Η κατάληψη της Λαύρας: ποιο ήταν τo τέλος πριν από 100 χρόνια

Η σημερινή πίεση των αρχών στην Εκκλησία θυμίζει το έργο των μπολσεβίκων πριν από 100 χρόνια. Φωτογραφία: ΕΟΔ

Η Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία διέρχεται τώρα δύσκολες στιγμές διώξεων, συκοφαντικών πληροφοριών και πιέσεων από τις αρχές. Το κράτος αρνήθηκε να παρατείνει τη σύμβαση μίσθωσης με την UOC για τους ναούς της Άνω Λαύρας. Και στις 7 Ιανουαρίου, ο Επιφάνιος Ντουμένκο λειτούργησε ήδη στον καθεδρικό ναό της Κοίμησης της Θεοτόκου. Η Βερχόβνα Ράντα λέει ότι η μοίρα του ναού Ουσπένσκι περιμένει ολόκληρη τη Λαύρα. Αυτό μας φαίνεται αδιανόητο και αδύνατο. Εν τω μεταξύ, οι τοίχοι των καθεδρικών ναών της Λαύρας το έχουν ήδη δει - η ιστορία του περασμένου αιώνα επαναλαμβάνεται ξανά.

Πριν από εκατό χρόνια, την εποχή των μπολσεβίκων, η Ορθόδοξη Εκκλησία γνώρισε τρομερούς διωγμούς. Το ιερατείο και οι ενορίτες στάλθηκαν σε στρατόπεδα και πυροβολήθηκαν και οι πιο δραστήριοι επαναστάτες κατέστρεψαν κυριολεκτικά εκκλησίες. Οι σωζόμενες εκκλησίες μετατράπηκαν σε αποθήκες, γυμναστήρια, επιχειρήσεις, σε μοναστήρια τοποθετήθηκαν ψυχιατρεία και ιατρεία φυματίωσης. Υπήρξαν περιπτώσεις όπου οι μπολσεβίκοι έβαλαν δημόσιες τουαλέτες στους βωμούς των «επανατοποθετημένων» εκκλησιών.

Μετά την ανεξαρτησία της Ουκρανίας το 1991, η Εκκλησία άρχισε να αναβιώνει. Τα μοναστήρια και οι καθεδρικοί ναοί ανοικοδομήθηκαν, οι ενορίες αναβίωσαν και ακόμη και οι επισκοπές δημιουργήθηκαν εκ νέου. Ήταν μια δύσκολη περίοδος, αλλά ταυτόχρονα πολύ χαρούμενη. Με πρωτοβουλία της UOC, ο καθεδρικός ναός της Κοίμησης της Θεοτόκου ανοικοδομήθηκε επίσης. Ο επίσημος καθαγιασμός του καθεδρικού ναού της Κοίμησης της Θεοτόκου που αποκαταστάθηκε από τα ερείπια πραγματοποιήθηκε την Ημέρα ανεξαρτησίας της Ουκρανίας στις 24 Αυγούστου 2000. Και τώρα βλέπουμε εντελώς διαφορετικές διαδικασίες.

Από τα τέλη του 2018, έχει ξεκινήσει μια νέα ιστορία διώξεων της Ουκρανικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, των πιστών της και ολόκληρης της ιεροσύνης. Η παρέμβαση του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως δημιούργησε μια νέα δομή - την OCU, η οποία, υπό την πλήρη προστασία των κρατικών αρχών, άρχισε να καταλαμβάνει τις εκκλησίες της UOC. Χρησιμοποιήθηκαν λοστοί και αλυσοπρίονα, «συναντήσεις ενοριτών» που δεν είχαν καν μπει στην εκκλησία πριν. Σύγχρονοι επαναστάτες έχουν εμφανιστεί στην αρένα, οι οποίοι είναι έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να καταλάβουν εκκλησίες, που αποκαταστάθηκαν πρόσφατα από τις δυνάμεις της UOC ή χτίστηκαν από το μηδέν. Αυτό ισχύει για τη Λαύρα των σπηλαίων του Κιέβου και τον καθεδρικό ναό της Κοίμησης της Θεοτόκου, ειδικότερα. Θα ήθελα να ρωτήσω τον ίδιο τον Επιφάνιο Ντουμένκο: πόσο βοήθησε και πώς συμμετείχε στην αποκατάσταση του καθεδρικού ναού; Ο επικεφαλής της Κρατικής Εθνικής Πολιτικής Βίκτορ Γιελένσκι δήλωσε ότι μόνο ένα ορθόδοξο δόγμα πρέπει να παραμείνει στη χώρα. Δεν πρέπει να υπάρχουν άλλοι. Και όλοι καταλαβαίνουμε για ποια ονομασία μιλάει ο Γιελένσκι.

Τώρα μας φαίνεται ότι γινόμαστε μάρτυρες κάτι μοναδικού στην κατάσταση της εκκλησίας. Ωστόσο, αυτό δεν συμβαίνει καθόλου. Αρκεί να θυμηθούμε τι συνέβη στην Ουκρανία πριν από μερικές εκατοντάδες χρόνια. Πώς οι Μπολσεβίκοι περιποιούνταν και κανάκευαν τη λεγόμενη «Ανακαινιστική» Εκκλησία και καταδίωκαν την κανονική.

Ανακαινιστές στη Λαύρα και Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας στη Λαύρα: υπάρχει διαφορά;
Τότε όλα ήταν οδυνηρά παρόμοια με σήμερα: η απαγόρευση και η πίεση στην κανονική εκκλησία υπέρ της ανακαινιστικής δομής, η πλήρης προστασία της από το κράτος. Το πολιτικό τμήμα υπό το NKVD διεξήγαγε συνομιλίες με την επισκοπή και τους ιερείς, τους έπεισε να ασπαστούν τον Ανακαινισμό και τους άσκησε πίεση με διάφορες μεθόδους. Όλα ένα προς ένα, καθώς η SBU λειτουργεί σήμερα.

Εκείνη την εποχή, ο Τύπος έγραφε ότι «Τιχονόβστινα (κανονική Εκκλησία, - Ed.) είναι αυθάδης, που συμπεριφέρεται σαν να γιορτάζει στον αντεπαναστατικό δρόμο τους και όπου μπορεί να δείξει τους κυνόδοντες των λύκων της». Το σημερινό «πανοπτικόν» στον χώρο της πληροφορίας έχει ξεπεράσει προ πολλού αυτό το επίπεδο. Ο οχετός βρωμιάς που χύνεται στους σημερινούς ενορίτες της UOC, δεν θέλω καν να παραθέσω.

Ο ανακαινισμός προέκυψε τον Μάιο του 1922 με την υποστήριξη της GPU. Από τη γραμματεία της Κεντρικής Επιτροπής του RCP (b), όλα τα sponkoms του RCP (b) έλαβαν εντολή να υποστηρίξουν την ανακαινιστική εκκλησία με κάθε δυνατό τρόπο, η οποία άρχισε να ονομάζεται «Ζωντανή Εκκλησία». Οργανώθηκαν καταστολές εναντίον του κανονικού κλήρου. Μέχρι το τέλος του 1922, οι Ανακαινιστές κατάφεραν να καταλάβουν τα δύο τρίτα των 30.000 εκκλησιών που λειτουργούσαν εκείνη την εποχή.

Στις 29 Απριλίου 1923, στη Μόσχα, στον Καθεδρικό Ναό του Σωτήρος Χριστού, μετά τη Θεία Λειτουργία και την πανηγυρική προσευχή, εγκαινιάστηκε το Ανακαινιστικό «Δεύτερο Τοπικό Πανρωσικό Συμβούλιο». Στις 5 Μαΐου, σύμφωνα με την έκθεση του «Μητροπολίτη» Αντωνίνου, η Σύνοδος αποφάσισε να μεταβεί στο Γρηγοριανό ημερολόγιο, νομιμοποίησε την ισοδυναμία μιας παντρεμένης και άγαμης επισκοπής και μετά από κάποιο δισταγμό, έναν δεύτερο γάμο για κληρικούς. Τα μοναστήρια έκλεισαν και μετατράπηκαν σε εργατικές κοινότητες και εκκλησιαστικές ενορίες. Ο Πατριάρχης Τύχων, ο οποίος συνελήφθη, δεν αναγνώρισε τις αποφάσεις του ανακαινιστικού συμβουλίου και αναθεμάτισε τους Ανακαινιστές ως «παράνομη συνάθροιση» και «αντιχριστιανικό θεσμό».

Η Λαύρα των σπηλαίων του Κιέβου υπέστη τόσο σκληρούς διωγμούς όσο ολόκληρη η εκκλησία. Τον Νοέμβριο του 1924, πραγματοποιήθηκε στο Χάρκοβο η Πανουκρανική Προσυνεδριακή Διάσκεψη. Ο Ανακαινιστής Μητροπολίτης Ιννοκέντιος έκανε μια έκθεση, βάσει της οποίας εγκρίθηκε ψήφισμα σχετικά με την ανάγκη μεταφοράς της Λαύρας του Κιέβου στη δικαιοδοσία της Πανουκρανικής Ιεράς Συνόδου (Ανακαινιστής), η οποία συνέβη στις 15 Δεκεμβρίου 1924. Ο Ιννοκέντιος λαμβάνει εντολή να τελέσει Θείες Λειτουργίες στη Λαύρα (ένας πολύ παρόμοιος παραλληλισμός με το σημερινό γεγονός). Οι μοναχοί της μονής προσπαθούν με κάθε δυνατό τρόπο να αντισταθούν στη «Ζωντανή Εκκλησία».

Λόγω αυτής της αντίστασης, το τμήμα Gub της GPU της ουκρανικής SSR αρχίζει συλλήψεις. Τον Δεκέμβριο του 1924 - Ιανουάριο του 1925 συνελήφθησαν 28 μοναχοί της Λαύρας, 2 αρχάριοι και 4 μέλη της κοινότητας της Λαύρας. Στη Λαύρα και στην έρημο Kitaev πραγματοποιήθηκαν γενικές έρευνες. Και πάλι, τίποτα που να θυμίζει τα τρέχοντα γεγονότα;

Οι Ανακαινιστές εκδιώχθηκαν από τη Λαύρα, τι θα γίνει με την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας;
Τελικά, οι Ανακαινιστές δεν κράτησαν πολύ στη Λαύρα. Ήδη στις 29 Σεπτεμβρίου 1926, το Συμβούλιο των Λαϊκών Κομισάριων της Ουκρανικής ΣΣΔ ενέκρινε ψήφισμα σχετικά με την «Αναγνώριση της πρώην Λαύρας του Κιέβου ως ιστορικού και πολιτιστικού κρατικού αποθέματος και για τη μετατροπή της σε Πανουκρανική Μουσειακή Πόλη» (λίγο αργότερα ονομάστηκε Αποθεματικό, το οποίο κατέχει σήμερα την ιδιοκτησία του μοναστηριού). Στις αρχές του 1930, η μονή εκκαθαρίστηκε πλήρως. Μέρος των αδελφών βγήκε έξω και πυροβολήθηκε, οι υπόλοιποι φυλακίστηκαν ή εξορίστηκαν. Η Λαύρα καταστράφηκε.

Είναι ενδιαφέρον ότι το 1921, όταν ο Μητροπολίτης Ιννοκέντιος εξακολουθούσε να αντιτίθεται στον Ανακαινισμό, κατάφερε να χειροτονήσει τον καθηγητή  Βαλεντίν  Βόινο-Γιασενέτσκι (τον μελλοντικό Άγιο Λουκά), του οποίου το όνομα έγινε παράδειγμα επιμονής στην πίστη και την προστασία της Εκκλησίας, στην ιεροσύνη.

Στις 9 Δεκεμβρίου 1990, ο Επίσκοπος Τσερνίβτσι και Μπουκοβίνας Ονούφριος χειροτονήθηκε στον Καθεδρικό Ναό Βλαντιμίρ στο Κίεβο. Επικεφαλής της χειροτονίας ήταν ο (τότε) Μητροπολίτης Κιέβου και πάσης Ουκρανίας Φιλάρετος (Ντενισένκο). Λίγο καιρό αργότερα, ο Φιλάρετος έγινε σχισματικός και ο κ. Ονούφριος έγινε ο Μακαριώτατος Μητροπολίτης Κιέβου και πάσης Ουκρανίας, πραγματικός στυλοβάτης της σύγχρονης Εκκλησίας και υπερασπιστής της πίστης.

Η «Ζωντανή Εκκλησία» στην ΕΣΣΔ δεν κράτησε πολύ. Το 1931, ο κύριος καθεδρικός ναός του Χριστού Σωτήρος ανατινάχθηκε. Στη δεκαετία του '30, οι μαζικές συλλήψεις είχαν ήδη φτάσει στους ίδιους τους Ανακαινιστές, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που είχαν συνεργαστεί εδώ και καιρό με τα σώματα OGPU-NKVD. Το 1937-1938 πυροβολήθηκαν 86 ανακαινιστές επίσκοποι. Υπήρξε ένα μαζικό κλείσιμο εκκλησιών, το οποίο οδήγησε στην εκκαθάριση όλων των ανακαινιστικών μητροπόλεων και των περισσότερων επισκοπών τους. Τον Νοέμβριο του 1943 άρχισε η μαζική μετάβαση των Ανακαινιστών ιεραρχών στην Πατριαρχική Εκκλησία. Έφεραν μετάνοια.

Ο Ιερομάρτυρας Ονούφριος (Gagalyuk) στις επιστολές του μίλησε για την Ανακαινιστική Εκκλησία ως εξής: «Ξέρεις, αγαπητέ Φίλε, ποια είναι η μεγαλύτερη αμαρτία που διέπραξαν οι Ανακαινιστές σχισματικοί μας, έχοντας απομακρυνθεί από την Ενότητα της Εκκλησίας του Θεού μέσω του σχίσματος τους και έχοντας σύρει πολλούς μαζί τους... Η πείνα, η φτώχεια, η στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων, ακόμη και οι φυλακές και οι εκτελέσεις των υπηρετών της Εκκλησίας του Χριστού δεν έχουν προκαλέσει τόσο πόνο στους Ορθοδόξους όσο αυτό το απεχθές από τον Θεό ανακαινιστικό σχίσμα, γιατί όλες αυτές οι συμφορές σκοτώνουν το ανθρώπινο σώμα και το ανακαινιστικό σχίσμα απορρίπτει τους ανθρώπους από τον Θεό, από την αιώνια μακάρια ζωή».

***

Όλοι γνωρίζουμε ότι η ιστορία είναι κάνει κύκλους. Και είναι απαραίτητο να το μελετήσουμε όχι μόνο για λόγους ενδιαφέροντος για γεγονότα του παρελθόντος. Πρέπει να το διδάξουμε για να μην επαναλάβουμε τα λάθη των πατέρων και των παππούδων μας.

Κάποτε η Λαύρα αφαιρέθηκε από τους προσκυνητές και δόθηκε στους άθρησκους. Στη συνέχεια αφαίρεσαν και το ιερό από αυτούς. Σήμερα, αυτός ο «τροχός της τύχης» κάνει μια νέα στροφή. Αλλά θα τελειώσει με τον ίδιο τρόπο όπως και η προηγούμενη. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι για πολλά χρόνια αθεϊστικών διώξεων, οι αρχές δεν μπόρεσαν να εξαλείψουν την πίστη. Οι ναοί της κανονικής Εκκλησίας είναι πάντα γεμάτοι, οι άνθρωποι πηγαίνουν εκεί οι ίδιοι. Αυτό είναι ένα σαφές σημάδι της αληθινής Εκκλησίας του Χριστού. Ό,τι κι αν συμβεί στον ναό, οι άνθρωποι που έχουν βρει αληθινή πίστη θα συνεχίσουν να προσεύχονται. Επειδή γνωρίζουν ότι ο Χριστός δημιούργησε την Εκκλησία. Και είπε ότι «δε θα την κατανικήσουν οι δυνάμεις του άδη».

Читайте также