Ποιοί είναι οι μάρτυρες του Ιεχωβά.
Ποιοί είναι οι Μάρτυρες του ιεχωβά. Ποιές οι δράσεις τους και κυρίως, τι έχουν ως σκοπό να φέρουν στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο.
Θα τους δείς σε πλατείες, σε σταθμούς τρένων και σε πεζοδρόμια.Στέκονται εκεί με ένα "χαμόγελο" και με μια αυτοπεποίθηση πως όλα θα πάνε καλά, αρκεί να δεχτείς αυτά που θα σου πούν χωρίς καμιά αντίρρηση.
Τα περασμένα χρόνια, στεκόντουσαν με ενα μαύρο βιβλίο που ονόμαζαν Αγία γραφή και το έχειχναν με υπερηφάνεια, πως ότι και να λένε, είναι "βγαλμένο" μέσα απο το ιερό αυτό βιβλίο.Υπέρμαχοι του παλιού και των παραδόσεων λοιπό, κρατούσαν βιβλίο και μολύβι, ούτε καν στυλό. Πλέον κρατούν.......tablet και μας διδάσκουν μέσω εφαρμογών και μας σώζουν με scroll up και scroll down. Tώρα συντάσσονται με την τεχνολογία που δεν είναι πλέον του......διαβόλου!
Παλιά, εκρυβαν τις σελίδες με επιμέλλεια, για να μην δείς το σημείο που έλεγε πως το βιβλίο που κρατούσαν ήταν η μετάφραση του νέου κόσμου και όχι η Αγία Γραφή.
Ντύνονται προσεκτικά, καθαροί και πάντα περιποιημένο πρόσωπο. Τα χρώματα στα ρούχα τους γήινα, αυτό το "άνοστο" και καταθληπτικό καφέ/μπέζ/ιβουάρ, διότι θεωρούν πως προσδίδουν σοβαρότητα και κυρίως...γνώση. Προσπαθούν να μπερδέψουν τους περαστικούς με την εμφάνιση τους και να δείξουν πως είναι κυρίες και κύριοι.
Απ έξω εμφάνιση,απο μέσα.... χάος.
Κυρίες και κύριοι, καλώς ήρθατε στον κόσμο των Μαρτύρων του ιεχωβά.
Εδώ που 1+1 μας κάνει...ότι μας συμφέρει και όχι 2.
Εφοδιαστείτε με υπομονή και καλή ανάγνωση.......
*Ανάμεσα απο τις σκέψεις και τις μαρτυρίες μας, θα παρεμβάλλονται εικόνες απο τις "προφητείες" που ανα καιρούς, μεταδίδει η εταιρία ΣΚΟΠΙΑ, έτσι απλά για να τρομάξει τον κόσμο και να τον φέρει κοντά της, δίνοντας την εικόνα πως μόνο αυτοί σώζουν.
Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά βασίζουν τις διδασκαλίες τους σε μια αυστηρή ερμηνεία της Αγίας Γραφής, όπως την κατανοεί η ηγεσία τους. Οτιδήποτε δεν συμφωνεί με την επίσημη γραμμή θεωρείται αιρετικό ή επικίνδυνο για την πνευματική υγεία των μελών. Μερικές από τις βασικότερες διδαχές περιλαμβάνουν την απόρριψη των παραδοσιακών χριστιανικών εορτών όπως τα Χριστούγεννα και τα γενέθλια, την απαγόρευση της στρατιωτικής θητείας, καθώς και την απαγόρευση μετάγγισης αίματος, ανεξαρτήτως κινδύνου για τη ζωή. Αυτές οι επιλογές, που παρουσιάζονται ως πνευματικά ορθές, συχνά οδηγούν σε έντονο κοινωνικό και προσωπικό περιορισμό.
Η αυστηρή πειθαρχία της οργάνωσης εκφράζεται καθημερινά. Οι πρεσβύτεροι και οι επίσημοι εκπρόσωποι έχουν εξουσία να ελέγχουν κάθε πτυχή της ζωής ενός μέλους. Η μη συμμόρφωση με τις οδηγίες μπορεί να οδηγήσει σε “διακοπή σχέσεων” ή ακόμα και σε κοινωνικό αποκλεισμό. Πρόκειται για ένα σύστημα που λειτουργεί σαν αυστηρή ιεραρχία, όπου η αμφισβήτηση δεν είναι απλώς ανεπιθύμητη, αλλά τιμωρείται ενεργά. Τα μέλη που αποφασίζουν να φύγουν περιγράφουν συχνά την εμπειρία ως εξαιρετικά τραυματική, αποκόπτονται από φίλους και οικογένεια, και η ίδια η κοινωνική τους ταυτότητα καταρρέει.
Η πίεση στις γυναίκες είναι ιδιαίτερα εμφανής. Από πολύ νωρίς διδάσκονται να είναι υπάκουες, να ακολουθούν τις οδηγίες του συζύγου τους, ανήκοντες πλήρως στην οικογενειακή και πνευματική ιεραρχία της οργάνωσης. Ο γάμος μέσα στους Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν είναι απλώς συναισθηματική ένωση, είναι καθήκον πνευματικής καθοδήγησης. Οι γυναίκες που αμφισβητούν ή που δεν συμμορφώνονται με τις αυστηρές οδηγίες συχνά βιώνουν έντονο ψυχολογικό στρες και κοινωνικό αποκλεισμό, γεγονός που πολλοί πρώην Μάρτυρες περιγράφουν ως βασανιστικό.
Λίγο πιο παλιά, πρίν απο 4-5 χρόνια δηλαδή κρατούσαν το βιβλίο και μολύβι, όχι στυλό αλλά μολύβι.Παλαιού τύπου δηλαδή διδασκαλία, άρα σωστή και παραδοσιακή. Πλέον έχουν tablet με 5G σύνδεση και απεριόριστα GB, έτσι, διότι τώρα το παραδοσιακό, είναι το ...μοντέρνο.Πάμε πιο κάτω......
Η καθημερινή ζωή απαιτεί συνεχείς θρησκευτικές δραστηριότητες. Οι εβδομαδιαίες συγκεντρώσεις, η συμμετοχή στο κήρυγμα και η μελέτη της Γραφής δεν είναι απλώς επιλογές, είναι υποχρεώσεις που παρακολουθούνται σχολαστικά από την ηγεσία. Τα μέλη εκπαιδεύονται να θεωρούν την υπακοή ως απόλυτη αρετή και οποιαδήποτε αμφιβολία ή καθυστέρηση στις υποχρεώσεις τους αντιμετωπίζεται ως σοβαρή παράβαση.
Η ζωή ενός Μάρτυρα του Ιεχωβά περιστρέφεται γύρω από την οργάνωση και την πνευματική του υποχρέωση προς αυτήν. Η καθημερινότητά τους είναι γεμάτη από προγραμματισμένες δραστηριότητες, πρωινή και βραδινή μελέτη της Γραφής, εβδομαδιαίες συγκεντρώσεις, προσωπικές συναντήσεις με “εποπτεύοντες” και, βέβαια, η συμμετοχή στο κήρυγμα από σπίτι σε σπίτι. Κάθε στιγμή θεωρείται ευκαιρία να διαδώσουν τη διδασκαλία τους και να “σώσουν ψυχές”.
Η προσέγγιση του κόσμου έξω από την οργάνωση γίνεται συχνά με επιμονή και στρατηγική. Τα μέλη εκπαιδεύονται να μιλούν με φίλους, γείτονες, ακόμα και αγνώστους, πάντα με ευγενικό αλλά αμείλικτο τρόπο, ώστε να μεταδώσουν το μήνυμα της οργάνωσης. Για πολλούς πρώην Μάρτυρες, αυτή η πρακτική αποδεικνύεται ψυχολογικά εξαντλητική,τι εννοώ δηλαδή, η συνεχής ανάγκη να κηρύττουν, ακόμα και σε προσωπικές στιγμές ή σε ανθρώπους που δεν ενδιαφέρονται, δημιουργεί έντονο άγχος και ενοχές.
Η κοινωνική ζωή μέσα στην οργάνωση είναι κλειστή και ελεγχόμενη. Οι φιλίες και οι σχέσεις με μη-Μάρτυρες συχνά αποθαρρύνονται, γιατί θεωρούνται “πνευματικά επικίνδυνες”. Τα μέλη μεγαλώνουν με την ιδέα ότι η οργάνωση είναι η μόνη πηγή σωτηρίας και ότι οποιαδήποτε κοινωνική επαφή με τον έξω κόσμο μπορεί να αποσταθεροποιήσει την πίστη τους. Έτσι, η καθημερινότητα τους συνδέεται άρρηκτα με ένα συνεχές αίσθημα ελέγχου και πίεσης, ενώ ταυτόχρονα οικοδομείται η ψευδαίσθηση ότι ζουν σε μια “κλειστή, πνευματική οικογένεια”.
Οι γυναίκες βιώνουν ιδιαίτερη πίεση (εδώ βέβαια τα φεμονιστικά κινήματα, δεν υπάρχουν), πρέπει να συνδυάζουν την πνευματική τους εργασία με τα καθήκοντα του σπιτιού, να συμμορφώνονται με τον σύζυγο που έχει αναλάβει την πνευματική καθοδήγηση, και ταυτόχρονα να διατηρούν την ακεραιότητα της εικόνας τους στην κοινότητα. Η αποτυχία σε κάποιον από αυτούς τους τομείς δεν θεωρείται απλώς προσωπικό λάθος, αλλά πνευματική ανεπάρκεια, με πιθανή κοινωνική τιμωρία.
Το κήρυγμα και οι καθημερινές υποχρεώσεις δεν αφήνουν περιθώριο για προσωπική ελευθερία. Πολλοί πρώην Μάρτυρες περιγράφουν πως έμαθαν να ζουν με ένα συνεχές αίσθημα ενοχής,πως αν δεν διδάξουν ή δεν συμμετάσχουν σε όλες τις δραστηριότητες, θεωρούνται πνευματικά “εκτός γραμμής”. Αυτός ο συνδυασμός πειθαρχίας, κοινωνικού ελέγχου και συνεχούς υποχρέωσης δημιουργεί μια καθημερινότητα που μοιάζει με αδιάκοπο κύκλο ελέγχου και αυτοελέγχου.
Κυρίες και κύριοι, αγαπητοί αναγνώστες μην αμφιβάλετε, διότι αν αμφιβάλετε, θα ξεκινήσω τις αληθινές μαρτυρίες, μαρτυρίες ανθρώπων που έπεσαν θύματα αυτής της όχι αιρετικής, αλλά αιρεσιογόνας οργάνωσης.
Για να δούμε...
👉Πρώην πρεσβύτερος των Μαρτύρων του Ιεχωβά από τη Θεσσαλονίκη, ο οποίος υπηρέτησε στην οργάνωση για 55 χρόνια, έχει καταθέσει τη μαρτυρία του σχετικά με τις πρακτικές της Σκοπιάς. Αναφέρει ότι η οργάνωση απαγορεύει αυστηρά στα μέλη της κάθε βιβλική συζήτηση και έρευνα των διδασκαλιών της. Όποιος τολμήσει να παραβεί αυτή την αρχή εκδιώκεται χωρίς έλεος και στιγματίζεται ως στασιαστής.
👉Η Μαρίνα, πρώην Μάρτυρας του Ιεχωβά από την Αθήνα, έχει μοιραστεί την εμπειρία της σχετικά με την αυστηρότητα της οργάνωσης και τις συνέπειες της αποκοπής. Η ιστορία της δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα Lifo το 2018 και αναδεικνύει τις ψυχολογικές πιέσεις και τις κοινωνικές συνέπειες που αντιμετωπίζουν τα μέλη της οργάνωσης στην Ελλάδα.
Τι σημαίνει όμως, να είσαι "αποκομμένος" σε μια κοινότητα Ιεχωβάδων? Ζείς η απλά ...υπάρχεις?
Οι συνέπειες για έναν «αποκομμένο» Μάρτυρα του Ιεχωβά είναι δραματικές και συχνά ψυχολογικά καταστροφικές, και αυτό ισχύει όχι μόνο για το ίδιο το άτομο αλλά και για τις οικογένειές του. Η ένταση εδώ είναι πραγματικά μεγάλη, γιατί μιλάμε για αποκοπή που μοιάζει με κοινωνικό θάνατο, μέσα στην κοινότητα και το οικογενειακό περιβάλλον.
Όταν κάποιος θεωρείται «αποκομμένος» (shunned), η επαφή με μέλη της οικογένειάς του απαγορεύεται αυστηρά. Οι γονείς, αδέλφια, παιδιά ακόμα και σύζυγοι που παραμένουν πιστοί στην οργάνωση πρέπει να διακόψουν κάθε επικοινωνία. Αυτό σημαίνει ότι αν έχει παιδιά, ακόμα και αυτά τα ίδια τα παιδιά δεν επιτρέπεται να έχουν σχέσεις ή να μιλούν με τον γονιό που αποκόπηκε. Οικογενειακοί δεσμοί που θεωρούσαμε αυτονόητοι γκρεμίζονται, και συχνά αφήνουν βαθιά τραύματα, ιδιαίτερα στα παιδιά, που μεγάλωσαν με το φόβο της «αποκοπής» να τους διαμορφώνει την ψυχολογία.
Πέρα από την οικογένεια, η κοινωνική απομόνωση είναι ολοκληρωτική. Φίλοι, συνάδελφοι και κοινωνικοί κύκλοι μέσα στην κοινότητα κλείνουν την πόρτα. Η καθημερινότητα γίνεται μια αδιάκοπη υπενθύμιση ότι η ζωή έξω από την οργάνωση θεωρείται ανήθικη και επικίνδυνη. Ο αποκομμένος συχνά βιώνει βαριά κατάθλιψη, αίσθημα εγκατάλειψης και ενοχές, γιατί η ίδια η θρησκευτική διδασκαλία τον έχει πείσει ότι η απομάκρυνση από την οργάνωση ισοδυναμεί με πνευματικό θάνατο.
Κι αν κάποιος προσπαθήσει να διατηρήσει επαφή παράνομα; Η πίεση και οι απειλές για πνευματική καταδίκη ή για «στρατολόγηση» με διδασκαλίες τύπου ενοχών είναι ασφυκτικές. Οι περισσότεροι πρώην μέλη λένε ότι η απώλεια των οικογενειακών δεσμών είναι το πιο σκληρό πλήγμα, γιατί δεν υπάρχει καμία δικλείδα επαναπροσέγγισης, δεν υπάρχει τρόπος να ξανακερδίσει την οικογένεια ή τα παιδιά, όσο και αν προσπαθήσει.
Θεωρώ πως οι μαρτυρίες, είναι η επισφράγηση μιας παρουσίασης και η επιτομή της αλήθειας. Διαβάζουμε προσεκτικά:
Όταν αποκόπηκα από την οργάνωση των Μαρτύρων του Ιεχωβά, δεν ήταν μόνο η πίστη μου που αμφισβητήθηκε, ήταν η ίδια η ύπαρξή μου. Η οικογένειά μου, οι φίλοι μου, οι άνθρωποι που πίστευα ότι με αγαπούσαν, έγιναν ξένοι. Η αποκοπή δεν ήταν απλώς μια θρησκευτική ποινή· ήταν μια κοινωνική καταδίκη.
Η μητέρα μου, που με μεγάλωσε με αγάπη και πίστη, δεν μπορούσε να με κοιτάξει στα μάτια. Ο πατέρας μου, που πάντα με υποστήριζε, απέφυγε κάθε επαφή. Τα αδέλφια μου, που μεγαλώσαμε μαζί, με αγνόησαν επιδεικτικά. Η αποκοπή δεν ήταν μόνο πνευματική, ήταν και συναισθηματική. Ήταν η αίσθηση ότι ήμουν νεκρός για αυτούς, ότι δεν υπήρχα πια στον κόσμο τους.
Η μεγαλύτερη πληγή ήταν τα παιδιά μου. Η αποκοπή σήμαινε ότι δεν μπορούσα να τα δω, να τα αγκαλιάσω, να τα αγαπήσω. Η οργάνωση τους δίδαξε ότι η επαφή μαζί μου ήταν αμαρτία. Τα παιδιά μου, τα ίδια μου τα παιδιά, με θεωρούσαν ξένο. Η καρδιά μου ράγισε κάθε φορά που σκεφτόμουν ότι δεν μπορούσα να τους προσφέρω την αγάπη που τους άξιζε.
Η κοινωνική απομόνωση ήταν εξίσου σκληρή. Οι φίλοι μου με γύρισαν την πλάτη. Οι συνάδελφοί μου με απέφευγαν. Η κοινότητα με περιφρόνησε. Ήμουν ένας ξένος σε έναν κόσμο που κάποτε θεωρούσα σπίτι μου. Η αποκοπή δεν ήταν μόνο θρησκευτική, ήταν κοινωνική εξορία.
Αλλά η μεγαλύτερη πληγή ήταν η συνείδησή μου. Η οργάνωση με δίδαξε ότι η αποκοπή ήταν για το καλό μου, για να με οδηγήσει στην «αληθινή» πίστη. Αλλά η αλήθεια ήταν διαφορετική. Η αποκοπή ήταν μια μορφή ελέγχου, μια μέθοδος χειραγώγησης. Η αληθινή αγάπη δεν απορρίπτει, αγκαλιάζει. Η αληθινή πίστη δεν απομονώνει, ενώνει.
Όταν αποκόπηκα από την οργάνωση των Μαρτύρων του Ιεχωβά, δεν ήταν μόνο η πίστη μου που αμφισβητήθηκε — ήταν η ίδια η ύπαρξή μου. Η οικογένειά μου, οι φίλοι μου, οι άνθρωποι που πίστευα ότι με αγαπούσαν, έγιναν ξένοι. Η αποκοπή δεν ήταν απλώς μια θρησκευτική ποινή· ήταν μια κοινωνική καταδίκη.
Η μητέρα μου, που με μεγάλωσε με αγάπη και πίστη, δεν μπορούσε να με κοιτάξει στα μάτια. Ο πατέρας μου, που πάντα με υποστήριζε, απέφυγε κάθε επαφή. Τα αδέλφια μου, που μεγαλώσαμε μαζί, με αγνόησαν επιδεικτικά. Η αποκοπή δεν ήταν μόνο πνευματική· ήταν και συναισθηματική. Ήταν η αίσθηση ότι ήμουν νεκρός για αυτούς, ότι δεν υπήρχα πια στον κόσμο τους.
Η μεγαλύτερη πληγή ήταν τα παιδιά μου. Η αποκοπή σήμαινε ότι δεν μπορούσα να τα δω, να τα αγκαλιάσω, να τα αγαπήσω. Η οργάνωση τους δίδαξε ότι η επαφή μαζί μου ήταν αμαρτία. Τα παιδιά μου, τα ίδια μου τα παιδιά, με θεωρούσαν ξένο. Η καρδιά μου ράγισε κάθε φορά που σκεφτόμουν ότι δεν μπορούσα να τους προσφέρω την αγάπη που τους άξιζε.
Η κοινωνική απομόνωση ήταν εξίσου σκληρή. Οι φίλοι μου με γύρισαν την πλάτη. Οι συνάδελφοί μου με απέφυγαν. Η κοινότητα με περιφρόνησε. Ήμουν ένας ξένος σε έναν κόσμο που κάποτε θεωρούσα σπίτι μου. Η αποκοπή δεν ήταν μόνο θρησκευτική· ήταν κοινωνική εξορία.
Αλλά η μεγαλύτερη πληγή ήταν η συνείδησή μου. Η οργάνωση με δίδαξε ότι η αποκοπή ήταν για το καλό μου, για να με οδηγήσει στην «αληθινή» πίστη. Αλλά η αλήθεια ήταν διαφορετική. Η αποκοπή ήταν μια μορφή ελέγχου, μια μέθοδος χειραγώγησης. Η αληθινή αγάπη δεν απορρίπτει· αγκαλιάζει. Η αληθινή πίστη δεν απομονώνει, ενώνει.
⚠️Αυτή είναι η πραγματικότητα της αποκοπής. Δεν είναι απλώς μια θρησκευτική ποινή, είναι μια κοινωνική και συναισθηματική καταδίκη. Και για όσους αγαπούν, η πληγή είναι ανεπούλωτη.
Κι άλλες μαρτυρίες? Στη διάθεσή σας....
https://www.youtube.com/watch?v=D7Ju14VpYag
και φυσικά η Ιστορία του συναδέλφου, απο την Ιταλία, του Ματέο
Το Τελευταίο Χτύπημα: Η Αμείλικτη Πραγματικότητα
Μην γελιέσαι. Όποιος αμφισβητήσει, αμφιβολήσει, ή τολμήσει να φύγει από την οργάνωση, καταδικάζεται σε μια ζωή που δεν μοιάζει με ζωή. Η αυστηρότητα δεν είναι απλώς κανόνας,είναι όπλο, παγίδα, φυλακή. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν συγχωρούν. Δεν λυπούνται. Δεν αναγνωρίζουν ότι είσαι άνθρωπος με ανάγκες, συναισθήματα, οικογένεια. Και όταν αποφασίσεις να πάρεις την ελευθερία σου, εκείνοι αποφασίζουν για σένα τι αξίζεις, να μην υπάρξεις ξανά για εκείνους που κάποτε λάτρευες.
Η οικογένεια γίνεται ξένη. Τα παιδιά, οι γονείς, τα αδέλφια, όλοι στραμμένοι απέναντί σου. Οι αγκαλιές αντικαθίστανται από σιωπή. Οι λέξεις αγάπης αντικαθίστανται από βλέμματα που σε αγνοούν. Οι γιορτές, τα γενέθλια, οι απλές καθημερινές στιγμές που κάποτε ήταν γεμάτες χαρά, τώρα γίνονται πληγή. Και το χειρότερο, δεν υπάρχει καμία παρηγοριά. Η οργάνωση σε έχει ήδη καταδικάσει στην αμείλικτη μοναξιά.
Κάθε προσπάθεια επαναπροσέγγισης συντρίβεται στην ψυχρή γραμμή της Σκοπιάς. Κάθε μήνυμα, κάθε σκέψη, κάθε αίσθηση ότι αξίζεις αγάπη και σεβασμό, διαλύεται μπροστά στην απόλυτη πειθαρχία τους. Όσο κι αν προσπαθείς, όσο κι αν εκλιπαρείς, η απάντηση είναι πάντα ίδια.......το απόλυτο τίποτα. Σαν να μην υπήρξες ποτέ.
Η ψυχή σου σπάει. Η καρδιά σου πονάει. Και όσο κι αν θες να ζήσεις ελεύθερα, η συνείδηση, η νοσταλγία, η αγάπη που κάποτε πίστευες ότι σε συνδέει με την οικογένειά σου, γίνονται βαριά αλυσίδα που σε κρατάει δεμένο στον πόνο. Το μυαλό σου ξέρει ότι η οργάνωση σε έλεγξε, σε χειραγώγησε, σε απομόνωσε με σχέδιο. Και η αλήθεια είναι αμείλικτη και είναι αυτή, δεν υπάρχει συγχώρεση, δεν υπάρχει δεύτερη ευκαιρία, δεν υπάρχει επιστροφή.
Και όταν η σιωπή κατεβαίνει σαν πέπλο πάνω από τη ζωή σου, καταλαβαίνεις κάτι ακόμα πιο τρομακτικό, δεν είναι μόνο η κοινωνική απομόνωση. Είναι ότι η οργάνωση σε έχει κάνει να αμφιβάλλεις για την ίδια σου την κρίση, για την ίδια σου την αγάπη, για την ίδια σου την ύπαρξη. Η πίστη που κάποτε σου έδινε νόημα τώρα έχει γίνει αλυσίδα, η αγάπη που πίστευες ότι υπήρχε τώρα είναι απαγόρευση, η οικογένεια που λάτρευες τώρα είναι τοίχος που δεν πέφτει ποτέ.
Αυτό είναι το πρόσωπο των Μαρτύρων του Ιεχωβά φίλες και φίλοι αναγνώστες, αυστηρό, ανελέητο, αμείλικτο. Δεν συγχωρεί, δεν ξεχνά, δεν αφήνει τίποτα όρθιο. Και η ζωή εκτός αυτού του κόσμου δεν είναι απλώς δύσκολη, είναι μια συνεχής, ψυχρή ανάμνηση ότι η ελευθερία σου κοστίζει τα πάντα,τα παιδιά σου, τους φίλους σου, την οικογένειά σου, την αίσθηση ότι είσαι άνθρωπος.
Δεν υπάρχει λύτρωση, δεν υπάρχει συγχώρεση. Υπάρχει μόνο η σκληρή, αμείλικτη πραγματικότητα, η αυστηρότητα τους δεν κάνει διακρίσεις, δεν κάνει εξαιρέσεις, δεν έχει όρια. Και όσοι τόλμησαν να φύγουν, μένουν με το βάρος αυτής της αλήθειας για όλη τους τη ζωή.
Όλη.-
