Η απατηλή δύναμη του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης

Πατριάρχης Βαρθολομαίος. Φωτογραφία: ΕΟΔ

Είδηση ότι η Αρχιεπισκοπή Αθηνών (Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία) αποφάσισε να αναγνωρίσει, δηλ. να δεχτεί σε κοινωνία τη Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας, είναι ενδιαφέρουσα και τραγική όχι μόνο επειδή διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στο σημερινό δράμα της κατάρρευσης της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Σε κάποιο βαθμό η απόφαση αυτή ήταν αναμενόμενη και δεν έπληξε όσους γνωρίζουν την κατάσταση στην Ορθοδοξία, όπου οι σχέσεις μεταξύ Κωνσταντινούπολης και Μόσχας ανεβάζονται στο επίπεδο της αντιπαράθεσης μεταξύ των εθνών, των Ελλήνων και των βαρβάρων, καθώς σύγκρουσης εξουσίας.

Αυτό που πρέπει πραγματικά να μας εκπλήξει είναι ένα είδος τακτικής και διπλωματίας, που σώζονται ακόμα. Ωστόσο, σταδιακά γίνεται σαφές ότι αυτό δεν είναι τόσο παύση της επικοινωνίας μεταξύ των ελληνιστικών και σλαβικών Τοπικών Εκκλησιών και όχι τόσο γεωπολιτικός διαχωρισμός του ορθόδοξου κόσμου, όσο συνεπής διαίρεση στη γλώσσα, τις έννοιες, τις σημασίες και τις ερμηνείες.

Είναι δύσκολο να πούμε ταυτόχρονα αν αυτός ο διαχωρισμός θα ξεπεραστεί, καθώς η Αθήνα δεν αναγνωρίζει ότι, λόγω των δικών της εθνοκεντρικών φοβιών της «ρωσικής εισβολής», συμφώνησε να συμμετάσχει στο σχέδιο της κατάρρευσης της αφήγησης της ρωσικής ταυτότητας, όπου το Κίεβο αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του πολυκεντρισμού της Μεγάλης, Μικρής και Λευκής Ρους  (ανεξάρτητα από το αν προσδιορίζουμε αυτή την αφήγηση με την ιδεολογία του «ρωσικού κόσμου» ή όχι).

Δεν ανέφεραν καν την δικό τους υποταγή στα γεωστρατηγικά κέντρα της εξουσίας, υποταγή που θα τους έδινε τουλάχιστον κάποια δικαιολογία. Στην πραγματικότητα, ανέφεραν μόνο ένα θεμελιώδες και βασικό γεγονός, ένα ερμηνευτικό κλειδί, βάσει του οποίου μπορούμε να κατανοήσουμε την πραγματική πορεία των γεγονότων – αναφέρθηκαν στο «δικαίωμα του Οικουμενικού Πατριαρχείου να χορηγήσει αυτοκέφαλη», με βάση το οποίο η Αθήνα αποφάσισε να αναγνωρίσει την «αυτοκέφαλη της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ανεξάρτητης Δημοκρατίας της Ουκρανίας».

Ο μεταμοντέρνος χαρακτήρας των ισχυρισμών του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης για πρωτεία 

Φυσικά, τόσο στην Ελλάδα, όσο και σε ολόκληρο τον ορθόδοξο κόσμο, σύντομα θα ακουστούν φωνές που θα αρχίσουν να θέτουν αμέτρητες ερωτήσεις, μία από τις οποίες πιθανότατα θα είναι η ερώτηση της αποστολικής διαδοχής στην ίδια την ΟCU.

Αλλά αυτό που διακρίνει την τρέχουσα εκκλησιαστική κρίση από όλες τις προηγούμενες δεν είναι το γεωστρατηγικό βάθος της διαίρεσης ή η αδυναμία της εσωτερικής ενότητας της Ορθοδόξου Εκκλησίας, που σε καμία περίπτωση δεν καθορίζει τον τρόπο επιβίωσης σε μια τέτοια ενότητα (αν είμαστε καθολική Εκκλησία, πού τότε είναι οι τακτικές σύνοδοι όλων των Τοπικών Εκκλησιών;). Σήμερα είναι προφανές ότι η Κωνσταντινούπολη και οι Τοπικές Εκκλησίες, οι οποίες συμφώνησαν ή θα συμφωνήσουν με το όραμά της για την ύπαρξη της Ορθοδόξου Εκκλησίας, υιοθέτησαν την ιδιαίτερη άποψη τους για την πραγματικότητα, που στην ουσία είναι ένα μεταμοντέρνο όραμα της Εκκλησίας, δηλαδή η υλοποίηση της ιδέας της υπεροχής στο πλαίσιο του μεταμοντερνισμού.

Ωστόσο, ο ανυπόμονος αναγνώστης, ο οποίος δεν θέλει να πιστέψει στη συλλογισμούς με τη χρήσης των κλισέ αργώ των ανθρωπιστικών επιστημών (συμπεριλαμβανομένων «μεταμοντερνισμού» και «μεταμοντερνιστικού» εδώ και πολύ καιρό), δεν θα δει εδώ καμιά ιδιαιτερότητα ή άλλο θεολογικό κείμενο. Δεν γράφω αυτό το κείμενο για να είναι «μεταμοντέρνο», αλλά θέλω να επισημάνω ότι χωρίς την κατανόηση τουλάχιστον στοιχειωδών εννοιολογικών μεταμοντέρνων δηλώσεων είναι αδύνατο να κατανοηθεί η συμπεριφορά του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης.

Πώς εκδηλώνεται μεταμοντερνισμός του εκκλησιαστικού δράματος που ξεκίνησε μετά την απόφαση του Φαναρίου πρώτα να χορηγήσει την «αυτοκέφαλη» στην ΟCU και στη συνέχεια να πράττει ενέργειες που θα οδηγήσουν άλλες Τοπικές Εκκλησίες θέλοντας ή μη (από κοινού ή υπό απειλές) να συμφωνήσουν με αυτή την απόφαση.

Όταν η πραγματικότητα αντικαθίσταται από μια ερμηνεία της πραγματικότητας

Ένα από τα διακριτικά χαρακτηριστικά του μεταμοντερνισμού είναι η πίστη στη ματαιότητα της εννοιολογικής φύσης ως τέτοιας. Εικόνα ενός κατεστραμμένου κόσμου στον οποίο δεν υπάρχει σταθερότητα, προϋποθέτει ότι είναι δύναμη που μας υπαγορεύει όχι μόνο πώς να ερμηνεύουμε τα γεγονότα αλλά και πώς να ερμηνεύουμε τις έννοιες. Το καλό και το κακό, η αλήθεια και το ψεύδος είναι όλα συνιστώσες της πραγματικότητας, σχετικής, όπως και κάθε άλλη πραγματικότητα. Έτσι, οι έννοιες που δεν έχουν νόημα μπορούν να στερούνται εντελώς σημασίας. Αναδιαμορφωμένες, μπορούν να ανακατασκευαστούν ως το δικό τους αντίθετο: η αλήθεια ενός μπορεί να γίνει το ψέμα του άλλου.

Τι σχέση έχει αυτό με τη θεολογία του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης; Τη πιο άμεση. Ας εξετάσουμε το Τόμο Αυτοκεφάλου που χορηγήθηκε στην ΟCU:

«Με βάση τα προαναφερθέντα, δηλώνουμε ότι η Αυτοκέφαλη Εκκλησία στην Ουκρανία αναγνωρίζει την Κεφαλή της το Άγιο Αποστολικό και Πατριαρχικό θρόνο καθώς και άλλοι πατριάρχες και προκαθήμενοι και εκπληρώνει, μαζί με άλλα κανονικά καθήκοντα και υποχρεώσεις, τη σημαντικότερη αποστολή της – να διατηρεί την καθαρότητα της Ορθόδοξης πίστης μας, καθώς και την κανονική ενότητα και κοινωνία με το Οικουμενικό Πατριαρχείο και άλλες Τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες... Σε περίπτωση σοβαρών θεμάτων εκκλησιαστικού, δογματικού ή κανονικού χαρακτήρα η Μακαριώτητά του Μητροπολίτης Κιέβου, εξ ονόματος της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας του οφείλει να απευθυνθεί στο Αγιώτατο πατριαρχικό και Οικουμενικό Θρόνο, προσπαθεί να λάβει την έγκυρη γνώμη του και την αληθινή ερμηνεία, ενώ τα δικαιώματα του Οικουμενικού Θρόνου ως προ το Εξαρχάτο και Άγιο Σταυροπήγιο δεν πρέπει να παραβιάζονται».

Παρά το γεγονός ότι για τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο είναι σαφές ότι ο θρόνος στον οποίο κάθεται,  οι άλλοι «πατριάρχες και προκαθήμενοι» δεν αναγνωρίζουν ως κεφαλή τους, πιστεύει ότι μπορεί να καθιερώσει ψέμα ως αλήθεια, αναστρέφοντας πλήρως το σύστημα αξιών.

Εδώ φτάνουμε στο πρόβλημα της διαμόρφωσης/κατασκευής της πραγματικότητας: παρά το γεγονός ότι για τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο είναι σαφές ότι ο θρόνος στον οποίο κάθεται,  οι άλλοι «πατριάρχες και προκαθήμενοι» δεν αναγνωρίζουν ως κεφαλή τους, πιστεύει ότι στην επιλογή μεταξύ της αντικειμενικής πραγματικότητας, που υπάρχει, και διαμόρφωσης κάποιας καινούριας πραγματικότητας, η οποία, κατ’ ουσίαν, είναι ψευδής, μπορεί να καθιερώσει ψέμα ως αλήθεια, αντιστρέφοντας πλήρως το σύστημα αξιών. Αυτή η ικανότητα να αγνοεί τον άλλον δεν είναι μεταμοντέρνα. Βασίζεται στην ιδέα της ρωμαϊκής υπεροχής, όταν ο «διάδοχος του Πετρόυ» εκτελεί τη «διακονία» του, ακόμη και πάνω στις Τοπικές Εκκλησίες και ανθρώπους που δεν το αναγνωρίζουν και δεν το θέλουν.

Ωστόσο, ενώ η Πρώτη Ρώμη χρειαζόταν να νομιμοποιήσει τις δικές της φιλοδοξίες, τουλάχιστον με τη βοήθεια μιας σειράς ιστορικών πλαστογραφιών (η πιο γνωστή από τις οποίες είναι η δωρεά του Κωνσταντίνου), η Δεύτερη Ρώμη βασίζει τις αξιώσεις της στο πνεύμα των μεταμοντερνιστών, στηριζόμενη όχι τόσο σε έγγραφα, όσο στην ερμηνεία (σύμφωνα με την αρχή του Νίτσε, η οποία λέει ότι δεν υπάρχουν άλλα γεγονότα εκτός από ερμηνείες). Επομένως, εάν η «αντικειμενική πραγματικότητα» καθιερωθεί με βάση την ερμηνεία της, τότε είναι προφανές ότι η αντικειμενική πραγματικότητα ως καθεαυτή δεν σημαίνει τίποτα.

Τόμος της ΟCU, από την άποψη της τυπικής λογικής, είναι ανοησία, αλλά όχι τυχαία ανοησία

Είναι προφανές σε κάθε λογικό άνθρωπο με βασική γνώση της Ορθοδόξου θεολογίας ότι το έγγραφο, αφενός, μιλά για χορήγηση «αυτοκεφάλου» (πλήρης εκκλησιαστικής ανεξαρτησίας από την εξωτερική επιρροή) και, αφετέρου, στην ΟCU στην ουσία «χορηγείται» κάτι, που ούτε καν δεν αντιπροσωπεύει την αυτονομία. Όλος ο Τόμος, από την άποψη της τυπικής λογικής, μπορεί να θεωρηθεί ανοησία (πρόταση: «Προσεπιδηλοῦμεν τοῖς ἀνωτέρω ὅτι ἡ ἐν Οὐκρανίᾳ Αὐτοκέφαλος Ἐκκλησία γινώσκει ὡς κεφαλὴν τὸν Ἁγιώτατον Ἀποστολικὸν καὶ Πατριαρχικὸν Οἰκουμενικὸν Θρόνον» αποτελεί κορύφωση αυτού του παραλογισμού και της ασυνέπειας).

Ωστόσο αυτή η ανοησία δεν είναι τυχαία, είναι μεταμοντέρνα: η αυτοκέφαλη δεν είναι αυτοκέφαλη στην ουσία της, αλλά αυτό που προσφέρει η Κωνσταντινούπολη ως αυτοκέφαλη. Η έννοια αυτού του όρου δεν ορίζεται ούτε μέσα στο ίδιο ούτε μέσα στο πλαίσιο της προηγούμενης υποδοχής, καθορίζεται από το γεγονός ότι η Κωνσταντινούπολη (και οι γεωπολιτικοί παραγγελιοδόχοι της) θέλει να χρησιμοποιήσει ως τέτοια έννοια. Μπορεί να μην έχει νόημα, αλλά το νόημα δεν υπάρχει από μόνο του: σε περίπτωση ανάγκης επαναπροσδιορίζεται κάθε φορά, ανάλογα με την περίπτωση. Εδώ ακριβώς που παρατηρείται «μη τυχαίο: όχι μόνο τα ιστορικά γεγονότα, αλλά ολόκληρα τα θεσμικά όργανα μπορούν και πρέπει να υποβληθούν στη δικτατορία νέων επιβληθέντων εννοιών, εννοιών που υπάρχουν και έχουν νόημα (μόνο) τη στιγμή τους καθορίζει ο Παντοδύναμος της εξουσίας.

Η ανοησία του Τόμου ΟCU δεν είναι τυχαία, είναι μεταμοντέρνα: η αυτοκέφαλη δεν είναι αυτοκέφαλη στην ουσία της, αλλά αυτό που προσφέρει η Κωνσταντινούπολη ως αυτοκέφαλη.

Ακριβώς γι’ αυτό το πρώτο πράγμα που εξασφάλισε η Κωνσταντινούπολη είναι η πραγματική εξουσία. Όχι μόνο το δικαίωμα να ελέγχει την κατανομή των χρημάτων εντός της κυβερνητικής επισκοπής του Κιέβου, αλλά η εξουσία που δίνει το δικαίωμα να διαχειρίζεται την ερμηνεία των γεγονότων και των θεσμών: με αυτόν τον τρόπο η ΟCU θα παραμείνει για πάντα ο ερμηνευτικός πελάτης της «Μητέρας-Εκκλησίας».

Η εξουσία που η Κωνσταντινούπολη επιθυμεί τόσο πολύ, στην πραγματικότητα, από τη μεταμοντέρνα άποψη, είναι δαιμονική. Αυτή η εξουσία χρειάζεται μια συνεχή ύπαρξη, μέσα στην οποία όλα μπορούν να είναι, αλλά όχι απαραίτητα, και μόνο αυτή η εξουσία είναι ο μόνος «διαχειριστής» των ερμηνειών. Και παρά το γεγονός ότι η Μόσχα έχει στρατιωτικό, δημογραφικό, εκκλησιαστικό, πολιτικό και οικονομικό δυναμικό, που συχνά έχει το χαρακτήρα μιας μη ομαλής και ωμής δύναμης, η Μόσχα, στην πραγματικότητα, αποδεικνύεται αδύναμη μπροστά στις απαιτήσεις που βγάζει το Φανάρι.

Χρειάζεται η δύναμή της να είναι αυτονόητα αντιληπτή ως μεγαλείο, αλλά δεν επιθυμεί να δημιουργήσει σταθερές «διακυμάνσεις» των γεγονότων και των θεσμών, μέσα στις οποίες παραμένει μόνο η ικανότητα του ενός να καθιερώνει και να καταστρέφει την αξιοπρέπεια των άλλων στον βαθμό που ταιριάζει μόνο σε Ένα.

Ναρκωτική επήρεια της «νέας» πραγματικότητας

Οι ιδέες που οι αυτοκέφαλες της Σερβικής, της Βουλγαρικής, της Ρουμανικής Ορθόδοξων Εκκλησιών και άλλων που έχουν ήδη χορηγηθεί μπορούν να υποστούν αλλαγές ή να ερμηνευθούν σε ένα ή άλλο βαθμό, δύναται να ακουστούν μόνο στις μεταμοντέρνες ομιλίες του Φαναρίου.

Παρόλο που γνωρίζουμε ότι τα ιστορικά γεγονότα δεν μπορούν να αλλάξουν αναδρομικά ανάλογα με τα σημερινά οφέλη, αυτό δεν ισχύει στην περίπτωσή μας.

Ακριβώς όπως κανείς σήμερα στο Κίεβο δεν θυμάται πια καιρούς όταν στην οδό Κρεσσάτικ στις 9 Μαΐου γίνονταν παρελάσεις με τη συμμετοχή των βετεράνων του Κόκκινου Στρατού (την αντιφασιστική κληρονομιά των οποίων πριν από το Euromaidan η Ουκρανία ήθελε να κληρονομήσει), και όχι των βετεράνων του OUN-UPA, στην Κωνσταντινούπολη κανείς δεν θυμάται τον εαυτό του μέχρι το φθινόπωρο του 2018.

Η ιδιαιτερότητα της μεταμοντέρνας ιδεολογίας της Κωνσταντινούπολης είναι ότι μπορεί να μας προσφέρει την ιδέα ότι δήθεν η Δύναμη του Ερμηνευτή (δηλαδή της Μητέρας-Εκκλησίας) έχει το δικαίωμα να διαμορφώνει τις συλλογικές αναμνήσεις μας για τα γεγονότα του παρελθόντος. Σήμερα το Φανάρι μας διαβεβαιώνει ότι η Ουκρανία ήταν πάντα η κανονική της επικράτεια, ότι ο ίδιος άνθρωπος, πατριάρχης Βαρθολομαίος, δεν επιβεβαίωσε το ανάθεμα του Φιλάρετου Ντενισένκο, κλπ. Και πάλι, εδώ βλέπουμε κοινές ιδέες με φρεσκοψημένα σχέδια ταυτότητας.

Ακριβώς όπως κανείς σήμερα στο Κίεβο δεν θυμάται πια καιρούς όταν στην οδό Κρεσσάτικ στις 9 Μαΐου γίνονταν παρελάσεις με τη συμμετοχή των βετεράνων του Κόκκινου Στρατού (την αντιφασιστική κληρονομιά των οποίων πριν από το Euromaidan η Ουκρανία ήθελε να κληρονομήσει), και όχι των βετεράνων του OUN-UPA, στην Κωνσταντινούπολη κανείς δεν θυμάται τον εαυτό του μέχρι το φθινόπωρο του 2018. Αυτή η ναρκωτική αντίληψη της τρέχουσας πραγματικότητας, στην οποία δεν υπάρχει ενότητα ακόμη και με τον εαυτό σου, συνεπάγεται μια τρελή, συνεχή και δυσανάγνωστη επιλογή μεταξύ (οιονεί) ρεαλισμού και φαντασίας.

Και εδώ βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τη μεταμοντέρνα εργαλειοποίηση του «πραγματικού» και του «φανταστικού». Με ένα άλλο παράδοξο. Με άλλα λόγια, όταν, για παράδειγμα, το Φανάρι επισημαίνει την πολιτική κατάσταση στην Ουκρανία ως λόγο για τη χορήγηση «αυτοκεφάλου», καθιερώνει τη νομιμότητα του ζητήματος της πολιτικής κατάστασης ως κριτήριο για την εκκλησιαστική οργάνωση.

Αντίθεση της πολιτικής πραγματικότητας και των εκκλησιαστικών αποφάσεων

Εάν η πολιτική πραγματικότητα είναι το μόνο ή και αποφασιστικό κριτήριο, τότε το έργο της ουκρανικής αυτοκέφαλης είναι δικαιολογημένο μόνο στο βαθμό που δικαιολογεί την κρίση ότι η Κωνσταντινούπολη είναι η Ισταμπούλ, πόλη στην Τουρκία. Δηλαδή, η «φανταστική» Κωνσταντινούπολη κάνει «εκκλησιαστικά και ιεραποστολικά» βήματα, καθοδηγούμενα από την «πραγματική» ανεξαρτησία της Ουκρανίας.

Πώς μπορεί το Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης να μας κάνει να ξεχάσουμε την πραγματικότητα του 1453;

Η «Νέα Ρώμη» στέκεται και υπάρχει ακόμα και όταν δεν υπάρχει: Η Ουκρανία, όπως και όλα τα άλλα, παίζει εδώ μόνο επεισοδιακούς ιστορικούς ρόλους. Η δύναμη είναι συστηματικά, από την άποψη της ερμηνευτικής, ανέντιμη, αλλά δεν την απασχολεί αυτό επειδή αισθάνεται τον εαυτό της σαν δύναμη: μας λέει ότι μπορούμε να συμφωνήσουμε για το τι συνέβη το 1219, το 1767 ή το 1879. Μπορούμε ακόμη να συμφωνήσουμε σε τη μαζική ψευδαίσθηση, παράλληλη πραγματικότητα, στην οποία δεν άλλαξε τη θέση της το 2018 σε σχέση με τη θέση των προηγούμενων ετών, αλλά πώς μπορεί να μας κάνει να ξεχάσουμε την πραγματικότητα του 1453;

Υπάρχει ένα είδος δαιμονικής φύσης στις μεταμοντέρνες ενέργειες. Ξέρει πολύ καλά πόσο τραγικά είναι «κατακερματισμένος» ο άνθρωπος στο πεσμένο κόσμο στον οποίο υπάρχει, πόσο υπόκεινται σε αλλαγές όλες οι σχέσεις και τα θεσμικά όργανα. Αλλά ο μεταμοντερνισμός από την πτώση έκανε τη θρησκεία, από τους κατακερματισμούς του πεσμένου κόσμου – ένα σιωπηλό μέτρο και κανόνα, γελώντας σε όλους τους κανόνες του συνόλου. Αναδιαμορφώνοντας τις «αφηγήσεις της εξουσίας», λάτρευε κρυφά την εξουσία, τη βία κατά του ανθρώπου. Και γι’ αυτό η φύση της είναι δαιμονική. Γι’ αυτό ακριβώς η φύση της οδηγεί σε αυτοκαταστροφή.

Η Κωνσταντινούπολη αυτοκαταστρέφεται

Το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης, μεθυσμένο από τη μεταμοντερνιστική εξουσία για τη δημιουργία της παράλληλης ιστορίας και εννοιών, αυτοκαταστρέφεται. Επομένως, είναι πολύ σημαντικό να μην το εμπιστεύονται. Είναι σημαντικό να προστατεύσουμε την Κωνσταντινούπολη από τον εαυτό της, από την μεταμοντέρνα οιονεί θεολογία του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης. Η Κωνσταντινούπολη δεν είναι το Φανάρι, το Φανάρι δεν είναι η Κωνσταντινούπολη.

Με ποία βάση η Κωνσταντινούπολη μπορεί να ενισχύσει την εξουσία της, ώστε όχι μόνο να διαχειρίζεται τις σχέσεις μεταξύ των ορθόδοξων εκκλησιών, όντας «η πρώτη μεταξύ ίσων» (όλα αυτά της ανήκουν σύμφωνα με την Παράδοση), αλλά και να είναι «η πρώτη άνευ ίσων» στις παράλογες φαντασιώσεις του Μητροπολίτη Ελπιδοφόρου, χορηγώντας αυτοκέφαλα χωρίς διαβούλευση με οποιαδήποτε άλλη Τοπική Εκκλησία και να ορίζει τα γεγονότα και την ερμηνεία τους;

Τα σημερινά προνόμια και πρεσβείες της Κωνσταντινούπολης πηγάζουν από τη θέση της ως Νέας Ρώμης, παρά το γεγονός ότι για πολύ καιρό δεν υπάρχει ούτε η αυτοκρατορία, ούτε η πόλη στην οποία θα υπήρχε η «Μεγάλη Εκκλησία του Χριστού».

Με βάση την αντίληψη του εαυτού της, με βάση την ελληνιστική φυλετική αλληλεγγύη και γεωστρατηγικά οφέλη στο πλαίσιο ενός συγκεκριμένου έγκαιρου (μέχρι σήμερα) έργου. Ένα ακόμη μεγαλύτερο παράδοξο είναι ότι η Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης αυτοκαταστρέφεται από τη δική της μεταμοντέρνα ιδεολογία.

Συνεχίζουμε να παρακολουθούμε πως τα σημερινά προνόμια και πρεσβείες της Κωνσταντινούπολης ρέουν από τη θέση της ως Νέας Ρώμης, παρά το γεγονός ότι για πολύ καιρό δεν υπάρχει αυτοκρατορία ή πόλη στην οποία θα υπήρχε η «Μεγάλη Εκκλησία του Χριστού». Η Κωνσταντινούπολη υπάρχει μόνο σε μία συλλογική, αλλά εξίσου σημαντική «φαντασία» της Ορθοδόξου Εκκλησίας ως τόπος θεμελιώδους σημασίας για το καθολικό της έθνος. Αυτή η «ιμαγολογία» (Imagology είναι επιστήμη περί ερμηνείας των ξένων για αντιληπτή αντικειμένων – συντ.) είναι ταυτοχρόνων ιστορική και εσχατολογική: ιστορική κατ’ ουσίαν και εσχατολογική, επειδή αναμένουμε –σε αντίθεση με τον «ρεαλισμό της σημερινής κατάστασης»– ότι ο Χριστός θα επανεμφανιστεί και θα μας συγκεντρώσει στο Ναό Του, στο Ναό Του ως Σοφίας του Θεού.

Εάν υποβάλλουμε όλα σε «διαμόρφωση ανάλογα με περιστάσεις και περιβάλλον» και να λάβουμε υπόψη την «πραγματική εικόνα του κόσμου», τότε το πρώτο θύμα αυτού του απλού ρεαλισμού θα είναι η ίδια η Κωνσταντινούπολη, η οποία δεν υπάρχει. Παρ’ όλα αυτά, αυτή, η Κωνσταντινούπολη, υπάρχει, αλλά διαφέρει σημαντικά από εκείνο το οποίο διοικεί τώρα ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος.

Η Κωνσταντινούπολη, η οποία δεν έχει εμμονή με τον Ελληνισμό, η Κωνσταντινούπολη, η οποία έστειλε τον Κωνσταντίνο τον Φιλόσοφο και τον Μεθόδιο, η Κωνσταντινούπολη που μετακόμισε εθνοτικά στη Νίκαια και ήταν σε θέση να αγαπάει αδελφικά άλλους. Αυτή την Κωνσταντινούπολη συναντάς ακόμα παντού, αλλά, προφανώς, όχι στο Φανάρι.

Σε κάποιο βαθμό ήταν αυτή η ικανότητα της Κωνσταντινούπολης να είναι ο «ομφαλός της γης» την έκανε «χρονότοπο» τέτοιων μεγάλων σύγχρονων μυθιστορημάτων όπως το «Μπαουντολίνο» του Ουμπέρτο Έκο, το «Λεξικό των Χαζάρων» του Μίλοραντ Πάβιτς, «Ομφαλός της γης» του υπέροχου Venko Andonovsky. Η Κωνσταντινούπολη ενώνει και αγνοεί χρόνο και τόπο. Αλλά μόνο όταν είναι τόπος σταθερότητας, γεμάτος νόημα και περιεχόμενο. Χωρίς αυτά, η Κωνσταντινούπολη παύει να υπάρχει. Δεν έπαψε να υπάρχει ούτε το 1204 ούτε το 1453. Μήπως έπαψε να υπάρχει το 2019;

________________________

Πρωθιερέας Ντάρκο Τζόγκο, θεολόγος και δημοσιογράφος, καθηγητής της Ορθόδοξης Θεολογικής Σχολής της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη.

Читайте также