Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς (1 Ιουνίου): Η φροντίδα για το σώμα έφερε τον κόσμο σε πνευματική κρίση
Ο κόσμος πλησιάζει τους χαλεπούς χρόνους της Αποκαλύψεως. Η πορεία αυτή περιλαμβάνει και πολύτιμα στοιχεία θυσίας και ομολογίας.
Χωρίς τον Ιουστίνο Ποποβιτς ο Χριστιανισμός θα ήταν εντελώς διαφορετικός. Αυτός ήταν ο οδηγός και θεμελιωτής της Ορθοδοξίας του 20 ου αιώνα. Μ΄αυτον τον τρόπο οι Σέρβοι, μέσω του Ιουστίνου Ποποβιτς, έγραψαν χριστιανική ιστορία.
Ο κόσμος πλησιάζει τους χαλεπούς χρόνους της Αποκαλύψεως. Η πορεία αυτή περιλαμβάνει και πολύτιμα στοιχεία θυσίας και ομολογίας. Είναι μια δοκιμασία για μας τους χριστιανούς και μια μαρτυρία των αληθειών που καλούμαστε να φέρουμε στο φως.
Συνιστώ στον σερβικό λαό να ακολουθήσει πιστά το παράδειγμα της θυσίας των 1.700.000 Σέρβων, να ακολουθήσουν το παράδειγμα του αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς και όλων των επισκόπων που θυσίασαν τη ζωή τους για τον Χριστό.
Ακολουθώντας οι Σέρβοι το δικό τους λαμπρό παράδειγμα, θα γίνουν αντάξιοι των προσευχών τους. Ο Θεός θα τους προστατεύσει και στο μέλλον, όπως έκανε και στο παρελθόν. Επειδή ο Χριστιανισμός δεν επιβιώνει μέσω των πολλών αλλά μέσω των ολίγων, χάρις στην υπομονή τους, διότι μέσα από την υπομονή γεννήθηκαν οι άγιοι…
«Θα έρθουν δύσκολες εποχές, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να ακηδιάσουμε. Εμείς οφείλουμε να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε, να εργαζόμαστε, να προσευχόμαστε, να είμαστε κοντά στον Θεό, να προσπαθούμε για τη σωτηρία μας κάθε στιγμή…
Δεν μιλάμε για το τέλος του κόσμου, αυτό μπορεί να έρθει τώρα, μπορεί να έρθει μετά από 50 χρόνια, μετά από 100 χρόνια. Μιλάμε για το τέλος το προσωπικό του κάθε ανθρώπου. Αυτό είναι σημαντικό. Αν δηλαδή πεθάνω εγώ, αυτό σημαίνει ότι ήρθε το τέλος του κόσμου για μένα.
Μας απασχολεί το τέλος του υλικού κόσμου. Αλλά υπάρχει και το τέλος του πνευματικού κόσμου και αυτό είναι πολύ πιο σοβαρό. Αυτή η φροντίδα για το σώμα έφερε τον κόσμο σε μια πνευματική κρίση, απ’ όπου δύσκολα ξεφεύγεις. Επειδή κανείς δεν φροντίζει για τη σωτηρία της ψυχής του. Η κρίση αυτή δημιουργήθηκε για ν’ ασχολείται ο άνθρωπος με τα υλικά. Ασχολείται μ’ ένα εντελώς δευτερεύον πρόβλημα. Αλλά για να ξεφύγει από εκεί πρέπει κι εμείς να του απλώσουμε το χέρι. Να αγαπιόμαστε και να αλληλοβοηθιόμαστε, να προσευχόμαστε μαζί, ο ένας για τον άλλον και να είμαστε συνοδοιπόροι προς τη Βασιλεία του Θεού. (σ. 138).
