Η στάση των πατριαρχών Κωνσταντινουπόλεως και Μόσχας στον πόλεμο: παραλληλισμοί ανά τους αιώνες

Οι ομιλίες των πατριαρχών του Φαναρίου στον πόλεμο κατά των Ελλήνων θυμίζουν τη ρητορική της ηγεσίας της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας για το «SMO». Φωτογραφία: ΕΟΔ

Σε συνέντευξή του στην ΕΟΔ, ο Έλληνας θεολόγος και ιερέας Αναστάσιος Γκοτσόπουλος, απαντώντας σε ερώτηση σχετικά με τις προσπάθειες των ουκρανικών αρχών να απαγορεύσουν την UOC για τους κανονικούς και ευχαριστιακούς δεσμούς της με τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, στράφηκε σε ένα ιστορικό παράδειγμα - τη σχέση μεταξύ του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως και της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Είπε ότι «είχαμε κάτι παρόμοιο στην Ελλάδα μετά την απελευθέρωση της χώρας από τον οθωμανικό ζυγό, όταν η χώρα απέκτησε την ανεξαρτησία της».

«Από το 1830, όταν αναγνωρίστηκε το εθνικό ελληνικό κράτος, υπήρχαν κάποιοι Έλληνες αρχιμανδρίτες και καθηγητές που έλεγαν: "Τι σχέση έχουμε με τον Οικουμενικό Πατριάρχη, ο οποίος είναι πολίτης ενός εχθρικού κράτους, ενός εισβολέα;". Αυτό οδήγησε σε διάσπαση. Η κοινωνία της προσευχής διακόπηκε. Και μόνο περίπου 30 χρόνια αργότερα, το Οικουμενικό Πατριαρχείο αναγνώρισε την αυτοκεφαλία της Ελληνικής Εκκλησίας», δήλωσε ο θεολόγος.

Σύμφωνα με τον ίδιο, «στην Εκκλησία, μπορεί κάλλιστα ένας προκαθήμενος, ένας πατριάρχης να βρίσκεται στο έδαφος ενός εχθρικού κράτους και ταυτόχρονα να διατηρούμε προσευχητική και πνευματική κοινωνία μαζί του».

«Η Εκκλησία της Ελλάδος ήταν κανονικά υποταγμένη στον Οικουμενικό Πατριάρχη, παρόλο που βρισκόταν σε μια εχθρική χώρα, την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Κι όμως εμείς, οι Έλληνες, έχουμε υποστεί τόσους διωγμούς από τους Τούρκους! Αλλά αν ο Πατριάρχης είναι στην Τουρκία και εμείς είμαστε στην Ελλάδα, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να αποσχιστούμε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Νομίζω ότι κάτι παρόμοιο συμβαίνει τώρα στις σχέσεις μεταξύ της Εκκλησίας της Ουκρανίας και της Ρωσίας», τόνισε ο π. Αναστάσιος.

Επαναλαμβάνεται η ιστορία;
Αν περιορίσουμε τα λόγια του π. Αναστασίου σε κάποιο σχέδιο, παίρνουμε τα εξής:

• Η Ελλάδα αγωνίστηκε για ανεξαρτησία από την Τουρκία, στο έδαφος της οποίας βρισκόταν ο επικεφαλής της Ελληνικής Εκκλησίας, ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως.
• Αμέσως μετά την απόκτηση της ανεξαρτησίας, υπήρχαν άνθρωποι που άρχισαν να απαιτούν αυτοκεφαλία επειδή ο πατριάρχης βρισκόταν σε εχθρική χώρα.
• Ως αποτέλεσμα, ένα μέρος της Ελληνικής Εκκλησίας υποστήριξε αυτό το αυτοκέφαλο και προέκυψε σχίσμα, το οποίο θεραπεύτηκε 30 χρόνια αργότερα.
  
  

Παραθέσαμε συγκεκριμένα ένα τόσο εκτενές απόσπασμα από τη συνέντευξη του π. Αναστασίου και τώρα έχουμε επίσης εν συντομία επαναλάβει τις κύριες θέσεις του, επειδή τα λόγια του σεβαστού θεολόγου χρειάζονται κάποιες προσθήκες και διευκρινίσεις.

Πρώτον, έχει απόλυτο δίκιο ότι σήμερα η UOC βιώνει μια πολύ παρόμοια κατάσταση στις σχέσεις της με τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία.

Δεύτερον, υπενθυμίσαμε για άλλη μια φορά τα λόγια του π. Αναστασίου για τον λόγο ότι συμφωνούμε μαζί του σχετικά με την ανάγκη διατήρησης του ευχαριστιακού και κανονικού δεσμού της Εκκλησίας ακόμη και (και κυρίως) σε συνθήκες πολέμου.

Τρίτον, και σημαντικότερο, ο θεολόγος δεν μίλησε για τα γεγονότα που προηγήθηκαν της εμφάνισης της ίδιας της ιδέας της αυτοκεφαλίας, καθώς και για το πλαίσιο της αυθαίρετης ανακήρυξής της και στη συνέχεια της χορήγησής της. Σκοπεύουμε να καλύψουμε αυτό το κενό.

Έτσι.

Το Φανάρι υπό την κυριαρχία των Τούρκων
Το 1453, τα στρατεύματα του Οθωμανού Σουλτάνου Μωάμεθ κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη. Σχεδόν αμέσως μετά, θέλοντας να κερδίσει την υποστήριξη του λαού που είχε κατακτήσει, ο Σουλτάνος εξέδωσε διάταγμα καλώντας όλους τους Έλληνες να επιστρέψουν στην πατρίδα τους, υποσχόμενος θρησκευτική ελευθερία. Ο Μεχμέτ κράτησε τον λόγο του. Επιπλέον, παραχώρησε στους Έλληνες δικαιώματα και ελευθερίες που δύσκολα θα μπορούσαν να ονειρευτούν οι κατακτημένοι λαοί.

Αλλά το πιο σημαντικό είναι η δύναμη που έλαβαν οι Πατριάρχες της Κωνσταντινούπολης με το ελαφρύ χέρι του Σουλτάνου, ο οποίος έγινε όχι μόνο πνευματικός, αλλά και πολιτικός ηγέτης για τους Έλληνες. Ο Πατριάρχης είχε κυριολεκτικά τους «υπηκόους» του στο πρόσωπο των Ορθοδόξων πιστών της Τουρκίας. Διεξήγαγε δίκες, έστελνε ανθρώπους σε φυλακές ή εξορίες, εισέπραττε (μέσω των αντιπροσώπων του ή ακόμη και των επισκόπων του) το χαράτσι (τον φόρο ψηφοφορίας που όλοι οι μη μουσουλμάνοι έπρεπε να πληρώσουν στο θησαυροφυλάκιο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) και ήταν μεσάζων μεταξύ του σουλτάνου και των Ελλήνων. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ένας αρχαίος ιστορικός, περιγράφοντας την άνοδο στο θρόνο ενός από τους πατριάρχες, λέει: "Κάθισε στο θρόνο ... Οι επίσκοποι υποκλίθηκαν σε αυτόν ως κυρίαρχο τους, τόσο ως τσάρο τους όσο και ως πατριάρχη τους».

Επιπλέον, οι ιεράρχες του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ήταν φίλοι με τους Γενίτσαρους, αυτούς τους εχθρούς του Χριστιανισμού, και μάλιστα έγραψαν τα ονόματά τους στους καταλόγους αυτού ή εκείνου του αποσπάσματος των Γενίτσαρων. Έφτασε στο σημείο η φαναριώτικη ιεραρχία να ονομάζεται «καρά-καζάν» (μαύρο καζάνι) – με τον ίδιο τρόπο που ονομάζονταν οι γενίτσαροι. Με άλλα λόγια, οι πατριάρχες και ιεράρχες του Φαναρίου είχαν μεγάλη ζωή στην Τουρκία. Τόσο πολύ που έγραψαν πανηγυρικούς στους σουλτάνους, αποκαλώντας κάποιον όπως τον Μωάμεθ «εκθαμβωτικό φως» και ο διάσημος Πατριάρχης Κύριλλος Λούκαρης είπε: «Δεν περιοριζόμαστε από την εξουσία σε τίποτα, ζούμε με καλοσύνη, είμαστε ειρηνικοί και ευχαριστούμε τον σουλτάνο».

Ωστόσο, ο απλός λαός, και ιδιαίτερα οι Έλληνες, δεν βιάστηκαν να «ευχαριστήσουν τον σουλτάνο». Υπάρχουν πολλοί λόγοι για αυτό: το προαναφερθέν χαράτσι, και το κάθε δέκατο αγόρι για τους γενίτσαρους και πολλοί άλλοι. Ως εκ τούτου, μόλις ξέσπασε ο πόλεμος μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας το 1768, οι Έλληνες θεώρησαν ότι αυτή ήταν η κατάλληλη στιγμή για να κερδίσουν την ανεξαρτησία τους.

Ενώνοντας τις δυνάμεις τους με τους Ρώσους ναύτες υπό τις διαταγές του κόμη Ορλώφ, οι Έλληνες του Μορέως και του Αρχιπελάγους επαναστάτησαν εναντίον των Τούρκων. Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, οι Ρώσοι έφυγαν και οι Τούρκοι αντιμετώπισαν τους αντάρτες εξαιρετικά σκληρά. Και εδώ είναι ένα σημαντικό ερώτημα: ποια ήταν η αντίδραση του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως στην εξέγερση των καταπιεσμένων Ελλήνων εναντίον των Τούρκων;

Ο αγώνας των Ελλήνων για ελευθερία και η αντίδραση του Φαναρίου
Φαίνεται ότι η ιεραρχία του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, η οποία αποτελείτο εξ ολοκλήρου από Έλληνες, ήταν υποχρεωμένη να υποστηρίξει τους ομόθρησκους αδελφούς του στον αγώνα για ελευθερία. Πράγματι, ο Πατριάρχης Σεραφείμ Β', ο οποίος ήταν συνταξιούχος, μόλις έμαθε για τις προσπάθειες των Ελλήνων να απελευθερωθούν από τον τουρκικό ζυγό, τους κάλεσε να υποστηρίξουν το απελευθερωτικό κίνημα. Αλλά οι επίσκοποι που δεν ήταν σε συνταξιοδότηση αντέδρασαν στην κατάσταση με εντελώς διαφορετικό τρόπο.

Για παράδειγμα, μερικές από τις επιστολές του Σεραφείμ υποκλάπηκαν από τον Μητροπολίτη Ευρίπου Γεδεών και παραδόθηκαν στον τότε κυβερνώντα Πατριάρχη Θεοδόσιο Β'. Και έπεσαν στα χέρια όχι των Τούρκων, αλλά των Ελλήνων. Και τι έκαναν;

Ο Πατριάρχης Θεοδόσιος «πρόδωσε» τον Σεραφείμ. Μέσω του Μεγάλου Λογοθέτη, έστειλε μήνυμα στην Υψηλή Πύλη (το κυβερνών σώμα του οθωμανικού κράτους) καταδικάζοντας τον Πατριάρχη Σεραφείμ και, συγκαλώντας σύνοδο, του αφαίρεσε κάθε ιερή αξιοπρέπεια. Επιπλέον, ο Θεοδόσιος απηύθυνε έκκληση στον ελληνικό λαό να παραμείνει πιστός στην εξουσία του σουλτάνου. Είναι σαφές ότι σε αυτή την κατάσταση το κύρος του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως μεταξύ του απλού λαού είχε κλονιστεί πολύ. Αλλά δεν επηρέασε καθόλου την επιθυμία του για ελευθερία.

Προς το τέλος του δέκατου όγδοου αιώνα, η ελληνική νεολαία, υπό την επιρροή των ίδιων των «καθηγητών» που ανέφερε ο πατέρας Αναστάσιος Γκοτσόπουλος, άρχισε να ονειρεύεται δυνατά την απελευθέρωση από τον ισλαμικό ζυγό. Και η επιρροή ήταν σοβαρή, επειδή οι πιο διάσημοι από αυτούς, όπως ο Κοραής, ο Ευγένιος Βούλγαρης και άλλοι, εκπαιδεύτηκαν στο Παρίσι, τη Βιέννη, τη Λειψία, το Μόναχο και ήταν αναγνωρισμένοι διανοούμενοι της εποχής.

Έτσι, οι ομιλίες τους για την ελευθερία ανησύχησαν πολύ τον Σουλτάνο και διέταξε τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Γρηγόριο Ε ́ να αναθεματίσει τους «άθεους Γάλλους», πράγμα που έκανε. Το 1820, ο ίδιος πατριάρχης αναθεμάτισε τον Αλέξανδρο Υψηλάντη και όλη τη Φιλική Εταιρεία (Έλληνες που αγωνίστηκαν για ανεξαρτησία από τον τουρκικό ζυγό). Λίγο νωρίτερα, το 1803, οι ιεράρχες του Φαναρίου αναθεμάτισαν τον Έλληνα ιερέα Σαμουήλ ως «προδότη του νόμιμου κυρίαρχου».

Επιπλέον, ο Σουλτάνος απευθύνθηκε στον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Άνθιμο (ο οποίος ζούσε στην Κωνσταντινούπολη) με αίτημα να αναθεματίσει τους επαναστατημένους Έλληνες. Ο Πατριάρχης, ο οποίος ήταν πολύ σεβαστός και μάλιστα με κύρος στην Ελλάδα, έγραψε ένα βιβλίο για τους Έλληνες που ονομάζεται «Πατρική Διδασκαλία», στο οποίο δήλωσε τα πατριωτικά του αισθήματα προς την Τουρκία. Σε αυτό το βιβλίο, έγραψε ότι οι αυτοκράτορες του Βυζαντίου είχαν πέσει σε δυτικές αιρέσεις. Έτσι, για να προστατεύσει τον λαό από τις αυταπάτες της Δύσης, η Θεία Πρόνοια εγκατέστησε την εξουσία των Οθωμανών Τούρκων στο έδαφος της πρώην Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Αποκαλεί την επιθυμία για ελευθερία από τον τουρκικό ζυγό «διαβολική» και τη θεωρεί «εξέγερση κατά της ευσέβειας». Σύμφωνα με τον ίδιο, αυτός που «παρασύρεται από την ελευθερία» δεν θα κληρονομήσει την αιώνια ζωή.

Επίσης, για να ευχαριστήσει και να υπηρετήσει τους Τούρκους, ένας άλλος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ο Ευγένιος Β ́ (μετά τον Γρηγόριο), ασχολήθηκε με τη φυλάκιση όλων των Ελλήνων Χριστιανών τους οποίους υποπτευόταν ότι ήθελαν να ελευθερωθούν από τον ισλαμικό ζυγό.

Φυσικά, μια τέτοια θέση των Πατριαρχών Κωνσταντινουπόλεως δεν θα μπορούσε να παραμείνει χωρίς αντίδραση εκ μέρους των ιεραρχών και των πιστών της Ελλάδας. Πώς αντέδρασαν;

Αυτοκεφαλία της Εκκλησίας της Ελλάδος
Αν ανοίξετε τα εγχειρίδια για την ιστορία των Τοπικών Εκκλησιών που εκδόθηκαν στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, θα δείτε ότι το αυτοκέφαλο της Εκκλησίας της Ελλάδος εμφανίστηκε φαινομενικά από το πουθενά. Ο καθηγητής Skurat γράφει: «Η φυσική συνέπεια της πολιτικής αναγέννησης της Ελλάδας ήταν η εμφάνιση μιας ανεξάρτητης Εκκλησίας της Ελλάδας... Κατά τη διάρκεια των εχθροπραξιών, οι σχέσεις μεταξύ των επισκόπων της Ελλάδας και του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως φυσικά σταμάτησαν».

Δηλαδή, η ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Εκκλησίας της Ελλάδος είναι «φυσική συνέπεια» και αποτέλεσμα της «παύσης των σχέσεων» με το Φανάρι. Αλλά τι θα μπορούσε να είναι «φυσικό» σχετικά με τη ρήξη των Ελλήνων με τον πατριάρχη τους; Ακόμη και κατά τη διάρκεια εχθροπραξιών; Αν λάβουμε υπόψη τη θέση του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, το οποίο υποστήριξε την Υψηλή Πύλη και αναθεμάτισε τους Έλληνες, μπορεί να υποστηριχθεί ότι αυτή ακριβώς η θέση οδήγησε σε πλήρη ρήξη μεταξύ των Εκκλησιών. Ένας υπαινιγμός αυτού δίνεται επίσης από τον Skurat, ο οποίος γράφει ότι οι επιστολές των Φαναριωτών, «ως καθαρά πολιτικές και, επιπλέον, απαράδεκτες για τους Έλληνες, είχαν τον μικρότερο κύκλο αναγνωστών» και «όχι μόνο δεν συνέβαλαν στην υπόθεση της επικοινωνίας, αλλά, αντίθετα, οδήγησαν σε μεγαλύτερη διχόνοια».

Για άλλη μια φορά, το Φανάρι ασχολήθηκε ανοιχτά με δουλοπρέπεια προς τις τουρκικές αρχές και οι προσπάθειές του να πείσει τους Έλληνες να συνεχίσουν να είναι σκλάβοι των Τούρκων μόνο «οδήγησαν σε ακόμη μεγαλύτερη διχόνοια». Δηλαδή, μπορεί να ειπωθεί ότι το σφάλμα για το σχίσμα της Εκκλησίας της Ελλάδας έγκειται στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, του οποίου οι πρώτοι ιεράρχες συνήψαν συμφωνία με τους μουσουλμάνους ηγεμόνες.

Ας προχωρήσουμε. Στη συνέντευξή του ο π. Αναστάσιος δεν ανέφερε το γεγονός ότι οι Έλληνες ιεράρχες δεν συμφωνούσαν με τη θέση των Πατριαρχών Κωνσταντινουπόλεως και είχαν σταματήσει να τους μνημονεύουν πολύ πριν από την ανακήρυξη της αυτοκεφαλίας. Ιδού πώς γράφει γι' αυτό ο προεπαναστατικός ιστορικός Ι. Σοκολόφ: «Έλληνες επίσκοποι και κληρικοί τιμούσαν "κάθε ορθόδοξη επισκοπή" ή απλά "κάθε επισκοπή"». Αυτή η κατάσταση συνεχίστηκε μέχρι το 1830, όταν ανακηρύχθηκε το αυτοκέφαλο της Εκκλησίας της Ελλάδος, το οποίο το Φανάρι αναγνώρισε 17 χρόνια αργότερα, το 1850.

Ευρήματα
Θέλουμε να τονίσουμε ότι δεν καλούμε την UOC να ανακηρύξει αυτοκεφαλία. Διότι το αυτοκέφαλο δεν αποτελεί καθόλου εγγύηση για την «κανονική» ύπαρξη της Εκκλησίας. Αυτή είναι πάντα μια οδυνηρή απόφαση, το τελικό αποτέλεσμα της οποίας είναι δύσκολο να προβλεφθεί. Το καθήκον μας είναι διαφορετικό: να δείξουμε πώς οι ασύνετες και καιροσκοπικές ενέργειες της ανώτατης εκκλησιαστικής ιεραρχίας προκαλούν διαιρέσεις και σχίσματα. Το αυτοκέφαλο είναι σχεδόν πάντα αποτέλεσμα πολιτικοποίησης, που απομακρύνεται από την ουσία και την κλήση της Εκκλησίας, έργο της οποίας είναι να κηρύττει το Ευαγγέλιο και όχι να ασχολείται με πολιτικά ζητήματα.

Και κατά την περίοδο της ελληνικής επανάστασης εναντίον των Τούρκων, τόσο οι Φαναριώτες όσο και το ιερατείο της Ελλάδας έκαναν λάθος. Δεν είναι δουλειά της Εκκλησίας να καλέσει τους ανθρώπους στα οδοφράγματα, αλλά δεν είναι δουλειά της να αναθεματίσει εκείνους που έχουν πάει σε αυτά τα οδοφράγματα. Το έργο της Εκκλησίας είναι να επικαλείται την ειρήνη και να μιλά για τον Αναστάντα Χριστό.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πιστεύουμε ότι στην κατάσταση με την Ουκρανία και την UOC, η θέση της ηγεσίας της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας οδηγεί στη διαίρεση της Εκκλησίας. Όσο κι αν κάποιος θα ήθελε να πιστεύει ότι η αίρεση είναι η μόνη δικαιολογία για τη διακοπή των σχέσεων με τον πατριάρχη, η ιστορία και η ζωή μαρτυρούν κάτι άλλο – ένας τέτοιος λόγος μπορεί να είναι ο πόνος για τους ανθρώπους τους, τα σώματα των παιδιών που διαλύονται από οβίδες, τα δάκρυα και ο αβάσταχτος πόνος των μητέρων τους. Ακόμα κι αν αυτός ο πόνος δεν διευκρινίζεται στους κανόνες. Υπό αυτή την έννοια, το ερώτημα γιατί η UOC σταμάτησε να μνημονεύει τον Πατριάρχη Κύριλλο δεν έπρεπε να τεθεί στη Σύνοδο της Θεοφανίας, αλλά στον επικεφαλής της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Από την άλλη, γνωρίζουμε γιατί οι Έλληνες σταμάτησαν να μνημονεύουν την κεφαλή της Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης. Οι Έλληνες σταμάτησαν να μνημονεύουν τον πατριάρχη τους, όταν ξέχασε ότι το ποίμνιό του δεν ήταν η Υψηλή Πύλη, αλλά οι κοινοί πιστοί. Όταν ξέχασε ότι υπηρετούσε όχι τον Σουλτάνο, αλλά τον Χριστό. Όταν έβαζε τα συμφέροντα της προσωπικής του ευημερίας πάνω από τα συμφέροντα του ποιμνίου του. Όταν έπαψε να είναι ποιμένας. Ο ηγέτης των αγωνιστών της ελευθερίας των Ελλήνων, Κοραής, όταν διάβασε το μήνυμα του Πατριάρχη Άνθιμου για την πίστη στην Τουρκία, είπε ότι «η Αγιότητά του είτε τρελάθηκε είτε μετατράπηκε από πάστορα σε λύκο».

Ίσως η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία είναι αγανακτισμένη, αλλά διαβάζοντας τις ομιλίες των Πατριαρχών της Κωνσταντινούπολης σχετικά με τις αρχές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, είναι δύσκολο να μην συμφωνήσουμε ότι θυμίζουν πολύ τις δηλώσεις του Πατριάρχη Κυρίλλου σχετικά με τις αρχές της σύγχρονης Ρωσίας. Για παράδειγμα, ότι σε ολόκληρη την ιστορία της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρωσίας δεν υπήρξε ποτέ τέτοια «αρμονία σε σχέση με το κοσμικό και το εκκλησιαστικό» όπως υπάρχει τώρα.

Έτσι, μια τέτοια «αρμονία» έχει ήδη υπάρξει. Είναι αλήθεια ότι όχι στη Ρωσία, αλλά στην Τουρκία. Και είναι απίθανο ο Πατριάρχης Κύριλλος να θέλει να ακουστεί το όνομά του σε ένα τέτοιο πλαίσιο. Πιστέψτε με, ούτε αυτό θα το θέλαμε. Αλλά, δυστυχώς, κανείς δεν ζητά τη γνώμη μας.

Читайте также