Ο ρόλος του κλήρου στο έπος του 1940
Αληθινή μαρτυρία ταξίαρχου εν αποστρατεία για το ρόλο του κλήρου στο έπος του 1940
Το αληθινό περιστατικό- μαρτυρία καταγράφει ο Γεώργιος Νίκας ταξίαρχος ε.α. περιοδικό «Σύνδεσμος» τεύχος 452
«Κερασόβο Πωγωνίου 1940
Στις 11 το πρωί περνάνε αεροπλάνα ιταλικά, της RA regia aeronautica και βομβαρδίζουν σαν δαίμονες πάνω από τα κεφάλια μας. Η RA αποτελείτο από 480 αεροπλάνα! Το βουνό φαινόταν σκαμμένο από τις βόμβες…
Τη νύχτα, βρίσκουμε καταφύγιο από το κρύο και τη μανιασμένη βροχή σε ένα ξωκλήσι. Ενώ κοιμόμαστε, ανοίγει η πόρτα στο εκκλησάκι. Μπαίνουν μέσα κι άλλοι στρατιώτες μας, παγωμένοι και βρεγμένοι μέχρι το κόκκαλο, προερχόμενοι από άλλο λόχο και στριμώχνονται κοντά μας. Συνέχιζε να βρέχει καταρρακτωδώς. Ευτυχώς, ο ύπνος ήρθε γρήγορα και όλη τη νύχτα νιώθαμε ζεστασιά. Την αυγή που ξυπνάμε βλέπουμε να μπαίνει μέσα ένας παπάς μούσκεμα από τη βροχή. Απορούμε και μαθαίνουμε κάτι πρωτάκουστο! Ο παπάς είχε έρθει με τους άλλους στρατιώτες που μπήκαν μέσα στο ξωκλήσι μας το βράδυ, αλλά βλέποντας τόσους πολλούς σε ένα μικρό χώρο για να μην μας ενοχλήσει προτίμησε να μείνει όλη νύχτα έξω από το εκκλησάκι χωρίς αντίσκηνο, στη βροχή και στην παγωνιά, φυλώντας σκοπιά!
Μόλις τον βλέπουμε σε αυτή την κατάσταση σηκωνόμαστε όλοι ορθοί και σκύβουμε μπροστά του. Εκείνος κάνει το Σταυρό του, μας καλημερίζει, ανάβει ένα κερί και προσεύχεται μπροστά στην εικόνα του Χριστού για την ειρήνη του κόσμου. Τον νιώθουμε σαν τον Χριστό και τον βάνουμε κατάβαθα για πάντα στην ψυχή μας. Ξεκινά τη θεία λειτουργία με μεγάλη ευλάβεια. Κοινωνήσαμε όλοι οι στρατιώτες. Ο ιερέας έβγαλε πύρινο κήρυγμα υπέρ πίστεως και πατρίδος. Στο τέλος, μάς θύμισε ότι με τη θεία λειτουργία: σήμερον ο παράδεισος ηνέωκται τοις ανθρώποις και ο της δικαιοσύνης ήλιος καταυγάζει ημίν. Φωτίζεται ο νους μας, η ψυχή μας. Αγιάζεται μαζί με την κτίση η ζωή μας. Σε κάθε Θεία Λειτουργία τα άνω τοις κάτω συνεορτάζει και τα κάτω τοις άνω συνομιλεί. Την βασιλείαν ουρανών ωνησάμεθα· της γαρ βασιλείας του Κυρίου ουκ έσται τέλος. Πολλοί στρατιώτες ζήτησαν και εξομολογήθηκαν».
Και μόνο η τέλεση της θείας λειτουργίας την ώρα του πολέμου, στην κλαγγή των όπλων και στην αγριότητα της μάχης είναι το μεγαλύτερο θαύμα, η τρανότερη και ανυπολόγιστη προσφορά της Ορθόδοξης εκκλησίας μας στον απελευθερωτικό αγώνα του 1940. Οι στρατιώτες μας που ευλογούνταν και κοινωνούσαν ένιωθαν να έχουν φτερά στα πόδια. Ένιωθαν να μη χρειάζονταν τίποτε άλλο. Τι και αν δεν είχαν αρβύλες, τι κι αν δεν είχαν ψωμί, τι κι αν τους έλειπαν πολεμοφόδια. Είχαν την ευλογία του Κυρίου, μαχόμενοι υπέρ βωμών και εστιών, τον δίκαιο αγώνα κατά του ιταμού επίδοξου κατακτητή.
Αυτό το θαύμα της θείας Ευχαριστίας επαναλαμβάνεται από τότε κάθε Κυριακή. Τώρα που ζούμε εν ειρήνη, στο χέρι μας είναι να συμμετέχουμε ενεργά κάθε φορά.
