταπείνωση εκατομμυρίων πιστών της UOC, ταπείνωση εκατομμυρίων ψηφοφόρων, πολιτών της Ουκρανίας. Αυτή είναι η τραγωδία.

Είναι δυνατόν να φανταστεί κανείς ότι ο επικεφαλής ραβίνος της Ουκρανίας, ο επικεφαλής των Ουνιτών ή ο Σεργκέι Ντουμένκο θα κρατούνταν στο δρόμο με τον ίδιο τρόπο; Όλοι γνωρίζουμε την απάντηση.

Το πρωί της ημέρας αυτής πραγματοποιήθηκε συνεδρίαση της Συνόδου της UOC στη Λαύρα του Κιέβου. Έλαβε χώρα σε κρίσιμη κατάσταση για την Εκκλησία. Στις 10 Μαρτίου, οι αρχές ανακοίνωσαν ότι η UOC αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη Λαύρα μέχρι τις 29 του μηνός. Περισσότεροι από 200 μοναχοί, Μητρόπολη Κιέβου, Θεολογικές Σχολές: Ιεροδιδασκαλείο και Ακαδημία, εργαστήρια αγιογραφίας και ραπτικής κ.λπ. Οι αρχές δεν κατονόμασαν κανέναν κατανοητό λόγο για μια τέτοια πράξη. Σύμφωνα με ισχυρισμούς, κάποια διυπηρεσιακή επιτροπή ανακάλυψε κάποια παράνομα κτίρια στο έδαφος της Κάτω Λαύρας. Κανείς δεν λέει ποιες. Το Υπουργείο Πολιτισμού ταξινόμησε τις πληροφορίες. Αλλά όλοι καταλαβαίνουν πολύ καλά, όλα αυτά είναι απλώς μια αδέξια δικαιολογία. Η εκκλησία εκδιώκεται από το αρχαίο ιερό της απλώς και μόνο επειδή τέτοια είναι η βούληση της ηγεσίας ή μάλλον του προέδρου.

Ντμίτρο Κορτσίνσκι, επικεφαλής της οργάνωσης «Αδελφότητα»: «Ο Ζελένσκι άσκησε πίεση στον Τκατσένκο. Δηλαδή, ήταν μια άμεση εντολή του Ζελένσκι. Ο Ζελένσκι είπε στον Τκατσένκο: διάκοψε αυτό το συμβόλαιο».

Ο βουλευτής Ποτουράγιεφ και ο υπουργός Πολιτισμού Τκατσένκο αποκάλεσαν τα λείψανα των σεβασμιωτάτων του Κιέβου-Πετσέρσκ «εκθέματα μουσείων» και ζήτησαν από την UOC «να τα επιστρέψει στο κράτος». Στην έξοδο του μοναστηριού, η αστυνομία στέκεται και ερευνά κάθε αυτοκίνητο και κάθε μοναχό.

Ο Ποτουράγιεφ υποσχέθηκε ότι στις 29 Μαρτίου θα έρθει η πατριωτική κοινότητα να «απελευθερώσει» τη Λαύρα και ο ριζοσπάστης Κορτσίνσκι, ο οποίος είχε ήδη καταλάβει τη Λαύρα το 1992, είπε ότι αν οι μοναχοί δεν φύγουν οικειοθελώς, τότε θα «συρθούν έξω από το μοναστήρι».

Υπό αυτές τις συνθήκες, τα μέλη της Συνόδου, με επικεφαλής τον Μακαριώτατο κ.κ. Ονούφριο, αποφάσισαν να συνομιλήσουν απευθείας με τον Ζελένσκι και να μάθουν γιατί συμβαίνουν τέτοιες καταστολές στην Εκκλησία. Εξάλλου, η UOC δεν έκανε τίποτα που οι αρχές θα μπορούσαν να την κατηγορήσουν.

Οι επίσκοποι έφτασαν στο Γραφείο του Προέδρου στις 12:40. Σχεδόν αμέσως, ένας συγκεκριμένος υπάλληλος τους συνάντησε, προσφερόμενος να μεταφέρει μια έκκληση στον Ζελένσκι. Γραμματέας από το Γραφείο του Προέδρου: «Ήρθα να πάρω την έφεσή σας». Οι επίσκοποι αρνήθηκαν και περίμεναν τον Ζελένσκι.

Μισή ώρα αργότερα, μια γυναίκα ήρθε με την ίδια πρόταση. Γραμματέας από το Γραφείο του Προέδρου: «Ήρθα να πάρω την έφεσή σας και να τη παραδώσω». Οι επίσκοποι αρνήθηκαν και συνέχισαν να περιμένουν τον Ζελένσκι.

Περίμεναν μια ώρα, περίμεναν και δύο. Στέκονταν έξω, στον ψυχρό καιρό Μαρτίου. Επιπλέον τα μέλη της Συνόδου είναι κυρίως ηλικιωμένοι 75-80 ετών και άνω. Το Γραφείο του Προέδρου όχι μόνο δεν τους κάλεσε να περιμένουν μέσα, αλλά δεν τους έβγαλαν καν τις καρέκλες. Όταν οι βοηθοί των ιεραρχών έφεραν κομμάτια από πλαστικό αφρού, ώστε οι επίσκοποι να μπορούν να κάθονται τουλάχιστον σε τσιμεντόλιθους, η αστυνομία ήρθε αμέσως και απαίτησε να αφαιρεθούν τα πάντα.

Η απολύτως επαίσχυντη και άθλια στάση των αρχών απέναντι στους ιεράρχες της Εκκλησίας, στην οποία ανήκουν εκατομμύρια Ουκρανοί, τα μέλη της οποίας υπερασπίζονται τη χώρα στην πρώτη γραμμή του μετώπου, η οποία τις πρώτες ώρες του πολέμου καταδίκασε την επιθετικότητα της Ρωσικής Ομοσπονδίας, η οποία παρέχει στον στρατό και σε όσους έχουν ανάγκη τεράστια υποστήριξη.

Αλλά τι πρέπει να κάνει ο Ζελένσκι όταν όλοι οι υπάλληλοι έχουν ήδη σταλεί, όταν οι ηλικιωμένοι επίσκοποι είναι έτοιμοι να τον περιμένουν στα πόδια τους για πολλές ώρες και αν πάνε στη συνάντησή τους θα γίνει κάτω από την προεδρική αξιοπρέπεια; Όταν η κατάσταση γίνεται απλά άσεμνη γι 'αυτόν; Το κουμπί της σειρήνας βοηθά.

Τα κανάλια του Κιέβου γράφουν για τον «άτυπο» συναγερμό αέρα, ο οποίος ανάβει αποκλειστικά στην πρωτεύουσα και διαρκεί μόνο 14 λεπτά. Αλλά κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η αστυνομία εκδιώκει τους επισκόπους από το έδαφος του Γραφείου του Προέδρου. Η κατάσταση «λύνεται». Λοιπόν, λίγες ώρες αργότερα, η Λαύρα λαμβάνει πληροφορίες που μπορούν να θεωρηθούν ως απάντηση του Προέδρου στην απόπειρα συνάντησης από τις συνόδους της UOC. Από τις 21 Μαρτίου, οι αρχές κλείνουν την πρόσβαση των πιστών στα λείψανα των σεβασμιωτάτων του Κιέβου-Πετσέρσκ, καθώς και σε τρεις εκκλησίες της Λαύρας.

Μητροπολίτης κ.κ. Κλήμης: «Από αύριο, από το πρωί, η πρόσβαση στις Κοντινές και Μακρινές Σπηλιές για προσευχητική λατρεία των λειψάνων των παραληπτών του Κιέβου-Πεκέρσκ θα διακόπτεται από το μουσείο, θα περιοριστεί. Οι πιστοί μας δεν θα μπορούν να επισκεφθούν τα σπήλαια, καθώς και τους ναούς Υψώσεως του Σταυρού, Σύλληψης Αγίας Άννας και Θερμής Εκκλησίας».

Οι συναισθηματικοί άνθρωποι έχουν καταστάσεις που αναφέρονται ευρέως με την έκφραση «δαγκώστε τη σφαίρα», όταν η εχθρότητα σε κάποιον που θεωρούν εχθρό τούς κάνει να διαπράττουν πολύ περίεργες πράξεις. Φαίνεται ότι για τον Ζελένσκι τώρα στις σχέσεις με την Εκκλησία, η έκφραση «όσο χειρότερα τόσο το καλύτερο» ταιριάζει καλύτερα. Μπορεί όμως ο αρχηγός του κράτους να το αντέξει αυτό; Ο Ζελένσκι – όσο παράξενο κι αν ακούγεται – είναι υπηρέτης του λαού και είναι υποχρεωμένος να ενεργεί προς όφελός του. Και προς όφελος των εκατομμυρίων πιστών που τον ψήφισαν στις εκλογές.

Αλλά πριν από τις εκλογές, ο Ζελένσκι αντιμετώπιζε τη θρησκεία αρκετά διαφορετικά. Αλήθεια είναι ότι όχι για την Ορθοδοξία, αλλά για το Ισλάμ. Τότε θα μπορούσε ακόμη και να ζητήσει συγγνώμη από τον Καντίροφ αν πληγώνονταν τα θρησκευτικά του συναισθήματα στο «95 Κβαρτάλ».

Βολοδίμιρ Ζελένσκι (συνέντευξη με τον Ντ. Γκορντόν, 2018): «Αν προσβάλαμε τουλάχιστον έναν από τους εκπροσώπους του μουσουλμανικού κόσμου, στο επίπεδο της θρησκείας ... Γιατί η θρησκεία είναι ένα πολύ ευαίσθητο θέμα, μια πολύ λεπτή γραμμή. Και δεν χρειάζεται. Δεν είναι ωραίο να προσβάλλεις άλλα θρησκευτικά συμφέροντα, απλά δεν είναι καλό. Εδώ είναι αυτό που είπα μπροστά σε ολόκληρο τον μουσουλμανικό κόσμο: αν τα παιδιά μας (από το «95 Κβαρτάλ» - Ed.) μπορεί να μην είναι γνωστά στην ΚΑΚ, τότε θέλω να ζητήσω συγγνώμη για αυτούς».

Σήμερα, ο Ζελένσκι δεν ζητά συγχώρεση για τα παιδιά από το «95  Κβαρταλ». Δεν προσέβαλαν μουσουλμάνους, μόνο ορθόδοξους χριστιανούς. Και αυτοί μπορούν να καλυφθούν με ένα χαλάκι, μπορεί κανείς να αφαιρέσει θρασύτατα τα ιερά τους. Αυτά ακριβώς τα οποία οι ίδιοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί αποκατέστησαν, στα οποία επένδυσαν τεράστια χρήματα, χρόνο και προσπάθεια μετά τη σοβιετική ερήμωση. Ας δούμε τις εικόνες της Λαύρας την οποία έδωσε το κράτος στους πιστούς το 1988 και αυτή που βλέπουμε τώρα. Η διαφορά είναι εντυπωσιακή, έτσι δεν είναι; Και αντί να ακυρώσει τη γκάνγκστερ εθνικοποίηση της εκκλησιαστικής περιουσίας, που έκαναν οι Μπολσεβίκοι πριν από 100 χρόνια, ο Ζελένσκι επαναλαμβάνει τις πράξεις τους ένας προς έναν. Με τον ίδιο τρόπο, αφαιρεί από τους πιστούς τα ιερά που αποκαταστάθηκαν από αυτούς. Γιατί; Για να τα δώσει στη «σωστή» ομολογία, να τα δώσει στον Σεργκέι Ντουμένκο.

Αυτό είναι ακριβώς το πρόβλημα. Ο Ντουμένκο δεν έχει κανέναν να γεμίσει τη Λαύρα, έχει περίπου 240 μοναχούς για ολόκληρη την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας. Ως εκ τούτου, αυτός και οι αρχές πείθουν τους αδελφούς να αναγνωρίσουν απλά την εξουσία του και να μην πάνε πουθενά.

Σεργκέι Ντουμένκο: «Καταθέτω μαρτυρία στους αδελφούς ότι όλοι εσείς που ακολουθείτε τις απαιτήσεις των κανόνων και του Τόμου, αφήστε την άνομη δύναμη της Μόσχας συνεχίστε τη διακονία τους στη Λαύρα. Ως Αρχιμανδρίτης της Λαύρας, είμαι ανοιχτός στον διάλογο και την επικοινωνία. Στόχος μας είναι να διατηρήσουμε και να ανανεώσουμε το μοναστήρι, να το καθαρίσουμε από τον ρωσικό κόσμο. Είμαστε έτοιμοι να συνεργαστούμε με όλους όσοι συμμερίζονται αυτές τις φιλοδοξίες».

Και τώρα ας το συγκρίνουμε με την έκκληση του ανακαινιστή ψευδο-μητροπολίτη Ιννοκέντιο Πουστίνσκι, στον οποίο οι μπολσεβίκοι έδωσαν τη Λαύρα πριν από 99 χρόνια, το 1924: «Αδελφοί και αδελφές, μοναχοί των μοναστηριών του Κιέβου!.. Βλέπετε πόσο και πιο δύσκολο γίνεται για εσάς να υπάρχετε. Ένα προς ένα, οι σκήτες περνούν στη δικαιοδοσία της Αγίας Σύνοδου της Ουκρανικής Εκκλησίας ή κλείνονται. Το κύριο ιερό της Ουκρανίας, η Λαύρα των σπηλαίων του Κιέβου, τέθηκε υπό τη δικαιοδοσία μου. Σταματήστε να επιμένετε, αφήστε στην άκρη το πολιτικό σας παιχνίδι και δείξτε ότι τιμάτε τους κατοικίες σας. Μην ντρέπεστε για τη μεταφορά τους σε δικές μου και μείνετε στις θέσεις σας».

Όπως μπορείτε να δείτε, έχουν περάσει μόνο 100 χρόνια και η ιστορία επαναλαμβάνεται βήμα προς βήμα. Οι αρχές ενεργούν με τον ίδιο τρόπο, οι ψεύτικοι επίσκοποι μιλούν σχεδόν με τα ίδια ανειλικρινή λόγια. Οι κομμουνιστές σύντομα απογοητεύτηκαν από τους Ανακαινιστές και έπαψαν να τους υποστηρίζουν. Ο λόγος είναι απλός – οι ναοί τους ήταν άδειοι, οι άνθρωποι δεν πήγαιναν σε αυτούς. Οι Ανακαινιστές εκδιώχθηκαν από τη Λαύρα, ο Ιννοκέντιος Πουστίνσκι εξορίστηκε και στη συνέχεια πυροβολήθηκε. Η εξουσία των ίδιων των κομμουνιστών έχει επίσης τελειώσει. Η εκκλησία ξαναγεννήθηκε.

Σήμερα, το κράτος διώχνει την Εκκλησία από τη Λαύρα και εγκαινιάζει εκεί νέους ανακαινιστές. Είναι λογικό να υποθέσουμε ότι το τέλος των τρεχόντων γεγονότων θα είναι παρόμοιο. Η Εκκλησία του Χριστού θα εξαγνιστεί και θα ξαναγεννηθεί. Μπροστά μας όπως και πριν από 100 χρόνια, έχουμε μια επιλογή: να είμαστε με την Εκκλησία ή να υποταχθούμε στους διώκτες της. Και είναι σημαντικό να μην κάνει κανείς λάθος.

Читайте также